Zo zit je te wachten totdat eindelijk met rummikub wordt begonnen en zo zit je op de eerste hulp van het lokale ziekenhuis. Te wachten op een dokter en de bevestiging dat het allemaal niet zo'n vaart loopt. Warm had ze het het ineens. Erg warm. En warm was het in dat kleine keukentje van de aannemer en zijn vrouw. Belachelijk warm, maar om daarvoor het bewustzijn te verliezen leek me wat overdreven.
Mariana trok wit weg en probeerde naar buiten te lopen. Verder dan het halletje kwam ze niet. Ik kon haar net opvangen op weg naar de vloer. Rare bewegingen met de mond. Stabiele zijligging. Mond open. Een aanzet tot hartmassage en daar was ze weer. Wist niet waar ze was. Wel wie ze was. Kon tellen en alles bewegen. Niks aan het handje dus, maar de alarmdienst kwam er al aan.
De mannen namen het over en wilde logischerwijze naar het ziekenhuis voor wat controles. Nu kunnen ze daar niet zoveel, maar dat bleek niet nodig ook. Helemaal zeker is het pas, nadat in Sibiu wat zaken gecontroleerd zijn, maar dat hoefde gelukkig niet allemaal avond nog.
Is toch ff de wereld in elkaar zien storten. Mn die minuut of zo, dat er helemaal geen reactie of andere teken van leven was. Leven is een dun draadje tussen alles en niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten