Het interesse in het leven is nog ver te zoeken. Zonnetje doet me weinig. Honden maken me niet blij. Geen zin in ontbijt. Koffie smaakt niet. Met wat gevoel voor drama zou ik kunnen stellen, dat ik me door de dagen heensleep. Da's lulkoek, maar het gaat zeker niet fluitend. Een week geleden dartelde het nog probleemloos rond hier en durfde ik iedere dag ietsje meer in een gemeenschappelijke toekomst te geloven.
La vie, la vie. Het wordt er in het Frans niet beter op, het klinkt enkel wat minder hard. Vandaag de vrijdagroutine. Aandacht voor mijn rug en mezelf. Zien of ik iets van een constructieve structuur in de puinhoop van mijn grijze massa weet te brengen. Ordenen, toch een van mijn sterkere kanten, al zou je dat niet zeggen, als je hier in huis rondloopt. Er zijn een hoop dingen, die niet lopen zoals het zou moeten. Mensen/bedrijven, die ineens niks meer laten horen, dingen waar ik zelf niet aan wil en natuurlijk de hele verdere standaardzooi van huis, huishouden en tuin. Genoeg mogelijkheden om mijn zinnen te verzetten, me zelfs af te reageren. Helaas is mr. Animo afwezig.
Rustig laten roesten die reet. De machinerie komt wel weer opgang. Je wordt dan misschien wel wijzer, gemakkelijker wordt het er niet door. Allez, in de benen. Wassen en achter het stuur op de nwe banden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten