Gedaan wat gedaan moest worden. Zelfs wat extra tijd voor onverwachtse, niet vooraf bedachte ontspanning. En dan terug op het honk met een 'is dat hèt?'-gevoel. Is dat alles? Een beetje om je heen kijken en nergens koud of warm van worden. Niet van wat zou moeten zijn. Niet van wat gewenst is. En niet van wat almaar blijft struikelen. Een oprechte verdwazing in 360º.
Het kan natuurlijk gewoon de vertraagde loskoppeling in het schakelproces zijn, maar ik verdenk het van meer. Een van iedere franje ontdane doorkijkje naar een van onzinnigheden verloste wereld. Wat doe ik hier? Waarom ben ik niet daar? Waar is het mis gegaan? En nog wat van dat soort gapende deuren.
Zolang je jezelf middenin de bezigheid weet te houden, is ieder gebrek aan zinnigheid acceptabele onzin. Stap je er net naast komt de waanzin vol binnen gerold. Het is het een of het ander. Je gelooft erin of ben bereid te accepteren, dat er geen moer van klopt. Een beetje van het een en ook wat van het ander werkt niet. Dat weet je. Dat stop je weg. Maar verdwijnen wil het niet. Kan het niet. Het is het enige, dat zin zou kunnen geven. En om de zin gaat het toch, niet? Dat het allemaal onzin is en nergens hout snijdt, daar moet je gewoon vooraf niet mee bezig zijn. En een achteraf is er op een gegeven toch niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten