Het vertrekt anders.
Het beleeft anders.
Het bekijkt anders.
Het loopt anders.
Het kiest anders.
Het koopt anders.
Eigenlijk is gewoon alles anders. Je weet het, bent jaren blij, dat je eindelijk, weer, helaas maar toch ook niet alles op jouw manieren, momenten, naar jouw wensen en nukken kunt regelen en ook weer niet echt. De haat en liefde voor het (niet) alleen zijn. Het zou op afroep moeten kunnen. Hoe was dat in het pre-emancipatietijdperk?
Heb je weer iemand in je leven toegelaten begint direct het afbakenen en uitsluiten. Toiletbezoek is meestal geen probleem. Nog weinig meegemaakt, dat dat 'samen' moest al is een toilet op de badkamer zonder aparte plee elders geheid een discussiepunt. Maar dan heb je het meest zwart-wit achtige ook direct gehad. Vrienden, vriendinnen, stadten, sporten, muziek, stappen, dagindeling, ach wat niet ..... Waarom doe je het jezelf dan aan, samen-zijn? Goeie vaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten