Nieuwe week, oude uitdagingen. Weer een paar dagen zon en dan minder. Dus eerst buiten en dan binnen? Ach, we zien wel. De motor loopt, al is het niet van harte. Het pruttelt, steunt en kreunt. Een gezonde afkeer van onzinnig bezig zijn. Is geheel anders dan vastgedraaid zitten in ongevraagde denkprocessen. Niet dat het veel uitmaakt voor het resultaat. Zat ben ik het toch en dat zal zo blijven ook. Dus ook de noodzakelijke aanzwengelingen zijn lang en breed platgetrapte paden. Beetje duwen en trekken, wat paaien en uiteindelijk domweg omkopen: "Als .... dan ..."
Drie dagen is net te overzien. Te kort om te lang te aarzelen. Geen ruimte voor groots uitgevallen goede voornemens. Lekker "met de voeten in de modder" en laat dat 'lekker' maar weg. Voor mijn eigen voldoening zouden een of twee dagen stug doordieselen niet verkeerd zijn. Niet dat het iets uitmaakt op het grote geheel. De inzet is met pijn en moeite kosmetisch te noemen. Het is pompem om net niet te verzuipen. Niet mijn favoriete bezigheidstherapie. De kringetjes, die ik maak, worden steeds kleiner. Het stoten van mijn hoofd gebeurt steeds vaker.
Het is niet het moment om met de vraag bezig te zijn, desalniettemin stelt ie zich: "Hoelang ga ik dit nog volhouden?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten