As ik nou eens stop me al dit gezeur over wat maar niet wil vlotten, mijn koffers pak en vertrek. Behalve dat ik mezelf opscheep met een ongezonde aderlating, is me dit jaar duidelijk geworden, dat ik dat wel mag willen, maar het gewoon helmaal niet kan. Veertien dagen per maand terreinonderhoud is net te doen als het weer een beetje meewerkt. Ligt het weer dwars, dan gaat dat niet eens lukken.
Een jaar niet bijhouden is het begin van bramen. Twee jaar niet bijhouden is het begin van Doornroosje. Daarna kun je vergeten. Gisteren mezelf door braamstuweel heen gewerkt met de bosmaaier, waar ik vorig jaar nog gewoon met het maaimachien kon passeren. Een weinig blijmakende constatering. Zien wat dat meer gaat betekenen, dan het feit dat ik hier in feite niet weg kan, zolang de tent niet verkocht is.
Een griezelige gedachte. Ik heb al iets langer dan vandaag het idee te vertoeven in een luxe-gevangenis, maar nu is het net, alsof ik de deur achter me met een ijskoude klik in het slot hoor vallen. Een val is het geworden. En wat nu? Hier maar eens rustig over nadenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten