De ochtend alweer voorbij. Iets van twee uur door het bos gestuind in de hoop enige cantharellen te vinden. Behalve dat het dit jaar schijnbaar niet goed zit met de afwisseling van warm en vocht, lopen er natuurlijk meer mensen te zoeken. Dat het niet hun eigen terrein is, maakt hen in deze weinig uit. Ik zou toch eens bloemen moeten gaan plukken in de tuinen van die paddestoelbietsers. Weet wel zeker, dat dan ineens andere geluiden de boventoon zullen voeren. Maar goed, dat is nu niet meer het moment om me daar druk over te maken. Daarbij weet ik meestal wel iets te vinden, omdat ik de gebaande paden links laat liggen. Zo ook nu. Genoeg voor een omelette of twee en anders een serieuzer gerecht. Zoiets als ree. De diepvries moet tenslotte leeg voor het begin van het aankomende jachtseizoen. Het eerste ree heeft al het loodje gelegd als zomerse uitzondering.
Tijd voor de (verlate) lunch en aansluitend zou een siësta niet verkeerd zijn. Past voor geen meter in de planning. Maar stel je bent er morgen niet meer, wat zou dan beter aanvoelen? Die siësta of een kortgeschoren dijk? Achteraf voelen doe je dan niks meer, dus dat is kul. Ga je voor jezelf of voor je nabestaanden? Opruimen. De ander(en) niet aandoen waar ikzelf mee opgezadeld ben (geweest). De weerzin tegen opruimen wordt daardoor niet verklaarbaar.....
Tja, waar je zo op maandagmiddag in verstrikt kunt raken, terwijl je net
op het punt staat iets van een lunch bij elkaar te verzinnen. Salade ... laat ik daar eens over nadenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten