Moegestreden. Dat is hoe het eind van deze dag aanvoelt. Niet simpel moe, dat zou de moeheid niet geven, waar de moeheid recht op heeft; Erkenning. Erkenning voor de geleverde strijd met mezelf. Lekker met de kont dwars tegen alles in wat ook maar gemak had kunnen opleveren. Had dat gemak maar iets aantrekkelijks gehad, ik had me misschien laten verleiden. Maar 'Nee', dus. Mijn innerlijk blijft zich met alle mogelijke middelen ver-/afzetten tegen status quo-achtige grijsheid. Als er een kleur is, die ik haat, is het grijs wel.
"Neerleggen bij", "Compromissen", "Voor lief nemen", die hele riedel gaat er gewoon niet op een acceptabele manier in. Het kan me op den duur niet overtuigen. Het komt er steeds weer uit. En dat met overgave. Inmiddels niet meer letterlijk, maar het gewurg is er niet minder om. Anders maar niet minder.
Maar goed, met een beetje geluk is d'ruit gedrukt wat dwarszat en kan het plekje zoeken van voren af aan beginnen. De onvrede op de achtergrond, de weerstand er niet ver vandaan, het accepteren laten we nog ff los, het relativeren halen we met een ruk naar de voorgrond. Weg met 'grijs', terug naar de kleuren. Iedere keer weer. Zou het zooitje ooit willen beklijven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten