Het leven krijgt er weer van langs. Kan het leven er wat aan doen? Vrees dat 'het leven' net zo min iets gevraagd is als mij. Je krijgt het, snapt er geen ene reet van, weet ook nauwelijks wat je er mee aan moet en voegt in op de gebaande paden om je niet de rest van je bestaan lastig te vallen met vragen, waar geen concrete antwoorden op zijn te geven, tenminste geen die hout snijden.
Waren we maar wild gebleven. Dat had de situatie een stuk overzichtelijker gehouden, al was het maar, omdat op gezette tijden een kopje kleiner werd gemaakt, wat dwars zat. Iets van een evenwicht is al een meervoud van eeuwen zoek en zal dat nog wel ff zo blijven. Het is als ratten in een graansilo, die steeds groter wordt en beter gevuld geraakt. Daar is onderzoek naar gedaan .... Maar ja, mensen zijn misschien wel ratten, maar ratten zijn geen mensen.
De mensheid dank zijn (voort-)bestaan aan de banen waarin alles geleid wordt. Men schept kaders, maakt structuren, regels, voorschriften, etc. en alles wordt onder het mom van beschaving, bescherming en vooruitgang geslikt als zoete koek met extra slagroom. De weinig positieve toekomstvisioenen van menig Sf-schrijver in de 50/60'jaren leken me op de middelbare school aardig bedacht maar ver gezocht. Ik zou nou eerder zeggen dat ze knap gezien waren en de spijker niet gemist hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten