Meters bramen en ongeveer een jaar oud gras gemaaid. Weerbarstige stekels in meterslange scheuten en niet minder dwarsliggend plat gras. Eenmaal aan de rol dendert de diesel door. Je weet het en toch kost het elke keer weer het nodige interne beraad. Bijna zes uur heupwiegend de bosmaaier door het met bramen overwoekerde grasveld geleid. Morgen meer als niet -helaas, helaas- het weer omgeslagen zal zijn.
Het mist aan afstemming tussen vooruitgang in mijn vorderingen en de metéo. Of net niet?? Ben ik vandaag in beweging gekomen, omdat ik wist dat morgen een vervolg niet tot de mogelijkheden behoorde? Soms verdenk ik me daar wel van. Dan hou ik de frustratie van het opstarten dus zorgvuldig in stand. Zó gek ben ik nou ook weer niet. Toch? Maar desondanks ...
Werken, zweten, geen volle zon maar zonnig genoeg, het machine bedwingen en alles om je heen decimeren ... Het heeft wel wat. Altijd al gehad en nog steeds dus. 'Kunnen' zou het probleem niet (meer) zijn, het 'willen' heeft z'n beste tijd gehad. Desondanks is de aarzelende voldoening mooi meegenomen. Er wachten meer braamstruiken, wat heet ... braammuren en overjarig gras.
Tijd voor iets 'huisgestooktst' en dan soppen en plat. Mocht ik me morgen geradbraakt voelen, weet ik waar het vandaan komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten