Wat gaan we doen? Het gras voor vandaag is gemaaid. Wat rest? De grote vragen des levens? Doen maar niet. Daar kun je alle kanten mee op zonder er iets mee op te schieten. Het doodsbesef zit er dank Yoland's plotselinge overlijden bij mij in geramd. Was het het enige 'litteken' geweest, zou ik er minder mee bezig zijn. Denk ik. Maar het setje (blijvende?) gevolgen speelt elkaar met regelmaat balletjes toe. Balletjes die ook gerust compleet uit het niets kunnen komen. Maar goed, daar wil ik het nu niet over hebben. Er zijn dingen die moeten slijten en er zijn zaken die verkocht moeten worden. Een wereld van verschil. Vreemd is, dat slijten sneller lijkt te gaan dan verkopen. Ik moet zeggen: verkopen langer blijkt te duren dan slijten. Subtiel, maar toch.
Door het wat langere verblijf in het Franse land, dan de afgelopen maanden bijna gewoonte is geworden, kan ik nu eindelijk meer doen. Kan. Zou kunnen. De mogelijkheid bestaat. Kortom er wordt weer gehikt. Ergens tegenaan gehikt. Drempelafkeer, al is dat (nog) geen Nederlands woord. Dat zou deels alle interne heisa van de afgelopen dagen kunnen verklaren. Zou kunnen. Alles voorbij het kort houden van het gras is de ontkenningsfase niet of nauwelijks ontstegen. Alles voorbij het gras had ik gehoopt, dat aan mij voorbij zou gaan. Hardnekkig, hè!? En eigenlijk dat hele gras en alle bijkomende extra's ook.
Het gras is niet gelukt. Die bijkomende extra's gaan duidelijk ook niet lukken. Doorbijten maar weer. Teleurstellend, maar het is niet anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten