Minder!

 Het ging stap voor stap en langzaam. 'Tergend langzaam' noem je dat in gevallen als deze. Er was tijd en die werd genomen. Ergens in de middag werd het me duidelijk, dat van ontkomen geen sprake zou zijn. Om een borrel gevraagd. Wat je toch als onderdeel van de eerste levensbehoeften zou inschatten was echter niet of niet meer aanwezig. Helaas.

 Later in de middag het elders beter getroffen, maar het kwaad was niet meer te stuiten. Bij terugkeer het bed in. Waar ik dat aan te danken heb, mag Joost weten. Thuis zit ik er al niet om te springen en hier komt het me helemaal niet uit. Verkouden of zoiets, maar dan stevig en dat bij een kleine 30° in de schaduw. Wat een nonsens.

 Maar goed, weinig aan te doen. Uitzieken. Beetje hangen. Veel niksen. Morgen is weer een dag en anders overmorgen wel.