Romanfiguren. Je kunt nauwelijks anders dan een romanfiguur zijn, als je zoveel stommigheden uithaalt als de hoofdpersoon in Ferrante's vertelling. Na eindeloos getob, constant getwijfel aan zichzelf, besluit ze een boek geleden met iemand te trouwen, die haar sympathiek is en meer niet. Vervolgens laat ze zich ongewild bezwangeren, dan nog een keer ietsje meer gewild. Plaatst haar man op een giga sokkel. Laat zich wegdrukken in een huisvrouwen/moeder bestaan na jaren keihard gestudeerd te hebben om iets bijzonders te willen zijn.
Dat gaat bij iemand, die alles op een gouden weegschaaltje legt, op een geven moment niet meer goed. Maar om zich dan om de hals te gooien van iemand waar ze al iets van 20 jaar op geilt en waarvan ze weet, dat hij vrouwen aan de lopende band verbruikt, oa ook haar vriendin, is niet erg slim te noemen. Iedere lezer snapt, dat dit ramp nummero zoveel gaat worden. Alleen zij ziet het niet, wil het niet zien. Daarvoor is ze natuurlijk een romanfiguur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten