Prachtige dag. Laat ik 'm goed benutten. Het is ochtend dus vooralsnog overheersen onwil en afkeer. Ze missen echter de overtuiging van de afgelopen anderhalve week, twee weken. Ik heb er wel vertrouwen in dat deze dag niet helemaal in het niets ten onder gaat. De tuin is inmiddels weer om te huilen. En de tuin niet alleen. Dat is het ergste aan dit soort gezooi en gesleep met mezelf. Je komt onwillekeurig in een situatie, dat je zo ver achterop bent geraakt, dat het niet meer de moeite lijkt te lonen om ermee aan de slag te gaan. Achterstanden inhalen is geen stimulerende bezigheid.
Weinig keuze. Met de wel bekende blik in het niets en het verstand afgekoppeld maar gewoon aan de slag gaan. Eerst wat kleine dingen en daarna zien, dat ik ergens vandaag of morgen met een bezigheid meters weet te maken. Dat kan opluchten en het geloof in het mogelijke herstellen. Kan en hopelijk doet het dat ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten