Al wel vaker mijn oog op laten vallen, als ik in een van die grote supermarkten in de shopping-City rondliep, maar het altijd bij die blik gelaten. Gisteren niet. Gisteren toegeslagen. Geen whisky, Tequilla, Gin, Armagnac of wodka. Een fles Martini. Rood. De laatste keer genuttigd in de begin jaren van mijn Utrechtse tijd.
Thuis gekomen, gelijk die fles ontschroeft, een bodem in een whiskey-glas gegoten, een paar ijsblokken erbij en ..... niks. Niks geen terug-in-de-tijd gedachten. Geen weeïg warme gedachten uit ver vervlogen tijden. Het spul heette toen Cinzano. Verder dan dat detail is het niet gekomen. Bij de smaak was er wel iets van 'thuiskomen'. Lang vervlogen maar niet vergeten. Als met zwemmen zeg maar.
Een variant hierop stamt uit latere tijden en ik weet niet of ik die hier al gespot heb. Americano. Een standaard mix van campari en vermout(h). Verslingering stamt uit de tijd van I Salari, de vakanties in Umbrië. Daar is geen gebrek aan herinneringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten