Lang geleden, dat ik zover verwijderd ben gebleven van de 100 blogposts in een mnd. Ik moet daarvoor teruggaan naar het begin van 2016. Niet dat die minimaal 100 een verplichting is. Eerder een gewoonte geworden, zonder de noodzaak van een drijfveer. Het tekent een beetje, denk ik, het niet verder kijken dan mijn neus lang is. Navelstaren. Een geïmplodeerd leven. Geleefd worden ipv de kar trekken.
Behalve getalsmatig is er een veel groter verschil tussen 2016 en eerder en nu. Toen was sprake van groei. Nu is het een kwestie van krimp. Ik lever in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten