Raar stil. Hoewel we allebei goed zijn in onze eigen gang gaan en zeker geen avondenlang met elkaar zitten te kletsen, voelt het alleen zijn aan als een verbanning, eenzame opsluiting. Ik ben aardig wat jaren van mijn leven alleen geweest, daar ook met regelmaat van genoten, maar het is duidelijk niet als zwemmen of fietsen. Je verleert het, als ik nu zo naar mezelf kijk.
De hele dag wat verloren rondgelopen. De regen hielp natuurlijk ook niet mee de situatie te trotseren, maar dat is toch meer secundair naar mijn idee. Met Y. deed ik veel meer gemeenschappelijk en toch heb ik haar na haar dood minder gemist, haar afwezigheid minder als een gemis ervaren, als waar ik nu tegen aan loop. Maar ws vergelijk ik nu appels met peren en speelt ook de vertekening van en door de tijd mee.
Toen had ik meer aan mijn hoofd dan dat nu het geval is. De verandering in/van mijn leven was existentiëler. Vergeleken daarmee is het nu niet meer dan een hikje in een continuïteit. Ik heb nou de tijd om met zoiets als het 'missen van' bezig te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten