Weinig te melden. Weer werkt niet mee. Ik werk mezelf tegen. Het enige wat lukt is wegduiken in het derde deel van Ferrante. Inmiddels alweer ruim over de helft. Dat stuurt aan op een zwart gat, als dit in zo'n haast verbeten tempo doorgaat. Niet dat je er vrolijk van wordt trouwens. Op een vreemde manier boeit het enorm. Maar er wordt wat afgetobt en geklooid in die boeken.
De Doener doet het momenteel wat beter dan de Tobber, de vertelster. Als ik zoals haar mijn opleidingstraject doorlopen had, was ik ergens op de middelbare school blijven steken. Tot op zekere hoogte zijn we qua achtergrond vergelijkbaar, Ik kom dan weliswaar niet uit wat me in het boek een achterbuurt lijkt te zijn, een verloren hoek in een achterstandswijk van Napels. Maar wel uit een arbeidersgezien dat dubbeltjes moest omdraaien om rond te komen. Zeker nadat de mijnen begonnen te sluiten en mijn vader van baan moest wisselen.
Thuis ben ik de enige, die het verder heeft gebracht dan de middelbare school en beroepsopleiding. Ingebeeld heb ik me daar nooit wat op. Zo kapot was ik helemaal niet van het leren. Ik kon het wel, als ik moeite deed, maar had die er maar zelden voor over. De zin vanalles heb ik pas jaren na het kandidaats in twijfel getrokken. Wat een interessante afstudeerrichting leek te zijn, bleek meer een tuinkabouterwereld waarin resultaten en verbanden indien nodig uit de duim werden gezogen.
Dat ik het ooit alsnog heb afgerond heeft mezelf, denk ik, het meest verwonderd. Interesseren deed het me allang niet meer. Was al jaren aan de slag via uitzendbureau's. Het was van mijn kant uit een soort 'Take it or leave it'. Tot mijn opluchting gaven ze me de zegen na.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten