Verzorging tijdens een ziekenhuisverblijf is hier voor een groot deel afhankelijk van familie en vrienden. Ook ik dus vanochtend in de benen. Kreeg een lijstje door, dat in een tas gepropt, onderweg nog wat etenswaren, water en sap erbij gestopt en op naar 'een deur ergens nabij de Urgency', waar ik het spul voor 13:00 kon afgeven en dan zou het bij Mariana terecht komen.
Bezoekers zijn vanwege de quarantaine nergens toegestaan, het vinden van 'die deur' was dus noodzakelijk. Bij het betreden van het terrein wilde een bewaker me rechtstreeks naar het gebouw met de betreffende afdeling sturen. Die bewakers zijn niet de hoogst opgeleide personen. Een gesprek was alleen in het Roemeens mogelijk. Na wat handen- en voetenwerk de man laten staan en zelf opzoek gegaan. Ik ken het terrein een beetje. Het vinden van de Eerste Hulp was het probleem niet, maar die deur ...
Nergens een bord. Geen andere personen die met tassen kwamen aanslepen en die op een herkenbare plek achterlieten. Maar weer gevraagd. Nu wel antwoord in het Engels. Ik werd echter weer naar het gebouw met de betreffende afdeling gestuurd. Ok dan maar. Omgekeerd en de aangegeven weg gevolg. Hierbij passeerde ik weer de eerder genoemde bewaker, die me nu tegen hield en helemaal buitenom stuurde.
Na een kilometer of twee bij de hoofdingang weer gevraagd en werd teruggestuurd naar de plek, waar ik een week of wat geleden dagen achtereen in en uit ben gelopen. Die bewaker herkende me en belde de betreffende afdeling, waar ik niet bleek te moeten zijn. Een vriendelijke verzorgster, doktor in opleiding of weet ik wat, heeft me via de kelders van de diverse gebouwen daarheen geleid waar ik wel moest zijn en de tas met inhoud voor me afgeleverd. Van waar ik was kon ik direct naar buiten en wie schets mijn verbazing, toen ik zag, dat ik uit kwam, waar ik eerst had willen beginnen. Omwegen. Wat ruim een uur had gekost, had dus ook in vijf minuten gekund.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten