Half tien en voor het eerst vandaag, dat ik me rondom in staat voel om iets paraat te maken. Een uurtje ontspannen, maak er twee van, heeft goed gedaan. Gestresst? Ik had niet het idee, maar het zal best wel. Al dat gezeur van mezelf aan mijn kop. Het kan nergens heen. Alleen bij het idee word ik al onrustig. Mooi dat dit werkt. Onthouden. Beter een uurtje ademhalingsoefeningen, dan wat met mijn ziel lopen zeulen, wat verder niks oplevert.
Ik barst niet direct van de plannen voor morgen. De hoop dat ongeacht van wat wel iets terecht gaat komen, krijgt op deze manier wel een steuntje in de rug. Je kunt met mij nog steeds geen oorlog winnen. Misschien kan ik mezelf wel ondersteunen in de aan- en afvoertroepen. De simpele praktische zaken van het lijstje, dat ik alweer uit het oog heb verloren.
Kom. Tijd voor een einde aan de officieel opgelegde fysieke belemmeringen. Ik wil weer kunnen doen en laten wat ik wil, zelfs als ik er niks mee doe. Je ondervindt pas hinder van iets, dat niet gebeurt, als je verteld wordt, dat je het niet mag doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten