Diep ademhalen en met de aankomende nacht beginnen aan wat hopelijk weer een normale(re) week wordt. De gegarandeerd zinloze ontmoeting op maandagochtend maar afgezegd. Ook de laatste reactie was weer zo krom en uit de hoogte, daar is geen normale gesprek mee te voeren. Netjes maar onmiskenbaar mijn kant geponeer. Ze zoekt het maar verder uit. Niet dat ze daar ook maar een seconde aan zal besteden. Dit soort over het paard getilde types ontkennen nog een betonnen muur, als ze er met volle vaart op knallen.
Helemaal in eigen hand heb ik het nog niet. D'r is nog een partijtje pillen te slikken en er hangt nog een onderzoeksuitslag in de lucht, die schijnbaar erg belangrijk is. Laat ik me daar niet door weerhouden om de gevallen draden weer op te pakken. Maar ben ik nou iets opgeschoten? Om eerlijk te zijn, heb ik dat gevoel niet. Het is teveel 'Afwachten en thee drinken'.
Er zijn een drietal conclusies getrokken, waarvan twee helemaal niks met de oorspronkelijke reden van de onderzoeken te maken hebben en de derde in feite de hele onderzoeken op losse schroeven zet. Wat de te zeer met zichzelf ingenomen arts zich bedacht had, is het niet. Dat zal haar ws het meeste dwars zitten. Wat het wel (b)lijkt te zijn, was vooraf al duidelijk. Wat nog steeds onduidelijk is, is de plek waar het broeinest van de ellende zit. Voor mijn gevoel is er met hagel geschoten in de hoop tenminste iets te treffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten