Over minimaal gesproken ... Dat is een beetje het motto (geworden) van dit jaar. Ik hou mijn hoofd boven water en daar is alles mee gezegd. Veel meer beweging zit er niet in. Het stoort me. Maar het blijft bij de constatering. Ik doe er verder weinig aan. Gaat dat over een week of wat anders worden? Gaat het dan definitief naar beneden of kan ik aan de zoveelste en hopelijk dan voorlopig laatste weg omhoog beginnen?
Vrgn, vrgn, vrgn. Ketenende vrgn. Paralyserende vrgn. Zelfs het nekvel weigert gepakt te worden. Het is definitief stilte voor de storm. Weggekropen wachten op wat komen gaat. Op een stuip na heeft de machinerie haar beweging verloren. Het duwt en knarst. Het puft wat zonder overtuiging laat staan kracht en beperkt zich tot gepruttel. Het voordeel is, dat ik tegenwoordig met gemak het maximaal haalbare uit een dag weet te halen .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten