Overload?

 Ff over het hoofd gezien. Ik krijg ook nog de huishoudelijke taken van Mariana op mijn bordje èn de verzorging van bloemen en planten op de binnenplaats. Zo vanzelfsprekend en ik krijg het niet bedacht. Gelukkig is ramenlappen geen wekelijkse bezigheid en een rondje met de stofzuiger overleef ik ook nog wel. De badkamer is meer werk en het bed verschonen in je eentje is een klus apart.

 Heb ik het dan nu echt gehad? O nee, ik vergeet mijn rol als taxi-chauffeur oa op vrijdag. Mariana denkt wel les te kunnen geven. In principe moet dat ook kunnen als het bij lopen, zitten en praten blijft. Andere bewegingen zijn taboe. Geen bukken, geen draaien, geen tillen, geen niks dan de eerder genoemde drie èn slapen cq liggen. Ik denk, dat ik over een week of wat wel met haar wil ruilen.

Aarzelend

 Aan de slag in de tuin. Het werd tijd. 3,5 Uur vandaag. Had een uurtje langer gekund maar het bezig zijn kost moeite en interne overreding en daar was nu de rek uit. Veel in mijn kop. Veel aan mijn kop. De tuin wist daar niet tussen te komen. Een half perceel opgeschoond. Ik loop dit jaar al mijn opgebrachte oude stalmest, potgrond en compost te verjubelen aan het onkruid.

 Zoals mijn tuin er nu bij ligt stel ik me een bio-dynamische natuurtuin voor. De moestuinversie van een voedselbos. Hoewel, veel groenten zullen daar niet willen groeien als het onkruid ze overwoekert. Dus daar zul je dan toch iets mee moeten.

 Morgen het perceel afmaken. Het is niet het moeilijkste deel van de tuin. Het in orde maken van dit perceel is meer om het moreel een steuntje in de rug te geven. De smaak te pakken krijgen. Etc.

Aanpassen

 Mijn tuin, mijn tuin, mijn tuin. Gaat het vandaag lukken? Mijn zorgenkindje uit bed geholpen. Na de koffie naar 24, koestal uitmesten, hond(en) voeren en een blik werpen op de nestplekken van de kippen met het oog op eventuele eieren. Dan koken, Vroeger aan de lunch dan normaal, hoop ik, en dan ..... dan eindelijk aan de slag in de tuin.

 Ik kan me minimaal 2 mndn geen fysieke tegenslag permiteren, anders zijn we in de aap gelogeerd. Mag hopen, dat de omstandigheden daar rekening mee willen houden.

 Niks om verder mee bezig te zijn. Een hoofd zo vol dat het effect blanco is. Dom doen wat gedaan moet worden. Die derde, of is het toch de vierde aanloop naar een bevredigend bestaan gaat niet alleen niet over rozen, ik vrees dat die er weinig van gaat bakken.

Achterblijven

 Lang geleden, dat ik zover verwijderd ben gebleven van de 100 blogposts in een mnd. Ik moet daarvoor teruggaan naar het begin van 2016. Niet dat die minimaal 100 een verplichting is. Eerder een gewoonte geworden, zonder de noodzaak van een drijfveer. Het tekent een beetje, denk ik, het niet verder kijken dan mijn neus lang is. Navelstaren. Een geïmplodeerd leven. Geleefd worden ipv de kar trekken.

 Behalve getalsmatig is er een veel groter verschil tussen 2016 en eerder en nu. Toen was sprake van groei. Nu is het een kwestie van krimp. Ik lever in.

Druk

 D'r gaat een hoop door mijn hoofd. Ik kan er weinig mee, eigenlijk niets. Toch moet ik er iets mee. Voor een deel zit het in de vorngeving, maar d'r is meer. Meer meer dan me lief is. Geen beren maar bergen. Hooggebergte. Ik loop er vooralsnog voor op en neer en bekijk het met een slinkse blik. Toch nog iets van beren. Ijsberen.

Terugkeer

 De vrouw des huizes is weer op het honk. Ik mocht haar vanmiddaag ophalen. Met korset, een partij pijnstillers en nog wat andere flauwekul. Tja, neergaan met een ladder is niet het slimste, wat je doen kunt. Het, sorry, ze loopt voor geen meter, gaat moeilijk zitten en komt nog minder makkelijk omhoog. Dit grapje kan in étappes tot 6-7 mndn duren met in de eerste zes wkn, en hopelijk niet meer, een aardig zorgtaak op mijn bordje.

 Deels is dat wat men mantelzorg noemt en deels is dat haar taken overnemen in 24. Koeien aan de ketting leggen, voeren, water geven, stront verwijderen, kippen voeren, water verschonen, eieren zoeken en misschien vergeet ik nou iets. Zien hoe we dat inpassen in het gewenste rooster voor de komende wkn. Ik ga in ieder geval geen twee keer lopen om de hond(en) te voeren en ook geen drie keer om eieren te vinden. Thuis zal het mn hulp bij aan en uitkleden zijn. Mocht er meer zijn, dan wijst zich dat vanzelf.

Groeiverloop

 Grauw en nat weer met mooie dagen in het vooruitzicht. Wat gaat me de komende dagen van werken in de tuin afhouden? Ik zou het ff niet weten, maar zoals meestal is de invulling van de dwarsliggerij niet aan mij. De werkelijkheid is daar een stuk creatiever in. Maar stel het wordt aan mij overgelaten, dan zou ik een aardig end kunnen opschieten in de tuin. Het zou me wat waard zijn, als de boel enigszins op orde zou zijn, voordat werken in de tuin door de temperatuur en het weer onmogelijk wordt.

 Behalve dat het onkruid steeds meer ruimte in de beslag neemt, is er niks veranderd in de tuin. De kolen wachten op de vorst. Tenminste de spruitkool en de boerenkool. Of dat ook geldt voor de gewoon witte kool zou ik niet weten. Een tweetal zien eruit alsof ze geoogst kunnen worden. Dat oogsten geldt ook voor het merendeel van de rode bieten èn voor de wortels, die er volgens mij allang uit hadden gemoeten.

 De nwe aardbeienplanten staan er op die ene dooie na fier bij. Dat doet me deugt. De doorbloeiers doen ondertussen hun naam eer aan, maar of het zo zinvol is, is de vrg. De nodige aardbeien rotten al voordat ze kleur krijgen. Mijnsinziens is het seizoen voorbij en kunnen de plantjes zich beter op de winter richten dan doorgaan met het produceren van bloemen en haast bijvoorbaat verloren vruchten. Vruchtstengels maar wegknippen?

Eigengereid

 Het prachtige 'samen uit, samen thuis' als ik de dames hun vrijheid heb gegeven, is er een beetje af. Alleen Rosa -door haar maag gedicteerd- volgt me netjes. De mais staat nog steeds op de velden en dat belemmert mijn zicht. Geen idee dus of ze op het weiland achter de moestuin rond blijven hangen (meest waarschijnlijke optie) of na de hondenronde besluiten weer de hort op te gaan.

 Ze komen wel terug. Dat is niet het punt. Ik geloof ook niet, dat ze problemen veroorzaken. Het was gewoon een prachtig gezicht om ons rijtje van vier en met Bobby soms vijf de binnenplaats op te zien lopen. Nu is het afwachten tot ze d'r zelf genoeg van hebben en hun maag aan vulling toe is.

Afwezigheid

 Raar stil. Hoewel we allebei goed zijn in onze eigen gang gaan en zeker geen avondenlang met elkaar zitten te kletsen, voelt het alleen zijn aan als een verbanning, eenzame opsluiting. Ik ben aardig wat jaren van mijn leven alleen geweest, daar ook met regelmaat van genoten, maar het is duidelijk niet als zwemmen of fietsen. Je verleert het, als ik nu zo naar mezelf kijk.

 De hele dag wat verloren rondgelopen. De regen hielp natuurlijk ook niet mee de situatie te trotseren, maar dat is toch meer secundair naar mijn idee. Met Y. deed ik veel meer gemeenschappelijk en toch heb ik haar na haar dood minder gemist, haar afwezigheid minder als een gemis ervaren, als waar ik nu tegen aan loop. Maar ws vergelijk ik nu appels met peren en speelt ook de vertekening van en door de tijd mee.

 Toen had ik meer aan mijn hoofd dan dat nu het geval is. De verandering in/van mijn leven was existentiëler. Vergeleken daarmee is het nu niet meer dan een hikje in een continuïteit. Ik heb nou de tijd om met zoiets als het 'missen van' bezig te zijn.

Afsluiten

 Mag het normale, oude, vertrouwde leven aub terug? Ik vrees dat dat station gepasseerd is. Ook die twee klavertjes vier, die ik vandaag met het uitlaten van de honden tegen kwam, gaan dat tij niet keren. Het hoe en waarom raakt door de ontwikkelingen van de afgelopen dagen wat ondergesneeuwd, maar afgelopen weekeinde was een cruciaal moment, waarop is gebleken, dat ergens iets een verkeerde afslag heeft genomen. Over een paar weken de laatste details en dan wordt het een geheel nwe set kaarten schudden. Er zal weinig veranderen en toch zal alles anders zijn.

Doolhof

 Verzorging tijdens een ziekenhuisverblijf is hier voor een groot deel afhankelijk van familie en vrienden. Ook ik dus vanochtend in de benen. Kreeg een lijstje door, dat in een tas gepropt, onderweg nog wat etenswaren, water en sap erbij gestopt en op naar 'een deur ergens nabij de Urgency', waar ik het spul voor 13:00 kon afgeven en dan zou het bij Mariana terecht komen.

 Bezoekers zijn vanwege de quarantaine nergens toegestaan, het vinden van 'die deur' was dus noodzakelijk. Bij het betreden van het terrein wilde een bewaker me rechtstreeks naar het gebouw met de betreffende afdeling sturen. Die bewakers zijn niet de hoogst opgeleide personen. Een gesprek was alleen in het Roemeens mogelijk. Na wat handen- en voetenwerk de man laten staan en zelf opzoek gegaan. Ik ken het terrein een beetje. Het vinden van de Eerste Hulp was het probleem niet, maar die deur ... 

 Nergens een bord. Geen andere personen die met tassen kwamen aanslepen en die op een herkenbare plek achterlieten. Maar weer gevraagd. Nu wel antwoord in het Engels. Ik werd echter weer naar het gebouw met de betreffende afdeling gestuurd. Ok dan maar. Omgekeerd en de aangegeven weg gevolg. Hierbij passeerde ik weer de eerder genoemde bewaker, die me nu tegen hield en helemaal buitenom stuurde.

 

 Na een kilometer of twee bij de hoofdingang weer gevraagd en werd teruggestuurd naar de plek, waar ik een week of wat geleden dagen achtereen in en uit ben gelopen. Die bewaker herkende me en belde de betreffende afdeling, waar ik niet bleek te moeten zijn. Een vriendelijke verzorgster, doktor in opleiding of weet ik wat, heeft me via de kelders van de diverse gebouwen daarheen geleid waar ik wel moest zijn en de tas met inhoud voor me afgeleverd. Van waar ik was kon ik direct naar buiten en wie schets mijn verbazing, toen ik zag, dat ik uit kwam, waar ik eerst had willen beginnen. Omwegen. Wat ruim een uur had gekost, had dus ook in vijf minuten gekund.

Wachttijden

 Mooi wel nachtwerk dus. Als ik zoiets bedenk, kan ik blijkbaar beter van het tegendeel uitgaan. Om half twee vannacht was duidelijk dat Mariana opgenomen werd. Half twee. Dat zijn 12,5 uur na haar moeizame tocht naar de Eerste Hulp in Agnita. Dat niet alles direct kan, snap ik ook wel, maar een half etmaal om obv een paar foto's en een CT-scan tot een conclusie te komen, zou ik 'van de pot gerukt' willen noemen.

 Na negenen had ik het idee, dat de procedure snel afgewerkt zou zijn en ben alvast naar Sibiu gereden. Dat was een verkeerde gok. Gekkie reed dus vannacht na half twee huiswaarts. Lekker rustig op de weg. Een verdwaalde auto en een overstekende vos, meer leven ben ik niet tegen gekomen.

 Waarom de hele tijd alles in het midden laten. Rond eleven hadden ze toch al kunnen besluiten, dat Mariana beter een nacht kon overblijven. Nu krijg je hetzelfde getreineer bij de duur van haar verblijf. Eén keer per dag passeert een arts en verder krijgt ze eenmaal een zak pijnstillend kalmeringsmiddel toegediend. Ze kreeg niet eens ontbijt vanochtend.

Uithouden

 Weer geen tuindag. Het is de duvel, die er mee speelt. Kan niet anders. Behalve het inkoken van de stroop met een schuin oog in de gaten houden, is het een ziekenhuis- en wachtdag geworden. Ziekenhuis voor Mariana en het wachten voor mij. Een wegglijdende ladder de oorzaak.

 Ws op de ladder terecht gekomen, kan Mariana sinds zaterdag niet echt lekker bewegen. Minimaal een paar ribben hebben een stevige tik gehad. Zondag nog op de been gebleven. Enerzijds een dramaqueen, anderzijds een doorbijtertje, mn bij resultaat van eigen domme fouten. Vandaag wilde ze dan toch dat een arts zich erover boog. Dat betekent een doorverwijzing naar Sibiu. In Agnita hebben ze geen röntgenapparatuur.

 Met de ambulance, want de Eerste Hulp in Sibiu neemt geen loslopende langskomers op. Iets met Covid, denk ik. Met de ambulance heen en indien je niet opgenomen wordt, zoek je maar uit, hoe je weer thuis komt. Daar ging ik in de wacht. Schatiing was 2-3 uur later, dat ik haar zou moeten ophalen. Mooi niet. Twee-en-half uur later zat ze nog steeds te wachten op de ambulance. Je zult een hartaanval hebben gehad ...

 Al die tijd 'in contact' blijven betekent bij gebrek aan netwerk in de buurt van het internet/wifi-modem blijven en dat is niet de tuin in. Om 13:00 uur begonnen, is ze net, 18:30 richting de röntgenafdeling gebracht. Het zal, neem ik ff aan, geen nachtwerk worden, maar een latertje mag het wel heten.

Vrgtkn

 Wat moet je met een droom, waarin tientallen witte katten, Perzen, in een meer zwemmen, duiken naar vis en boten tegenhouden met lui, die achter je aan zitten????? De wonderlijke nachtelijke werelden.

Oudje(s)

 

Stroperig

 Prachtige dag wederom. De laatste voorlopig. Misschien dat het me op de valreep lukt om toch nog iets te doen in de tuin. Gisteren de laatste peren weggewerkt en tussendoor Ana herdacht en met haar familie en kennissen een aan huis gebrachte maaltijd verorberd. Genieten kun je zo'n hap uit piepschuim bakjes moeilijk noemen.

 Ivm de gewenste helderheid van het te verkrijgen sap voor de sappan en niet voor de centrifuge gekozen. Nu heb ik bij die sappan, behalve dat het sap met water verdund wordt, ook altijd het idee, dat in het overblijvende vruchtenmoes nog een redelijke hoeveelheid vocht zit. Dat gisteren maar eens gecheckt en de moes in de centrifuge gedaan. Nou, mooi niks! Geen druppel sap. Wat er uit kwam, en dat met moeite, was een prutje, babyvoer voor de eerste stappen naar vast voedsel. Weten we dat ook weer.

 Na de laatste portie ontsappen de boel de boel gelaten en vanochtend de pan met sap op het vuur gezet. Acht liter wat gereduceerd moet/gaat worden tot 250 à 500 ml, 1 pot of heel misschien 2 potten stroop. Verdampen dat het een lust is. Hoeveel liters waterdamp zou Canisius in Schinnen per dag de atmosfeer in blazen?

Doortastend

 Betere dag. Een begin met een zweem van daadkracht. Zelfs de gedachte aan mijn oude energie piept ff op in mijn gedachten. Mooi, want het wordt weer een prachtige dag. De dames losgelaten en tijdens mijn eigen uitlaten bedacht, dat ik het gevoel had om binnenkort weereens de grote wandeling te maken. Kortom de tekenen wijzen in de goede richting.

 Daad bij het woord gevoegd en nog een emmer peren uit het hoogste deel van de boom weten te halen. Gisteren geen zin in, omdat het wat gehannes vereist met de lange, uitschuifbare ladder. Nu zou ik direct willen doorstomen met schoonmaken en de sappan(nen) vullen. Dat moet ff wachten. Om twaalf uur is er de '40 dagen'- dienst voor Ana. Een beetje aan de vroege kant. Het was gisteren precies vier weken geleden dat ze is overleden. Men zal daar wel een reden voor hebben. Maar goed, daar ga ik wel heen.

 Het is een soort aanhangsel aan de zondagse kerkdienst waar betrokkenen en uitgenodigden op het priesterkoor samenklonteren en de overledene herdenken. Dat gaat weer samen met broden, witte wijn, rijst, een bord, mok en lepel, als ik me niet vergis. Het kunnen er meerdere tegelijk zijn die herdacht worden. Niet voor de zes weken, denk ik, maar voor het jaar of de zeven jaar of gewoon als een herinnering. Heeft de priester weer genoeg proviand voor de rest van de week.

Sappig

 Niet in de bonen maar in de peren vandaag. De tuin moest weer wachten, dat doen de peren niet. D'r liggen meer peren te rotten op de grond dan er nog aan de boom hingen en dat waren er nog steeds aardig wat. Twee emmers gevuld met plukken, eigenlijk drie want een emmer is beduidend groter dan de standaard. Vrg wat er mee te doen.

 Met de nwe sapcentrifuge lag gelei voor de hand. Daar dus maar niet moeilijk over gedaan en zes potten gevuld. Dat was slechts een deel van de kleinere emmer. Wat verder? Uiteindelijk nog iets van 6 ltr gecentrifugeerd, gepasturiseerd en in flessen gevuld. Hopelijk gaat dat goed. Alles doorkoken, 100+ lijkt me niet het beste alternatief, als je nog iets van de gezonde inhoud wilt behouden.

 

 D'r is trouwens een hemelsbreed verschil tussen de gelei en het sap. De gelei is redelijk helder en licht van kleur en het sap is behoorlijk troebel en donker van kleur. Beide zijn gemaakt van hetzelfde sap uit de centrifuge met toevoeging van vers geperst citroensap. Waar zou dat verschil 'm in zitten? In de suiker? In het koken?

 Dat was de dag. Wat rest is nog een halve grote emmer en het een en ander hoog in de boom. Dat gaat weer sap worden maar helder sap uit de sappan, wat ik vervolgens laat inkoken tot een fractie van het oorspronkelijk geheel en dan als stroop in een pot belandt, want meer zal het niet zijn. Een ingrediënt voor de baksels van de decembermnd wat hier gewoon niet te krijgen is.

Wensje

 Jarenlang getobt met gedoe tussen de oren, nu alweer tijden lastig gevallen door mijn fysiek, als we dat nu straks hopelijk gehad hebben, kan ik dan, wat zal ik zeggen, bevrijd de nabije toekomst tegemoet zien?

Koffieklets

 Op hoop van zegen een Latte macchiato er tegen aan. Het is nog niet wat het zou moeten zijn, maar ik kan de directe omgeving van de pleepot inmiddels wel verlaten. Ik zal het om te beginnen bij eentje laten. Voel me in elk geval stukken minder belabberd. Tijd om weer aan de slag te gaan. Weer! Weer weer!! Het is om moedeloos van te worden als ik het niet al was. Verder dan weer beginnen en vervolgens direct weer onderuitgaan, ben ik de afgelopen 2-3 mndn nauwelijk gekomen.

 Ik denk, ik laten het hopen maar zitten en ga bidden. Als ik Mariana zie rond huppelen is dat de betere methode. Op zondag het laatste uurtje van een 3-uur durende mis meepikken, kaarsje branden en af en toe in de bijbel neuzen en mooi nergens last van. Daar steek ik met mijn gerommel slecht bij af.

Stemmingsgedoe

 Spannend! Door- en door gekookte rijst met bouillon en een halve rode paprika. Gaat het binnen blijven of wordt het weer naar buiten gejaagd? Mag het eerste hopen, dan kan ik van morgen weer iets maken. Nu hang ik een beetje rond te hangen, voel me alles behalve optimaal en heb weinig zin om concreet iets te doen. Een film zou wel aardig zijn en anders een paar kranten.

 

 Het blijft verwonderen hoe snel de stemming de verkeerde kant kan opschieten. Nu fysiek getriggerd, een andere keer vanwege iets wat in mijn directe omgeving gebeurd en dan weer vanwege mijn gedachtenwereld of gewoon vanwege algemenere zaken. En altijd de verkeerde kant op. Nooit eens een alles overdonderende opkikker, fluitend mijn bed uit stappen of door een ongekende drive gedreven worden. Wanneer is de laatste keer geweest, dat ik me betrapte op neuriën of zingen in mezelf? Het is me dit jaar in elk geval geen moment overkomen.

 De tuin, de tuin en straks weer de winter. Port, speculaas, ontbijtkoek en printen. Hoe zeer ik soms ook naar koekjes kan verlangen, die kant van de lange winteravonden laat me vooralsnog koud. Was afgelopen jaar wel anders. En dat terwijl ik nu wel een paar kilo buikruimte heb om me aan zoete spijzen te buiten te gaan. Ben ik te vroeg?

Gedoofd?

 De rust lijkt teruggekeerd in mijn buik. Nog ff afkloppen, maar ik ben de afgelopen bijna 36 uur niet zolang van het toilet weggebleven als de afgelopen uren. Het heeft er de schijn van dat een glas vers perensap daar zo z'n hand in heeft gehad. Hoe het ook zij, ik mag hopen dat we nu de laatste stuip van de medische bemoeienis hebben gehad en nu in alle rust kunnen afwachten of die interventie het gewenste effect oplevert. En (!!) we ondertussen ongestoord in de tuin aan de slag kunnen. Mn dat laatste graag. Het is toch te bar voor woorden om te zien hoe dat verlangen steeds weer vakkundig dwarsgezeten wordt.

Racekak

 Tweede dag verloren en een derde er gelijk achteraan. Prachtige dagen, maar de tuin is me niet gegund. Voor iets verkeerds in het eten was de aanloop te lang. Buikgriep lijkt me stug. Over blijft de bijwerking van het spul, dat ik deze week extra slik. En dat op de valreep. Nog nooit in korte tijd zoveel pleepapier verbruikt als in de afgelopen 24 uur. En over is het nog niet.

 Doorgekookte rijst had geen enkel effect, glee mee met de rest. 2-3 ltr water moet je drinken .... hoe krijgen ze het bedacht. Dan kan ik beter gewoon op de pot blijven zitten. Dat geeft enkel een doorstroom effect. Dat wordt vandaag vasten en hopen dat dat afdoende is. Normaal gesproken gaat het over in een week .... Ik moet er niet aan denken, dat het nog zolang kan doorgaan.

Nostalgie

 Al wel vaker mijn oog op laten vallen, als ik in een van die grote supermarkten in de shopping-City rondliep, maar het altijd bij die blik gelaten. Gisteren niet. Gisteren toegeslagen. Geen whisky, Tequilla, Gin, Armagnac of wodka. Een fles Martini. Rood. De laatste keer genuttigd in de begin jaren van mijn Utrechtse tijd.

 Thuis gekomen, gelijk die fles ontschroeft, een bodem in een whiskey-glas gegoten, een paar ijsblokken erbij en ..... niks. Niks geen terug-in-de-tijd gedachten. Geen weeïg warme gedachten uit ver vervlogen tijden. Het spul heette toen Cinzano. Verder dan dat detail is het niet gekomen. Bij de smaak was er wel iets van 'thuiskomen'. Lang vervlogen maar niet vergeten. Als met zwemmen zeg maar.

 Een variant hierop stamt uit latere tijden en ik weet niet of ik die hier al gespot heb. Americano. Een standaard mix van campari en vermout(h). Verslingering stamt uit de tijd van I Salari, de vakanties in Umbrië. Daar is geen gebrek aan herinneringen.

Aanhaken

 Koud maar droog. Van de benodigde mnd om de tuin een beetje op orde te krijgen voor de winter met 2-3 uur werk per dag, is gisteren een eerste dag verloren gegaan. Zo zullen nog wel meer dagen volgen in deze tijd van het jaar. Als ik met de honden het halve aardbeienperceel passeer, dat inmiddels in orde is, en dan mijn blik over de rest van de tuin laat gaan, zinkt me de moed in de laarzen. Misschien dat ik daar over een paar dagen anders over denk. Het weer zit in elk geval een weekje mee.

 

 Vandaag weer een ruk aan het geheel geven, enkel en alleen verstoort door wat huishoudelijke sores en een begin maken met de verwerking van de peren. Daar moeten 2-3 uur voor de tuin uit te halen zijn. Misschien zelfs iets meer ter compensatie van het verlies van gisteren.

Zoet

  "A bee lives less than 40 days, visits at least 1000 flowers and produces less than a teaspoon of honey. For us, it's just a teaspoon of honey - but for a bee it's a lifetime!"

 

 Nooit geweten, helemaal nooit bij stilgestaan. Hoeveel levens hebben die vier liter-potten honing gekost, die wij hier hebben? Altijd gedacht, dat die diertjes een seizoen leefden en soms nog overwinterden ook. Kijk je ineens anders aan tegen die opgehoopt volle koffielepel honing, die straks weer door de hete citroen heen gaat.

Omgegooid

 Hoe een dag anders kan lopen. Geen zin om de koude, regenachtige dag thuis rond te hangen. Vaatwasser gevuld, aangezet en stadwaarts getogen. Dierenvoeders moesten aangeschaft en nog wat andere mogelijkheden op de diverse boodschappenlijstjes. En natuurlijk een lunch buiten de deur. Sibiu zit niet in de gevarenzone, dus we konden zonder rare passen of testbewijzen naar een restaurant.

 Bij Hornbach en de ernaast verschenen Kaufland supermarkt verrijst iets van een winkelcentrum. Het tweede dat er in Sibiu bij komt in korte tijd. Dat het dat ging worden was al de inschatting en is nu duidelijk vanwege de reclameborden, die op de gevel verschijnen. Benieuwd welke zaken zich er allemaal gaan vestigen. De gigantische Kaufland kan ondanks zijn uitgebreide aanbod niet de beide hyper-supers uit de shopping-City compleet vervangen. Da's eigenlijk best wel jammer. Zo blijf je toch van de ene kant van de stad naar de andere rijden.

 In het tot shopping-City gebombardeerde oudste winkelcentrum komen we behalve bij de supers ook in de sportzaak Decathlon, in Carturesti een boekenzaak, drinken er koffie, kopen af en toe een kledingstuk en dan heb je het ook gehad. O ja, de kledingreiniging nog. De rest is meer om te kijken.

Perig

 Ga ik het vandaag buiten proberen? Wie weet. Grootste deel van de tijd zal binnenshuis zijn. Moet ook iets met de peren bedenken voordat ze allemaal op de grond liggen. Zo'n overvolle boom ontdoet zich stapsgewijs van zijn last. Met af en toe een peer uit het vuistje, gaat het dit jaar niet lukken. Wat is dan allemaal nog mogelijk? Jam? Inmaken? Sap? Misschien stroop?

 

 Inmaken sla ik het liefst over. D'r staan nog potten van 2 of 3 jaar geleden. Alleen jam, dan hebben we gegarandeerd genoeg tot 2035. Sap hebben we inmiddels van bosbessen, frambozen en vlierbessen. Weet niet meer waar ik met de flessen heen moet. Dat wordt iets met inkoken en een paar potten jam. En misschien gelei?

 Voor het gemak van werken (niet schillen, geen klokhuis verwijderen) zou de sappan het meest voor de hand liggen. Een kilootje schillen voor de jam moet nog kunnen. Zien wat de uiteindelijke beslissing wordt.

Voorloper

 Brrr, koude dag. We blijven net in de dubbele cijfers zitten. De winter dringt aan. Een speldenprik om bij de tijd te blijven. Bedacht me vanochtend, dat ik tegen de winterperiode op zie. Volgens mij de eerste keer in mijn leven. Dit jaar geen zin in kou? Denk dat het voornamelijk een kwestie van vrees is voor alles wat ws gaat blijven liggen. Zoveel voornemens die niet gerealiseerd zijn. Tijd die te kort komt. De winter als onherroepelijke slagboom, die neer gaat komen.

 De fris- en fruitigheid laat het ff afweten. Duidelijk weersafhankelijk. Trekt bij richting het weekeinde om daarna weer langzaam weg te zakken. Ik zal het er mee moeten doen. Hier wordt 15 november zo'n beetje aangehouden als het begin van de winterperiode. Nog goed 7 wkn te gaan dus. Zeven wkn om enigszins op orde de winter in te duiken. Seizoensstress.

Vulling

 Aha, de avonden willen weer extra aandacht, doen niet mee in de 'automatisch' opleving van de dagen. Het waren al en blijven zorgenkindjes. Het boek, waarin ik bezig ben, boeit niet echt. Dat zal zeker meespelen. De keuze was een risico. Er valt alleen mezelf wat te verwijten. Vooralsnog stoot het me niet af. Het is erg van deze tijd. Veel 'woke', 'diversity', black live, gendergedoe en sociale media. En het schijnt humoristisch te zijn, wat me toe nog toe ontgaan is.

 

 De krant wordt met de dag een aantrekkelijker alternatief om een deel van de avond mee door te komen. En dat terwijl ik serieus overweeg om het abonnement op te zeggen. Ook na ruim anderhalf jaar drukt Covid zo'n stempel op de inhoud, dat ik nu al een paar keer niet verder gekomen ben dan doorbladeren. Duur oud papier. We maken er mensen mee blij en gebruiken het zelf ook, maar dat moet anders kunnen.

 Ook de truck schuift af en toe aan, maar zeer mondjesmaat. Het banksaldo spuit niet meer als een raket in nauwelijks voorstelbare valutaire hoogten. Het halve miljard is al mndn in zicht maar komt nauwelijks dichterbij. Als ik niet rij, doet de rest van de groep het ook niet. Geen rijden, geen opbrengst. Simpel.

Doorpakken

 Weer een (bijna) vol actieve dag. Itt gisteren vandaag wel 2 uur in de tuin bezig geweest. Het is nauwelijks te zien, maar toch. Als ik nou gewoon echt die dagelijkse 2-3 uur in/aan de tuin kan besteden ziet het er in een week of twee al heel anders uit. Niet de fout maken om nu in een paar weken tijd alles te willen inhalen wat in de afgelopen mndn omwille van in- en externe omstandigheden niet gelukt is.

 De conditie houdt nog niet over. Hoop dat dat aldoende bij trekt. Zou wel moeten, anders klopt er iets niet. De 100 meter in 12 seconden zat er al een tijdje niet meer in, maar het zou fijn zijn als ik slak en schildpad achter me weet te laten. En dat is pas het tempo. Het uithoudingsvermogen is een ander, misschien wel belangrijker verhaal. Een beetje langzamer mag, maar die marathon, dat meters kunnen maken moet weer kunnen binnen niet al te lange tijd. Voor minder doe ik het niet.

2e Ronde

 De tweede dag van het hervernieuwde normaal. Zonnetje aan de hemel, fris, dauwnat. blauwe lucht met grijze flarden. Geen ontkomen aan de tuin vandaag. Braaf mijn chemische ondersteuning geslikt. Nog 3,5 dag te gaan. Dan zou ik aan mijn lijf moeten merken dat alles in de oude vertrouwde èn gewenste banen terugkeert.

 

 Voor het moment is het een mix van schuren en krassen in combinatie van verbazingwekkende soepelheid, mn van geest. Opklaringen tussen de oren. Het werd tijd. Mooi moment om het kalf bij de oren te pakken. De koe moet nog ff wachten. Eerst de huishoudelijk en meer algemene hindernissen om vervolgens een begin te maken ergens in de tuin. Ik ontwaar zowaar iets dat verdacht veel op 'zin' lijkt.

Viraal_86

 Na wat info slurpen over de Covid-toestand hier te land ook een lijst tegen gekomen met de plaatsen waar een hogere besmettingsgraad heerst dan 3 per 1000 inwoners. Weinig hier in de directe omgeving. Hoewel ik mn naar de administratieve begrenzingen heb gekeken en daar zal het virus zich weinig van aantrekken. Maar iets concreets dus gevonden qua aankomende extra beperkingen. Men werkt hier itt Nederland zeer lokaal. Is of ontstaat ergens een haard dan gaat die en een cirkel daar omheen een trede of meer hoger in de beperkingen. 

 Het houdt me bezig. In de info heeft men het hier oa over te verwachten besmettingsaantallen tot 20.000 per dag rond half oktober. Hoe ze daaraan komen wordt helaas niet uitgelegd. Neemt niet weg, dat de vrg van vaccineren of (nog) niet steeds opdringeriger wordt. In feite zitten we nu bijv met spanning, ik iets meer dan Mariana, denk ik, af te wachten of er op de bruiloft, waar we zaterdag zijn geweest, niemand rond gelopen heeft met het virus onder de leden. Het heeft wel iets van een verwaterde vorm van Russisch roulette.

 Ook Mariana's hernieuwde onderwijs activiteit stemt tot nadenken. Slechts één dagdeel per week, maar toch. Op die school geldt trouwens, dat het merendeel van het onderwijzend personeel er tot op heden voor gekozen heeft om zich niet te laten vaccineren. En dan denk ik "Hoe kan dat?". Zo dubbel ben ik dan ook weer.

 Waarom wordt er zo ontzettend op dat vaccineren gehamerd en is men de afgelopen tijd bijv. niet vol aan de slag gegaan met zoeken naar medicijnvormen (bestaand of nieuw) die de ernst van een eventuele besmetting doelgericht weten te onderdrukken?? Een tussenvorm, die naar eigen inzicht gebruikt kan worden. Ongetwijfeld minder lucratief voor de Pharma-industrie, maar geld zou in deze niet de drijfveer moeten zijn. En zo ja, dan kan dat nog wel bij al die miljarden nieuwe euro's die inmiddels al over de balk zijn gegooid dan wel in bodemloze putten zijn verdwenen onder het mom van de virusbestrijding.

Aanzet

 Zonder regen was ik nu aan de slag geweest in de tuin. Mag niet klagen kortom. Een verhoudingsgewijs actieve dag. Het geeft de burger moed. Mijn horizont rekt zich een beetje op. Onder voorbehoud. Voorlopig is iedere constatering er een met een slag om de arm. Vandaag was al niet verkeerd en morgen is misschien wel beter.

 Wel iets in de tuin kunnen doen, nl aardbeien plukken. Iedere keer is het 7, 8 of 900 gram maar nooit de benodigde 1,2 kilo om 4 potten met jam te vullen. En dat toch van bijna 40 doordragende planten. Alsof ze het er om doen. Benieuwd hoe dat volgend jaar gaat als ze op tijd voor het seizoen beginnen en ook de zomerbloeiers hun eerste bijdrage gaan leveren. Dan moet er toch een potje jam inzitten.

Inzicht

 Mooie van Kees van Kooten in een interview in de VK van 16-09-2021:

 

  Op de vrg: 'Heeft de deadline, het journalistieke ritme, ook de lengte van je werk bepaald? Het is altijd bij columns en verhalen gebleven. Je langste verhaal, ‘Hedonia’, noem je ‘een opstel’. Een roman kwam er nooit.'

 Geeft hij als antwoord: ‘Ik moest er niet aan denken om me te begraven in een monumentale roman. Af en toe reed ik een 1.500 meter, maar verder is het, om in schaatstermen te blijven, kortebaanwerk. Ik kon me het schrijven van een dik boek nooit permitteren, al mijn andere dingen afzeggen en me alleen daarop richten. Dat behoorde gewoon niet tot de mogelijkheden. Bovendien: het overzicht voor een roman heb ik niet in huis. Ik moet het hebben van de korte impressie, de oprechte ontroering.

 

 ‘Toen ik me voor Hartstochtjes, mijn favoriete boek, verdiepte in het werk van Jean-Jacques Sempé, de briljante Franse tekenaar wiens werk mij een gelukzalig en melancholiek gevoel geeft, mocht ik best twintig pagina’s de tijd nemen. Maar tweehonderd? Waar zouden die over moeten gaan? Dan zou ik mensen moeten verzinnen! Ik heb mezelf al verzonnen, en heb mezelf al in zeven sloten tegelijk laten lopen.’ 

 Zonder me met hem te willen vergelijken herken ik wel iets van wat hij zegt in mijn gestuntel.

Warmlopen

 Zou fijn zijn, als alles met een knip van de vingers terug zou zijn bij een jaar of twee geleden. Helaas kun je ladders wel afglijden maar zo niet omhoog komen. Het is opschakelen, versnelling na versnelling en zien hoever we de verloren conditie weten terug te winnen. Er voorlopig van uitgaande, dat dat nu tot de mogelijkheden behoort. Er zijn vage aanwijzingen in die richting maar van een verrijzenis is zeker geen sprake.

 Vertrouwen in eigen kunne herstellen. Motivatie opkrikken. Onstane bergen afgraven. Zin reanimeren. Op zoek naar een beetje lol in het bezig zijn. En ondertussen alles aanpakken waar je onderweg nog over struikelt.

 Ik moet er niet aan denken, dat ik er alsnog niet ben en de ellende opnieuw zijn kop opsteekt, als de driekoppig draak, waarvan de hoofden net zo makkelijk aangroeien als je ze er vanaf hakt. Dus dat denken doe ik ook maar niet. Sowieso misschien wat minder denken en me vooral met het doen bezig houden.

Ontgroenen

 Morgen behalve de standaard routines maar weereens een begin maken met de tuin. Het zoveelste begin dit jaar. Het mag inmiddels trouwens wel oerwoud heten ipv tuin. De motivatie zal ik dan ook ergens in de uithoeken van mijn kleine teen moeten zoeken. Dat wordt weer ergens beginnen waar nog iets van overzicht is achtergebleven en dan op de olievlekwerking hopen.

 Aardbeien, kolen, wortels en rode bieten zijn de laatste der Mohikanen dit seizoen, de mogelijke beginpunten voor een herovering van het verloren terrein. Voordeel is, dat ik bijna nergens meer rekening hoef te houden met verborgen gewassen, die niet gewoon rigoreus met de rest uitgetrokken moeten worden. Het is een beetje 'van dik hout zaagt men planken' geworden. Heeft ook weer wat, al had ik het liever anders gezien.

Herstart

 Diep ademhalen en met de aankomende nacht beginnen aan wat hopelijk weer een normale(re) week wordt. De gegarandeerd zinloze ontmoeting op maandagochtend maar afgezegd. Ook de laatste reactie was weer zo krom en uit de hoogte, daar is geen normale gesprek mee te voeren. Netjes maar onmiskenbaar mijn kant geponeer. Ze zoekt het maar verder uit. Niet dat ze daar ook maar een seconde aan zal besteden. Dit soort over het paard getilde types ontkennen nog een betonnen muur, als ze er met volle vaart op knallen.

 Helemaal in eigen hand heb ik het nog niet. D'r is nog een partijtje pillen te slikken en er hangt nog een onderzoeksuitslag in de lucht, die schijnbaar erg belangrijk is. Laat ik me daar niet door weerhouden om de gevallen draden weer op te pakken. Maar ben ik nou iets opgeschoten? Om eerlijk te zijn, heb ik dat gevoel niet. Het is teveel 'Afwachten en thee drinken'.

 Er zijn een drietal conclusies getrokken, waarvan twee helemaal niks met de oorspronkelijke reden van de onderzoeken te maken hebben en de derde in feite de hele onderzoeken op losse schroeven zet. Wat de te zeer met zichzelf ingenomen arts zich bedacht had, is het niet. Dat zal haar ws het meeste dwars zitten. Wat het wel (b)lijkt te zijn, was vooraf al duidelijk. Wat nog steeds onduidelijk is, is de plek waar het broeinest van de ellende zit. Voor mijn gevoel is er met hagel geschoten in de hoop tenminste iets te treffen.

Slap

 Pissig. Een nachtje slapen heeft daar weinig verandering in gebracht. Kom je vrijdagmiddag thuis, overvallen je de symptomen waar dit hele gedoe om begonnen is. Denk ik, misschien handig om dat ff te laten weten. Ipv 'Gut, wat vervelend', 'Misschien een laatste stuip', en meer van dat soort medeleven, kreeg ik als antwoord: Zoek een andere arts en als je je ziek voelt, ga naar de eerste hulp ....

 Met zoiets heb ik maandagochtend een afspraak om het hoe en waarom en de resultaten van de onderzoeken toegelicht te krijgen. Weet niet, volgens mij heeft ze het verkeerde beroep gekozen. Hondentrainer zou beter passen, al is de vrg of ze daar niet ook qua geduld tekort schiet. En die uitleg op maandag kun je schudden. Zo'n instelling nodigt niet uit tot het stellen van vrgn.

 De antwoorden die ze heeft gegeven (WA) op mijn vrg of ze op deze manier niet haar verantwoordelijkheid probeert te ontlopen, laat ik ff zitten tot zondagavond. Kan me er weinig positiefs bij voorstellen en heb geen zin om me mijn weekeinde te bederven.

Delver

 Vanochtend was het zover het hondje had de strijd verloren. In een passende doos op een zachte ondergrond gelegd en met een oude rok toegedekt. Lullig begin van de dag. Had gisteravond nog op een wondertje gehoopt. Het was het beestje niet gegund. Vanmiddag na terugkeer de ongelukkige onder de grond gestopt.

 Het diertje kan het al onder de leden hebben gehad, kan het van Bobby hebben gekregen, ongevaccineerd autoimmuun maar kan best drager zijn. Hetzelfde geldt voor de wel gevaccineerde dames. Zo'n beetje als met Covid dus. Het kan zelfs nog op de binnenplaats hebben gezeten van een jaar of drie geleden. Theoretisch, maar niet onmogelijk. Eén ding is zeker, de binnenplaats is voor de komende jaren verboden terrein voor pups.

Grapje?

 De zoveelste heisa die niks gaat opleveren?? Geen aanwijsbare oorzaak gevonden, als ik het goed begrepen heb. Morgen mogelijkerwijs een uitgebreidere verklaring. Moet ik nou blij zijn? Nou, nee. Het staat nl als een paal boven water, dat er iets goed fout zit. Alleen op het 'Waar' is schijnbaar geen vinger te leggen. Dat wordt met een beetje pech afwachten tot het weer misgaat en dan begin de hele heisa van voren af en ongetwijfeld weer vanuit een andere invalshoek. Hebben inmiddels het halve ziekenhuis gehad.

 Frustrerend, anders kan ik het niet noemen. Ik had gehoopt nou een streep te kunnen trekken en met nwe energie op oude wijze aan de slag te gaan. Mocht dat al lukken, zal het dus zeer ws een tijdelijke toestand zijn en precies dat was het meest vervelende aan het gedoe, wat aan dit alles ten grondslag ligt. Een versie van het zwaard van Damocles wat de hele tijd boven je doen en laten bungelt. Je weet, dat het weer mis zal gaan, alleen niet wanneer.

Neergang

 Vrees dat het hondje aan z'n doodstrijd is begonnen. Het is weldegelijk parvo wat toegeslagen heeft. Iets waar je pups tegen kunt vaccineren maar het drie mndn duurt aleer ze immuniteit hebben opgebouwd. Het is kortom een strijd op leven en dood. Je kunt er mee naar de dierenarts. Die legt ze dan aan een infuus en doet nog wat andere dingen, maar geen van de pups, die ik heb laten vaccineren, alsnog parvo kregen en ik dagen achtereen mee naar Sibiu ben gereden, heeft dat overleefd.

 De enige die de strijd -ongevaccineerd- heeft doorstaan is Mopke, dank het feit, dat ze is blijven drinken. Ik heb haar toen beloofd, dat ze mocht blijven, als ze het virus zou overleven. Vandaar dat ik nu met drie ipv twee honden opgescheept zit.

 Maar kleine overlevingskans dus en meer dan stervensbegeleiding zit er in feite niet in. Het diertje trekt zich van alles en iedereen terug. Eet niks. Ik zie 'm ook niet drinken. Schijt bloed en probeert over te geven, terwijl er niks in zijn maag zit. Het is, dat ik inmiddels enigszins afgehard ben, anders zou ik het niet kunnen aanzien.

Bijdraaien

 De stemming is nog onbestemd. Daarvoor mag ik over de energie in grote lijnen niet klagen. Het is, dat de routines verstoord zijn, anders zouden er zowaar ouderwetse hoeveelheden activiteit uit mijn handen komen. Voorlopig beperk ik me tot voor de hand liggende zaken. Behalve dat er vooruitgang is, is er ook een zekere mate van onvoorspelbaarheid. Vandaag had ik het eigenlijk wel gehad toen ik thuis kwam. Eigenlijk de eerste keer. Alsof er vanalles uit me gezogen was ipv ingedruppeld.

 Het spul heeft nogal een lijst van bijwerkingen, waar ik tot op heden -zoals gewoonlijk- nauwelijks last van heb gehad. Maar dat het eens raar aanvoelt en ik me aangetrokken voel tot het bed, mag nauwelijks bevreemden. Vreemd leeg voelde het aan. Alsof mijn binnenwerk zweefde. Ook weer geen compleet vreemde gewaarwording net zoals het idee in een zwart gat te vallen op het moment, dat de slaap me bijna overmant. Moe, maar anders dan als je net 10 km hebt hardgelopen.

 Na een uur of anderhalf had alles weer z'n plek gevonden en kon ik aan de slag met de huishoudelijke beslommeringen en de honden. Morgen nog zo'n middag en het is alsof er niks bijzonders aan de ahnd is geweest de afgelopen dagen.

Dipje?

 Hondje maakt niet de beste indruk. Mag hopen, dat het een tijdelijk ongesteldheid is en geen aanloop naar parvo, anders wordt het weer graven over een paar dagen. De dames en Bobby snuffelen af en toe aan het beestje, grommen wat en lopen door. De afgelopen dagen toonde het kleintje zich enthousiaster in de vluchtige contacten. Vandaag heeft hij er ff geen zin in. Hij wisselt een plekje in de zon af met een plekje in de schaduw, drinkt af en toe wat, negeert de brokjes en piept noch keft.

 Vanaf het weekeinde gelukkig iets meer tijd voor het kleintje. Ik kan me voorstellen, dat hij nu af en toe denkt 'Had me maar in het wild gelaten'. Op mijn ritjes heen en terug naar en van Sibiu kijk ik nog steeds of ik de tweede pup niet ergens zie. Slaat nergens op, maar kan verder ook geen kwaad.

Afloop

 Nog twee dagen als men ondertussen niet van gedachte veranderd. Dan is het toch mooi meer dan een week geworden ipv de verzekering, dat het geen week zou duren. En dan? Eindelijk een uitgebreide verklaring voor en van het wat en hoe? Zicht op controles om de boel in de gaten te houden of is het 'Tabee' en zien of en waar het schip weer strandt? Ik zie ze tot een hoop onzin in staat en ga die maar ff niet zelf verzinnen. De werkelijkheid zal zoals altijd overtreffend zijn.

 Ik zal het geen timing noemen, dat doet ze teveel eer aan, maar het komt me goed uit. In het weekeinde andere plannen, die moeilijk met heen-en-weertjes naar Sibiu zouden zijn te combineren. Straks een grote rode ring om 17/9/2021 en de weken tellen, dat het goed gaat. Ik heb zo mijn twijfels.

Onvolledig

 Ik begin de hele toestand knap zat te worden. Ben kribbig en daar schiet ik me mee in mijn eigen voet, als ik niet uitkijk. Het zou helpen als men duidelijker zou zijn in het wat en hoe. Het blijft mondjesmaat ondanks (of dankzij?) aandringen. Dus dan zoek jezelf verder. Lang leven het internet.

 Bijsluiterinfo geeft behalve een hele lading mogelijke en minder mogelijke bijwerkingen info die mij de wenkbrauwen doet fronsen. Om te beginnen is de normale dosering tweemaal daags de hoeveelheid, die ik nu eenmaal per dag krijg. Dat kan niet anders dan consequenties hebben voor het effect. En een behandeling duurt in het algemeen 10 tot 14 dagen...... Dat zet vrgtkns bij de verzekering aan het begin van de behandeling, dat het geen week zou gaan duren.

 

 Bovendien wordt alcohol afgeraden, maar dat is eerder regel dan uitzondering. Typisch is wel, dat het mn wijn en bier van de tap betreft. Aan sterke drank mag je je blijkbaar te buiten gaan.

Kronkels

 Het zal wel aan mij liggen, maar de medische logica kan ik niet volgen. Op mijn vrg hoevaak ik nog moest verschijnen om aan het infuus te hangen, kwam weinig meer dan een schouderophalen. Dat hing er maar net van af. Van wat? Nou van de resultaten van de onderzoeken.

 Laten ze nou met de behandeling begonnen zijn, voordat überhaupt een resultaat bekend was van de laatste onderzoekssessie. Dus in feite is die beslissing nergens of tenminste op weinig concreets gebaseerd. En als je dan wilt weten of de behandeling werkt, zou je mijnsinziens tenminste een deel van de onderzoeken moeten herhalen en de resultaten daarvan vergelijken met die daarvoor. Door naar de eerste resultaten te kijken, kun je hooguit achteraf zien of de keuze om met de behandeling te beginnen juist was of niet èn niet of je de behandeling nog moet voortzetten of kunnen stoppen. Aparte manier van denken.

Verstorend

 Er slingeren wat concepten rond om de gaten van de afgelopen dagen op te vullen. Als ik de kreten langs ga, die me het oorspronkelijke idee tot leven zouden moeten brengen, komt er weinig meer dan een 'blurp' naar boven. Dat wordt afwachten en hopen op de juiste of juistere stemming. Hopelijk gaat dat geen weken duren.

 

 Je zult zo'n bestaan mndn, jaren of voor altijd moeten voeren zoals de vriendin van Mariana of de vrouw van de aannemer. Dan zou mijn leven helemaal op z'n gat liggen. Voordat je daar weer een praktische draai aan hebt weten te geven, het tot een positieve routine hebt weten om te werken ... ik moet er niet aan denken. Ik snak nu al naar mijn 'gewone' leven alsof weet ik wat overhoop is gegooid en niet alleen mijn ochtendroutine. En dat sinds woensdag, nog geen week geleden!

 Als je zo nodig ziek moet zijn, kun je beter zo beroerd zijn, dat al de praktische rompslomp je geen ene ruk meer uitmaakt en je ongeacht wat alles over je heen laat komen.

Versaaien

 We zijn er nog niet en geen idee wanneer dat wel het geval zal zijn. Ondertussen zakt de vanzelfsprekendheid van het bloggen langzaam maar zeker weg. Onbedoeld bijkomende schade? Het zal moeten blijken. Momenteel is het zo, dat ik behalve een beetje zin maken me ook afvraag wat de moeite van het vastleggen waard is. Soms is afstand prettig in dit geval werkt het contraproductief.

 Geen zin om in een voortgangsverslag terecht te komen. De vrg is überhaupt of van voortgang sprake is. Daarnaast gebeurt er niet zoveel. Had wat dat betreft bijna net zo goed intern kunnen blijven en me het op en neer rijden besparen. In eigen huis en omgeving niksen is toch altijd beter dan dat buiten de deur te moeten doen, als het niet in vakantiesferen onder een parasol met bijbehorende parafernalia gebeurt. 'Niksdoen' blijkt thuis bovendien een rekbaar begrip waar het in een ziekenhuisomgeving eerder absoluut zou zijn.

 Kortom we stappen morgenochtend weer in de auto voor een behandeling van hooguit 20 minuten. Dan hebben we het weer gehad voor die dag en horen of dinsdag er ook nog bij getrokken gaat worden. Het zal een stuk drukker zijn dan in het weekeind en wie weet controleren ze ineens ook weer op corona....

Reprise

 Na een flitsende infuusstop boodschappen gedaan en huiswaarts gekeerd. Ergens halverwege zag ik de auto's voor me ineens remmen en uitwijken naar links. Nadat mijn voorliggers mijn zicht niet meer belemmerden, zag ik tot mijn verbazing een hondje midden op mijn rijbaan zitten. Een ongezonde plek. Het was een jong beestje en, na uitgestapt te zijn, bleek het de toegankelijke pup van eerder deze week te zijn. Beestje liep naar de overkant en hinkte met een achterpoot.

 De plek was kilometers verwijderd van waar ik het diertje eerst heb gezien. Auto's in beide richtingen moesten stevig in de remmen. Het is een bochtig deel van de weg in een bosachtige omgeving. De pup liet zich oppakken en in de auto zetten. Na enig aanhalen kroop ie weg onder de bijrijderstoel.

 Alsnog een nwe viervoeter te verzorgen. Nu nog met mankement ook. Beestje thuis niet direct voor de leeuwen gegooid maar in een transportbox van de dames gezet. Eerst maar eens wat eten, drinken en een beetje aan elkaar wennen.

Onzin

 Zien of ik een tipje van de sluier kan lichten. Tijdens de behandelingen in de ochtend werd me tussen neus en lippen gevraagd, of ik een paar dagen in het ziekenhuis kon blijven. Ik de doktor, niet de mijne en ook niet degene waarvan beloofd was, dat ik haar als soort van second opinion zou zien. Ik heb die man eens raar aangekeken, pertinent geweigerd en 'm gezegd, dat hij met zoiets weken eerder en niet op het laatste moment moet komen aanzetten.

 Hij sputterde wat tegen, had het mn over het feit dat het middel, dat me toegediend zou worden erg duur was. Wat heeft dat met een verblijf in het ziekenhuis te maken? Nu gaat het een paar dagen, wat daar ook onder verstaan mag worden, op en neer naar Sibiu. 

 Het infuus leeg laten lopen kost iets van anderhalf uur. Ergo, er blijven 22,5 uren over, waarin ik me moet vervelen op een plek waar niks te doen valt, slecht eten wordt geserveerd en je in beroerde bedden moet slapen. Nee, dank je.

Start

 Eindelijk met een behandeling begonnen maar wel zonder de resultaten van de onderzoeken af te wachten, het hoe en waarom uit te leggen etc. Ik snap er weinig van. Dit had ook 14 dagen geleden gekund. Op de een of andere manier hebben mensen, die iets met geneeskunde doen, vaak het idee, dat ze zich niet hoeven te verantwoorden. Hier tenminste niet. Ook in Frankrijk blonken ze daar niet bijster in uit. En je krijgt al bij iedere scheet een papier onder je neus geschoven om te ondertekenen, dat je weet waar je aan begint en dat aan alles risico's zijn verbonden, etc.

NoDoggies

 Vandaag itt gisteren wel de tijd gehad om langer op de parkeerplaats te vertoeven. Helaas was er geen hondje te bekennen. De melk en een soort Berliner bol zelf genuttigd en teleurgesteld huiswaarts getogen. 

 

 Waar zouden ze zijn? Toen ik er gisteren zat te wachten kwam een jongen uit de richting van het dorp en stopte om de toegankelijkere pup aan te halen. Misschien meegenomen en die ander ook? Dat laatste lijkt me stug, gezien het steeds verder van me wegkruipen. Ze hebben alle ruimte en kunnen overal naartoe zijn gegaan.

 Ook ff overwogen of die schuchtere misschien was aangereden door een van de vele langs scheurende auto's. Genoeg akelige vlekken op het asfalt, maar geen kadaver in de berm of geplet op de weg. Roemenen zijn niet erg opruimerig wat dat betreft en d'r zou dus iets moeten liggen, maar dat deed het niet.

 

 Het is niet wat ik wilde, maar geen pups betekent ook geen extra zorgen van gezond maken t/m het vinden van een baasje. Het zij zo.

Dilemma

 Gisterochtend op een parkeerplaatsachtige plek langs een secundaire weg met snelwegaspiratie een tweetal pups zien liggen. Op de heenweg niet de tijd om te stoppen. Bovendien niet het weer om hondjes in een auto op te sluiten en te laten wachten totdat ik terug naar huis kon. Op de terugweg wel gestopt.

 Twee 10-12 weken oude pups. Merk onbekend. Qua inschatting van toekomstige grootte: kleiner dan de dames. Het feit, dat ze met z'n tweeën waren, maakte dat ik ze wel wilde meenemen. Niet weer, zoals bij de dames, een eenling van een leeftijd, die niet bij de rest past. Het kan bij de dames ook aan het karakter liggen, maar veel met elkaar op hebben ze niet.

 Een van beide pups liet zich benaderen. De andere kroop steeds weg, als ik dichterbij kwam, en verdween uiteindelijk in de struiken. Na een uur of zo ze allebei achtergelaten met pijn in het hart. Samen blijven leek me beter dan er eentje meenemen.

In- en uitleiding

 Het staat anders op als je persé vroeg je nest uit moet. Je slaapt minder diep en daardoor gaan je ogen makkelijker open in de ochtend. Bovendien is er geen discussie met jezelf over de zin van het verlaten van het bed, of de honden nog kunnen wachten of niet, je heb gewoon een afspraak en moet eruit. Wordt dat een dagelijkse routine, is het ongetwijfeld een ander verhaal. Voor vandaag gaat de vlieger op. Morgen nog een slag eerder. Dan weer ff rust.

 Vandaag de inleiding met een Covid-test. Weer een hoop kilometers voor een paar minuten werk. Het is schijnbaar ineens niet meer voldoende om een papiertje in te vullen, dat je vanalles niet hebt gedaan in de afgelopen 2 weken. Het zij zo. Hoop dat ze mijn hersenen ontzien, die wil ik nog een paar jaar gebruiken.

 Vanmiddag de vlierbessenjus afmaken, dwz met suiker op smaak maken, pasteuriseren en in de flessen doen. Zijn we daar weer voor een jaar vanaf. Of het allemaal zoveel zin maakt qua vitaminenbom, waag ik eerlijk gezegd te betwijfelen, maar onderschat het psychosomatisch aspect niet, de placebo. Overtuiging is minstens zo belangrijk als de feiten en overtuigd is Mariana helemaal.

Onduidelijkheden

 Het is al weinig en het zal de komende dagen niet meer worden. Tijd voor mezelf, zal ik maar zeggen. Vandaag verder gepield met het ontstelen van de vlierbessen en tussendoor de man van de barvrouw onder de grond bevorderd. Volgens mij de drukste begrafenis, die ik tot op heden in het dorp heb mogen meemaken. De stoet was imposant. Blijkbaar ben ik de enige met slechte ervaringen met die man. Hoewel ... ik was wel op de begrafenis. Dat kan natuurlijk ook voor anderen gelden. Respect voor de doden.

 Man was overleden aan een bloedvergiftiging. Op zich zei me dat niets. Dus ff gegoogled en toen werd ik bepaald niet vrolijk. Weer een mogelijkheid erbij bij alle reeds bestaande onduidelijkheid. Leuke, maar niet heus, was, dat ik vandaag een bericht kreeg van de arts, die zo nodig alles afkapte, omdat ze onaangekondigd op vakantie ging of was.

 Ik kan haar vrijdag treffen voor de info, waar ik anderhalve week geleden om gevraagd heb. Aardigheidje is, dat dat na de door haar zonder fatsoenlijke uitleg ingeleide onderzoeksverplichtingen is. Maar eens vrgn of ze die uitslagen dan ook heeft, anders slaat nog meer nergens als dat het nu al doet.

Afglijden

 Uit het hart gegrepen:

 

  Moeilijke mentale balans 

 

 Het is in de afgelopen anderhalf jaar per definitie niet makkelijker geworden om je gezonde verstand te behouden, of je mentale balans te bewaken. Ook ogenschijnlijk kleine concessies of aanpassingen aan je dagelijkse ritme kunnen grote rimpels maken op de waterspiegel van je geest. Dat er een (demissionair) kabinet aan de knoppen zit dat continu de regels wijzigt tijdens het spel, verkeerde inschattingen op derden afschuift en het vaak niet eens voor elkaar krijgt om een heldere, leesbare infographic te delen of begrijpelijke "routekaart" te tekenen, draagt absoluut niet bij aan redelijkheid en ratio. Om niet te zeggen dat het zowel een schofterige arrogantie tekent, als voelt naar vervelende betutteling door bestuurders die hun eigen volk niet voor vol aan willen zien.

 

 Terwijl de sociale tweedeling tussen gevaccineerden (die alleen met veel gedoe dingen kunnen doen) en ongevaccineerden (die daarvan de schuld krijgen) oploopt, zal een coronatoegangsbewijs echt niet per definitie bijdragen aan hogere vaccinatiebereidheid. Integendeel: in andere landen zie je dat het opvoeren van de dwang leidt tot een afname in de prikbereidheid. Zo neemt in Engeland het aantal mensen toe dat na de eerste prik geen tweede meer is gaan halen. Officieel is er geen verklaring voor maar het lijkt er officieus op dat strengere binnenlandse coronapaspoortregels een rol spelen. In Frankrijk zijn wekelijks protesten tegen de verplichte Pass Sanitaire, zijn supermarkten bestormd door paspoortweigeraars met broodhonger en is de politie zelfs uit een winkelcentrum verjaagd. Laat ons in godsnaam geen Australië worden. 

Wat is de waarde van waarheid?

 

 Als de waarheid niets meer waard is, mag het geen enkele verbazing wekken dat een groeiend aantal burgers gaat vrezen dat in vergezochte tot volkomen gestoorde theorieën een kern van waarheid kan schuilen, of dat die theorieën minimaal een toevluchtsoord kunnen bieden dat zo ver mogelijk verwijderd is van de Haagse verraders. Ook zonder complotten werpt het in dit stadium nog optuigen van een QR-systeem voor toegang tot de samenleving om een paar procent meer prikken te verwezenlijken op z'n minst de vraag op wat de (Europese) overheid nog meer van plan is met deze sociale controle.

 

 Als de waarheid niets meer waard is en de demissionaire regering inderdaad naar het paardenmiddel van coronatoegangsbewijzen grijpt om vrijheden nog verder in te perken (op hetzelfde moment dat buurlanden als België of Denemarken bij vergelijkbare vaccinatiegraden als ons land de boel juist verder open gooien), is het een logisch gevolg dat steeds meer mensen een coronamelder of een Digital Green Pass niet meer vertrouwen als beleidsmiddel tegen een uitdovend en steeds verder ingedamd virus. Dit soort gedigitaliseerde systemen voor burgertoezicht worden niet ontworpen om zichzelf weer af te schaffen. Als de infrastructuur niet meer voor corona nodig is, verzinnen ze wel een andere toepassing. Zoals je CO₂-budget of een vet- en suikertaks, of je consumptiekeuzes en verkeersgedrag - allemaal gekoppeld aan je zorgpremie.

 

 Als de waarheid niets meer waard is en de rede geen ratio meer heeft, ondermijnt een vrije samenleving zichzelf met wantrouwen, argwaan en aan angst en vrees grenzende onzekerheid. Een paar duizend Damschreeuwers zijn slechts een symptoom, de echte ziekte is de bestuurlijke politiek. Eerlijk zijn is het enige werkende vaccin. (GS, @Van Rossum, 06-09-2021)

Druk

 Was, hout, vlierbessen en Ferrante ... Een lange, goed gevulde dag. Het een gaat ten koste van het ander. 24 uur blijven 24 uur. Hoewel minder onbevangen dan anders ging het werk met de kettingzaag probleemloos. Doorgegaan tot mijn rug protest aantekende. Misschien was het slimmer geweest om iets eerder met het gezaag te kappen. De rug veert niet gelijk op als ik de zaag aan de kant leg. Die heeft me de rest van de middag en avond goed dwars gezeten.

 Het gepiel met de vlierbessen is erger dan monnikenwerk, vooral als niet alle bessen aan de tros mooi rijp zijn en je dus de goede tussen de groenen uit moet pikken. Als je dan ziet hoeveel werk en bessen nodig zijn om een liter sap bij elkaar te krijgen, vrg ik me af of al het werk werkelijk de moeite loont. Vorig jaar hadden we 3 of 4 liter. Dit jaar wil Mariana meer. Gelukkig snap ze ook, dat meehelpen geen overbodige luxe is.

 

 Vandaag nog een patij en dan zitten we op iets van 6 ltr. Dan heb ik mijn neus vol van het werk en moet het maar genoeg zijn voor de vitaminen-shot op winterse dagen en zijn de peren aan de beurt. Mijn tuin, mijn tuin, mijn tuin.

Fris

 De energie lijkt op de weg terug. Een prettig gevoel. De vlaggen mogen uit. Vanuit het diepe niks willen en geen puf hebben om iets te doen weer mogelijkheden zien en niet bijvoorbaat met een lege tank zitten. Het zijn wonderlijke mechanismen. Ze zouden er wat mij betreft een hoger tempo op na kunnen houden. Zo plots als er plompverloren een streep door de rekening kan worden gezet, zo zou ook het herstel van vandaag op morgen geregeld moeten zijn. Klik-klak ipv nu alweer goed drie weken gehang en gewurg.

 Me ook maar niet bezig houden met wat met de dag waarschijnlijker wordt. Gewoon door. Het wordt sowieso een week met weer een stap, mag ik hopen, richting oorzaak van de gevolgen. Vandaag absoluut geen idee waar ik vrijdag of ergens volgens de week sta. Mag hopen dat niet weer een vakantie maakt, dat ik geen fatsoenlijke uitleg krijg van wat en hoe en vrgn domweg niet beantwoord worden.

 Zorgen voor later. Vandaag toch maar weereens de zaag ter hand nemen. Verbod hier, verbod daar, het hout zaagt zich niet vanzelf.

Opruiming

 Mijn 'grote vriend' is het hoekie om. Ik kan er geen traan om laten. Meestal stemt me een overledende uit het dorp droevig. Zelfs als ik ze nauwelijks ken. Ditmaal gaat dat niet gebeuren. Deze vent stond me de ene keer met een riek te bedreigen, omdat ik weer een keertje over 'zijn pad' liep met de honden. De andere keer, als hij zijn vrouw verving in de bar, liep hij met gratis chips te slijmen, als ik een bier bestelde.

 Zou me benieuwen wat 'm fataal geworden is. Als hij zich weer een keertje voor mijn neus stond op te winden, vreesde ik wel eens, dat z'n hart het zou begeven. Geen hoop, maar vrees. Wat kon die man zich opwinden. Hij kreeg dan een hoofd zo rood, dat hij op een luciferstokje leek.

 Voor z'n vrouw, stukken sympathieker, betekent het een tweede jaar in het zwart. Nog geen jaar geleden haar moeder begraven en nu haar man. Beleefdheid gebied, denk ik, om bij de begravenis te zijn. Het zijn bijna buren. Condoleren ga ik in ieder geval niet.

Verschuiving?

 Al tijden niet meer in de cabine van mijn Volvo-truck gekropen. Toch onrustiger dan ik denk? Het idee om een halfuur of langer over asfalt te scheuren staat me tegen. Tijdverspilling? Verloren interesse? Nog niet zolang geleden de off-spin van Dishonored_2 opnieuw proberen aan te pakken. Ook dat liep niet. Hoewel ik me bij dat deel niet druk hoef te maken over zo min mogelijk opvallen en er lekker ongegeneerd op kan los hakken, had ik het binnen de kortste keren gezien. Het zegt iets, maar wat?

 Lezen lukt dan weer wel. Hoe zit dat in elkaar? Gisteren weer een pagina of 50 doorgeploegd. Met al dat mij vreemde gedoe om continu bezig te zijn met wat anderen denken is het boek soms vermoeiend. Beide vriendinnen zijn nu zwanger. De een ondergaat dat duidelijk anders dan de ander. Wachten is het nu op de volgende ramp. En dan bedoel ik niet de aardbeving in Napels, ergens in 1980, waarbij ik gisteren het boek heb dicht geslagen. Niet omdat ik verstandig wilde zijn, maar domweg omdat ik er ff genoeg van had.

Nachtelijk

 Een nacht vol onbegrijpelijke droomflarden. Korte diepe slaapperioden en steeds weer ontzettend chaotische droombeelden. Beelden waarbij ik wel de personen wist te benoemen, maar situatie en beeld daar in het geheel niet mee overeen stemden. Niks geen gerend of parcourachtige toestanden in luxe hotels en restaurants. Nee, terug in het gebouw waar ooit mijn kleuterschool zat en nu een soort koffieconcert plaats vond met dansen. Dan weer iets met een auto-ongeluk met enorme blikschade, waar ik met mijn vierwieler langs moest zien te komen, op weg naar mijn kleren van de dag er voor, die ik om de een of andere reden ergens had achtergelaten.

 De laatste flard was een omkering van wat in werkelijkheid wel eens wil gebeuren. Wakker worden of beter wakker proberen te worden en niet kunnen bewegen, geen zeggenschap hebben over je lichaam. Maar dat nu als droom. Ergens heen willen en dat niet kunnen. Verstrikt zijn in een verlammende slowmotion. Op hetzelfde  moment wakker worden en die beelden niet kwijt raken. Ipv een onwillig lichaam was daar het hoofd dat geen zin had om zich te voegen.

Magertjes

 Net binnen van 2,5 uur onkruid verwijderen. Wel 1,5 meter opgeschoten. Het lijkt niks, maar iedere dag weer, is het het verhaal van de vele kleine beetjes. Er moeten alleen geen wkn tussen het ene en het andere beetje zitten. Dat is de overtreffende trap van demotiveren. Dus morgen weer. Met een beetje geluk is het pad dan schoon. Voor het eerste in 5 jaar.

 Ondertussen schieten op de schoon gemaakte paden de grassprieten alweer vrolijk in de hoogte. Zien of schoffelen daar een halt aan weet toe te roepen.

 Van al de geschoonde percelen zijn momenteel 6 min of meer in acceptabele toestand. Zes(!!) van de mogelijke 12. De vier nog braak liggende delen buiten beschouwing gelaten. Na een heel seizoen teruggeworpen op halfweg. Maar niet teveel mee bezig zijn.

Verwikkeld

 Van de leespauze is het niet gekomen. Het lezen is wel daarheen verhuist waar het hoort, naar de avond. Van de laatste 600 pagina's is alweer een kwart weggelezen, daar wel drie dagen, sorry, avonden over gedaan. Het blijft een verhaal van uitersten. D'r zullen best mensen zijn, die dit soort levens doormaken. Ik moet iedere keer weer zuchten als de zoveelste dommigheid wordt begaan of de zoveelste heftige confrontatie de bühne passeert. Ik ben te slim en praktisch voor de een en te terughoudend voor de ander.

 Het zouden mijn vriend(inn)en niet zijn. Sowieso dat hele wereldje niet, maar waar je door wie in de wereld gezet wordt, daar heb je weinig inspraak in. Maar is dat doorslaggevend? Het kan tenslotte heel verschillende personen opleveren binnen dezelfde setting. Ik hoef maar aan mij en mijn broer te denken. Iets wat ik liever niet doe.

 Wat voor mij één van de mogelijke uitsmijters van de cyclus had kunnen worden is alweer een gepasseerd station. Welke richting nu waarschijnlijker wordt, zou ik ff niet weten. Het einde weten we trouwens al. Daar begint het eerste deel tenslotte mee. Het gaat enkel om de meest waarschijnlijke aanleiding voor een einde waarmee begonnen is.

Herkansing

 Prachtige dag wederom. Nwe ronde, nwe kansen. Het voelt minder onwillig dan in de voorafgaande dagen. Daar moet iets van te maken zijn. Toch? Ik ga me niet vastleggen. Hoeft ook niet. Het riedeltje is bekend. Er is zowaar het verlangen om me in meervoud te kunnen opsplitsen en op vele fronten tegelijk aan de slag te gaan.

 

 Wat kan er misgaan op een dag, waarop de dames, na vrij geweest te zijn, alle drie (!) netjes met mij terug de binnenplaats oplopen, ik de poort kan sluiten en rustig aan de koffie gaan, zonder steeds weer te moeten roepen naar achterblijvers?? Niks toch?

Viraal_85

 Nederland slaat de Franse weg in? Ws wordt QR-code een vereiste voor bezoek aan horeca, bioscoop, sportevenementen en musea. Afgezien van het absurde van deze regeling, hoe denken ze dat ooit weer terug te draaien? Zijn ze dat überhaupt van plan? Dit is een 'point of no return'. Beseft de gemiddelde Nederlander dat wel? En niet alleen nu, maar met alle volgende noodzakelijk geachte vaccins en ongetwijfeld later ook bij nu nog minder voor de hand liggende zaken.

 De droplul van VWS heeft het over "Geen verplichting, wel de vrijblijvendheid voorbij". Kan iemand dit ff uitleggen? Behalve een kop gevuld met zaagsel, is het ook nog een lafbek. Steeds weer heel hard roepen, dat iets absoluut niet gaat gebeuren en als de burger moe gebeukt is, het later alsnog doorvoeren.

Omwerken

 's Morgens ontbreekt de wil, maar is de energie aanwezig. Na de lunch is de wil er maar laat de energie het afweten. Langs elkaar heen werkende timing. In eerste instantie leek het me het beste op de boel om te gooien. Maar ja, hoe overtuig je de onwil om mee te werken? Praktischer is de lunch iets te vervroegen en het noodzakelijk rustmoment compacter proberen te maken. Dat wordt een wekker zetten, want tot nog toe ben ik steevast geslagen twee uur van de wereld, voordat ik weer bij mijn positieven kom en het tankje enigszins geladen is.

 Kostbare middaguren. Het uurtje, dat overblijft, loont niet de moeite om serieus in de tuin aan de slag te gaan. Gisteren aardbeien geplukt en beide kleine meloenen geoogst. Vandaag enkel wortels gestoken om morgen soep te maken.

 De honden zijn dan helemaal wild. Het woord 'Kom' mag ik absoluut niet gebruiken. Het is 'No, no' om ze nog ff te laten wachten. Na terugkeer me over het huishouden gebogen. En nu zou ik zo de tuin in kunnen gaan, ware het niet, dat het in iets meer dan een half uur begint te schemeren.

Verzonnen?

 Romanfiguren. Je kunt nauwelijks anders dan een romanfiguur zijn, als je zoveel stommigheden uithaalt als de hoofdpersoon in Ferrante's vertelling. Na eindeloos getob, constant getwijfel aan zichzelf, besluit ze een boek geleden met iemand te trouwen, die haar sympathiek is en meer niet. Vervolgens laat ze zich ongewild bezwangeren, dan nog een keer ietsje meer gewild. Plaatst haar man op een giga sokkel. Laat zich wegdrukken in een huisvrouwen/moeder bestaan na jaren keihard gestudeerd te hebben om iets bijzonders te willen zijn.

 Dat gaat bij iemand, die alles op een gouden weegschaaltje legt, op een geven moment niet meer goed. Maar om zich dan om de hals te gooien van iemand waar ze al iets van 20 jaar op geilt en waarvan ze weet, dat hij vrouwen aan de lopende band verbruikt, oa ook haar vriendin, is niet erg slim te noemen. Iedere lezer snapt, dat dit ramp nummero zoveel gaat worden. Alleen zij ziet het niet, wil het niet zien. Daarvoor is ze natuurlijk een romanfiguur.

Concretiseren

 Deze tegenslag lijkt weer weggewerkt dan wel afgesleten. Nu nog de feitelijke afhandeling, de resultaten en conclusies. Het wordt tijd dat de dingen naampjes krijgen en ik weet waar ik aan toe ben. Gewoon feitelijkheden. Wat dat dan weer voor consequenties heeft zien we dan wel. De toestand van het moment is slepend èn slopend. Onduidelijkheid en onzekerheid zijn niet de toestanden waarin ik graag verkeer.

Inhaalrace

 Prachtige dag. Laat ik 'm goed benutten. Het is ochtend dus vooralsnog overheersen onwil en afkeer. Ze missen echter de overtuiging van de afgelopen anderhalve week, twee weken. Ik heb er wel vertrouwen in dat deze dag niet helemaal in het niets ten onder gaat. De tuin is inmiddels weer om te huilen. En de tuin niet alleen. Dat is het ergste aan dit soort gezooi en gesleep met mezelf. Je komt onwillekeurig in een situatie, dat je zo ver achterop bent geraakt, dat het niet meer de moeite lijkt te lonen om ermee aan de slag te gaan. Achterstanden inhalen is geen stimulerende bezigheid.

 Weinig keuze. Met de wel bekende blik in het niets en het verstand afgekoppeld maar gewoon aan de slag gaan. Eerst wat kleine dingen en daarna zien, dat ik ergens vandaag of morgen met een bezigheid meters weet te maken. Dat kan opluchten en het geloof in het mogelijke herstellen. Kan en hopelijk doet het dat ook.

Verzet

 Half tien en voor het eerst vandaag, dat ik me rondom in staat voel om iets paraat te maken. Een uurtje ontspannen, maak er twee van, heeft goed gedaan. Gestresst? Ik had niet het idee, maar het zal best wel. Al dat gezeur van mezelf aan mijn kop. Het kan nergens heen. Alleen bij het idee word ik al onrustig. Mooi dat dit werkt. Onthouden. Beter een uurtje ademhalingsoefeningen, dan wat met mijn ziel lopen zeulen, wat verder niks oplevert.

 Ik barst niet direct van de plannen voor morgen. De hoop dat ongeacht van wat wel iets terecht gaat komen, krijgt op deze manier wel een steuntje in de rug. Je kunt met mij nog steeds geen oorlog winnen. Misschien kan ik mezelf wel ondersteunen in de aan- en afvoertroepen. De simpele praktische zaken van het lijstje, dat ik alweer uit het oog heb verloren.

 Kom. Tijd voor een einde aan de officieel opgelegde fysieke belemmeringen. Ik wil weer kunnen doen en laten wat ik wil, zelfs als ik er niks mee doe. Je ondervindt pas hinder van iets, dat niet gebeurt, als je verteld wordt, dat je het niet mag doen.

Leespauze

 Het moet maar ff, anders komt niks uit mijn handen. Vandaag is al verloren. Deel drie is afgesloten. We richten ons op morgen. Laten we het een week bezinken voor we in het vierde deel lezen hoe al de moeilijk te volgen hersenspinsels, strevens en weinig verstandige keuzes uiteindelijk worden afgehandeld. Een happy-end  lijkt me te hoog gegrepen. Het verhaal is echter zo warrig, ik bedoel het gedrag van de hoofdpersonen is zo warrig en duister, dat het verhaal werkelijk nog alle kanten op kan. Geen onverhoopte negatieve draai nodig.

 Het weer ziet goed uit en de ergste nattigheid zal weggezakt zijn. Kortom de tuin in morgen. Oa. Er is meer te doen. Er is weer wat veerkracht opgedoken en hopelijk zet dat morgen door. Jammer is, dat het lijf meer en meer problemen begint te maken. Herkenbare problemen, die weinig goeds voorspellen. Zou mooi zijn, als ze me nog een paar dagen met rust laten.

Stilstand

 Over minimaal gesproken ... Dat is een beetje het motto (geworden) van dit jaar. Ik hou mijn hoofd boven water en daar is alles mee gezegd. Veel meer beweging zit er niet in. Het stoort me. Maar het blijft bij de constatering. Ik doe er verder weinig aan. Gaat dat over een week of wat anders worden? Gaat het dan definitief naar beneden of kan ik aan de zoveelste en hopelijk dan voorlopig laatste weg omhoog beginnen?

 Vrgn, vrgn, vrgn. Ketenende vrgn. Paralyserende vrgn. Zelfs het nekvel weigert gepakt te worden. Het is definitief stilte voor de storm. Weggekropen wachten op wat komen gaat. Op een stuip na heeft de machinerie haar beweging verloren. Het duwt en knarst. Het puft wat zonder overtuiging laat staan kracht en beperkt zich tot gepruttel. Het voordeel is, dat ik tegenwoordig met gemak het maximaal haalbare uit een dag weet te halen .....

Geluk?

 Bedacht vanochtend, net onderweg met de honden, dat ik dit jaar nog geen klavertje had gevonden. Kijk, terwijl ik dat denk, naar beneden en wat staat er voor mijn voeten? Een klavertje vier! Mijn linker voer 10 cm verder neergezet en het klavertje was vertrapt geweest. Keert zich nu alles ten goede?

 Er zijn jaren geweest, daar vond ik ze bijna wekelijks. Vorig jaar was het al krapjes met slechts één exemplaar. Moet eerlijk zeggen, dat ik er ook niet zo mee bezig ben, als ik dat in de eerste jaren hier ter plekke was. Het een geeft het ander. Maar de minimale score is ook voor dit jaar binnen.

Scholing

 Weinig te melden. Weer werkt niet mee. Ik werk mezelf tegen. Het enige wat lukt is wegduiken in het derde deel van Ferrante. Inmiddels alweer ruim over de helft. Dat stuurt aan op een zwart gat, als dit in zo'n haast verbeten tempo doorgaat. Niet dat je er vrolijk van wordt trouwens. Op een vreemde manier boeit het enorm. Maar er wordt wat afgetobt en geklooid in die boeken.

 De Doener doet het momenteel wat beter dan de Tobber, de vertelster. Als ik zoals haar mijn opleidingstraject doorlopen had, was ik ergens op de middelbare school blijven steken. Tot op zekere hoogte zijn we qua achtergrond vergelijkbaar, Ik kom dan weliswaar niet uit wat me in het boek een achterbuurt lijkt te zijn, een verloren hoek in een achterstandswijk van Napels. Maar wel uit een arbeidersgezien dat dubbeltjes moest omdraaien om rond te komen. Zeker nadat de mijnen begonnen te sluiten en mijn vader van baan moest wisselen.

 Thuis ben ik de enige, die het verder heeft gebracht dan de middelbare school en beroepsopleiding. Ingebeeld heb ik me daar nooit wat op. Zo kapot was ik helemaal niet van het leren. Ik kon het wel, als ik moeite deed, maar had die er maar zelden voor over. De zin vanalles heb ik pas jaren na het kandidaats in twijfel getrokken. Wat een interessante afstudeerrichting leek te zijn, bleek meer een tuinkabouterwereld waarin resultaten en verbanden indien nodig uit de duim werden gezogen.

 Dat ik het ooit alsnog heb afgerond heeft mezelf, denk ik, het meest verwonderd. Interesseren deed het me allang niet meer. Was al jaren aan de slag via uitzendbureau's. Het was van mijn kant uit een soort 'Take it or leave it'. Tot mijn opluchting gaven ze me de zegen na.

Stroomopwaarts

 Slappe hap. Niks geen betere mnd. Het gaat nog steeds achterwaarts ipv vooruit. Het is aan het blog te merken. Opruimen die mnd en zien wat we van de komende slechts 30 dagen gaan maken. Geen verwachtingen uitspreken. Afwachten. Het aloverheersende afwachten. Ondertussen alles in het standje 'net niet achteruit'.

 Was, afwas, opruimen. Ik grijp terug op de vaste waarden. Fysiek niks te klagen. Als die dempende deken van het wachten niet over mijn huidige bestaan zou liggen, zou het inmiddels dichtbij normaal verkeren. Helaas blijft het worstelen. Hoelang is dat nwe worstelen nu alweer de leidraad in mijn bestaan? Overheersend een paar mndn tot een half jaar, op de achtergrond inmiddels toch alweer bijna drie jaar.

 

 Als deze zooi achter de rug is èn het blijkt beheersbaar, wat staat me dan weer te wachten? Van die zeven betere jaren, waar ik volgens mij recht op had, is me tot op heden slechts een klein deel gegund geweest. Hoe loopt de verdeling nu? Worden de 7 jaar in delen gehakt? Krimpen ze gewoon? Een paar jaar opleving zou niet verkeerd zijn.