D'r is een neiging om naar het scherm te staren en het daarbij te laten. Het gaat vandaag geen grootse dag worden. De regen is daar maar zeer deels debet aan. Het gedoe met de honden heeft een stevig knik veroorzaakt in de opgaande lijn. Een knik die zich niet zonder slag of stoot laat glad strijken. De ochtend met loslopende honden is een ander begin dan het getrek van vier viervoeten aan even zovele lijnen. Om alleen maar een praktisch puntje aan te stippen.
De achterliggende oorzaken wegen een stuk zwaarder en daar is helaas niets aan te doen zonder mezelf te verlagen tot hetzelfde niveau van die idioot die berenklauwen plaatst, omdat hij te lui is om zijn afrastering te herstellen. Die machteloosheid maakt moedeloos. Dat kost een hoop tegenwicht om dat plaatje weer in de gewenste harmonie te krijgen. Andere mensen het leven zuur maken. Je moet er maar lol aan beleven. Tja, als je leven afhangt van de staat waarin een paar plantjes in je moestuin verkeren dan heb je wel iets zieligs. Zo ontstaan dus decennialang slepende burenruzies. Geen zin in.
Ik kwam langzaam terug op stoom en zou dat graag zo willen houden. De komende week is een mindere week qua weer. Goede gelegenheid om in alle rust de scherpste kantjes van dit gezeik af te vijlen en mezelf weer op de gewenste manier te laten sporen. En toch, toch is er altijd weer wat. Is het niet het lijf of iets van tussen de oren of de politie dan is er wel een buur die roet in het eten gooit. Je zou ze toch ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten