Qua energie klopt het wel weer vergeleken met een paar dagen geleden. Vergelijken met 4 - 5 jaar geleden is het als Amerikaanse koffie tov een Italiaanse espresso. Niks. Slappe hap. Het kost even om de tijdspanne te overzien, maar het betreft echt minstens 4 jaar waarin fysiek enkel maar ingeleverd is. Op het moment zelf dringt dat niet altijd door. Achteraf is het een helder plaatje.
De grote vrg bij wat allemaal in de pijplijn zit, is wat keert daarvan terug. Indien als, hoeveel moeite gaat dat kosten? Weer zo'n onderwerp waarbij de zin of het ontbreken ervan in feite de belangrijkste vrg is. Niks doen is geen optie. Da's wachten tot het goed mis gaat met alle risico vandien. Niet dat ingrijpen nou zonder risico is. Het is geen gebroken arm, die gezet moet worden, klets gips erop en klaar is Kees.
Tijd om knopen door te hakken. De zomer was geen optie. Najaar was het streven. Daar komen inmiddels de eerste afspraken binnen. Zoiets als een tijdsplanning is niet onbelangrijk. De medische goegemeente is daar absoluut niet mee bezig. Zij diagnosteren en doen. Hoe dat ingepast moet worden is niet hun zorg. Zoals een hoop niet hun zorg schijnt te zijn. Vergeleken met Nederland of Frankrijk is die mentaliteit hier bijna pré-historisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten