Waren het eerst koekjes, nu is het iets onbestemds. D'r is nog steeds wel de hang naar de magnum classic van Ola maar daar verwerk je er geen tien van op een dag. Nog niet geprobeerd trouwens, maar alleen het idee al. De hele dag die neiging om iets in de mond te willen stoppen zonder dat duidelijk is wat. Iets zoets? Iets zouts? Iets pittigs? Iets kouds of net warm? Vloeibaar of vast?
D'r was een tijd, dat ik dan een goeie fles gekoelde witte wijn open trok en die met veel smaak genoot tot en met de laatste druppel of mezelf op een lunch trakteerde in wat een beter restaurant heet te zijn. Goeie witte wijn ben ik hier nog niet tegen gekomen. Zoiets als een vette Gewürtztraminer uit de Elzas, een goede Chablis, een Pinot Gris of een Meursault om de Champagne ff buiten beschouwing te laten. Mn aan de Meursault heb ik me regelmatig bezondigd. Engelenzeik.
Daar at ik dan zelden iets bij. Nu is het meer de neiging om te willen kauwen ongeacht of mijn maag aangeeft vol of niet te zijn. Het is een strooptocht in gedachten waarbij alle voorraad- en koelkasten worden nagelopen op iets wat mijn neiging tevreden weet te stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten