De verwachting overtroffen: één uur en één minuut! Een prestatie per vergissing. Dat was gisteren. Vandaag met pijn en moeite het uur volgemaakt, waar anderhalf uur in de planning stond. Niet echt te warm. Geen serieuze fysieke mankementen. Zelfs niet echt moe. De conditie had nog rek. De motivatie liet het afweten. Sta je met de spade in je handen naar de berg aarde te kijken. Laat je blik langzaam naar de te vullen bak glijden en denkt: 'Vandaag gaat dat niet lukken'. Morgen ook niet. Zelfs volgende week zeker weten van niet. Waar ben ik mee bezig?
Gereedschap bij elkaar gepakt en retour binnenplaats. Bij iedere stap lijkt het alsof een schep aarde meer op mijn schouders terechtkomt. Voor het bereiken van de ijzer toegangspoort begeven de knieën het bijna. Plof neer in een stoel en voel de moeheid van alle kanten over me heen vallen. Uurtje. Uurtje van wat nauwelijks inspanning mag heten en uitgeteld. Dat wordt een vroege siësta vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten