De man van de hersenbloeding heeft het ondermaanse definitief verlaten. Het laat je weer ff stilstaan bij de nietigheid van het leven. Zo lijkt niks aan de hand. Zo ben je weg. Of ik de kaas ooit zal proeven, waar ik nu mee bezig ben, is maar de vrg. Het zijn altijd anderen totdat jezelf aan de beurt ben en er geen weet van hebt, als je niet eerst door een richtinggevend ziekbed gaat. Pats. Boem. Voorbij. Wordt je kantlijn in ene schoongeveegd. Mogen de achterblijvers je rommel zien te ruimen, als ze het verlies enigszins een plek hebben gegeven.
Vanavond condoleren. Bij de begrafenis op zondag kunnen we niet bij zijn. Weer ff teveel dood zo op een hoop. Het maakt triest. Het is al eens erger geweest. Ligt niet aan de overledene. Meer een kwestie van iets meer afstand tot de dood, of de dood meer op afstand van mij dan eerder het geval was. Meer houvast. Neemt niet weg dat alles weer net iets relatiever is dan het al was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten