Dat mag wel 'als een donderslag bij heldere hemel' heten. De wandeling met Bobby begon normaal en eindigde met het idee, dat de wereld doordraaide en mij vergat mee te nemen. Duizelig en draaierig struikelend aan de lijn met Bobby. Had het dier de situatie begrepen, had hij zonder al teveel moeite z'n vrijheid kunnen kiezen.
Wat had ik nu weer aan mijn fiets hangen? Daar ging de geplande tuinochtend. Op bed geploft. Nu, een paar uur later is het minder maar nog steeds het gevoel dat ik uit de ene na de andere kermisattractie stap. Een wat omslachtige manier om me van een dag in de tuin te verlossen. Raar, want daar had èn heb ik net zin in.
Zien wat we d'r vanmiddag nog van weten te bakken. Hopelijk verdwijnt het gedoe net zo abrupt als het me overvallen heeft. Altijd weer wat. Graag wat saaier, voorspelbaarder als het kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten