Het gaat geleidelijk. Hier en daar een ergernis, wat slepende zaken maar niks wat je argwaan wekt. Je bent er niet mee bezig. Wilt dat bewust niet. En dan komt een moment, dat je toe moet geven, dat misschien niet alles maar een hoop verkeerd zit. Van het trio 'willen-kunnen-moeten' klopt weer eens niks. Het moeten heeft de overhand en dat deugt voor geen meter. Het willen rent achter de feiten aan en het kunnen is de uitvoerder van het moeten geworden.
Niks gaat van harte. Weinig doet goed. Het zijn weer bergen die het uitzicht belemmeren. Ipv minder en ruimte wringt zich steeds meer tussen het overspannen beslag op de tijd. Overspannen terwijl d'r in feite weinig gebeurd. Meest recent zijn de kaasmakerij en onlangs een berg bonen. Mariana vindt dat ze geen 'Nee' kan zeggen, als ze iets aangeboden krijgt, en, hoe ongewenst het ook is, verpieteren laten is geen alternatief.
Straks zit ik met een burnout vanwege de invulling van mijn vrije tijd. Rigoreus snijden lijkt maar is niet de oplossing. Het is een wirwar van oorzaken. Moeilijk te zeggen waar het mes erin zou moeten. Het is een kwestie van ontwarren, achterstand inhalen, bepalen wat wel en niet (meer) kan, etc. Precies die zaken, die de boel in het honderd hebben laten lopen de afgelopen paar jaar. Je wordt zonder eigen bemoeienis uit de baan getikt, kunt gelukkig wel verder maar hobbelt als aangeschoten wild achter wat makkelijk gekund aan.
Het is niet dat niks gebeurd. Het is niet de ramp die het ooit in Frankrijk was. Het is allemaal kleur- en smaakloos. Grauw, grijs en mistig. Het bed uit omdat de honden wachten. De afwas doen om het aanrecht bruikbaar te houden. Onkruid trekken om wat ooit als moestuin was bedoeld niet tot oerwoud te laten verworden. En zoiets als het schoonmaken en vullen van het zwembad is er dit jaar nog niet van gekomen. Straks heeft het geen zin meer, zoals alles door een oplopende achterstand z'n zin verliest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten