Het gaat verre van soepeltjes. Het is alsof ik hem naar de slachtbank leidt en hij daar weet van heeft. Ik doe een paar stapjes. Hij doet een paar stapjes. Dan staat hij weer stil. Lijn strak, met een smekende blik in z'n ogen. Waarom doe je me dat aan. Dat komt nog het meest in de buurt. D'r komt geen dwang aan te pas. Het is 'Kom maar', een aai over z'n bol en af en toe een paar brokjes.
Gisterochtend ging het een stuk beter. Gisteravond was het helemaal niks. Vanochtend hebben we het einde van de tuin gehaald, zeg een meter of dertig in iets van 45 minuten.Daarna wilde hij terug. Dat gaat ook niet vloeiend maar een stuk soepeler. Ik verbaas me over mijn geduld. Weinig keus. Geen redelijk alternatief.
Hetzelfde geldt voor het aanlijnen van de andere vier. Daar loopt de gek met een kleine 150 kilo potentiële trekkracht in z'n handjes. Het is hopen en bidden, dat er niets ons pad kruist of dat er 's nachts een hoop viervoetig verkeer is geweest en het quartet verse sporen opsnuift. Dan is er letterlijk geen houden aan, tenzij ik me over de grond wil laten meeslepen. Het is gewoon niks en straks met minder honden maar tweemaal de ronde maken. Zie je het al voor je? Vooral in januari en februari of zou hij dan zijn vallen hebben verwijderd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten