Vanochtend al anderhalf uur extra geslapen en het zou zo weer kunnen. Maar ff niet doen. In minder dan een jaar tijd is het leven ingrijpend veranderd. De aftakeling van de fysieke conditie was al wat langer bezig en is in het afgelopen jaar door een diep dal gegaan. Was het alleen dat, was het al niks, maar de motivatie heeft zich mee laten slepen en neemt met regelmaat het voortouw in het dwarsliggen. Ergens de komende wkn zal een begin gemaakt moeten worden met wat deze verandering hopelijk grotendeels teniet zal doen. Vooralsnog blijft het bij denken en overleggen. De eerst concrete stap gaat de wereld weer ingrijpend veranderen. In elk geval kortstondig.
De andere verandering betreft de viervoeters. Een klein jaar geleden waren er drie dames en twee aanlopers, die hun voer scoorden en weer de hort op gingen. Inmiddels zijn er twee heren tegen wil en dank bijgekomen en is het alleen de teckel, die niet permanent onder onze verantwoording valt. Wat met een volgende pup gebeurd, die onder de poort door wordt geschoven, is geen uitgemaakte zaak. Eén ding is zeker. Hij/zij gaat geen deel uitmaken van het aanwezige roedel. Als gevonden voorwerp naar de politie? De burgemeester in de maag splitsen? En dan vooral niet stilstaan bij wat dat zou kunnen betekenen.
Drie was al één teveel en vijf is veel te veel. Het voer is nog het minste. Het gaat om tijdsbeslag, ruimtebeslag, aandachtsbeslag, verantwoordelijkheid, etc. En dat gaat niet binnen een paar mndn veranderen. Bobby, de oudste, heeft nog iets van 6-8 jaar zeker te gaan en Uk is nog geen jaar. Tel uit je winst.
