Ik zit, sta, loop, lig nog bij te komen van de gisterige confrontatie met het einde van leven. De onwerkelijkheid van een lichaam waar 'iets' uit verdwenen is en daardoor niets meer is dan een leeg omhulsel. Hoed op om de gevolgen van de vele chemo's te camoufleren. Ingepakt in een winters mantelpakje om het uitgemergelde lijf nog enig volume te geven.
Het rakelt ook herinneringen op die een dood oud vrouwtje niet weet los te wrikken. D'r man is er tot aan de laatste adem bij geweest. Is niet alles, maar beter dan er onverwachts mee geconfronteerd worden. Het zat er aan te komen. Ook beter dan plompverloren uit het niets. Neemt allemaal niet weg, dat je ineens met een afhandeling wordt geconfronteerd, die zo helemaal niks te maken heeft met wat je ervoor had. Het is geen onderdeel van het dagelijkse bestaan om je partner onder de grond te stoppen. Daar ontbreekt zingeving en routine. Het lichaam is er nog eventjes maar de leegte klopt al op de deur.
Het is een warboel in mijn hoofd. Ik zie mezelf daar liggen en vrg me af hoe Mariana het weet te verwerken. Of omgekeerd. Maakt een tweede keer het makkelijker? Ik moet er niet aan denken, maar doe het toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten