Door het gedoe met Ukkie ben ik de wolk een beetje uit het oog verloren. Blijkbaar kan ik me nog maar op één ding richten, alle routines buiten beschouwing gelaten. Het had vandaag makkelijk èn-èn kunnen zijn. Ik moest vandaag vanwege het weekeinde cq zaterdag vroeg aanwezig zijn, was voor de middag weer 'op het dorp' en me na een late lunch op het hernieuwd zaaien gestort. Nou ook niet bepaald een routine bezigheid maar wel eentje met kop en staart en geen vervolgverhaal.
Ik zie het er vanavond ook niet van komen. De strijd tegen dichtvallen oogleden ga ik ruim voor de normale bedtijd verliezen. Het wordt weer een vroegertje. Gisteren ook al. Ik stap er 's morgens niet minder moe om uit bed. Zeven, acht uur slaap was ooit uitslapen. Nu lijkt het erop, dat het niet meer genoeg is als dagelijkse basis.
Oud worden. Ik zal het maar zien als gunst, die je gegeven wordt. De laatste twee, die ik mee begraven heb (Of hoe zeg je dat?) waren beide nog een eind van mijn leeftijd verwijderd. Mijn eerst komende horde is de leeftijd van mijn vader. Vervolgens is daar de 88 van mijn moeder, maar dat lijkt me een puur theoretische mijlpaal wat mijn persoontje betreft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten