Ff m'n zinnen verzet met een rondje internet. Nu moet het maar weer kunnen. 'Life goes on' zeggen ze tenslotte en ik ben nou niet één van de meest naast betroffenen. Enorme drukte. Veel bloemen. 100-150 mensen hutje-mudje met mondkapje maar op een gemiddelde afstand van hooguit een halve meter. De begrafenis zou zo een of meerdere doden tot gevolg kunnen hebben. Geen idee hoe het met de gemiddelde vaccinatiestatus in Agnita staat.
Maar laat ik nu niet doen, wat ik de regelgevende overheden verwijt, nl. angstbeelden creëren. Het was een meeslepend gebeuren. Een lange zit/sta. Normaal gesproken lukt het in minder dan een uur. Nu nam het ruim twee uur in beslag met minstens 5 priesters (ik had geen overzicht), waar eentje het ook makkelijk af kan.
Op het moment dat de kist naar buiten werd gedragen sneeuwde het behoorlijk. Dat had ineens iets triests terwijl dat anders meer iets wonderlijks en romantisch heeft. Het soppen in de kleffe klei rondom het graf deze keer maar overgeslagen. Iedereen die dat wel deed had binnen de kortste keren flinke kluiten aan de schoenen plakken. Schoenen die meestal niet op dit soort werk zijn berekend. Ook de borrel overgeslagen die traditiegetrouw opweg naar huis wordt aangeboden.
Wel het 'pakket' aangenomen wat inmiddels dank Covid twee jaar de gezamelijke maaltijd vervangt. Waar zo'n gezamelijke maaltijd iets louterends kan hebben, is het thuis verorberen van de lauwe hap eerder een trieste uitsmijter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten