Gisteren een treurige dag. De wereld maar ff los gelaten. Vandaag gaat het iets, niet veel beter. Dat de echtgenoot van een vriendin/kennis van Mariana plotsklaps is overleden, was een schok. De dood van de een nog niet helemaal weggewerkt, maar die zagen we bovendien aankomen, nu dit weer. De schok drong niet helemaal meer door, omdat ik het hoorde bij terugkomst van de dierenarts, die net geconstateerd had, dat Uk's problemen simpelweg parvvo-gerelateerd zijn. Dat hakte er eerlijk gezegd harder in.
Dacht dat het diertje dat stadium gehad had, omdat hij de hele tijd bij zijn broertje is gebleven toen die het had. Zo werkt het blijkbaar niet. Helaas. Iets met antilichamen via de moeder en het langzaam verdwijnen daarvan. Kortom weer een in principe ter dood veroordeelde pup. Had ik het me bedacht, was ik ws niet naar de dierenarts getogen. Aan parvo is niks te doen, niet qua genezen. Je doorstaat het of je doorstaat het niet. En meestal is dat niet, dus. Je kunt het diertje wel laten vaccineren maar de werking daarvan heeft een vertraging van 6 tot 12 mndn, net de periode waarin de jonge honden het meest vatbaar zijn. Gevaccineerd zijn is dus pas een bescherming als de risicotijd doorstaan is.
Hopen op een hernieuwd wondertje? Het is de boog van de hoop danig overspannen, vrees ik. Maar gewoon instellen op afscheid, hoe onprettig dat idee ook is. Bovendien is het niet de beste tijd om buiten kuilen te graven. Wat dat betreft zou een genezing niet verkeerd zijn. Ws is dat echter teveel gevraagd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten