We worstelen verder met het nwe jaar of is het worstelen met mezelf in het nwe jaar? Weinig veranderd kortom. We kloten en klungelen voort. De ene keer neem ik mezelf op sleeptouw, de andere keer duw ik me voor me uit. Het beweegt. Daar is alles mee gezegd. Een tredmolen. Weer de afwas, nog een wasmachine, vuile keukenkasjes, aandachtvragende honden, een triest ogende tuin.
Wonderlijk eigenlijk dat je dan nog met een redelijk humeur rondloopt. De vrijheid van een ongebonden leven heeft verdacht veel weg van de sleur van een baan. Een van de weinige verschillen is, dat je geen baas hebt, waar je op kunt afgeven. Je kunt alleen jezelf bij oren of neus pakken. Dit is wat je wilde. Dit is wat je krijgt. Hallelujah en amen.
Dat beetje bewegingsvrijheid wat je meer had, wordt inmiddels zwaar afgeknepen met vaccineerbewijzen. Je laat je niet inenten tegen Covid-19 maar om een biertje te kunnen drinken, de bouwmarkt te bezoeken, uit te eten en naar de supermarkt van eigen keuze te kunnen, om een paar zaken te benoemen. En of dat ooit nog gaat veranderen in de betekenis van terugdraaien? Ik heb er een hard hoofd in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten