Afscheid

 Volgens mij ben ik weer ff uitgeluld. Ik ...

 

 *Telefoon*

 'Kaspar, kaspar, Celina died. She died this night.'

 

 Pffff.

 

 Het zat er aan te komen. De spaarzame, indirecte berichten waren slecht de afgelopen weken. Zijn eigenlijk nooit goed geweest in de ruim twee jaar, dat ze van chemo naar immunotherapie is gegaan en nog andere mogelijkheden heeft geprobeerd. Vnl in Cluj. Ruim twee uur rijden. Paar dagen verblijven. Terug. Dagen beroerd thuis. Paar dagen 'beter' voelen. En weer terug naar de kliniek. En maar blijven geloven dat het goed zal komen. Ondertussen langzaam maar zeker steeds verder berg af zakken.

 Dat gaat een emotionele begrafenis worden. En hoe ga je daar verder mee om. Het is de vrouw van de aannemer. Die man zal goed kapot zijn. Hoe treedt je zo iemand tegemoet? We gingen op vriendschappelijke manier met elkaar om, wat door de omstandigheden in de afgelopen twee jaar steeds minder frequent gebeurde. Van het spoorweghuisje aan de afslag naar Coves, dat ze een jaar of drie geleden hebben gekocht, en de plannen, die ze daarmee hadden, zal weinig meer terechtkomen.

 Dit is leven op z'n slechts. Hoe oud zal ze zijn? Ergens iets in de dertig. Dit hakt er ff in. Dit is niet waar ik op zit te wachten. Dit is niet de gewenste blogvulling.