Gisteren 'last' van vlagen hernieuwde zin is het vandaag weer een stapje terug. Zo'n moeilijk te omschrijven afkeer van alles, waarbij je in beweging moet komen. Het is te hopen, dat het aanslingeren van de wasmachine, hard nodig na weken van gedwongen inactiviteit, en het doen van boodschappen de drempel van de weerzin weten te verlagen.
Het is wachten op twee van de drie dames, die nog geen zin hebben om hun ochtendvrijheid op te geven. Van Prada snap ik dat. Dat is gewoonte. Van Rosa begrijp ik het niet. Die is anders altijd de eerste, die mij na de ochtendronde naar binnen volgt. Ongetwijfeld de aantrekkingskracht van de voerbak. Wat zou betekenen, dat ze nu voldoende maagvulling buiten de deur hebben gevonden. Zou kunnen met al die slachtactiviteit in de afgelopen dagen.
Nu is (af)wachten de slechts denkbare invulling van een moment als deze. Je zou de dames in het nekvel willen grijpen. Dat zien ze van verre aankomen en blijven echt niet staan, totdat ze onder handbereik zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten