De dames zijn ver, ver weg. Ongetwijfeld een spoor opgepikt en weg zijn ze. Blaffend en jankend. Ditmaal klonkt het wegsterven van hun jachtgeluiden erg in de verte, hield niet op maar verdween in de afstand. Dat wordt afwachten en ook een beetje vrezen, dat hen niks overkomt. Het zal geen loslopende collega geweest zijn, dan is het jagen snel afgelopen. Een vos is waarschijnlijker. Zelfs een beer is mogelijk. Dan hou ik mijn hart vast.
Een paar daar geleden een alarmmelding op Mariana's telefoon. Een beer waargenomen in de buurt van Chirpar. Dat is iets van 20 km hier vandaan. Niets om van in de stress te schieten. Die alarmmelding is de tweede keer dat dat gebeurd. Waar het de eerste keer voor was weet ik niet meer. Raar is, dat het op Mariana's mobiel zit. Zij niet weet hoe ze daaraan is gekomen en mijn foon blijft verschoond.
Wachten, dus. Nu moet ik elke ochtend wel wachten. Alleen Rosa komt direct mee naar binnen. Tenminste meestal. De twee andere dames hebben daar meer tijd voor nodig. Komen niet samen maar op de volgorde Mopke en dan een uur of wat later Prada. Die verder niks doet dan aan het eind van de tuin rondhangen en de omgeving in de gaten houden. Nu is het afwachten òf ze komen en in welke staat ze verkeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten