Hoe voelt aan om vanochtend als wereldkampioen wakker te worden? Katerig? Vanwege de slechte champagne, die meer bedoeld is om te sproeien dan te drinken? Een jaartje mag je van de titel genieten. Ergens in maart of zo begint het gezaagd alweer aan de poten van je stoel. De wedstrijden op zich, het rijden moet/zal belangrijker zijn. Van zo'n kampioenschap ga je ws niet wakker liggen.
Is de bezigheid dan belangrijker dan het resultaat? De weg van groter belang dan de aankomst? De eeuwige discussie. Zoiets als de kip en het ei. Gaat Hamilton nog door als Mercedes hem niet meer een achste kampioenschap kan bezorgen? Waarom rijdt een ex-kampioen als Vettel nog bij een team dat gegarandeerd geen kampioenschap waar zal kunnen maken? Een beetje veel F1 maar dat komt ff zo uit.
Hoe zit het bij mezelf? Niet eenduidig. Bij de moestuin is het zeker weten de weg die telt, het bezig zijn. Bij de kas is het echter het doel, het resultaat wat het zwaarste weegt. Zit er iets overkoepelends in? Als je het leven neemt, zal het niet het doel, de dood zijn maar de weg, het onderwijl verwijlen zijn wat telt. Lijkt me zo tenminste. Afgezien van die paar treinspringers, pillenslikkers of flatduikers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten