Ze zijn er weer. Nee, niet de zomerkoninkjes. De wanen, hallucinaties en het idee de drempel naar de dood over te gaan. Na een aantal kleine aanzetten in de afgelopen weken, waar ik geen aandacht aan hebt besteed, want achterhaald tenslotte, was het afgelopen nacht raak op een manier, die ik een ander niet zou toewensen.
Het overrompelde me. Ik schoot rechtop. probeerde me te oriënteren. Hemel of hel? Het hart ging razend tekeer. Het lijf schudde, maar niet van het lachen. Verkrampt. Opgestaan en rammelend en razend door het huis gelopen. Rust gaf dat nauwelijks. Paniekaanval? Zou kunnen? Een reprise om te zien of het nog kon? Het slaat helemaal nergens op. Was er niet minder heftig om. Een klap van de defi? Niet onmogelijk. Dat zal bij de volgende controle moeten blijken, maar ws acht ik het niet. Nachtmerrie? Dan zou ik me minimaal iets moeten kunnen herinneren. Dat is niet het geval.
En zoals altijd weer gebeurde het rond middernacht. Een eerste aanzet voor twaalven, de klap erna. Misschien is dat nog het meest typische aan het hele gebeuren. Wat is dat met dat middernachtelijk uur?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten