Het zijn korte dagen. De ochtend probeer ik te houden wat ie was en loop daardoor de ochtendronde deels in iets tussen donker en schemer. De middag houdt het inmiddels om 16:30 voor gezien. Geen zin om tweemaal in het halfdonker door de weilanden te struinen. Zeker nu het nog steeds niet vriest en de modderkluiten zich vrijelijk onder de zolen kleven. Molshopen en grasvlakten zijn nog net van elkaar te onderscheiden. Wat daar tussen figureert is een grijze massa in vele tinten, meer dan 50.
Door een verlate lunch is de kerstdecoratie nog niet wat het zijn moet. Weer een raam erbij, dat wel. Weer ruimte weten te creëren. Voor de meest hopeloze hoek van het aanrecht ontbrak de tijd. Ruimen kan natuurlijk wel als het buiten donker is. Het lappen van de ramen zit er dan niet in. Dus alles maar tot morgen of het weekeinde gelaten.
Die laatste hoek is een regelrechte uitdaging, mocht ik er na afloop van het versieren van het venster meer ruimte willen overhouden, dan er nu is. Ruimte èn overzicht. Het is de voorraadshoek en ik moet daarbij steeds terugvallen op mijn geheugen. Te zien is niet veel, wat wel de bedoeling was, omdat alles in potten zit en voor elkaar is neergezet. Helemaal vooraan staan dan de weesjes, zoals de sapcentrifuge, vaak van groter formaat dan de potten en ontnemen me het laatste restje overzicht. Dat moet anders en in het slechtste geval andersom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten