Jammer toch, dat er zo weinig gereageerd wordt. Echt reageren dan wel. Niet dat alom bekende "Wat mooi, knap, belangrijk, bewonderenswaardig, etc"-geblabla. Gewoon zoiets als "Wat een gelul/gezeur/gezemmel/etc.!" Wel graag gevolgd door enige steekhoudende onderbouwing. Of gewoon iets wat eigenlijk nergens op slaat. Of een, liefst discutabele aanvulling. Maakt niet uit, als het maar niet van die begripvolle dooddoeners zijn. Geen terminale dosis empathie. Wie weet ga ik nog een keer een poging ondernemen om iets van wederhoor voor elkaar te boksen.
Het gaat beter met me vandaag. Ook deze zijstraat is daar een teken van. Die dame vanochtend heeft goed werk verricht. Waarom ze zich zo op het bio-energetische element voorstaat, ontgaat me. Wat ik er van weet en zijdelings ervaren heb, maakt de invulling van deze dame tot een lachertje. Maar masseren en pijnpunten vinden kan ze trefzeker. Ik ben er als een ander mens vandaan gegaan dan ik was gekomen. Of vandaan gekomen dan ik was gegaan? Een minder onwillig lijf doet wonderen voor de kijk op je mogelijkheden.
Alles bij elkaar (boodschapen, regelarijen, aannemer, eten, honden) is de dag in een uitgerekte oogwenk voorbij gegaan en de tafel bedekt gebleven. Maar wat geeft dat, als de voeten eindelijk weer stevigheid vinden? Hop dit. Hop dat. En aub vooral geen overdaad stimulerend enthousiasme. Eerst het een en daarna pas het andere.
maandag 31 oktober 2016
Opwarmen
Waar zal ik het 'ns over hebben deze maandagochtend? Nieuwe week, belegen kansen? F1-circus met de jonge Verstappen? Het al meer dan 200 dagen durende gedraai van Rutte mbt het Oekraïne-referendum? De Trump-Clinton soap? De Europese onmacht? De grootheidswaanzin van Erdogan? De stilte van Poetin? De onmogelijkheid van het permante groeiscenario in de wereldeconomie? Ik denk, ik krijg het stukje voelgeschreven met mogelijkheden, als ik een beetje moeite doe en de tijd zou hebben. Dat laatste is niet het geval. Ik moet me voorbereiden op afzien. Schoonschrobben om mishandeld te worden. Vanmiddag zie ik dan wel verder. Iets met de tafel en zo. De rest gaat maar ff in de wachtrij van de wachtrijen. Alle activiteiten de komende mndn, kunnen samengevat worden worden als ordenen-ruimen-indelen-verlichten, Dan moet tegen het voorjaar het leven en zijn ruimte(s) klaar zijn voor ruimte en licht, opgeruimd en leuk gedrappeerd of gedeponeerd. Allez... soppen!
zondag 30 oktober 2016
Uitgewerkt
Niet werken op zondag slaat natuurlijk nergens op. Zeker als dat wat je doet in de rest van de week, door de gemiddelde burger niet zo gauw met 'werk' betiteld zal worden. Maar het is een prachtige uitvlucht. De tafel, die gisteren min of meer ongewild voor geen centimeter leger is geworden, gaat dat vandaag ook niet worden, tenzij ik het bezig zijn er mee ineens als een plezierige tijdspassering zie ... Wat me meer dan onwaarschijnlijk lijkt, maar verboden is het niet. Ook niet op zondag.
De invulling van die regel valt sowieso nauwelijks te volgen. Want het gaat om het werken op het land, tenminste als de werkzaamheden enige uitstel dulden. Is dat niet zo, zoals bij hooien en oogsten, dan is het weer geen probleem. Zo mag de tuin ook weer, als het beperkt blijft tot de verzorging van bloemen. Koken is ook geen werk blijkbaar en zo kan ik wel ff doorgaan. Heerlijk onderwerp om over te zeiken. Met zoveel uitzonderingen en rekkelijke regels maakt iedereen er zijn eigen wetje van. Bovendien vanwege wat of wie? De kerk? De Here? Een kerkdienst van ruim drie uur lijkt me gewoon werken. En als je na luttele zes dagen werk in je leven de zevende dag al op je gat wilt liggen, is dat in mijn optiek niet het goede voorbeeld geven.
Kortom ik maak mijn eigen regeltjes, zoals de meeste mensen zullen doen binnen hun eigen mogelijkheden of door de omgeving opgelegde grenzen. Laat ik eens beginnen met één dag in de week zoiets als werk (= doen wat moet ook al wil je het niet) te doen en dat een mnd weten vol te houden. Zou een aardige vooruitgang zijn tov het huidige gerommel.
De invulling van die regel valt sowieso nauwelijks te volgen. Want het gaat om het werken op het land, tenminste als de werkzaamheden enige uitstel dulden. Is dat niet zo, zoals bij hooien en oogsten, dan is het weer geen probleem. Zo mag de tuin ook weer, als het beperkt blijft tot de verzorging van bloemen. Koken is ook geen werk blijkbaar en zo kan ik wel ff doorgaan. Heerlijk onderwerp om over te zeiken. Met zoveel uitzonderingen en rekkelijke regels maakt iedereen er zijn eigen wetje van. Bovendien vanwege wat of wie? De kerk? De Here? Een kerkdienst van ruim drie uur lijkt me gewoon werken. En als je na luttele zes dagen werk in je leven de zevende dag al op je gat wilt liggen, is dat in mijn optiek niet het goede voorbeeld geven.
Kortom ik maak mijn eigen regeltjes, zoals de meeste mensen zullen doen binnen hun eigen mogelijkheden of door de omgeving opgelegde grenzen. Laat ik eens beginnen met één dag in de week zoiets als werk (= doen wat moet ook al wil je het niet) te doen en dat een mnd weten vol te houden. Zou een aardige vooruitgang zijn tov het huidige gerommel.
Prachtig
Bouw vanochtend een stellage van pallets met de bedoeling om het gedumpt grut de toegang tot de straat onmogelijk te maken. Timmer de boel aan elkaar om het omkiepen van de pallets en dus het pletten van de pups te voorkomen. Doe tevreden een stap terug, laat de beide teckelachtige overlopers 'naar binnen' en voor ik goed en wel het provisorische hek heb gesloten, staan de teckels weer aan de andere kant.... In een fractie van een seconde hebben de beesten uitvonden/gezien, hoe je er gewoon tussendoor kunt lopen. Knap van hen, stom van mij. Goeimorgen! Laten we het d'r op houden, dat het zondag is.
Balanceren
Nog twee dagen te gaan. Aan deze mnd lijkt geen einde te komen. En ondanks een hoop gezeur over mijn doen en vooral het laten heeft de tekstproductie een zwiepert naar boven gemaakt. Van drie naar vier keutels op en dag. Bij hoeveel kom ik nergens meer aan toe? Waarna het schrijven vanzelf minder moet worden. Ik weer meer kan doen cq meemaken en dus weer meer kan opschrijven, mocht ik willen. Waardoor ik weer geen tijd hebt om iets te doen. Etc. Ergens moet dat een evenwicht opleveren. Een evenwicht waar ik nu nog niet beland ben of wat in de loop van het jaar is gaan schuiven.
Aangezien ik meer zou willen doen, dan ik nu doe, of in elk geval met meer verschillende zaken bezig zou willen zijn èn bovendien meer (onder)weg, zou er per saldo meer moeten zijn, waar ik zonodig mijn licht over wil laten schijnen. Of is het 'op'? Er is voldoende leegloop in mijn dagelijkse gebrek aan routines voor meer. Genoeg plek voor nieuwe activiteiten zonder dat het beetje, wat er is, zich gedwongen zou moeten voelen om plek te maken. Het is nog steeds de rust, die ontbreekt, voor het ritme van de regelmaat. Vandaag maar weer verder met wat inmiddels best een queeste genoemd mag worden. De eeuwige strijd met mezelf. Het instinct versus de dressuur.
Aangezien ik meer zou willen doen, dan ik nu doe, of in elk geval met meer verschillende zaken bezig zou willen zijn èn bovendien meer (onder)weg, zou er per saldo meer moeten zijn, waar ik zonodig mijn licht over wil laten schijnen. Of is het 'op'? Er is voldoende leegloop in mijn dagelijkse gebrek aan routines voor meer. Genoeg plek voor nieuwe activiteiten zonder dat het beetje, wat er is, zich gedwongen zou moeten voelen om plek te maken. Het is nog steeds de rust, die ontbreekt, voor het ritme van de regelmaat. Vandaag maar weer verder met wat inmiddels best een queeste genoemd mag worden. De eeuwige strijd met mezelf. Het instinct versus de dressuur.
zaterdag 29 oktober 2016
Doodgraver
De vijfde hond begraven sinds mijn aanwezigheid in Roemenië met als gemeenschappelijk kenmerk, dat ze alle minder dan één jaar oud waren. Op eentje na. Een jonge hond ergens in een hoekje weggekropen terugvinden zonder enige verwonding maar wel dood, roept zo z'n vragen op. Wat is d'r de lol van. Waarschijnlijk wat de Amerikanen 'collateral damage' noemen. Iancu, de oudere hond zal het doelwit zijn geweest en het jonkie is er het slachtoffer van geworden.
Ga ik nou mee in de dorpse roddelsentimenten? Ik ben er niet bij geweest. Dat maant tot terughoudendheid. Maar gezien de geconstateerde resultaten, is dit geen kwestie van onverwachte toevalligheden. Hier hebben handjes bij geholpen. En wat voor mij zwaarder telt, nabije handjes. Het maakt geen enkele zin om hiervoor de zwarte piet (mag het?) bij de zigeuners neer te leggen. Als hier al iets door derden is gedaan, is gepoogd af te rekenen met een hond, die huis en haard met verve verdedigde. Achter de voordeur, niet op straat. En net als bij aanrandingen en erger zijn het de mensen uit de directe omgeving, die zich er het meest aan bezondigen. De buren dus. Een begrip, dat je hier in z'n algemeenheid ruim moet nemen, maar in dit geval heel strikt geïnterpreteerd mag worden .... naar mijn idee.
Wat nu doen met de overgebleven hond, als hij werkelijk het doelwit van dit weinig symathieke burengedrag is geweest? Een oudere hond, die weet ik hoeveel jaren een erf als het zijne heeft beschouwd, plaats je niet zomaar ergens anders. En zonder hond in 24, hoe gaat het dan verder? Nare zaken, als ze werkelijkheidswaarde hebben.
Ga ik nou mee in de dorpse roddelsentimenten? Ik ben er niet bij geweest. Dat maant tot terughoudendheid. Maar gezien de geconstateerde resultaten, is dit geen kwestie van onverwachte toevalligheden. Hier hebben handjes bij geholpen. En wat voor mij zwaarder telt, nabije handjes. Het maakt geen enkele zin om hiervoor de zwarte piet (mag het?) bij de zigeuners neer te leggen. Als hier al iets door derden is gedaan, is gepoogd af te rekenen met een hond, die huis en haard met verve verdedigde. Achter de voordeur, niet op straat. En net als bij aanrandingen en erger zijn het de mensen uit de directe omgeving, die zich er het meest aan bezondigen. De buren dus. Een begrip, dat je hier in z'n algemeenheid ruim moet nemen, maar in dit geval heel strikt geïnterpreteerd mag worden .... naar mijn idee.
Wat nu doen met de overgebleven hond, als hij werkelijk het doelwit van dit weinig symathieke burengedrag is geweest? Een oudere hond, die weet ik hoeveel jaren een erf als het zijne heeft beschouwd, plaats je niet zomaar ergens anders. En zonder hond in 24, hoe gaat het dan verder? Nare zaken, als ze werkelijkheidswaarde hebben.
Afmaken
De laatste handeling van mijn schoonmoeder (ik heb het woord, geloof ik, nog nooit anders in mijn mond genomen dan om foute grappen te maken) vandaag afgemaakt. Een of andere pasta van wilde rozenbottels opgekookt en in potten gevuld. Mn aan dat laatste was het ouwe mens niet toegekomen. Jam kun je de massa niet noemen en mierezoet, maar naar het schijnt van nature.
Zie je maar waar het leven plots een streep kan trekken. Zo sta je nog te koken, zo doet je rechterarm het niet meer, vervolgens weigeren alle ledematen en tenslotte ook het hart. Of waren het de hersenen? Maakt ook niet uit. Zoals de arts zei, die de dood van Yoland moest 'constateren', "een levensnoodzakelijke functie is er mee gestopt." Beter dan het obligate "hartstilstand", want nog nooit van een dode gehoord, waarbij het hart nog klopte.
Ondertussen heeft Mariana alsnog de druiven geoogst in 24. Zien of we de rode wijn van vorig jaar kunnen verbeteren. Schoksgewijs gaat het leven verder. De nieuwe jonge hond van 24, die ineens was verdwenen, is inmiddels dood gevonden. Nu kunnen de verhalen weer beginnen. Vergiftigd? Feit is, dat er onlangs waarschijnlijk mensen zonder toestemming op het erf zijn geweest en de oudere hond op mij geen gezonde indruk maakt. Hij bibbert en is timide. Het cameratoezicht wordt op deze manier wel gepusht. Is dat de bedoeling? Lijkt me een beetje vergezocht. Maar als je begint met complot-denken, is het einde zoek.
Zie je maar waar het leven plots een streep kan trekken. Zo sta je nog te koken, zo doet je rechterarm het niet meer, vervolgens weigeren alle ledematen en tenslotte ook het hart. Of waren het de hersenen? Maakt ook niet uit. Zoals de arts zei, die de dood van Yoland moest 'constateren', "een levensnoodzakelijke functie is er mee gestopt." Beter dan het obligate "hartstilstand", want nog nooit van een dode gehoord, waarbij het hart nog klopte.
Ondertussen heeft Mariana alsnog de druiven geoogst in 24. Zien of we de rode wijn van vorig jaar kunnen verbeteren. Schoksgewijs gaat het leven verder. De nieuwe jonge hond van 24, die ineens was verdwenen, is inmiddels dood gevonden. Nu kunnen de verhalen weer beginnen. Vergiftigd? Feit is, dat er onlangs waarschijnlijk mensen zonder toestemming op het erf zijn geweest en de oudere hond op mij geen gezonde indruk maakt. Hij bibbert en is timide. Het cameratoezicht wordt op deze manier wel gepusht. Is dat de bedoeling? Lijkt me een beetje vergezocht. Maar als je begint met complot-denken, is het einde zoek.
Wegstoppen
Terug naar mijn eigenste papierzooi. Met een beetje goede wil moet voor het middaguur de warme roodachtige kleur van het tafelblad overheersen ipv de koude kleur van wit, bedrukt papier. Behalve dit esthetische accent is het vooruitzicht van een snel overzicht van de administratieve kant van het leven ook niet verkeerd. Ik ben administratief tamelijk ongeïnteresseerd, zeg slordig. En moeten zoeken naar iets, wat je eigenlijk helemaal niet wilt weten, stimuleert niet.
Het is voor mij een overbodige kant van het bestaan. Altijd al geweest en ik zie het ook niet meer veranderen. Al die verplichtingen, waar je lang niet altijd om vraagt, anderen aan verdienen, maar jij wel het werk moet doen en als onverhoopt ooit iets aan het gebodenen mankeert, moet je maar zien, dat je de geldschrokmachinerie tot serviceverlening weet te bewegen.
Gisteren al besloten, dat ik me er vanaf nu zo min mogelijk druk over ga maken, dus laat dit verder maar zitten. Inhoud van de mapjes ordenen. De mapjes zelf ordenen. De mappen waarin de mapjes verdwijnen helder etiketteren en voor het moment ergens uit de weg zetten. Na de douche/badkamer komt het boekenrek aan de beurt en daar gaan de archiefdozen definitief hun plek krijgen.
Het is voor mij een overbodige kant van het bestaan. Altijd al geweest en ik zie het ook niet meer veranderen. Al die verplichtingen, waar je lang niet altijd om vraagt, anderen aan verdienen, maar jij wel het werk moet doen en als onverhoopt ooit iets aan het gebodenen mankeert, moet je maar zien, dat je de geldschrokmachinerie tot serviceverlening weet te bewegen.
Gisteren al besloten, dat ik me er vanaf nu zo min mogelijk druk over ga maken, dus laat dit verder maar zitten. Inhoud van de mapjes ordenen. De mapjes zelf ordenen. De mappen waarin de mapjes verdwijnen helder etiketteren en voor het moment ergens uit de weg zetten. Na de douche/badkamer komt het boekenrek aan de beurt en daar gaan de archiefdozen definitief hun plek krijgen.
Liefdadigheid
Geen spetterende dag. Droog maar grauw. Mooie dag om binnen aan de slag te gaan. Maar eerst ff bijkomen van Roemeens-Mariana-ische aanpak van praktische zaken. Compleet ontbrekende logica nog afgezien van de standaard afwezig planning. Een pijnlijk gebrek aan overzicht. A is gedaan, B moet hoe dan ook volgen. Waarom die 'A', op welke wijze die 'B'. Kosten, baten. Etc.
Die hele kleinschalige landbouwactiviteiten zijn alleen te doen, net te doen, als je je de tijd niet telt, die er in gestopt wordt. Ga je die tijd betaald door derden laten invullen, wordt het een beetje een openluchtmuseum, waar het om de activiteit draait ipv geldbesparende resultaten door eigen inzet. Een dag werk en 50 lei diesel vervangen door een 300 lei kostende dagloner, enkel en alleen omdat ie alle tien de zakken zaadgoed ineens naar de 1,5 te bewerken hectare kan brengen ... ik heb het geprobeerd, maar de zin daarvan ontgaat me.
Nog zo eentje. Een dame 350 lei paar maand betalen voor de verzorging van de dieren (2 koeien, paard, kippen en varkens) waarvan het meeste werk in het voeren van de varkens, incl. die van haar broer, gaat zitten, is toch dik 4000 lei per jaar. Een varken kopen kost hooguit 1000-1200 lei, officieel slachten en door een slager laten verwerken (wat niemand doet, want in eigen beheer) nogeens een paar honderd lei. Die investering haal je er dus niet uit, zelfs niet als broerlief zou meebetalen, wat ie niet doet.
Als je dat zo gaat tellen moet 24 de afgelopen jaren eerder een geldverbrandingsmachine zijn geweest, dan dat het het leven goedkoper maakte, omdat alles van eigen grond kwam. Hier doemt iets op met de contouren van een onmogelijkheid.
Die hele kleinschalige landbouwactiviteiten zijn alleen te doen, net te doen, als je je de tijd niet telt, die er in gestopt wordt. Ga je die tijd betaald door derden laten invullen, wordt het een beetje een openluchtmuseum, waar het om de activiteit draait ipv geldbesparende resultaten door eigen inzet. Een dag werk en 50 lei diesel vervangen door een 300 lei kostende dagloner, enkel en alleen omdat ie alle tien de zakken zaadgoed ineens naar de 1,5 te bewerken hectare kan brengen ... ik heb het geprobeerd, maar de zin daarvan ontgaat me.
Nog zo eentje. Een dame 350 lei paar maand betalen voor de verzorging van de dieren (2 koeien, paard, kippen en varkens) waarvan het meeste werk in het voeren van de varkens, incl. die van haar broer, gaat zitten, is toch dik 4000 lei per jaar. Een varken kopen kost hooguit 1000-1200 lei, officieel slachten en door een slager laten verwerken (wat niemand doet, want in eigen beheer) nogeens een paar honderd lei. Die investering haal je er dus niet uit, zelfs niet als broerlief zou meebetalen, wat ie niet doet.
Als je dat zo gaat tellen moet 24 de afgelopen jaren eerder een geldverbrandingsmachine zijn geweest, dan dat het het leven goedkoper maakte, omdat alles van eigen grond kwam. Hier doemt iets op met de contouren van een onmogelijkheid.
vrijdag 28 oktober 2016
Voorprogrammeren
Bezig dus en hopelijk weet ik het een tijdje voort te zetten. Morgen ff er tussen uit willen gaan. Van de noodzakelijke voorbereidingen is echter niks terecht gekomen. Dat gaat dus niet gebeuren en is dus maar goed ook. Geen uitvluchten of afleidingsmanoevres. Mariana verblijft nog in een parallelle (on)werkelijkheid. Ook daar is het uiteindelijk misschien beter voor om niet te doen, wat eigenlijk wel voor haar afleiding bedoeld was.
Zien wanneer het vegeteren iets actiefs met een vleugje eigen initiatief krijgt. Nu draait het leven door alsof de moeder er nog steeds is. Mariana is eerder meer dan minder tijd in 24 en wat er te doen valt, doet ze niet. Ik constateer, meer niet. Ze is behoorlijk van het padje af.
Morgen hier verder dus. Ook de werkers gaan verder. Vandaag weer 7 pallets bestratingsmateriaal, waarvan er gelijk vier op hun plek zijn gelegd. Het kan dus wel, dingen op hun plek leggen. Kost wat voorwerk maar dan is het haast moeiteloos neerleggen. Laat het me een voorbeeld zijn. Zo is vandaag ook de thermostaat teruggeplaatst op de vloerverwarmingsleiding voor de badkamer. Laat ik de rest dan doen. En het licht in de slaapkamer. En ... en ... en.
Zo moet het niet. Eerst de tafel. Dan het dampdeel van de douche en de ontbrekende hang- en legplekken in de badkamer. Zo met de winter voor de deur gemerkt, dat we ook zoiets simpels als een kapstok voor de jassen over het hoofd hebben gezien. Gelukkig is daar wèl plek voor. Hopelijk blijft het hierbij.
Zien wanneer het vegeteren iets actiefs met een vleugje eigen initiatief krijgt. Nu draait het leven door alsof de moeder er nog steeds is. Mariana is eerder meer dan minder tijd in 24 en wat er te doen valt, doet ze niet. Ik constateer, meer niet. Ze is behoorlijk van het padje af.
Morgen hier verder dus. Ook de werkers gaan verder. Vandaag weer 7 pallets bestratingsmateriaal, waarvan er gelijk vier op hun plek zijn gelegd. Het kan dus wel, dingen op hun plek leggen. Kost wat voorwerk maar dan is het haast moeiteloos neerleggen. Laat het me een voorbeeld zijn. Zo is vandaag ook de thermostaat teruggeplaatst op de vloerverwarmingsleiding voor de badkamer. Laat ik de rest dan doen. En het licht in de slaapkamer. En ... en ... en.
Zo moet het niet. Eerst de tafel. Dan het dampdeel van de douche en de ontbrekende hang- en legplekken in de badkamer. Zo met de winter voor de deur gemerkt, dat we ook zoiets simpels als een kapstok voor de jassen over het hoofd hebben gezien. Gelukkig is daar wèl plek voor. Hopelijk blijft het hierbij.
Berusten?
Dat ik de smaak vast had weten te houden, kon ik niet zeggen vanochtend. Maar desalniettemin verder gegaan met het ordenen van de stapelende administratie op de eetkamertafel. Alles zit nu in mapjes. Grofweg dan. De chronologie mag nog en dan apart wegstoppen wat na Frankrijk opgehouden is, wat doorloopt en wat er nieuw bijgekomen is. Hoef ik tenminste niet steeds in de hele papierwinkel te shoppen, als ik iets zoek.
Tijdens het ordenen niet echt op de inhoud van de papieren gelet. Firma of instelling is genoeg. Toch frappant dat tot tweemaal toe mijn oog viel op een Frans bankafschrift waar 100 euro administratiekosten werden afgeschreven. Franse banken zijn sterk in dit soort onbeschofte streken. Het zei me echter niet zoveel. Niet rood gestaan. Geen cheque ongedekt uitgeschreven. Dus wat dan? Tweemaal 100 (!) euro moeten betalen, omdat de verschillende regionale belastingdiensten ONTERECHT een geldbedrag hebben geclaimd via mijn bankrekening. Waarvan ik eenmaal zelfs nog weken later in de benen moest om het beslag ongedaan gemaakt te krijgen. Tweemaal kosten voor mijn rekening. En niet zo'n beetje ook. Kan het onbeschofter? Moeilijk toch? Tijd, dat die rekening afgehandeld wordt. Zien waar ze dan dit soort misselijke 1-2'tje mee denken uit te halen.
Nu kan ik er wel weer achteraan gaan. Het merendeel van de antwoorden kan ik echter zonder problemen zelf invullen. Ik denk, dat ik het geld maar afschrijf als investering in mijn gemoedsrust. Niet weer stuklopen op het moedwillige onbegrip van ambtenaren. Soort van pleonasme, ik weet het.
Tijdens het ordenen niet echt op de inhoud van de papieren gelet. Firma of instelling is genoeg. Toch frappant dat tot tweemaal toe mijn oog viel op een Frans bankafschrift waar 100 euro administratiekosten werden afgeschreven. Franse banken zijn sterk in dit soort onbeschofte streken. Het zei me echter niet zoveel. Niet rood gestaan. Geen cheque ongedekt uitgeschreven. Dus wat dan? Tweemaal 100 (!) euro moeten betalen, omdat de verschillende regionale belastingdiensten ONTERECHT een geldbedrag hebben geclaimd via mijn bankrekening. Waarvan ik eenmaal zelfs nog weken later in de benen moest om het beslag ongedaan gemaakt te krijgen. Tweemaal kosten voor mijn rekening. En niet zo'n beetje ook. Kan het onbeschofter? Moeilijk toch? Tijd, dat die rekening afgehandeld wordt. Zien waar ze dan dit soort misselijke 1-2'tje mee denken uit te halen.
Nu kan ik er wel weer achteraan gaan. Het merendeel van de antwoorden kan ik echter zonder problemen zelf invullen. Ik denk, dat ik het geld maar afschrijf als investering in mijn gemoedsrust. Niet weer stuklopen op het moedwillige onbegrip van ambtenaren. Soort van pleonasme, ik weet het.
Citaat
"Mulisch was zwanger van zichzelf" .... mooie uitspraak, al is die van Grunberg. Van de verdere invulling blijf ik voor het grootste deel verstoken dank de betaalmuur. Ze kunnen proberen wat ze willen, het leidt er bij mij enkel toe, dat ik steeds meer oversla. Eerder een goed excuus dan het gevoel van een gemis.
Katterig
Als ik de stukjes zou plaatsen, zoals ze tegenwoordig ism de beide jonge katten tot stand komen, zou lachen zijn. Het keyboard heeft een ongekend grote aantrekkingskracht. Niet onverklaar gezien de temperatuur van de laptop maar allesbehave handig. Vooral omdat het vasthoudertjes zijn en het steeds weer een strijd is, wie het het langste volhoudt. Of ik met terug op de grond zetten of zij met hun elegante retoursprongen. Donna kost het een sprong meer dan Sissi. Het formaatverschil van twee mndn blijft voorlopig enorm al is het kleintje in grootte inmiddels verdubbeld.
Ze hebben een hoop lol samen. Dat doet deugd. Kon niet gezegd worden van het ontbrekende samenspel van Sissi met de oude garde. Voorlopig heeft het spel pas één dessertbakje gekost en het zou fijn zijn als het daarbij blijft. Mens blijft hopen ...
Het gaan huiskatten worden. Denk ik. Vrees ik? Met de omslag naar het najaarsweer staat het raam dat Sissi tot deur diende nauwelijks meer open en Donna is nog niet verder geweest dan de deurmat. Misschien maar goed ook met het langsscheurende verkeer. Alhoewel de oude garde zich daar netjes aan heeft aangepast. Die gaat gewoon richting tuin en loopt hooguit achter mij aan op de openbare weg, als ik niet oplet. Laten ze dat voorbeeld volgen.
Ze hebben een hoop lol samen. Dat doet deugd. Kon niet gezegd worden van het ontbrekende samenspel van Sissi met de oude garde. Voorlopig heeft het spel pas één dessertbakje gekost en het zou fijn zijn als het daarbij blijft. Mens blijft hopen ...
Het gaan huiskatten worden. Denk ik. Vrees ik? Met de omslag naar het najaarsweer staat het raam dat Sissi tot deur diende nauwelijks meer open en Donna is nog niet verder geweest dan de deurmat. Misschien maar goed ook met het langsscheurende verkeer. Alhoewel de oude garde zich daar netjes aan heeft aangepast. Die gaat gewoon richting tuin en loopt hooguit achter mij aan op de openbare weg, als ik niet oplet. Laten ze dat voorbeeld volgen.
donderdag 27 oktober 2016
Voortgankelijk
Het bestraten van de binnenplaats is eindelijk begonnen. Slechts drie van de noodzakelijke 23-24 pallets (volgens de aannemer). Grofweg een strekkende meter binnenplaats per pallet van 540 stenen, 20x10x5 en dat dan op z'n Nederlands op de smalle kant gezet. Visgraat. Ziet goed uit en zoals al eerder gezegd, de werklui werken er met zichtbaar plezier aan. Weer tijd voor een tussentijdse stimulans in een enveloppe.
Ondertussen komt ook intern de boel in gewenste opstand. Ergernis vanwege de overal heersende rommeligheid, de schamele verlichting en het gebrek aan zelfdiscipline. Het werd tijd. Niet dat ik aan mezelf begon te twijfelen. Daar heb ik niet zoveel last van. Ik begon me wel meer dan gemiddeld aan mezelf te ergeren.
Direct begonnen met het ruimen van de 'werktafel' en het smaakt naar meer. Nu enkel de smaak over de nacht heen helpen. Gebrek aan fatsoenlijke verlichting maakt het onmogelijk om de boel vanavond af te ronden. Geeft niks. Het moet tenslotte een deel van het bezig zijn worden. Die tafel zal namelijk na iedere ontruiming weer langzaam dichtslibben. De eerste plek na binnenkomst waar je iets uit handen kunt leggen, voor je je jas en/of schoenen uittrekt, de computer raadpleegt of kat, hond en vrouw gedag zegt. Niet noodzakelijkerwijs in deze volgorde.
Ondertussen komt ook intern de boel in gewenste opstand. Ergernis vanwege de overal heersende rommeligheid, de schamele verlichting en het gebrek aan zelfdiscipline. Het werd tijd. Niet dat ik aan mezelf begon te twijfelen. Daar heb ik niet zoveel last van. Ik begon me wel meer dan gemiddeld aan mezelf te ergeren.
Direct begonnen met het ruimen van de 'werktafel' en het smaakt naar meer. Nu enkel de smaak over de nacht heen helpen. Gebrek aan fatsoenlijke verlichting maakt het onmogelijk om de boel vanavond af te ronden. Geeft niks. Het moet tenslotte een deel van het bezig zijn worden. Die tafel zal namelijk na iedere ontruiming weer langzaam dichtslibben. De eerste plek na binnenkomst waar je iets uit handen kunt leggen, voor je je jas en/of schoenen uittrekt, de computer raadpleegt of kat, hond en vrouw gedag zegt. Niet noodzakelijkerwijs in deze volgorde.
Pijnlijk
Fysiotherapeut is ze niet, maar pijnigen kon ze. Aparte ervaring om ergens terecht te komen, waar je ondanks uitdrukkelijk verzoek nièt om gevraagd hebt, en dan opgescheept te zitten met de goedbedoelende intermediair en de behandelende dame. Beide weinig meer machtig dan het Roemeens. In elk geval geen van mijn talen. De een weet nauwelijks wat gaande is, maar legt de ander wel uit, wat de bedoeling is ...
Gelukkig had de (oudere) dame in kwestie snel de de gewenste pijnpunten te pakken en nog een paar extra ook. Geen verdere uitleg nodig. Als het goed raak was, af en toe de duim opgestoken en verder het gesprek gevolgd, wat nauwelijks op mij betrekking had.
Het eerste voorstel van de aannemer, want dat is de persoon van de goede bedoelingen, was een acupuncturiste. Hoeft niet verkeerd te zijn, maar ik wilde dat mijn rug goed gekneed en erger zou worden. Wat dus via de naaldenprikster tot de bio-energetische dame heeft geleid. Het bio-energetische element maakt me niet zoveel uit. Ik ben er niet echt tegen en ik loop er ook niet speciaal warm voor. Ze liet haar handjes goed wapperen en als die handjes ook nog iets extra's hebben, is mij dat best.
Maandag verder als mijn ingebouwde machinerie geen last ondervindt van mevrouw's vermeende extra krachten. Dat moet ik op haar verzoek ff navragen.
Gelukkig had de (oudere) dame in kwestie snel de de gewenste pijnpunten te pakken en nog een paar extra ook. Geen verdere uitleg nodig. Als het goed raak was, af en toe de duim opgestoken en verder het gesprek gevolgd, wat nauwelijks op mij betrekking had.
Het eerste voorstel van de aannemer, want dat is de persoon van de goede bedoelingen, was een acupuncturiste. Hoeft niet verkeerd te zijn, maar ik wilde dat mijn rug goed gekneed en erger zou worden. Wat dus via de naaldenprikster tot de bio-energetische dame heeft geleid. Het bio-energetische element maakt me niet zoveel uit. Ik ben er niet echt tegen en ik loop er ook niet speciaal warm voor. Ze liet haar handjes goed wapperen en als die handjes ook nog iets extra's hebben, is mij dat best.
Maandag verder als mijn ingebouwde machinerie geen last ondervindt van mevrouw's vermeende extra krachten. Dat moet ik op haar verzoek ff navragen.
woensdag 26 oktober 2016
Wegzakken
Omslaan ja, maar terugklappen, hó maar. De massa hikt tegen het dooie punt aan. Treffende woordkeuze, al zeg ik het zelf. Er zit beweging in, dat scheelt. Maar duidelijk geen schakelaar. Ook geen storm en de volgende ochtend een strak blauwe lucht boven de achtergebleven ravage. Het is meer het zakken van het water na een overstroming. Het gaat langzamer dan het komt. Gelukkig is de kans op verrassingen klein. Je weet, wat je te wachten staat: modder scheppen. Werken om alles in oude staat te herstellen.
Ik merk, dat ik vooruit (?) ben gegaan. Minder verzet tegen, meer gelatenheid in het accepteren van wat je ongevraagd overkomt. Hangt natuurlijk ook van de klap af. Zo compleet uit de rails gelopen ben ik niet. Wel verbaasd over het effect van andermans leed op mijn eigen leven. Praktisch verklaarbaar, maar toch.
Morgen naar een fysiotherapeut. Tenminste, dat is de bedoeling. Zien of we het fysiek een duwtje in de rug kunnen geven. Ik ben gevat vandaag. Rekken en strekken in eigen beheer versoepelt de rug enigszins, maar ik wil meer. Ik wil Philppe's aangenaam effectieve sadisme.
Ik merk, dat ik vooruit (?) ben gegaan. Minder verzet tegen, meer gelatenheid in het accepteren van wat je ongevraagd overkomt. Hangt natuurlijk ook van de klap af. Zo compleet uit de rails gelopen ben ik niet. Wel verbaasd over het effect van andermans leed op mijn eigen leven. Praktisch verklaarbaar, maar toch.
Morgen naar een fysiotherapeut. Tenminste, dat is de bedoeling. Zien of we het fysiek een duwtje in de rug kunnen geven. Ik ben gevat vandaag. Rekken en strekken in eigen beheer versoepelt de rug enigszins, maar ik wil meer. Ik wil Philppe's aangenaam effectieve sadisme.
Houdbaarheid
De krant lezen zonder er echt de rust voor te vinden. Wat kost geen moeite heden ten dage? Behalve de zoveelste nwe relatievorm ontdekt te hebben (homostel met vrouw en 2 kinderen) ook een weinig aantrekkelijk stukje gelezen over regeneratieve geneeskunde. De mens 1000 jaar oud laten worden. Erg onwaarschijnlijk iets. Waarom bijvoorbeeld 1000 en niet 10.000? Als je al kunt regenereren zou het vreemd zijn, als er een reden zou zijn de mogelijkheden te beperken. Niet dan? Of misschien toch wel, maar dan ver, ver voor die 1000.
Over het hebben van een 'eeuwig' leven is wel meer geschreven, meestal als uitzondering onder de normaal sterfelijken. Dat werkt natuurlijk voor geen meter. Al die jaren het geklungel van de mensheid moeten aanzien. Iedere 50-60 jaar je levenspartner noodgedwongen, want dood, moeten inwisselen en de volgende weer van fris bloemetje tot kwijlende bejaarde zien verwelken. En bedenk de rest maar zelf.
Maar goed, als we 'allemaal' niet meer kapot te krijgen zijn, krijg je een ander perspectief. Behalve dat het me niet voor iedereen op de aardbol weggelegd lijkt te zijn, wordt het wel nog wat drukker dan het al is, maar kun je iets met gelijkbestemden. Maar dan in welk levensstadium? 25? 45? 65? Heb je dat voor het kiezen of moet je iedere keer weer door eenzelfde soort traject bijv. 25-65, waarna je weer terug naar 'Af' mag en aan het volgende rondje kunt beginnen. Het is zoiets als naar Mars willen en weten dat je nooit terug kunt. Hoeveel rondjes zou het leuk blijven?
Het stuk over de mens als voorlopig einde aan de aardse evolutionaire ontwikkeling heb ik maar laten zitten. Ff geen behoefte om mijn eigen vrgtekens wetenschappelijk onderbouwt te zien.
Over het hebben van een 'eeuwig' leven is wel meer geschreven, meestal als uitzondering onder de normaal sterfelijken. Dat werkt natuurlijk voor geen meter. Al die jaren het geklungel van de mensheid moeten aanzien. Iedere 50-60 jaar je levenspartner noodgedwongen, want dood, moeten inwisselen en de volgende weer van fris bloemetje tot kwijlende bejaarde zien verwelken. En bedenk de rest maar zelf.
Maar goed, als we 'allemaal' niet meer kapot te krijgen zijn, krijg je een ander perspectief. Behalve dat het me niet voor iedereen op de aardbol weggelegd lijkt te zijn, wordt het wel nog wat drukker dan het al is, maar kun je iets met gelijkbestemden. Maar dan in welk levensstadium? 25? 45? 65? Heb je dat voor het kiezen of moet je iedere keer weer door eenzelfde soort traject bijv. 25-65, waarna je weer terug naar 'Af' mag en aan het volgende rondje kunt beginnen. Het is zoiets als naar Mars willen en weten dat je nooit terug kunt. Hoeveel rondjes zou het leuk blijven?
Het stuk over de mens als voorlopig einde aan de aardse evolutionaire ontwikkeling heb ik maar laten zitten. Ff geen behoefte om mijn eigen vrgtekens wetenschappelijk onderbouwt te zien.
Lustrum
Tussen koffie en mogelijke krant terug in Biarritz. Eind 2011. Inmiddels bijna vijf jaar geleden. Net opgekrabbeld en prompt weer op mijn bek gegaan. Bezig met leven kortom. Een prachtige dag. Een hoop surfers in het water. Een restaurant aan het strand. Glas witte wijn bij de hand. De blik gericht op de einder. In mijn hoofd bezig met de vraag "En hoe nu verder?"
Dat 'verder' is gelukt. Frankrijk afgerond en verlaten. Kan me niet heugen, dat ik toen al serieus met Oost-Europa bezig was. Niet meer dan het vage idee over Slovenië of de Kroatisch kust. En helemaal beantwoord is de vrg niet. Zie je, waar je vanuit een ongelezen gebleven krant terecht kunt komen.
Laten we zeggen, dat de grove lijnen ingevuld zijn, maar het nog schort aan de detaillering. De invulling van het dagelijkse leven naast vanzelfsprekendheden als eten en slapen. Een hoop activiteiten hebben net als het meest van de boedel nog geen vaste plek gekregen of weten op te eisen. Zelfs koken in de prachtig nwe keuken wil maar niet van de grond komen.
In feite zit ik een dezelfde rommelige omgeving als op LpM. Daar vanwege het inpakken. Hier vanwege het uitpakken. Mocht het onverhoops tot nog een verhuizing komen dan gaat niks mee, waarvan niet bijvoorbaat functie, nut en plek duidelijk is. Da's ook het heerlijke van op reis gaan. Niks meer bij je dan nodig. Een cabine-koffer en finish. Nu alleen nog niks meer kopen en met meer koffers terugkeren. Die dingen staan al weer hoeveel weken in de weg?
Dat 'verder' is gelukt. Frankrijk afgerond en verlaten. Kan me niet heugen, dat ik toen al serieus met Oost-Europa bezig was. Niet meer dan het vage idee over Slovenië of de Kroatisch kust. En helemaal beantwoord is de vrg niet. Zie je, waar je vanuit een ongelezen gebleven krant terecht kunt komen.
Laten we zeggen, dat de grove lijnen ingevuld zijn, maar het nog schort aan de detaillering. De invulling van het dagelijkse leven naast vanzelfsprekendheden als eten en slapen. Een hoop activiteiten hebben net als het meest van de boedel nog geen vaste plek gekregen of weten op te eisen. Zelfs koken in de prachtig nwe keuken wil maar niet van de grond komen.
In feite zit ik een dezelfde rommelige omgeving als op LpM. Daar vanwege het inpakken. Hier vanwege het uitpakken. Mocht het onverhoops tot nog een verhuizing komen dan gaat niks mee, waarvan niet bijvoorbaat functie, nut en plek duidelijk is. Da's ook het heerlijke van op reis gaan. Niks meer bij je dan nodig. Een cabine-koffer en finish. Nu alleen nog niks meer kopen en met meer koffers terugkeren. Die dingen staan al weer hoeveel weken in de weg?
Herbeginnen
Ochtend. Duf. Regen. Weinig bestraten. Lijf lijkt terug op de rails te geraken. De ingrediënten voor vandaag. Zien wat voor soep we er van maken kunnen. Misschien de draad oppakken van het lezen van de krant. Het begint aardig Franse te stapelen. Had me nog zo voorgenomen, dat niet te laten gebeuren. Ach ja, voornemens. Die moet je je ook niet maken cq nemen, als je niet zeker weet, dat je ze waar kunt maken. En dit zat er in. Daar is geen overdreven eerlijkheid voor nodig. Leuke poging, maar zoals wel vaker mislukt. Nu weer achter de feiten aanlopen. Niet qua actualiteit, daar lees ik ze tenslotte niet voor, maar gewoon qua stapel ongelezen oud papier, die in de weg ligt. Nu had ik ze vanochtend gewoon in de recycle-container kunnen mikken, dan waren ze inmiddels op de afvalscheidingsplek aangekomen (Ik veronderstel tenminste, dat dat is, wat met de inhoud van de gele containers gebeurd!). Maar dat is me te cru. Dan heb ik vreemd genoeg toch het idee, dat ik iets mis. Dus toch die blik er in gooien en me daar vooral de tijd voor gunnen.
Zou een leuk begin van de volgende étappe in mijn leven op het Roemeense platteland zijn. Na het inwonen en mantelen nu de vormgeving van het feitelijke samenwonen. Het op één plek bij elkaar brengen, onderbrengen van ieders activiteiten. In dat kader dus. Benieuwd naar Mariana's inbreng. Veel meer dan doen wat moeders vond, dat gedaan moest worden, of beter wat Mariana dacht, dat haar moeder zou vinden, dat gedaan zo moeten worden, heb ik nog niet gezien. Klopt dat? Niet helemaal. In een aantal oprispingen is Mariana bezig geweest met bloemen in tuin en potten. Maar dan heb ik het ook wel gehad wat de eigen activteiten betreft. Misschien is er meer en komt dat net als bij mij niet uit de verf. Zou kunnen. Zien wat de winteravonden straks gaan brengen.
Zou een leuk begin van de volgende étappe in mijn leven op het Roemeense platteland zijn. Na het inwonen en mantelen nu de vormgeving van het feitelijke samenwonen. Het op één plek bij elkaar brengen, onderbrengen van ieders activiteiten. In dat kader dus. Benieuwd naar Mariana's inbreng. Veel meer dan doen wat moeders vond, dat gedaan moest worden, of beter wat Mariana dacht, dat haar moeder zou vinden, dat gedaan zo moeten worden, heb ik nog niet gezien. Klopt dat? Niet helemaal. In een aantal oprispingen is Mariana bezig geweest met bloemen in tuin en potten. Maar dan heb ik het ook wel gehad wat de eigen activteiten betreft. Misschien is er meer en komt dat net als bij mij niet uit de verf. Zou kunnen. Zien wat de winteravonden straks gaan brengen.
dinsdag 25 oktober 2016
Resulteren
De dag weer gehad en in het doen van het moment blij toe. Niet dat de nachten zulke spetterende vooruitzichten beloven. Meer een kwestie van morgen een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Dit gaat tenslotte geen weken duren. Die tijd heb ik, denk ik, echt wel gehad. Ff een dip down en ergens straks weer gewoon verder met de dagelijkse ergernissen en het bijbehorende geschommel. Dat hemelhoge en dan ´Grand canyon´- diep hoef van mij niet meer zo nodig. ´Romantiek´ kost veel te veel energie. Alsmaar kabbelen is het ook weer niet. Iets er tussen in. Iets met pieken en dan passen ipv dalen, dat lijkt me wel aardig. De dagelijkse beslommeringen als basis en van daaruit af en toe de hoogte in.
Je moet de momenten dan wel willen zien. Zoals vandaag aan het eind van de middag. Eindelijk is de voorgevel af, nou ja, zo goed als af. Het smoelwerk van het gastenverblijf(je)is afgerond. Vorm gegeven en kleur gekregen. Een verkleinde variant van het hoofdhuis. Ik vreesde kitscherigheid, maar dat valt mee of ik ben er inmiddels aangewend geraakt. Heeft alles bij elkaar toch weer de nodige weken (langer) geduurd.
Met een glas wijn in de hand heb ik bij het vallen van de avond naar het resultaat zitten kijken. Het klopt gewoon. Klaar uit. Weer een stap vooruit. Nu morgen de bestrating, slechts deels, maar dan wel de goede. Moet een mooi gezicht zijn.
Je moet de momenten dan wel willen zien. Zoals vandaag aan het eind van de middag. Eindelijk is de voorgevel af, nou ja, zo goed als af. Het smoelwerk van het gastenverblijf(je)is afgerond. Vorm gegeven en kleur gekregen. Een verkleinde variant van het hoofdhuis. Ik vreesde kitscherigheid, maar dat valt mee of ik ben er inmiddels aangewend geraakt. Heeft alles bij elkaar toch weer de nodige weken (langer) geduurd.
Met een glas wijn in de hand heb ik bij het vallen van de avond naar het resultaat zitten kijken. Het klopt gewoon. Klaar uit. Weer een stap vooruit. Nu morgen de bestrating, slechts deels, maar dan wel de goede. Moet een mooi gezicht zijn.
Effectbejag
Het kost wat moeite, maar eenmaal bezig doen de geesten een stapje terug richting fles. Dom dingen doen. Het ontneemt je grijze massa ongewenste speelruimte. Geen diep inzicht, meer een open deur, maar wat vooral telt: het werkt! Verder verhelpt het niks. Het leidt de aandacht af en dat is voor het moment voldoende. Dat is dus waarom er mensen zijn, die zich in de mindere momenten van het leven vol op hun werk gooien. Begrijpelijk, maar zoals gezegd, het lost niks op. Je stelt uit, zonder afstel in het verschiet. Kortom uitermate geschikt voor momenten van rust opweg naar de enige werkende reële optie: acceptatie. En wat moet je daarvoor doen? Niks. Vermoeiend!
Oppepping
Nog niet terug waar ik was en minimaal wil wezen. Niet bepaald het zonnetje in huis. Meer iets waar je op wilt schieten en deur wijzen. Het ontspant weliswaar, maar van innerlijke rust is geen sprake. Integendeel. Het stormt en waar het ontspant komt de ellende los. Moet afgelopen week ongemerkt een dikke staalkabel naar de kroon hebben gestoken. Geradbraakt kan het niet zijn, maar een paar honderd meter onvrijwilig een steenslaghelling afgerold te zijn, komt aardig in de buurt.
Stemmingen zijn helaas niet altijd van het prettige soort. En de omstandigheden momenteel niet van dien aard, dat de belemmerende invloed valt te neutraliseren. Ondergaan dus maar waar nodig en tegenwicht waar mogelijk. De paar stappen terug na de vele stappen vooruit. Adem in, adem uit. Bedenken dat het slechts rimpelingen in een levenswaardig bestaan zijn. Regendagen in een landklimaat. Gericht blijven op de stukjes blauw in het grijsgrauwe wolkendek. Morgen is weer een dag en heeft waar nodig weer een morgen.
Stemmingen zijn helaas niet altijd van het prettige soort. En de omstandigheden momenteel niet van dien aard, dat de belemmerende invloed valt te neutraliseren. Ondergaan dus maar waar nodig en tegenwicht waar mogelijk. De paar stappen terug na de vele stappen vooruit. Adem in, adem uit. Bedenken dat het slechts rimpelingen in een levenswaardig bestaan zijn. Regendagen in een landklimaat. Gericht blijven op de stukjes blauw in het grijsgrauwe wolkendek. Morgen is weer een dag en heeft waar nodig weer een morgen.
Begrenzen
Geslapen als een blok, minder geblokkeerde rug, mijn koffie weer via een druk op de knop en Evernote synct mijn aantekeningen probleemloos. Het zijn de kleine dingen, die het doen. Op alle vlakken. Donna is aanhankelijker dan een hond. Voor de twee 'cadeau gekregen' viervoetige pluizebolletjes nog geen nieuwe eigenaar gevonden. Ik vrees, dat die blijven hangen. De ochtendmeeloper is over zijn ergste voorzichtigheid heen, maar neemt iedere dag weer afscheid, als ik de weilanden verlaat en het dorp inloop. Niet dat ik om nog een hond zit te springen, acht lijkt me genoeg voorlopig, maar met de winter voor de deur is het ook moeilijk om zo'n beest maar buiten te laten liggen.
Afharden, dat is, wat ik moet, als ik niet met een kennel wil eindigen. Enerzijds afharden en anderzijds meer opkomen voor wat ik wil. Klinkt misschien raar, maar is het niet in de betekenis, dat wensen weliswaar niet aan de kant, maar wel vooruit worden geschoven. Teveel 'straks' waar nu beter zou zijn. Niet eens zozeer omdat straks misschien te laat is, maar omdat steeds weer ruimte gemaakt wordt voor ongeplande zaken. Het binnensluipen van de Roemeese (?) levensstijl. Niet ongemerkt, bepaalt niet. Het levert genoeg ergernis op en wat al mndn op de rol staat rolt iedere keer maar weer door. Niet de enige oorzaak maar wel een belangrijke, tenzij ik van 's morgenvroeg tot 's avondslaat me tegen al dat soort zaken ga aanbemoeien. En behalve dat ik dat niet meer van plan was noch ben, vrees ik dat het uiteindelijk niks oplost, omdat steeds vanzelfsprekender gevonden zal worden, dat ik me met zaken bezighoud, die niks op mijn bordje te zoeken hebben. Het is niet ik, die switchen moet en ook het afbouwen is niet aan mij. Beide bezigheden heb ik achter de rug maar die boodschap overbrengen wil maar niet lukken.
Afharden, dat is, wat ik moet, als ik niet met een kennel wil eindigen. Enerzijds afharden en anderzijds meer opkomen voor wat ik wil. Klinkt misschien raar, maar is het niet in de betekenis, dat wensen weliswaar niet aan de kant, maar wel vooruit worden geschoven. Teveel 'straks' waar nu beter zou zijn. Niet eens zozeer omdat straks misschien te laat is, maar omdat steeds weer ruimte gemaakt wordt voor ongeplande zaken. Het binnensluipen van de Roemeese (?) levensstijl. Niet ongemerkt, bepaalt niet. Het levert genoeg ergernis op en wat al mndn op de rol staat rolt iedere keer maar weer door. Niet de enige oorzaak maar wel een belangrijke, tenzij ik van 's morgenvroeg tot 's avondslaat me tegen al dat soort zaken ga aanbemoeien. En behalve dat ik dat niet meer van plan was noch ben, vrees ik dat het uiteindelijk niks oplost, omdat steeds vanzelfsprekender gevonden zal worden, dat ik me met zaken bezighoud, die niks op mijn bordje te zoeken hebben. Het is niet ik, die switchen moet en ook het afbouwen is niet aan mij. Beide bezigheden heb ik achter de rug maar die boodschap overbrengen wil maar niet lukken.
Bijkomen
Mariana ietsje minder zombie-achtig. Ik wat minder in de verkramping. Jut en Jul als de lamme en de blinde. Blij toe, dat ik weer een beetje normaal kan bewegen. Niet als een tachtig-plusser achter de stofzuiger aan hoeft te schuifelen. Misschien een aardig ervaringsfeit, maar er zijn weldegelijk dingen, waar je te vroeg mee te maken kunt krijgen. Mocht ooit de schuifelleeftijd bereikt worden, dan zie ik op dat moment wel verder. Lijkt me niks, waar je voor moet oefenen.
Verder met opruimen en plek toewijzen? We gaan het zien. Het moet eens een keer gebeuren, maar vorige week zijn zaken blijven liggen, waar degene, die ze doen wilde of anderen ertoe aanzetten, niet meer onder de levenden verkeerd. De moestuin moet leeg. Ook de mijne, maar dat ik die heb, is tot op heden nog niet echt bij Mariana doorgerongen. Ze leefde afgelopen jaar qua dagelijkse gang van zaken gewoon nog in 24. En moeders maar klagen, dat ze er nooit was.... Ik was dat 'extraatje', dat haar af en toe hielp de plek te ontvluchten. Het is nog te vroeg voor conclusies, maar vooralsnog zijn er geen tekenen, die wijzen op een andere taak- cd werkverdeling.
In feite is het komende jaar qua agrarische bezigheden al opgestart. Wintertarwe of wat het ook mogen wezen is gezaaid. Straks moet 2 hectare mais worden geoogst. De koe is drachtig. Een stel varkens slachtrijp. Het is geen 3-kamerflat, die voor het eind van de mnd leeg moet zijn. Het grote gevaar is, dat zonder duidelijk plan straks de zaken automatisch voortmodderen. Dat broerlief een plek wil hebben, waar hij zijn dictator kan ontvluchten, dat snap ik. Hij liet niet voor niks heel royaal 5 liter sterke drank achter in 24 'voor het geval dat'! Maar dat Mariana dat voor 50% (werk, tijd, geld) mede mogelijk moet maken, lijkt me een vreemde gang van zaken. En laat plannen van de toekomst nou niet de sterkste kant van deze familie zijn. Mijn borst voelt nattigheid.
Verder met opruimen en plek toewijzen? We gaan het zien. Het moet eens een keer gebeuren, maar vorige week zijn zaken blijven liggen, waar degene, die ze doen wilde of anderen ertoe aanzetten, niet meer onder de levenden verkeerd. De moestuin moet leeg. Ook de mijne, maar dat ik die heb, is tot op heden nog niet echt bij Mariana doorgerongen. Ze leefde afgelopen jaar qua dagelijkse gang van zaken gewoon nog in 24. En moeders maar klagen, dat ze er nooit was.... Ik was dat 'extraatje', dat haar af en toe hielp de plek te ontvluchten. Het is nog te vroeg voor conclusies, maar vooralsnog zijn er geen tekenen, die wijzen op een andere taak- cd werkverdeling.
In feite is het komende jaar qua agrarische bezigheden al opgestart. Wintertarwe of wat het ook mogen wezen is gezaaid. Straks moet 2 hectare mais worden geoogst. De koe is drachtig. Een stel varkens slachtrijp. Het is geen 3-kamerflat, die voor het eind van de mnd leeg moet zijn. Het grote gevaar is, dat zonder duidelijk plan straks de zaken automatisch voortmodderen. Dat broerlief een plek wil hebben, waar hij zijn dictator kan ontvluchten, dat snap ik. Hij liet niet voor niks heel royaal 5 liter sterke drank achter in 24 'voor het geval dat'! Maar dat Mariana dat voor 50% (werk, tijd, geld) mede mogelijk moet maken, lijkt me een vreemde gang van zaken. En laat plannen van de toekomst nou niet de sterkste kant van deze familie zijn. Mijn borst voelt nattigheid.
maandag 24 oktober 2016
Autonomiteiten
We gaan het allemaal nog eens dunnetjes over doen en dat op de repeat-knop. Ik had het me misschien kunnen bedenken, maar heb dat niet gedaan. Doen wat gedaan moet worden, houdt een hoop op afstand. Een moment van rust maakt dat alles weer over je heen valt. Alle waarom-vragen. Het steeds weer herkauwen van wat gebeurd is, opzoek naar dat ene gaatje dat alles kan verklaren.
Die verklaring is er niet. Waarom-vragen zijn een oneindige bezigheid. Ik weet het nu. Ik wist het ook toen en toch bleef ik bezig. Ik zie nu hetzelfde gebeuren en laat het maar z'n gang gaan. Stuur een beetje bij. Probeer zijstraten te blokkeren als de realiteit te ver uit het oog wordt verloren. Wat kun je anders? Dringen dingen door zonder je hoofd te stoten?
Zelf als de dingen al lang en breed doorgedrongen zijn, zegt dat nog niet alles. Reflexen. Overgevoeligheden. Wat het ook moge wezen. Mijn hele linkerkant zit klem. En deze keer zeker niet vanwege de persoon maar weer het mechanisme. Doodgaan. Einde van het leven. Van alles naar niets. Niet bedacht maar toch gekregen. Verrassing. Niet aan mij besteed.
Die verklaring is er niet. Waarom-vragen zijn een oneindige bezigheid. Ik weet het nu. Ik wist het ook toen en toch bleef ik bezig. Ik zie nu hetzelfde gebeuren en laat het maar z'n gang gaan. Stuur een beetje bij. Probeer zijstraten te blokkeren als de realiteit te ver uit het oog wordt verloren. Wat kun je anders? Dringen dingen door zonder je hoofd te stoten?
Zelf als de dingen al lang en breed doorgedrongen zijn, zegt dat nog niet alles. Reflexen. Overgevoeligheden. Wat het ook moge wezen. Mijn hele linkerkant zit klem. En deze keer zeker niet vanwege de persoon maar weer het mechanisme. Doodgaan. Einde van het leven. Van alles naar niets. Niet bedacht maar toch gekregen. Verrassing. Niet aan mij besteed.
Dwarsverbanden
Een dag gerichte aandacht. Aandacht voor mezelf. Een poging om ongewenst erger te voorkomen. Geesten hebben de kans gezien hun fles te verlaten. Vannacht weer aan de chemicliën moeten gaan om mezelf te kalmeren. Geen van de andere methoden wilde werken. En zo heerlijk ouderwets nam het uren de tijd om stap voor stap alles overhoop te gooien tot één opgefokte oncontroleerbare warboel. Uiteindeijk wel geslapen, maar de verkeerde slaap. Geen nachtelijk afreageren, geen voorzetten tot constructieve inzichten. Domme, zware, chemische slaap zonder fris of fit resultaat. Niet dat mijn ochtenden anders zo spetterend zijn, alleen dan nog iets duffer.
En helpen doet het niks. Darmen in de knoop, een buik als een ballon, rug op een drietal sloten, verkeerde overgevoeligheden en mijn gedachten in permanente paraatheid om zich op iedere verwijzing, elke mogelijkheid van een link naar de dood en doodgaan te storten. De met veel moeite en geduld tot op een kier gesloten deuren van de foute kronkels in mijn geest zijn opengewaaid. Alles wat zwaar en zwart is zwaait en zwetst zwierig vergeven van zwaarmoedigheid. Vondel kon dat beter.
Ontspannen, ontspannen en nogmaals ontspannen. Lichaam en geest. Littekens, ankers in een ongewenst verleden. Je kunt ze beter niet hebben.
En helpen doet het niks. Darmen in de knoop, een buik als een ballon, rug op een drietal sloten, verkeerde overgevoeligheden en mijn gedachten in permanente paraatheid om zich op iedere verwijzing, elke mogelijkheid van een link naar de dood en doodgaan te storten. De met veel moeite en geduld tot op een kier gesloten deuren van de foute kronkels in mijn geest zijn opengewaaid. Alles wat zwaar en zwart is zwaait en zwetst zwierig vergeven van zwaarmoedigheid. Vondel kon dat beter.
Ontspannen, ontspannen en nogmaals ontspannen. Lichaam en geest. Littekens, ankers in een ongewenst verleden. Je kunt ze beter niet hebben.
zondag 23 oktober 2016
Herschudden
Tijd voor een ommezwaai, zeg een doorstart of herstart. Van een redelijk solistisch samenwonen naar 24 uur zeven dagen per week of bijna dan? Het was al wennen, maar dat wordt het nog meer. Voordeel is, dat het definitief opruimen van de zooi de moeite van de inzet gaat lonen. Nu komen naast bed-, bad- en kookkamer ook de andere ruimtes in aanmerking voor regelmatig gebruik. Zal niet gelijk morgen zijn. Zou niet kunnen ook. Maar ik hoop dat 24 spoedig op een praktisch handige wijze afgehandeld gaat worden. Verkopen lijkt me de meest geschikte oplossing, mocht er iemand voor te vinden zijn. Vrees echter dat dat niet gaat gebeuren. Dan blijft enkel de hoop, dat niet alsnog gekozen wordt voor het voortzetten van wat er was. Het halve boerenbedrijf of netjes gezegd, het kleine gemengde familiebedrijf. Het is niet aan mij en ik zal afstand houden, waar het maar mogelijk is, maar dan voorzie ik een permanente strijd. Een strijd, waar de loopgraven de afgelopen jaren al voor zijn uitgediept.
De een wil bewaren ter nagedachtenis aan de ouders (en vanwege al het geld en de energie, die er door de jaren ingestopt is). De ander wil haar gram halen voor de eerste viool, die ze in het schoonouderlijke huis nooit heeft mogen spelen. Als het zover komt, zal het de geschiedenis ingaan als "De strijd tussen de M's".
Op redelijkheid hoef van geen van beide kanten gerekend te worden. Als het losbarst kan alleen iets onverwachts, als het ff kan een wondertje, voorkomen, dat dit uitgevochten gaat worden tot op en misschien wel over het sterfbed heen van (een van) de betrokkenen. Familie (!), en dan vooral die kouwe kant, maar niet altijd.
De een wil bewaren ter nagedachtenis aan de ouders (en vanwege al het geld en de energie, die er door de jaren ingestopt is). De ander wil haar gram halen voor de eerste viool, die ze in het schoonouderlijke huis nooit heeft mogen spelen. Als het zover komt, zal het de geschiedenis ingaan als "De strijd tussen de M's".
Op redelijkheid hoef van geen van beide kanten gerekend te worden. Als het losbarst kan alleen iets onverwachts, als het ff kan een wondertje, voorkomen, dat dit uitgevochten gaat worden tot op en misschien wel over het sterfbed heen van (een van) de betrokkenen. Familie (!), en dan vooral die kouwe kant, maar niet altijd.
Leed
Door de dag heen geslagen. Ik zie het beeld van mezelf uit 2008/2009 terug, als ik naar Mariana kijk. Het grootste deel van wat om ons heen gebeurd gaat aan haar voorbij. Ze beent het eenvoudigweg niet bij. Kijkt maar ziet niet. Hoort maar vergeet te luisteren. Loopt rond alsof ze net vrijgekomen is na 35 jaar eenzame opsluiting. Ze had al iets chaotisch, maar weet nu na een minuut al niet meer, wat ze die zestig seconden daarvoor deed. Een ongeleid projectiel op standje "schildpad". Worstelend met zichzelf en de "Waarom"-vragen, losgeslagen van het alledaagse bestaan. Dobberend zoeken naar vastigheid in een wereld, waar het houvast is verdwenen, hoop de illusie is gebleken, waar we nooit weet van willen hebben. Ja, dit gaat nog wel ff kosten en niet alleen tijd.
Verdunnen
Een zondag zonder dat Mariana haar moeder kerk-klaar moet maken om vervolgens met de zondagse maaltijd aan de slag te gaan. Kippesoep met griesballen en vervolgens iets met de vlees- en groentenrestanten, die gebruikt zijn bij het maken van de soep. In feite de tweede zondag maar die van vorige week telt niet. Toen was iedereen druk met het leeg en schoonmaken van huis en hof in afwachting van het stoffelijk overschot.
Dat moet leeg en verloren aanvoelen. Hoe heerlijk het ook zal zijn, dat Mariana nu gewoon langer in bed kan blijven liggen. Iets waar ze op de andere zondagen steevast over mopperde. Zo zijn er meer routines waar afscheid van genomen moet worden, niet in de laatste plaats omdat het anders nog dagelijks meermalen op en neer rennen blijft tussen 13 en 24. Hoewel met de honden .... Maar goed, dat is voor straks. Nu de deur uit om de oude routines helpen te verwateren.
Dat moet leeg en verloren aanvoelen. Hoe heerlijk het ook zal zijn, dat Mariana nu gewoon langer in bed kan blijven liggen. Iets waar ze op de andere zondagen steevast over mopperde. Zo zijn er meer routines waar afscheid van genomen moet worden, niet in de laatste plaats omdat het anders nog dagelijks meermalen op en neer rennen blijft tussen 13 en 24. Hoewel met de honden .... Maar goed, dat is voor straks. Nu de deur uit om de oude routines helpen te verwateren.
zaterdag 22 oktober 2016
Rouwig
Een jaar in het zwart. En als die kleur je niet aanstaat, zal je er weinig keuze in hebben in je kleerkast. Nieuw dus. Maar dan moet het wel ogen, wat dat ook moge betekenen. Waarom al die andere kleren niet en dat ene jurkje wel? Ik snap het bij de normale rondgang door de kledingzaken al niet en nu helemaal niet. Als het meer een formaliteit dan een keuze is, ga je je toch niet zo druk maken om de vormgeving, toch?
Het hoeft niet direct bij een trainingspak te blijven, maar jurk = jurk, zou ik zo denken. Hop een stuk of 4-5 inslaan en dan heb je genoeg om af te wisselen. Zo snel als het niet meer hoef, je met goed fatsoen voor de buitenwacht de rouwkleur gedag kunt zeggen, verdwijnt het zooitje in de kast tot het volgende vervelende moment of misschien wel in de vuilnisbak. Hoewel, weggooien zal ook hierbij waarschijnlijk geen optie zijn.
Een jurk, een truitje en een jas kon Mariana's goedkeuring wegdragen. Dat gaat dus niet bij één kledingronde blijven.
Het hoeft niet direct bij een trainingspak te blijven, maar jurk = jurk, zou ik zo denken. Hop een stuk of 4-5 inslaan en dan heb je genoeg om af te wisselen. Zo snel als het niet meer hoef, je met goed fatsoen voor de buitenwacht de rouwkleur gedag kunt zeggen, verdwijnt het zooitje in de kast tot het volgende vervelende moment of misschien wel in de vuilnisbak. Hoewel, weggooien zal ook hierbij waarschijnlijk geen optie zijn.
Een jurk, een truitje en een jas kon Mariana's goedkeuring wegdragen. Dat gaat dus niet bij één kledingronde blijven.
Pijnigen
Mariana's zelfkwelling: Waar is het mis gegaan? Wie heeft een fout gemaakt? Waarom heb ik het overlijden niet kunnen voorkomen? Wat had ik anders moeten doen? Hoe kan het? Was ik er maar bij geweest!
Tja, de dood blijft een ongenode gast, die maar zelden vooraf afspraken maakt. En als, dan gaat het zoals bij Frank, met een ruim slag om de arm en alle bijbehorende onduidelijkheid en onzekerheid. Ik weet niet of dat nou zo'n aantrekkelijke optie is.
Tja, de dood blijft een ongenode gast, die maar zelden vooraf afspraken maakt. En als, dan gaat het zoals bij Frank, met een ruim slag om de arm en alle bijbehorende onduidelijkheid en onzekerheid. Ik weet niet of dat nou zo'n aantrekkelijke optie is.
Eigens
Opgejaagd en opgeblazen sinds afgelopen nacht en het niet weten kwijt te raken. Vanalles bedacht maar het zal wel een samenloop van een hoop zaken zijn uit de afgelopen week. Verkrampt ben ik en dat wordt langzaam aan steeds erger. In Frankrijk had ik allang weer een keer bij Philippe op de tafel gelegen om gepijnigd te worden. Tijd dat er hier werk van wordt gemaakt. En dan direct wat van die andere losse eindjes bij de horens pakken.
Het heeft er, zoals reeds geconstateerd heftiger in gehakt, dan ik zelf het gevoel had. Mn het oprakelen van wat als 'Afgehandeld' opgeruimd was. Mijn lijf en ik houden er andere maatstaven en methodes op na. Waar ik ontken of wegschuif om door te gaan, gooit mijn lijf een balk op de weg. Wie niet luisteren wil, moeten voelen. Ontspannen dus. Oefeningen en bijpassend muziekje van stal gehaald.
"Alsof ik niet genoeg te doen heb!", schiet me door het hoofd. Stress! Hoe krijg je het bedacht. Het realiseren van het gewenste voortkabbelen kost meer tijd en energie dan gedacht. Op momenten als deze week voelt het aan, alsof het me niet gegund wordt. Onzin, maar dat zijn gevoelens wel vaker. Ssssst, ik heb niks gezged.
Het heeft er, zoals reeds geconstateerd heftiger in gehakt, dan ik zelf het gevoel had. Mn het oprakelen van wat als 'Afgehandeld' opgeruimd was. Mijn lijf en ik houden er andere maatstaven en methodes op na. Waar ik ontken of wegschuif om door te gaan, gooit mijn lijf een balk op de weg. Wie niet luisteren wil, moeten voelen. Ontspannen dus. Oefeningen en bijpassend muziekje van stal gehaald.
"Alsof ik niet genoeg te doen heb!", schiet me door het hoofd. Stress! Hoe krijg je het bedacht. Het realiseren van het gewenste voortkabbelen kost meer tijd en energie dan gedacht. Op momenten als deze week voelt het aan, alsof het me niet gegund wordt. Onzin, maar dat zijn gevoelens wel vaker. Ssssst, ik heb niks gezged.
Ap(p)erig
Regen. Bestratingstroubles. Ruzie met mijn aantekeningen-App. Aan het eerste valt niks te doen. Aan het tweede wordt gewerkt. En Evernote moet oppassen, dat ik ze niet de deur uit gooi. Met hun recente beperkingen in de gratis versie van de App hebben ze de fan in mij net niet verspeeld. Ik ga geen 1,5 euro per maand betalen voor een App, waar ik slecht een zeer klein deel van gebruik. Ik heb niet gevraagd om al die overbodige extra's, die de laatste jaren zijn ingebouwd. Dus de mogelijkheid om ook op de tablet ermee te kunnen werken uitgeschakeld.
Maar als ze je dan ook nog bij een onverwacht probleem behandelend als een halfdebiele crimineel wordt het kantje van het boord overschreden. Het is al ergerlijk genoeg, dat je uit het niets met een probleem kunt worden geconfronteerd. Om dan vervolgens ook nog eens digitaal van het kastje naar de muur gestuurd te worden en behandeld als een kleuter gaat way over the limit. Dat soort arrogantie is wat mijn betreft dodelijk om in de nog heersende sferen te blijven hangen. Verwezen worden naar pagina's en/of linken die niet werken en met de adviezen weinig meer paraat weten te maken dan hun versie van "Ctrl-Alt-Del" en als klap op de vuurpijl bij een email verzoek je moeten verantwoorden, wat je allemaal wel of niet van hun kneuterige adviezen hebt uitgevoerd, dan is mijn water de kook allang voorbij.
Tijd om de wolk leeg te trekken en dan ben ik als uiterste bereid tot een herinstallatie, hoewel het compleet nergens op slaat, maar als het dan niet werkt, gaat het programma eruit. Ze bekijken het maar. Geen zin in dit soort geklungel. Je zou zo stom zijn en er voor betalen .....
Maar als ze je dan ook nog bij een onverwacht probleem behandelend als een halfdebiele crimineel wordt het kantje van het boord overschreden. Het is al ergerlijk genoeg, dat je uit het niets met een probleem kunt worden geconfronteerd. Om dan vervolgens ook nog eens digitaal van het kastje naar de muur gestuurd te worden en behandeld als een kleuter gaat way over the limit. Dat soort arrogantie is wat mijn betreft dodelijk om in de nog heersende sferen te blijven hangen. Verwezen worden naar pagina's en/of linken die niet werken en met de adviezen weinig meer paraat weten te maken dan hun versie van "Ctrl-Alt-Del" en als klap op de vuurpijl bij een email verzoek je moeten verantwoorden, wat je allemaal wel of niet van hun kneuterige adviezen hebt uitgevoerd, dan is mijn water de kook allang voorbij.
Tijd om de wolk leeg te trekken en dan ben ik als uiterste bereid tot een herinstallatie, hoewel het compleet nergens op slaat, maar als het dan niet werkt, gaat het programma eruit. Ze bekijken het maar. Geen zin in dit soort geklungel. Je zou zo stom zijn en er voor betalen .....
vrijdag 21 oktober 2016
Verjaren
Negen jaar en bijna 12 uur geleden. Nee, ik ben het niet vergeten. Hoe zou het kunnen in de sferen van de afgelopen dagen? Maar naast de verwondering over het feit, dat het alweer negen jaar geleden is, realiseer ik me hoe ver en onstuitbaar de acceptatie is gekomen, als je het vergelijkt met de eerste tijd na de plotse confrontatie van de dood. Het geworstel is uitgeworsteld en voor het grootste deel uit mijn herinnering gevaagd. Wat gebleven is, is het feit. Daar valt dan ook niks op af te dingen. Mensen zijn geen goudvissen.
Verwacht
Ik wist het. Ik wist het. Ik wist het.
Bezig met het afwerken van een slot in 24, haalt de zoon van de aannemer me, omdat de bestratingsstenen zijn gearriveerd. Netjes en achteraf ook erg gelukkig, want dus op tijd. Op tijd om het zooitje retour te sturen, voordat het afgeladen was. Een pallet hing in de lucht en op een kleine 100 meter afstand kon ik al zien dat het niet klopte. Verkeerde kleur.
Ik heb er voor de zekerheid nog een extra blik op geworpen, de labeling bekeken en mooi verkeerd dus. "Bej" terwijl "Brun" besteld was. Hoe kan dat? Eerst al iets met de dakpannen wat twijfelachtig was, toen de dakisolatie, die gewoon anders was dan besteld en nu weer dit. Wordt bij het bestellen bedacht, dat iets in de richting goed genoeg is??? De dakisolatie heb ik geaccepteerd, omdat het op het gastenverblijf kwam en de kans klein is, dat daar permanent mensen verblijven. Maar dit dus mooi niet.
Het uitladen direct afgekapt en het transport weggewuift. De chauffeur kwam me nog ff laten zien, dat dit het was, wat hij moest leveren. Aardig bedacht, maar het is niet, wat ik bestel heb. Weliswaar via de aannemer, die het weer bij iemand anders heeft neergelegd. Maar dat zijn niet mijn zorgen. Ik heb wel last van het klungelige resultaat.
Bezig met het afwerken van een slot in 24, haalt de zoon van de aannemer me, omdat de bestratingsstenen zijn gearriveerd. Netjes en achteraf ook erg gelukkig, want dus op tijd. Op tijd om het zooitje retour te sturen, voordat het afgeladen was. Een pallet hing in de lucht en op een kleine 100 meter afstand kon ik al zien dat het niet klopte. Verkeerde kleur.
Ik heb er voor de zekerheid nog een extra blik op geworpen, de labeling bekeken en mooi verkeerd dus. "Bej" terwijl "Brun" besteld was. Hoe kan dat? Eerst al iets met de dakpannen wat twijfelachtig was, toen de dakisolatie, die gewoon anders was dan besteld en nu weer dit. Wordt bij het bestellen bedacht, dat iets in de richting goed genoeg is??? De dakisolatie heb ik geaccepteerd, omdat het op het gastenverblijf kwam en de kans klein is, dat daar permanent mensen verblijven. Maar dit dus mooi niet.
Het uitladen direct afgekapt en het transport weggewuift. De chauffeur kwam me nog ff laten zien, dat dit het was, wat hij moest leveren. Aardig bedacht, maar het is niet, wat ik bestel heb. Weliswaar via de aannemer, die het weer bij iemand anders heeft neergelegd. Maar dat zijn niet mijn zorgen. Ik heb wel last van het klungelige resultaat.
Betekenis?
.... met een soort van groepsreis naar bekenden, die in een Engels aandoende stad wonen. Via een steegje bij hen om de hoek komen we in een soort stad in de stad. Een pretparkachtige omgeving met attracties en veel terrassen. Ik ga bier halen. Moeilijk kiezen met al het speciale spul, dat wordt aangeboden. In de rij word ik aangesproken door een vrouw/meisje. Lichtblond, lange haren, vrolijk gezicht. We gaan bij elkaar zitten met ons bier. Leden van de groep komen me waarschuwen, dat we ´zo´ vertrekken. Ik richt mijn aandacht weer op de jonge vrouw. Niet veel later komt de groep, o.a. met mijn moeder me ophalen. Ik neem afscheid. Zoen haar op de wang. Aarzel en geeft haar een zoen vol op de mond. Als ik weglopend omkijkt, lacht ze schalks en tevreden....
Nog nooit van me leven ze snel voor een vrouw gevallen èn zo compleet nièt 'mijn type'. Maar, belangrijker, wat moet ik ermee....
Nog nooit van me leven ze snel voor een vrouw gevallen èn zo compleet nièt 'mijn type'. Maar, belangrijker, wat moet ik ermee....
Nieuw-oud
De nieuwe foon is zo bijna compleet gelijk aan de vorige, dat ik regelmatig vergeet, dat het een nwe is. Een vreemd prettig gevoel. Zo zou je ook schoenen, kleren en een nieuwe auto moeten kunnen kopen. Nieuw en toch oud en vertrouwd. Geen gewenningsperiode. Geen zoeken. Geen finale teleurstelling, dat het niet meer is, wat je had leren waarderen. Geen ´het beste ervan maken´. Ik ben danig in mijn nopjes.
Stenen
"Het leven gaat verder." Voorlopig alleen voor mij. Vandaag komen na 5 weken eindelijk de bestratingsstenen, waarvan de levering een dag of tien zou duren. Als je het heel je leven met zulksoort vertragingen moet doen, is tachtig wel een soort minimum leeftijd om alles geregeld te krijgen. En of het vandaag werkelijk gaat gebeuren? Ik wil het zien.
Sowieso zien, want het moet een imposante stapel stenen zijn. Volgens mijn zit de aannemer er weer een paar pallets naast. Ook dat gaan we zien, maar niet vandaag. Met een beetje geluk kan een begin gemaakt worden met de afwerking van het voorste deel van de binnenplaats. Eindelijk iets van definitieve vormgeving na gras, modder en grind.
Bij het bestraten werken de lui naar mijn idee meer met hun hart dan bij de bouwactiviteiten. En dat is mooi meegenomen, want het zegt mij zo goed als niks. Een soort noodzakelijk kwaad wat nou eenmaal ook moet gebeuren. Zo gedetailleerd als het huis in mijn hoofd zit, zo compleet afwezig waren de ideeën omtrent de bestrating. Al het voorbereidende werk, dat de afgelopen weken is gedaan, laat inmiddels de contouren zien van wat het moet gaan worden. (Daar wordt net de zoveelste lading grind naar binnen gereden) Ik ben inmiddels erg benieuwd naar het voorlopige eindresulaat. De algehele afronding kan pas volgend jaar, als schuur en tuin onderhanden worden genomen.
Sowieso zien, want het moet een imposante stapel stenen zijn. Volgens mijn zit de aannemer er weer een paar pallets naast. Ook dat gaan we zien, maar niet vandaag. Met een beetje geluk kan een begin gemaakt worden met de afwerking van het voorste deel van de binnenplaats. Eindelijk iets van definitieve vormgeving na gras, modder en grind.
Bij het bestraten werken de lui naar mijn idee meer met hun hart dan bij de bouwactiviteiten. En dat is mooi meegenomen, want het zegt mij zo goed als niks. Een soort noodzakelijk kwaad wat nou eenmaal ook moet gebeuren. Zo gedetailleerd als het huis in mijn hoofd zit, zo compleet afwezig waren de ideeën omtrent de bestrating. Al het voorbereidende werk, dat de afgelopen weken is gedaan, laat inmiddels de contouren zien van wat het moet gaan worden. (Daar wordt net de zoveelste lading grind naar binnen gereden) Ik ben inmiddels erg benieuwd naar het voorlopige eindresulaat. De algehele afronding kan pas volgend jaar, als schuur en tuin onderhanden worden genomen.
donderdag 20 oktober 2016
Misser
Kritiekpuntje mbt gisteren? Het idee van een gemeenschappelijke maaltijd ter afsluiting is goed. Nu nog een beetje fatsoenlijk eten, muziek en meer tijd. Zoiets moet uitklinken. Doven. Van dof naar duf en dan naar bed. Niet zo'n tussen de bedrijven ingeklemde procedure. Maar mensen houden hier wel aan meer zaken vast, waar de feitelijk zin van verloren is gegaan of minimaal discutabel is. Soms goed, soms fout.
Doorgaan
Op zich is alles redelijk gekalmeerd. De hele dag bezig geweest met sloten vervangen. Beetje raar als dan de broer op de bank ligt (want iets met de rug) of druk doende is met het verslepend van wat drank moet worden. Laat ik het bij rare prioriteiten houden.
Mariana loopt daar een beetje verdwaasd tussen door. Op zich oogt het normaal. Maar ik ben niet van gisteren. Ze is er niet bij. Houdt zichzelf mn bezig. Een beetje zoals dat na het overlijden van haar vader gebeurd zal zijn, dat zij en haar broer als vanzelfsprekend de taken hebben overgenomen en het leven van hun moeder aan een voortbestaan hebben geholpen. Maar nu? Wat doet wie nu voor wie of waarvoor?
Het is niet een kwestie van een huis leeghalen. Er zijn beesten waar iets mee moet. En wat nog zwaarder weegt, die plek stond voor iets en dat is nu voorbij. Voor Mariana was het de zorg voor haar moeder. Voor haar broer een stukje buitenechtelijke vrijheid. Voor beide geldt dat ze daarvoor en daardoor een bedrijf(je) in stand hebben gehouden. Er zullen plannen en keuzes gemaakt moeten worden en beslissingen genomen. En of het nou een Roemeense eigenschap is of een familie eigenheid, voor de betrokkenen zijn dit niet bepaald hun sterkste kanten.
Mariana loopt daar een beetje verdwaasd tussen door. Op zich oogt het normaal. Maar ik ben niet van gisteren. Ze is er niet bij. Houdt zichzelf mn bezig. Een beetje zoals dat na het overlijden van haar vader gebeurd zal zijn, dat zij en haar broer als vanzelfsprekend de taken hebben overgenomen en het leven van hun moeder aan een voortbestaan hebben geholpen. Maar nu? Wat doet wie nu voor wie of waarvoor?
Het is niet een kwestie van een huis leeghalen. Er zijn beesten waar iets mee moet. En wat nog zwaarder weegt, die plek stond voor iets en dat is nu voorbij. Voor Mariana was het de zorg voor haar moeder. Voor haar broer een stukje buitenechtelijke vrijheid. Voor beide geldt dat ze daarvoor en daardoor een bedrijf(je) in stand hebben gehouden. Er zullen plannen en keuzes gemaakt moeten worden en beslissingen genomen. En of het nou een Roemeense eigenschap is of een familie eigenheid, voor de betrokkenen zijn dit niet bepaald hun sterkste kanten.
Gewonnen
Gelijk krijgen is niet altijd prettig. Het was natuurlijk ook een schot voor open doel. In dit geval heeft dat zelfs nog veel weg van een eufimisme. Nog voor überhaupt het kerkhof was bereikt, was het al raak. De aangetrouwde miep heeft op de condoleance-avonden op hoge toon lopen verkondigen, dat ze een advocaat in de arm zou nemen om al de 'dealtjes' tussen Mariana en haar moeder ongedaan te maken. Leuke voorzet voor een soepele samenwerking.
De poot, die ze bij de schoonmoeder niet aan de grond kreeg, trapt ze alvast keihard in de stront. Nu heeft ze naar alle waarschijnlijkheid geen poot om op te staan. Mezelf ivm het trouwen verdiept in het Roemeense erfrecht en dat kent geen `gemeenschap van goederen´. Bezit is aan een persoon gekoppeld en blijft dat ook tenzij je het notarieel anders vastlegt. Nou kan ik me niet voorstellen, dat zij dat met Mariana´s broer heeft gedaan. Dan zou zij weliswaar net zoveel rechten hebben op zijn bezit als hij zelf, maar hij dat ook hebben op het hare. Dat is een vorm van royaliteit die geen bestaansrecht heeft in haar schaduw. Andere mensen zijn er ter meerdere eer en glorie van haar. Omgekeerd werkt dat niet.
Maar soit. Ongeduldige hebberigheid en dat ´En plein public´. De dorpse roddelmachinerie gaat drukke tijden tegemoet.
De poot, die ze bij de schoonmoeder niet aan de grond kreeg, trapt ze alvast keihard in de stront. Nu heeft ze naar alle waarschijnlijkheid geen poot om op te staan. Mezelf ivm het trouwen verdiept in het Roemeense erfrecht en dat kent geen `gemeenschap van goederen´. Bezit is aan een persoon gekoppeld en blijft dat ook tenzij je het notarieel anders vastlegt. Nou kan ik me niet voorstellen, dat zij dat met Mariana´s broer heeft gedaan. Dan zou zij weliswaar net zoveel rechten hebben op zijn bezit als hij zelf, maar hij dat ook hebben op het hare. Dat is een vorm van royaliteit die geen bestaansrecht heeft in haar schaduw. Andere mensen zijn er ter meerdere eer en glorie van haar. Omgekeerd werkt dat niet.
Maar soit. Ongeduldige hebberigheid en dat ´En plein public´. De dorpse roddelmachinerie gaat drukke tijden tegemoet.
woensdag 19 oktober 2016
Procedureel
Heftig, heftig, heftig. Het zat erin en is uitgekomen. Maar goed ook. Geen kalmerende middelen, al was het hanteren van Mariana bij het graf letterlijk op het randje. Moeilijke momenten. Het naar buiten dragen van de kist voor het tweede deel van de begrafenisceremonie, het sluiten van de kist voor vertrek richting kerkhof en het laten zakken van de kist in het graf, waar in het bijzijn van de mensen het graf direct wordt afgesloten en met aarde opgevuld.
Tussendoor ging het heel redelijk. Veel verdriet, een constante stroom tranen en een `Waarom`-mantra. Maar alles begrijpelijk en goed. Het verdriet moet er uit. Het leven gaat morgen weer verder. Het meeste heb ik hier al meerdere keren meegemaakt. De dienst buiten, voor het dorp. Het deel op het kerkhof. De gezamelijke maaltijd.
Nieuw was de proloog en epiloog voor de direct betrokkenen. Een soort inleiding binnenskamers voordat de kist het huis uit wordt gedragen. En na de maaltijd nog weer een plechtigheid voor de direct betrokkenen. Wat verklaart waarom de mensen de gemeenschappelijke maaltijd bijna als een Franse lunch naar binnenwerken. De priester geeft het startschot en bepaalt ook het eind, waarop dan ook iedereen vertrekt en de zigeuners en kinderen binnenkomen voor hun deel. Niks blijven hangen. Geen nachtwerk. Geen uitklinken.
Tussendoor ging het heel redelijk. Veel verdriet, een constante stroom tranen en een `Waarom`-mantra. Maar alles begrijpelijk en goed. Het verdriet moet er uit. Het leven gaat morgen weer verder. Het meeste heb ik hier al meerdere keren meegemaakt. De dienst buiten, voor het dorp. Het deel op het kerkhof. De gezamelijke maaltijd.
Nieuw was de proloog en epiloog voor de direct betrokkenen. Een soort inleiding binnenskamers voordat de kist het huis uit wordt gedragen. En na de maaltijd nog weer een plechtigheid voor de direct betrokkenen. Wat verklaart waarom de mensen de gemeenschappelijke maaltijd bijna als een Franse lunch naar binnenwerken. De priester geeft het startschot en bepaalt ook het eind, waarop dan ook iedereen vertrekt en de zigeuners en kinderen binnenkomen voor hun deel. Niks blijven hangen. Geen nachtwerk. Geen uitklinken.
Climax
Tien uur. Nog vier uur te gaan. En dan zien of van enige terughoudendheid sprake zal zijn of alle remmen wederom worden losgegooid. Ik merk aan mezelf, dat ik al verderop zit. Bezig met wat de komende dagen in allerijl moet gebeuren om te voorkomen, dat 24 'leeggeroof' gaat worden. Waarbij dan gemakshalve steeds naar de zigeuners gewezen wordt en niet zonder reden, maar onderschat 'de buren' niet. Het argument "Zij heeft het niet meer nodig." is net zo valide als "Zij heeft meer dan genoeg."
Nieuwe en betere sloten, misschien een videosysteem, Mariana wil het al mnden. Die dingen kosten geld en dan gaan we zien of de ergste vrezen werkelijkheid worden. Ik heb het slechts een goed jaar van dichtbij mee gemaakt, maar daarnaast genoeg verhalen gehoord om met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te kunnen voorspellen, dat de vonken eraf gaan vliegen voor we aan de zeswekendienst toe zijn.
Wat dat betreft zal de epiloog spannender zijn dan het feitelijke afscheid en begraven van vanmiddag. En dat is pas één van de dingen, die in het kader van de 'normalisering' zullen gaan spelen.
Nieuwe en betere sloten, misschien een videosysteem, Mariana wil het al mnden. Die dingen kosten geld en dan gaan we zien of de ergste vrezen werkelijkheid worden. Ik heb het slechts een goed jaar van dichtbij mee gemaakt, maar daarnaast genoeg verhalen gehoord om met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te kunnen voorspellen, dat de vonken eraf gaan vliegen voor we aan de zeswekendienst toe zijn.
Wat dat betreft zal de epiloog spannender zijn dan het feitelijke afscheid en begraven van vanmiddag. En dat is pas één van de dingen, die in het kader van de 'normalisering' zullen gaan spelen.
Omslag
Na morgen normaliseert het leven. Tenminste voor mij. Terug naar 1 op 1. Voor Mariana gaat het op de kop. Weg mantelen. Enkel nog 13 cq mij. In principe dan. Zien hoe dat werkt, die rolverwisseling.
dinsdag 18 oktober 2016
Afronden
Het begint te wennen en niet alleen bij mij. Vanavond veel dezelfde en de nodige nieuwe gezichten. Minder tranen, minder heftigheid. Zal morgen natuurlijk weer anders zijn. Je ziet, dat de dorpse rituelen hun functie hebben en dat die ook werkt. De positieve kant, een van de positieve kanten van de sociale controle. Gelukkig greep de buurman niet de gelegenheid aan om weer over de nog ontbrekende dakgoot aan zijn kant van het gastenverblijf te beginnen. Volgende keer mag ie trouwens mee naar achteren, daar klopt een hoop niet aan zijn bijgebouwen qua regenwaterafvoer, afwatering en het uitzakken van houten constructies .... dat gaat nog leuk worden, als we de tuin aanpakken.
Wederom vnl. gezeten en wat gepuzzeld op mijn mobiel. Gisteren ging het ineens heel vlot. Nu zit ik weer vast. Crossfingers. Eén van de weinige spellen, die me langer dan een paar mndn weet te boeien. Ondertussen met een half oor de verhalen aangehoord van de mensen. In de keuken, niet boven. D'r wordt wat afgekletst. Ik kan het nauwelijks volgen, maar was het Nederlands geweest, was het gegarandeerd ook voor het grootste deel langs me heen gegaan. Het zijn meer kaakspieroefeningen dan dat er werkelijk iets gezegd wordt. Maakt niet uit of het vrouwen of mannen zijn. De onderwerpen verschillen. Effect is hetzelfde. Samen heb ik ze trouwens niet gehad in de keuken. Terwijl de aanwezigheid gelijkelijker verdeeld was dan gisteren. Op familie na weinig dorpsgenoten gezien. Iets met karakter misschien?
Wederom vnl. gezeten en wat gepuzzeld op mijn mobiel. Gisteren ging het ineens heel vlot. Nu zit ik weer vast. Crossfingers. Eén van de weinige spellen, die me langer dan een paar mndn weet te boeien. Ondertussen met een half oor de verhalen aangehoord van de mensen. In de keuken, niet boven. D'r wordt wat afgekletst. Ik kan het nauwelijks volgen, maar was het Nederlands geweest, was het gegarandeerd ook voor het grootste deel langs me heen gegaan. Het zijn meer kaakspieroefeningen dan dat er werkelijk iets gezegd wordt. Maakt niet uit of het vrouwen of mannen zijn. De onderwerpen verschillen. Effect is hetzelfde. Samen heb ik ze trouwens niet gehad in de keuken. Terwijl de aanwezigheid gelijkelijker verdeeld was dan gisteren. Op familie na weinig dorpsgenoten gezien. Iets met karakter misschien?
Aftellen
Slepende dag. De laatste puntjes worden op de 'i' gezet voor de begrafenis. Ik ben er voor het grootste deel van de tijd niet meer bij. Een paar keer naar het stadje en Sibiu geweest, omdat dingen vergeten waren of extra's aangedragen werden. Verder hou ik me bezig met bouwvakkers, mezelf en de honden die er meer en meer bekaaid vanaf komen. Die zitten inmiddels al ruim een week vnl in de tuinkamer opgesloten. De mijne dan wel te verstaan. De overlopers hebben nog steeds vrije baan. Die zijn redelijk aan het verkeer gewend en liggen qua formaat minder snel in de weg.
Sinds zaterdag zijn daar de 2 4-6 weken oude pups bijgekomen, die iemand in zijn gulheid voor de deur van 24 had gedropt. Wat moet je daarmee? Met de dood van Mariana's moeder komt het aantal te verzorgen honden al op zes. Nog twee erbij incl. de aandacht qua opvoeding etc. lijkt me een slecht idee. Bovendien langharig, iets waar ik zelf niet voor zou kiezen, en onbekende ouders. Dus wat het qua formaat en model gaat worden is volledig afwachten. Over een week of zes zullen de poten enige indicatie voor het formaat geven. De rest weet je over 6-8 mndn. Ik hoop eerlijk gezegd, dat ik ze ergens de komende week kan doorgeven aan iemand, die er wel oren naar heeft. Niet teveel eisen stellen op zo'n moment want een hond is hier zelden meer dan iets 'wat erbij hangt'.
Sinds zaterdag zijn daar de 2 4-6 weken oude pups bijgekomen, die iemand in zijn gulheid voor de deur van 24 had gedropt. Wat moet je daarmee? Met de dood van Mariana's moeder komt het aantal te verzorgen honden al op zes. Nog twee erbij incl. de aandacht qua opvoeding etc. lijkt me een slecht idee. Bovendien langharig, iets waar ik zelf niet voor zou kiezen, en onbekende ouders. Dus wat het qua formaat en model gaat worden is volledig afwachten. Over een week of zes zullen de poten enige indicatie voor het formaat geven. De rest weet je over 6-8 mndn. Ik hoop eerlijk gezegd, dat ik ze ergens de komende week kan doorgeven aan iemand, die er wel oren naar heeft. Niet teveel eisen stellen op zo'n moment want een hond is hier zelden meer dan iets 'wat erbij hangt'.
maandag 17 oktober 2016
Verwerken
Of het zitten (autorijdend, ruim 4 uur) en het rondhangen op de diverse miserabele bedbanken in 24 is mijn lijf slecht bevallen of het heeft meer te verwerken van de laatste dagen, dan ik rationeel het idee had. Er gebeuren rare dingen in hoofd, buik, rug en benen. Mijn zwakke broeders sputteren. Vierentwintig uur druk bezig en enkel een koffie, 2 borrels en twee stukken walnotentaart verdient niet de naam van goede verzorging van jezelf. Morgen beter.
Mariana blijft in 24, ik naar mijn eigen bed. Ik kan me herinneren, dat ik ondanks alle kamers èn huisjes in eerste instantie naar een hotel wilde verkassen de eerste nacht na Yoland's dood. Nu is dat onzin, heb dat ook niet gedaan, oa omdat mensen uit Nederland onderweg waren, maar om nou persé zo dicht mogelijk bij de overledene te blijven, zegt mij niks. Maar Marinana en ik zijn verschillend, en niet zo'n beetje ook, maar dat wist ik al.
Mariana blijft in 24, ik naar mijn eigen bed. Ik kan me herinneren, dat ik ondanks alle kamers èn huisjes in eerste instantie naar een hotel wilde verkassen de eerste nacht na Yoland's dood. Nu is dat onzin, heb dat ook niet gedaan, oa omdat mensen uit Nederland onderweg waren, maar om nou persé zo dicht mogelijk bij de overledene te blijven, zegt mij niks. Maar Marinana en ik zijn verschillend, en niet zo'n beetje ook, maar dat wist ik al.
Ondersteuning
De hele avond een beetje rondgehagen in 24. Een heldere avond en dat was te merken aan het tempo waarmee de temperatuur zakte. Goed voor de gestorvene, minder voor de levenden. Overal de deuren open en een elektrische radiator voor het psychologische effect. Het liep niet storm maar er waren de hele tijd mensen in de kamer met de kist. Moeders op haar Paasbest, eigenlijk bruilofts' best, want ze draagt wat Mariana haar heeft laten maken voor onze bruiloft. En met door mij gepoetste schoenen. Welke paar het is geworden, heb ik nog niet gezien. Dode mensen trekken niet echt mijn aandacht.
Mariana staat de hele tijd aan het hoofdeinde van de kist, aan de rechterkant en jojoot tussen hysterie en redelijkheid. Luid wenend geklaag en in het hoogst woord over de laatste dagen en ongetwijfeld meer. Steeds weer opnieuw als andere mensen binnenkomen. Het heeft iets van doceren.
Ondertussen mag vooral niets over de kist heen gereikt worden, alles moet er om heen. Iedere keer als Mariana iets wil hebben, gaat dat van hand tot hand tot het bij Mariana is aangekomen. Het ff snel aanreiken van een schaar gaf een stel opspringende en "Nu, Nu" roepende ouwtjes. Weten we dat ook weer. En zo zal er vast nog wel meer zijn naast alles wat ik al op andere begrafenissen heb gezien. Morgen de laatste dag bovengronds.
Mariana staat de hele tijd aan het hoofdeinde van de kist, aan de rechterkant en jojoot tussen hysterie en redelijkheid. Luid wenend geklaag en in het hoogst woord over de laatste dagen en ongetwijfeld meer. Steeds weer opnieuw als andere mensen binnenkomen. Het heeft iets van doceren.
Ondertussen mag vooral niets over de kist heen gereikt worden, alles moet er om heen. Iedere keer als Mariana iets wil hebben, gaat dat van hand tot hand tot het bij Mariana is aangekomen. Het ff snel aanreiken van een schaar gaf een stel opspringende en "Nu, Nu" roepende ouwtjes. Weten we dat ook weer. En zo zal er vast nog wel meer zijn naast alles wat ik al op andere begrafenissen heb gezien. Morgen de laatste dag bovengronds.
Dodelijk
Acht uur vertrokken vanochtend om de papieren in orde te maken voor het transport van het stoffelijk overschot van Sibiu naar Coves. Twee gemeentes. Hetzelfde land. Afstand: ongeveer 50 km. Bijna 8 uur wachten tot de verantwoordelijke instanties het fatsoen hadden om te doen, wat in een paar minuten geregeld zou kunnen zijn... Wat voor heisa moet dat met het lichaam van Yoland geweest zijn van Frankrijk naar Nederland. Iets met een zinken kist heb ik ooit begrepen en de dames van de begrafenisoderneming in Utrecht hebben zich weleens laten ontvallen, dat het niet makkelijk was geweest, omdat in Frankrijk iets was gebeurd wat in Nederland niet toegestaan is.
Maar om vijf uur terug in Coves en eindelijk kon het condoleren beginnen. Moeders opgebaard in wat normaal de opkamer zal zijn geweest, maar al jaren in beslag werd genomen door een uitstalling van Mariana's door de jaren heen verzamelde prullaria. Mn van Nederlandse orgine en dan vooral mbt het koningshuis. Die kunnen zich geen enthousiastere fan wensen. Alles moest weg. De ruimte is nu ouderwets kaal. Kist in het midden. Kale peertjes aan het plafond. Mariana zou het liefst nog een soort kroonluchter gekocht hebben. Stoelen aan weerszijde.
Mariana's weerzien met haar moeder was hartverscheurend. Dat woord heeft nooit iets voor mijn betekend. Dat is van nu af aan anders.
Maar om vijf uur terug in Coves en eindelijk kon het condoleren beginnen. Moeders opgebaard in wat normaal de opkamer zal zijn geweest, maar al jaren in beslag werd genomen door een uitstalling van Mariana's door de jaren heen verzamelde prullaria. Mn van Nederlandse orgine en dan vooral mbt het koningshuis. Die kunnen zich geen enthousiastere fan wensen. Alles moest weg. De ruimte is nu ouderwets kaal. Kist in het midden. Kale peertjes aan het plafond. Mariana zou het liefst nog een soort kroonluchter gekocht hebben. Stoelen aan weerszijde.
Mariana's weerzien met haar moeder was hartverscheurend. Dat woord heeft nooit iets voor mijn betekend. Dat is van nu af aan anders.
zondag 16 oktober 2016
Grenzen
Alles richt zich op morgen. Geen afscheid mogelijk, geen condoleances.Wachten dus op de aanwezigheid van het omhulsel van wat een paar dagen gelden nog een functionerend levend wezen was met een hoop ingewikkelde biologische processen en minder grijpbare zaken als een wil en gevoelens. Alles weg, gestopt. Op de on/off button gedrukt. Iets eenmaligs. No way back.
Geregel
Schoenen poetsen voor een overledene. Misschien zelfs nieuwe kopen als het bestaande spul niet meer past. De mooiste kleren bij elkaar zoeken en uitgebreid getob over welke hoofddoek het beste zou passen. Het zou mijn idee niet zijn, maar die doen er ff niet toe. Het is allemaal niet zo vreemd voor mensen, die een jaar of wat geleden flanellen ondergoed hebben zitten naaien en het mooiste kleurtje weglegden voor als ze zou overlijden.
Het gaat in horten en stoten. Het ziet er niet naar uit dat het condoleren vandaag al begint. Een hapering in de overspoelende beweging. Zonder hoofdpersoon, maakt het ook niet zoveel zin. Maandag, dus. Maar het is nog vroeg. Ook drank en eten ontbreken nog. De broer en zijn alles-willen-overheersende matrone is de grote afwezige. In het ziekenhuis en nu weer. Zoals ik al zei, ik snap het allemaal niet zo. Een verwonderde dwaas aan de zijlijn.
Het gaat in horten en stoten. Het ziet er niet naar uit dat het condoleren vandaag al begint. Een hapering in de overspoelende beweging. Zonder hoofdpersoon, maakt het ook niet zoveel zin. Maandag, dus. Maar het is nog vroeg. Ook drank en eten ontbreken nog. De broer en zijn alles-willen-overheersende matrone is de grote afwezige. In het ziekenhuis en nu weer. Zoals ik al zei, ik snap het allemaal niet zo. Een verwonderde dwaas aan de zijlijn.
Afscheid
Jezelf willens en wetens pijnigen. Achter waarom's aan jagen. Ongetwijfeld een gekkenhuis in de bovenkamer. Deels is het me bekend, mn de waarom's. De rest minder. De problemen met slapen en erger zijn later begonnen en hadden meer met mezelf dan Yoland te maken.. Misschien beter om alles direct naar buiten te gooien. Misschien wel het recept om 100 te worden, wat Mariana vaker zeg te willen. Wat ... 120!! Je zult dan wel een vormpje voor rouwen en afscheid nemen moeten vinden, want je zult het nog heel wat keren moeten doen. Gelukkig heb je niet zo heelveel directe naasten, dat scheelt al een stuk in de afstand. Misschien wordt het wel routine. Zoals bij de oudjes hier in het dorp, die dan ook steevast niet meer uit het zwart komen.
Straks zullen dezelfde oudjes weer op de eerste rij zitten. Eentje, misschien wel meer, minder. Ik hou niet alle begrafenissen bij. Dan zou ik me in de dorpsroddel moeten storten. De oude garde. Nauwelijks een man tussen te bekennen. Tachtigers, negentigers. Wat gaat dan door de hoofden? Wie is de volgende? Weer eentje minder? Hoe zou het zijn? Maar eerst de condoleances.
De harde kern zal de komende dagen iedere dag langskomen en uren bij elkaar -en vanaf maandag- bij de kist zitten. Rondom de kist wordt vooral gezwegen. Men zal Mariana steun proberen te geven, haar verhaal aanhoren. Het verhaal dat de komende dagen een begin van de zo noodzakelijke slijtage zal vertonen. Een proces dat nog weken (6), maanden (6) en jaren (1 en 7) kan duren, zonder dat men daar moeilijk over doet. Na 7 jaar sluit je het formeel af. Moet je in Nederland mee aan komen zetten.
Straks zullen dezelfde oudjes weer op de eerste rij zitten. Eentje, misschien wel meer, minder. Ik hou niet alle begrafenissen bij. Dan zou ik me in de dorpsroddel moeten storten. De oude garde. Nauwelijks een man tussen te bekennen. Tachtigers, negentigers. Wat gaat dan door de hoofden? Wie is de volgende? Weer eentje minder? Hoe zou het zijn? Maar eerst de condoleances.
De harde kern zal de komende dagen iedere dag langskomen en uren bij elkaar -en vanaf maandag- bij de kist zitten. Rondom de kist wordt vooral gezwegen. Men zal Mariana steun proberen te geven, haar verhaal aanhoren. Het verhaal dat de komende dagen een begin van de zo noodzakelijke slijtage zal vertonen. Een proces dat nog weken (6), maanden (6) en jaren (1 en 7) kan duren, zonder dat men daar moeilijk over doet. Na 7 jaar sluit je het formeel af. Moet je in Nederland mee aan komen zetten.
zaterdag 15 oktober 2016
Rouw
Pff, wat een dag. Nog nooit iemand zo van slag gezien. De komende dagen gaan we geleefd worden. Ik heb het hier inmiddels een aantal maal van de andere kant meegemaakt. Vrees, dat er weinig ruimte voor eigen inbreng is. Maar misschien moet ik het vrezen afwachten en niet bijvoorbaat de verwachtte stellingen beklimmen. Vooralsnog roept het veel herinneringen op aan bijna negen jaar geleden. Het overvalt je min of meer onvoorbereid en na de eerste verbijstering ga je mee in een voorgeprogrammeerde stroomversnelling. Voor iedere betrokkene, behalve jezelf, is het (dagelijks) werk, routine. Je moet aanhaken of je wilt of niet. Vreemd, dat bij de huidige mogelijkheden nog nooit iemand heeft bedacht om zich door de eerste rouw heen te wringen en dan pas de begrafenis/crematie ter hand te nemen. De gestorvene zal er niet kouder of warm van worden.
De kist is al geregeld. Ook iets met de bloemen. Morgen wijn, sterke drank (eigen beheer), fris, koffie en taart, mn walnotentaart. En dan kan in elk geval het condoleren beginnen. Kan Mariana haar verhaal kwijt. zo vaak als nodig. Zal vaak, heel vaak zijn. Maar het kan en dat is mooi. De dood is hier, zoals al gezegd, nog een gerespecteerd onderdeel van het leven.
De kist is al geregeld. Ook iets met de bloemen. Morgen wijn, sterke drank (eigen beheer), fris, koffie en taart, mn walnotentaart. En dan kan in elk geval het condoleren beginnen. Kan Mariana haar verhaal kwijt. zo vaak als nodig. Zal vaak, heel vaak zijn. Maar het kan en dat is mooi. De dood is hier, zoals al gezegd, nog een gerespecteerd onderdeel van het leven.
Voorbij
Vastbijten in het leven kost energie. En makkelijk is haar leven niet geweest. Enigst kind en niet de zoon waar de vader op hoopte, de tweede wereldoorlog, de Russen, het communisme, Ceausescu, 1989, de fysieke tegenslagen, de dood van haar echtgenoot en het besef dat de nieuwe, zg vrije wereld haar leven nauwelijks makkelijker maakte.
Natuurlijk zullen er legio mooie momenten, een hoop genieten en plezier zijn geweest, maar heeft ze het niet makkelijk gehad en het anderen ook niet gemaakt. Het is iemand, die je een aangenaam hiernamaals wenst met al die zaken, die haar in dit bestaan nooit gegund zijn geweest. Helaas heb ik het sterke vermoeden, dat het zo niet werkt.
Einde van een leven. Einde aan een verhaal. Geen eigen inbreng meer. Afhankelijk van wat anderen er van maken en het tempo waarin ze het vergeten. Yoland. Over zes dagen 9 jaar geleden.
Natuurlijk zullen er legio mooie momenten, een hoop genieten en plezier zijn geweest, maar heeft ze het niet makkelijk gehad en het anderen ook niet gemaakt. Het is iemand, die je een aangenaam hiernamaals wenst met al die zaken, die haar in dit bestaan nooit gegund zijn geweest. Helaas heb ik het sterke vermoeden, dat het zo niet werkt.
Einde van een leven. Einde aan een verhaal. Geen eigen inbreng meer. Afhankelijk van wat anderen er van maken en het tempo waarin ze het vergeten. Yoland. Over zes dagen 9 jaar geleden.
Vertrokken
Overleden. Daar wordt je toch ff stil van. Tenminste ik. Er tussenuit gepiept volgens het bekende scenario. Een onverwachts goede opzwieper van de gezondheidstoestand, omgeving haalt opgelucht adem en laat de aandacht ff vieren, waar dan prompt gebruik van wordt gemaakt en men in stilte de biezen pakt. Bijna 82 en hoewel nog zeker niet moe gestreden, was de energievoorziening aan het einde van z'n verhaal.
En dan direct de verwijten aan zichzelf natuurlijk. Ze had nooit weg moeten gaan, etc. Alsof je de dood kunt afhouden. Bovendien was het niet de eerste keer. Eerst de darmen, toen de hersenen en nu dit, wat het ook geweest is. Tien jaar heeft Mariana haar moeder verzorgd. In feite bemoederde de dochter. Het zal de klap meer gewicht hebben gegeven. Maar lullig die timing. Extra vervelend omdat het oude mens al in het mortuarium lag, toen wij aankwamen en je daar dan in het weekend niet meer bij mag. Nog een poging ondernomen, maar het bij het achterlaten van een tweetal kerkhofkaarsen moeten laten.
Dan begint dus een autonoom mechanisme te werken. In eerste instantie een beetje buiten Mariana om, maar gaande het bezig zijn, wordt Mariana in de stroom meegenomen. Huis & hof moeten opgeruimd voor de condoleance-bezoekers. Maandaag wordt de moeder overgebracht van ziekenhuis naar huis en woensdag (als ik goed begrepen heb) vanuit huis begraven.
Ik hang er nou een beetje bij, maar dat geeft niks. Ik heb mijn ervaring gehad en een hoop zaken hier overstijgen mijn begripsvermogen. Waar mogelijk verricht ik hand- en spandiensten. Na woensdag komen de echte effecten pas aan het daglicht en ik hoop dat het licht ze allemaal kan verdragen. Familie .... breek me de bek niet open.
En dan direct de verwijten aan zichzelf natuurlijk. Ze had nooit weg moeten gaan, etc. Alsof je de dood kunt afhouden. Bovendien was het niet de eerste keer. Eerst de darmen, toen de hersenen en nu dit, wat het ook geweest is. Tien jaar heeft Mariana haar moeder verzorgd. In feite bemoederde de dochter. Het zal de klap meer gewicht hebben gegeven. Maar lullig die timing. Extra vervelend omdat het oude mens al in het mortuarium lag, toen wij aankwamen en je daar dan in het weekend niet meer bij mag. Nog een poging ondernomen, maar het bij het achterlaten van een tweetal kerkhofkaarsen moeten laten.
Dan begint dus een autonoom mechanisme te werken. In eerste instantie een beetje buiten Mariana om, maar gaande het bezig zijn, wordt Mariana in de stroom meegenomen. Huis & hof moeten opgeruimd voor de condoleance-bezoekers. Maandaag wordt de moeder overgebracht van ziekenhuis naar huis en woensdag (als ik goed begrepen heb) vanuit huis begraven.
Ik hang er nou een beetje bij, maar dat geeft niks. Ik heb mijn ervaring gehad en een hoop zaken hier overstijgen mijn begripsvermogen. Waar mogelijk verricht ik hand- en spandiensten. Na woensdag komen de echte effecten pas aan het daglicht en ik hoop dat het licht ze allemaal kan verdragen. Familie .... breek me de bek niet open.
Blabla
Prachtige dag wederom. De onbekende hond van gisterochtend leek op ons te liggen wachten. Het drama-gehalte van het ziekenhuisverhaal is naar normalere proporties gezakt, wat van Mariana's reacties niet gezegd kan worden. Vandaag de situatie maar eens met eigen ogen bekijken, maar eerst hier doen wat gedaan moet worden. Zoals de honden in 24 verzorgen.
Allemaal erg concreet, geen reflectie. Filosoferen over het kopen van hondenbrokken overstijgt vooralsog mijn capaciteiten. Ben benieuwd naar die hummeltjes, die me gisteravond in het donker ineens voor de voeten liepen bij het voeren van de bekende honden in 24. En nog meer benieuwd of de eigenaar te achterhalen is en ie de pups aub terugneemt. Ik heb geen behoefte om een soort asiel te beginnen.
Ik zou iedere dag minimaal een hond mee naar huis kunnen nemen, omdat ie overduidelijk zwervende is en een beetje verzorging goed zou kunnen gebruiken. Aandacht ook trouwens. Maar dan kan ik beter ergens in the middle of nowhere ga wonen (Geen verkeerd idee!) en voorzieningen treffen voor meerdere tientallen honden. Nee, hoe gevoelig ik ook voor hondenleed ben, dit is een idee, waar ik niet voor warm loop. Een asiel voor beren trekt meer. Knuffelberen, wel te verstaan.
Allemaal erg concreet, geen reflectie. Filosoferen over het kopen van hondenbrokken overstijgt vooralsog mijn capaciteiten. Ben benieuwd naar die hummeltjes, die me gisteravond in het donker ineens voor de voeten liepen bij het voeren van de bekende honden in 24. En nog meer benieuwd of de eigenaar te achterhalen is en ie de pups aub terugneemt. Ik heb geen behoefte om een soort asiel te beginnen.
Ik zou iedere dag minimaal een hond mee naar huis kunnen nemen, omdat ie overduidelijk zwervende is en een beetje verzorging goed zou kunnen gebruiken. Aandacht ook trouwens. Maar dan kan ik beter ergens in the middle of nowhere ga wonen (Geen verkeerd idee!) en voorzieningen treffen voor meerdere tientallen honden. Nee, hoe gevoelig ik ook voor hondenleed ben, dit is een idee, waar ik niet voor warm loop. Een asiel voor beren trekt meer. Knuffelberen, wel te verstaan.
Nachtfilm
Vannacht beter opgelet en twee avonturen fractioneel weten te behouden. Het eerste in het begin van de nacht was een groots dansfestijn van het ouderwetse soort met veel pracht en praal en over de dansvloer zwierende paren, maar ook iets met dansles erdoorheen verweven. Het twee deel tegen de ochtend ging over liften, water en boten. In lift omhoog ging halverwege ineens horizontaal en vervolgens, net als zo'n traplift voor mindervaliden, in een gigantisch trappenhuis langs de leuning naar beneden. Daar moesten we een lange gang door en aan het eind zou de lift zijn, die ons, een niet nader gespecificeerde mensenmassa, naar boven zou brengen. In plaats daarvan kwamen op iets terecht dat he midden hield tussen een transportband en rolband, zoals je die op vliegvelden of in metrogangen tegenkomt, maar dan op water gelegen. Het verplaatsen schoot niet op, waardoor meer en meer mensen over de metalen constructie sneller vooruit probeerden te komen, in het water donderden, opzij moesten gaan voor voorbijkomende wagons, etc. Uiteindelijk in een boot terecht gekomen .... waarop ik wakker werd en zag dat het bij zevenen was.
vrijdag 14 oktober 2016
Ankeren
Het wordt tijd, dat ik de kaarten weer ter hand neem en het spel (mede) ga bepalen. Van achtergrond naar voorgrond. Van duwen naar trekken. Het aanpassen is mooi geweest. Niet meer wachten, masseren, stimuleren, overtuigen en alles eindeloos herhalen. Ik had een aantal wensen, strevens op mijn lijstje staan bij de switch naar dit prachtige deel van Europa, waar nog steeds maar niks van terecht is gekomen. Steeds weer dringen andere vermeende prioriteiten naar voren vanwege de ruimte, die ik de vormgeving van het nieuwe leven toesta. Ongemerkt wordt je meegezogen in een mentaliteit en levenswijze, die niet alleen de mijne niet is, maar ook niet gaat opleveren, wat ik me bedacht had. En bij dat bedachte is werkelijk niks, waar de lat op een hoogte ligt, dat je van een uitdaging zou kunnen spreken. Eerder het tegenovergestelde. Allemaal inkoppertjes, die vooralsnog er naast gaan.
Strak trekken dus. Maar weer ff het gezonde "Eerst ik". Dat maakt ruimte geven aan andervrouws initiatieven, wensen, behoeften, ideeën, etc. een 'n stuk minder frustrerende bezigheid. Niet direct nu natuurlijk, lullige timing, maar daarmee ook niet voor de zoveelste keer op het hellende vlak de verkeerde kant op glijden. Spannende tijden in het verschiet.
Strak trekken dus. Maar weer ff het gezonde "Eerst ik". Dat maakt ruimte geven aan andervrouws initiatieven, wensen, behoeften, ideeën, etc. een 'n stuk minder frustrerende bezigheid. Niet direct nu natuurlijk, lullige timing, maar daarmee ook niet voor de zoveelste keer op het hellende vlak de verkeerde kant op glijden. Spannende tijden in het verschiet.
Afschuiven
Net 24 op slot gedaan. Ik zal er niet diep op ingaan, maar laten we het op een psychosomatotische handeling houden. Je kunt niet meer zomaar naar binnen lopen, dat klopt, maar meer dan enige seconden vertraging levert deze handeling niet op. Maar oké, als het mensen een beter gevoel geeft (èn het niet regent) wil ik ze best dat plezier doen.
Waar de vraag het afsluiten van de straatingang betrof, moest ik gelijk denken aan het voeren van de honden. Lijkt me iets belangrijker. Mn omdat de vrouw, die de koe en zo verzorgd vast niet zelf zal bedenken, dat de honden ook levende wezens zijn en dus voer behoeven. Bij aankomst blijken er in nog twee extra mormeltjes rond te lopen.
Dat na de dood van het jonkie een week of zo geleden, direct de volgende dag een ander jonkie voor de deur zat is misschien meelevend te noemen, maar het heeft ook iets van verantwoording afschuiven. Nu dus weer. Te beroerd om je teef te laten steriliseren en (ik snap het) de onvermijdelijke jonkies niet te willen verzuipen of de nek omdraaien en ze dan maar op andermans erf dumpen. Ben je daar mooi van af. De zorg lekker voor een ander.
Twee bolletjes wol. Langharig 'tuig' dus. De een zwartig, de ander meer grijs. Ongetwijfeld teefjes. Nog te klein om iets over het formaat te zeggen zonder kennis van de ouders. Maar volgens mij zijn dit geen toekomstige kleintjes. Zwak gedrag. Gokken op de weekheid van anderen. Ze maar wat te eten gegeven. Erg fout, want het bevordert hun vertrek niet. Deur achter me dichtgetrokken, op slot gedraaid en naar 13 gelopen. Bijna volle maan. Helder. Weer wit morgen.
Waar de vraag het afsluiten van de straatingang betrof, moest ik gelijk denken aan het voeren van de honden. Lijkt me iets belangrijker. Mn omdat de vrouw, die de koe en zo verzorgd vast niet zelf zal bedenken, dat de honden ook levende wezens zijn en dus voer behoeven. Bij aankomst blijken er in nog twee extra mormeltjes rond te lopen.
Dat na de dood van het jonkie een week of zo geleden, direct de volgende dag een ander jonkie voor de deur zat is misschien meelevend te noemen, maar het heeft ook iets van verantwoording afschuiven. Nu dus weer. Te beroerd om je teef te laten steriliseren en (ik snap het) de onvermijdelijke jonkies niet te willen verzuipen of de nek omdraaien en ze dan maar op andermans erf dumpen. Ben je daar mooi van af. De zorg lekker voor een ander.
Twee bolletjes wol. Langharig 'tuig' dus. De een zwartig, de ander meer grijs. Ongetwijfeld teefjes. Nog te klein om iets over het formaat te zeggen zonder kennis van de ouders. Maar volgens mij zijn dit geen toekomstige kleintjes. Zwak gedrag. Gokken op de weekheid van anderen. Ze maar wat te eten gegeven. Erg fout, want het bevordert hun vertrek niet. Deur achter me dichtgetrokken, op slot gedraaid en naar 13 gelopen. Bijna volle maan. Helder. Weer wit morgen.
Opname
Rommelige, onverwachte dag. De ziekenzorgtoestanden krijgen vorm en die vorm deugt niet. De eerdere veronderstellingen zijn overruled en als ik het goed begrepen heb, is men nu mn bezig of wil er mee aan de slag gaan, om een mogelijk coma te voorkomen. Klinkt niet best. Van 'Ach, vervelend' naar 'Goed fout'.
Mariana klonk gelaten. Ziekenhuizen hebben een iets bijzonders. Ik heb het inmiddels meermaals meegemaakt en zelfs bewust en voorbereid wordt je opgeslokt. Op het moment, dat je over de drempel gaat of in de handen van hun voorbodes valt, verwordt je tot een pion in een spel, waar je zelf vrijwel niks meer over te zeggen hebt. Ongeacht de hoeveelheid tegengas die je geeft. Je gaat letterlijk op in een groter geheel, waarin iedereen, die je spreekt of waar je anderszins mee te maken hebt, niet meer is dan een radertje in een geheel dat groter en ongrijpbaarder is, dan de samenstellende delen. Een soort van lopende band, een aaneenrijging van automatismen, bijna een autonoom mechanisme.
Wat puur eigen was wordt veralgemeniseerd. Je privé wordt overgeheveld naar gemeengoed. Van individu naar de entiteit 'patiënt'. Eenzelfde verandering onderga je trouwens ook voor je direct (menselijke) omgeving. In het ziekenhuisbed ben je niet de persoon van de keukentafel, bij de koffiemachine of aan de bar. Dan ben ineens iemand die andere aandacht, een andere benadering behoeft. Meer dierentuin dan medemens. Alleen en zonder bezoek, ligt het het prettigst.
Mariana klonk gelaten. Ziekenhuizen hebben een iets bijzonders. Ik heb het inmiddels meermaals meegemaakt en zelfs bewust en voorbereid wordt je opgeslokt. Op het moment, dat je over de drempel gaat of in de handen van hun voorbodes valt, verwordt je tot een pion in een spel, waar je zelf vrijwel niks meer over te zeggen hebt. Ongeacht de hoeveelheid tegengas die je geeft. Je gaat letterlijk op in een groter geheel, waarin iedereen, die je spreekt of waar je anderszins mee te maken hebt, niet meer is dan een radertje in een geheel dat groter en ongrijpbaarder is, dan de samenstellende delen. Een soort van lopende band, een aaneenrijging van automatismen, bijna een autonoom mechanisme.
Wat puur eigen was wordt veralgemeniseerd. Je privé wordt overgeheveld naar gemeengoed. Van individu naar de entiteit 'patiënt'. Eenzelfde verandering onderga je trouwens ook voor je direct (menselijke) omgeving. In het ziekenhuisbed ben je niet de persoon van de keukentafel, bij de koffiemachine of aan de bar. Dan ben ineens iemand die andere aandacht, een andere benadering behoeft. Meer dierentuin dan medemens. Alleen en zonder bezoek, ligt het het prettigst.
Overgang
Koude voeten. Ieder zo zijn eigen kwalen en kwaaltjes. Nee, ik ga me niet vergelijken, moest gewoon ineens aan mijn voeten denken, omdat ze qua gevoel meer op ijsblokken lijken, dan op iets van vlees en bloed met bijbehorende lichaamstemperatuur. Het 'dubbele sokken'-seizoen valt niet meer te negeren.
Crisis
Oeps. Ambulance. Ziekenhuis. Behalve de mond schijnt niks meer te willen bewegen. Klinkt naar meer dan een afgeknelde zenuw. Of ik mee wilde naar Sibiu? Weinig zinvol om daar met meerdere personen in kale ziekenhuisgangen te gaan lopen ijsberen. Ja, voor de onderlinge gezelligheid. Lijkt me, dat dit niet het juiste moment is. Mariana's aanwezigheid is begrijpelijk, al zal het vnl voor haar zelf zijn. Meer dan een mogelijk gesprekje met een arts ergens aan het eind van dag zal er niet inzitten. Je zult de uren er maar voor overhebben.
Mariana zal ook het idee hebben, dat ze het een en ander zal kunnen regelen, misschien zelfs moet. Ik denk, dat ook het ziekenhuiswezen, wat dat betreft niet meer in Ceausescu-sferen zweeft. Je ziet het nog overal, die neiging om voor te dringen en 'iets' te regelen. Gesloten deuren die gewoon naar binnen worden gegaan, het eindloos blijven aandringen, etc. Hoe het met onder tafelse transacties werkt, heb ik geen idee. Maar het is niet meer de tijd, dat een operatie met een half kalf, dito varken en een stel leren knielaarzen voor dokter's vriendin te regelen zijn.
Mariana zal ook het idee hebben, dat ze het een en ander zal kunnen regelen, misschien zelfs moet. Ik denk, dat ook het ziekenhuiswezen, wat dat betreft niet meer in Ceausescu-sferen zweeft. Je ziet het nog overal, die neiging om voor te dringen en 'iets' te regelen. Gesloten deuren die gewoon naar binnen worden gegaan, het eindloos blijven aandringen, etc. Hoe het met onder tafelse transacties werkt, heb ik geen idee. Maar het is niet meer de tijd, dat een operatie met een half kalf, dito varken en een stel leren knielaarzen voor dokter's vriendin te regelen zijn.
Overzicht
Een tweede nacht alleen en zelfs zonder katten. Onrustig. Zou het aan het alleen-zijn hebben gelegen? Kan het me nauwelijks voorstellen. Erg druk gedroomd. Heldere beelden met duidelijke verhaallijnen. Laat ik nou die lijnen alweer kwijt zijn. Zonde, maar helaas denk ik er steeds weer te laat aan en kan dan nog maar zelden grip krijgen op de nachtelijke beeldenstroom. Ze verdwijnen zogezegd als een dief in de nacht. Een moment te snel terugkeren in de realiteit en het draadje met de eigen spinsels is gebroken. De nachten zijn de laatste tijd vaker gevuld met grote en grootse horecagelegenheden en massa's mensen. Of dat vannacht ook zo was? Geen idee.
Tijd om naar de dag toe te keren. Vanochtend op mijn wandeling begeleidt door een vreemde hond. In de zomer lijkt me het bestaan van een zwerfhond niet verkeerd. Zo met de winter voor de deur verliest dat leven snel zijn aantrekkelijkheden. De aannemer is tegen de verwachting in verschenen. Ik dacht, dat hij vandaag iets met zijn toekomstige huisje wilde doen. Mij best. Maar het is ook weer betaaldag. Dat zal het een en ander verklaren. Dus zo richting het stadje. De rest zie ik daarna wel.
Digitaal moet nog het een en ander en kan nog veel meer. En het huis natuurlijk. Vrijdag. Het is deels als poetsdag ingepland, maar daar is tot op heden zelden of nooit iets van terecht gekomen. Al dat pogen op deze leeftijd. Toch ooit het idee gehad, dat het leven 'later' zoveel makkelijker en vanzelfsprekender zou zijn. Illusies. Nog menselijker dan vergissen.
Tijd om naar de dag toe te keren. Vanochtend op mijn wandeling begeleidt door een vreemde hond. In de zomer lijkt me het bestaan van een zwerfhond niet verkeerd. Zo met de winter voor de deur verliest dat leven snel zijn aantrekkelijkheden. De aannemer is tegen de verwachting in verschenen. Ik dacht, dat hij vandaag iets met zijn toekomstige huisje wilde doen. Mij best. Maar het is ook weer betaaldag. Dat zal het een en ander verklaren. Dus zo richting het stadje. De rest zie ik daarna wel.
Digitaal moet nog het een en ander en kan nog veel meer. En het huis natuurlijk. Vrijdag. Het is deels als poetsdag ingepland, maar daar is tot op heden zelden of nooit iets van terecht gekomen. Al dat pogen op deze leeftijd. Toch ooit het idee gehad, dat het leven 'later' zoveel makkelijker en vanzelfsprekender zou zijn. Illusies. Nog menselijker dan vergissen.
donderdag 13 oktober 2016
Verandering?
Waar is de omslag geweest? Van liever altijd alles anders naar graag zo min mogelijk verandering? Of heb ik het altijd al gehad, die afkeer van verandering?
-Wordt vervolgd-
-Wordt vervolgd-
Flashback
Het zal zijn, omdat ik het er gisteren al over had. Anders zou ik waarschijnlijk niet de link gelegd hebben. Maar de overeenkomst is frappant. Vanochtend de deur uitgegaan om uit de druilerige dag iets meer dan treurnis te poeren. Beter weg en mensen kijken, dan thuis het ritme van de regen op het afwezige zolderraam genieten. Dus in de auto gestapt, nog net bedacht, dat er ook wat dingetjes te doen zijn en stadswaarts getogen.
Laat nou ruim voor de stadsgrens, de naam moet ik opzoeken, het wegdek binnen enige honderden meters van zeiknat naar vrijwel droog veranderen. De lichtere lucht was al van verre te zien, maar dat overtuigde niet. Geen strak zonnige dag, maar wel droog, lichter bewolkt met hier en daar wat blauw. Je veert als vanzelf op. Het moment waarop de ritten van Vogezen naar Elzas me weer te binnen schoten. Als de regen aan de Franse kant me teveel werd, reed ik naar het op Duitsland georiënteerde deel en had in 9 van de 10 keren een prachtig zonnige dag. Waarop ik 'helaas' niks met mijn veldwerkactiviteiten kon, maar des te meer met genieten.
De omgekeerde weg was minder en zo ook vandaag. Na Altina vielen de eerste druppels en voor ik de auto voor het huis, resp. de brommer/motor voor de tent had staan, plensde het als bij het vertrek. Zo uniek als het lijkt, is het leven niet.
Laat nou ruim voor de stadsgrens, de naam moet ik opzoeken, het wegdek binnen enige honderden meters van zeiknat naar vrijwel droog veranderen. De lichtere lucht was al van verre te zien, maar dat overtuigde niet. Geen strak zonnige dag, maar wel droog, lichter bewolkt met hier en daar wat blauw. Je veert als vanzelf op. Het moment waarop de ritten van Vogezen naar Elzas me weer te binnen schoten. Als de regen aan de Franse kant me teveel werd, reed ik naar het op Duitsland georiënteerde deel en had in 9 van de 10 keren een prachtig zonnige dag. Waarop ik 'helaas' niks met mijn veldwerkactiviteiten kon, maar des te meer met genieten.
De omgekeerde weg was minder en zo ook vandaag. Na Altina vielen de eerste druppels en voor ik de auto voor het huis, resp. de brommer/motor voor de tent had staan, plensde het als bij het vertrek. Zo uniek als het lijkt, is het leven niet.
Dramatiek
Gut zeg, minder dan 24 uur aan de medicijnen en nog geen verbetering te zien. Ja, dan zou mijn wereld ook in elkaar storten... Jonge, jonge, jonge. Is dat het gebrek aan Hollandse nuchterheid? Ik snap dat het vervelend en zelfs erg onpraktisch is, als je ineens de enig overgebleven normaal functionerende arm niet meer kunt gebruiken. Maar levensbedreigend is anders. Dus misschien een beetje minder drama en een tikkeltje meer geduld?
Vrees echter, dat mijn voorstel iets teveel gevraagd is voor mensen, die van een kuchje al een dagendurende jammerklacht weten te maken. En dan de voorgeschreven of vrij verkrijgbare medicijnen (liefs nog antibiotica ook) in veel hogere dosis slikken dan voorgeschreven om sneller resultaat te zien. Ik zie een overheersend onderwerp van gesprek aankomen zeilen.
Vrees echter, dat mijn voorstel iets teveel gevraagd is voor mensen, die van een kuchje al een dagendurende jammerklacht weten te maken. En dan de voorgeschreven of vrij verkrijgbare medicijnen (liefs nog antibiotica ook) in veel hogere dosis slikken dan voorgeschreven om sneller resultaat te zien. Ik zie een overheersend onderwerp van gesprek aankomen zeilen.
Eenig
Heerlijk, het hele huis voor mij alleen. Van een relatie kun je een hoop lol hebben, maar het feitelijk samenwonen hoort daar niet (meer) bij, moet ik constateren. Twaalf uur al met niets of niemand dan een stel jonge katten rekening hoeven te houden. Een bed, dat al overdreven groot is, niet hoeven delen. Geen file voor de plee. Geen ergernissen . Helemaal niks, alleen jezelf. Hoelang zou het duren, voordat ik daar ook weer het nodige op aan te merken heb?
Mariana is de nacht in 24 gebleven. Was niet afgesproken, maar begrijpelijk. Wat dan wel weer raar is, mn met al die hedendaagse communicatiemogelijkheden, is het ontbreken van enige signaal achteraf. Vreemd is dat altijd, die scheve verhoudingen tussen wat zelf als prettig wordt ervaren en naar anderen toe net zo gemakkelijk achterwege wordt gelaten. 'Vergeten' natuurlijk.
Ik zal er niet verder teveel over doorzeuren, maar ik ken dit al vanaf de allereerste relatiepogingen. Een hoop willen cq nemen, maar als gegeven moet worden in het kader van de wederkerigheid is men ineens een andere mening toegedaan. Hoe was het ook weer? Wat gij niet wilt, dat ... etc. Toch een simpele regel om een hoop ellende te voorkomen. Maar ja, vrouwen hebben ergens vandaan het vreemde idee, dat voor hen altijd een uitzondering moet of minstens kan worden gemaakt.
In dit geval er met gemak het beste van gemaakt. Heerlijk, nogmaals. Volledige bewegingsvrijheid in bed. Rustig wakker geworden. Niemand die je voor de voeten loopt. Stilte alom. Is voor herhaling vatbaar.
Mariana is de nacht in 24 gebleven. Was niet afgesproken, maar begrijpelijk. Wat dan wel weer raar is, mn met al die hedendaagse communicatiemogelijkheden, is het ontbreken van enige signaal achteraf. Vreemd is dat altijd, die scheve verhoudingen tussen wat zelf als prettig wordt ervaren en naar anderen toe net zo gemakkelijk achterwege wordt gelaten. 'Vergeten' natuurlijk.
Ik zal er niet verder teveel over doorzeuren, maar ik ken dit al vanaf de allereerste relatiepogingen. Een hoop willen cq nemen, maar als gegeven moet worden in het kader van de wederkerigheid is men ineens een andere mening toegedaan. Hoe was het ook weer? Wat gij niet wilt, dat ... etc. Toch een simpele regel om een hoop ellende te voorkomen. Maar ja, vrouwen hebben ergens vandaan het vreemde idee, dat voor hen altijd een uitzondering moet of minstens kan worden gemaakt.
In dit geval er met gemak het beste van gemaakt. Heerlijk, nogmaals. Volledige bewegingsvrijheid in bed. Rustig wakker geworden. Niemand die je voor de voeten loopt. Stilte alom. Is voor herhaling vatbaar.
woensdag 12 oktober 2016
Bedrand
Goed, daar gaan we dan. Dat was de onverwachts rommelige dag. Het werkvolk is ruim een uur te vroeg vertrokken. Moesten vast iets doen voor de aannemer op mijn kosten. Ja, je kunt het draaien hoe je wilt, maar meer kun je er niet van maken. Hun uren moeten tenslotte betaald en het geld in de zak van de aannemer komt momenteel van mij.
Ach ... Ze maken er gelukkig geen dagen van. Tenminste .... Nee, niet doen, laten zitten. Ander onderwerp. De afgeknelde zenuwbaan behoeft geen ziekenhuisverblijf en kan (ra, ra) met medicijnen opgelost worden. Iemand die nu weinig tot niks zelf kan doen naar huis sturen. Hoe noem je dat? Valt dat onder mantelen? Ik ga me daar ff helemaal buiten houden. Ben niet jaloers op Mariana. Integendeel.
Tijd om de wereld de wereld te laten, zelfs op dorpsniveau en me in bed te leggen. Buiten komt het water met bakken naar beneden. Het doet me al iets minder, hoewel ik nog steeds wakker kan worden, als het ineens begint te plenzen of erger nog, net ervoor. Met het ontbrekende plafond begint het een beetje te lijken op het liggen in een tent, lekker in een slaapzak gerold en dan de regen tegen het doek horen slaan. Hoewel .... Ai, mijn Vogezen-veldwerk-trauma. Oude koeien horen in de sloot te blijven. Potverdrie.
Ach ... Ze maken er gelukkig geen dagen van. Tenminste .... Nee, niet doen, laten zitten. Ander onderwerp. De afgeknelde zenuwbaan behoeft geen ziekenhuisverblijf en kan (ra, ra) met medicijnen opgelost worden. Iemand die nu weinig tot niks zelf kan doen naar huis sturen. Hoe noem je dat? Valt dat onder mantelen? Ik ga me daar ff helemaal buiten houden. Ben niet jaloers op Mariana. Integendeel.
Tijd om de wereld de wereld te laten, zelfs op dorpsniveau en me in bed te leggen. Buiten komt het water met bakken naar beneden. Het doet me al iets minder, hoewel ik nog steeds wakker kan worden, als het ineens begint te plenzen of erger nog, net ervoor. Met het ontbrekende plafond begint het een beetje te lijken op het liggen in een tent, lekker in een slaapzak gerold en dan de regen tegen het doek horen slaan. Hoewel .... Ai, mijn Vogezen-veldwerk-trauma. Oude koeien horen in de sloot te blijven. Potverdrie.
Sterfelijk
Ziekenhuisopname zit er waarschijnlijk in. We gaan het zien. Maar wat ik me nou afvraag, is, wat maakt, dat je op je bijna 82ste nog aan je leven hangt, als je alle drie je maaltijden met pillen kunt vullen, deels verlamd bent, nauwelijks meer kunt lopen, het werk, waar je je hele leven vol overgave mee bezig bent geweest, al jaren niet meer kunt doen, het grootste deel van de tijd alleen thuis zit, geen van je handwerkhobbies meer kunt uitoefenen en vast meer, maar dat weet ik ff niet te benoemen.
Misschien denk ik hier ooit aan terug, maar ik vraag het me echt af. Ook bij mijn moeder, die haar dagen als 85-jarige uitzit, in slaap valt in haar stoel, 's morgens het bed letterlijk niet uitkomt, niet meer kan handwerken, zelfs schrijven is een probleem en de rest van de bezigheden routine is in zoverre ik er iets van weet.
Misschien toch gewoon 'ns vragen. Wat is de waarde van het leven, meer dan niet dood zijn? De kinderen? Laat me niet lachen. Grijze haren krijg je, naar bekend is, niet voor niks. Kleinkinderen? Oké. misschien. Maar wat geeft dat? De een zit in Amerika, de ander overal waar Nederland zo nodig iets met militairen moet, een kok, een leerling van de middelbare school en mijn petekind, dat net de arbeidsmarkt op is gegaan als iets met interieurarchitectuur. Zijn dat zingevende zaken? Of is het gewoon niet willen het niet meer te kunnen weten, volgen, meemaken, etc.?? We hebben zo ongeveer aan alles vorm gegeven, maar ergens heb ik het idee, dat de vorm die er voor sterven was, verloren is gegaan.
Misschien denk ik hier ooit aan terug, maar ik vraag het me echt af. Ook bij mijn moeder, die haar dagen als 85-jarige uitzit, in slaap valt in haar stoel, 's morgens het bed letterlijk niet uitkomt, niet meer kan handwerken, zelfs schrijven is een probleem en de rest van de bezigheden routine is in zoverre ik er iets van weet.
Misschien toch gewoon 'ns vragen. Wat is de waarde van het leven, meer dan niet dood zijn? De kinderen? Laat me niet lachen. Grijze haren krijg je, naar bekend is, niet voor niks. Kleinkinderen? Oké. misschien. Maar wat geeft dat? De een zit in Amerika, de ander overal waar Nederland zo nodig iets met militairen moet, een kok, een leerling van de middelbare school en mijn petekind, dat net de arbeidsmarkt op is gegaan als iets met interieurarchitectuur. Zijn dat zingevende zaken? Of is het gewoon niet willen het niet meer te kunnen weten, volgen, meemaken, etc.?? We hebben zo ongeveer aan alles vorm gegeven, maar ergens heb ik het idee, dat de vorm die er voor sterven was, verloren is gegaan.
Opfrissing
Het grove werk is gedaan. Nu WhatsApp nog en dan de fijnafstelling ... al die verborgen pogingen uitschakelen om meer te weten te komen. dan nodig is, om te doen wat de telefoonbezitter vraagt. Nee, ik maak me niet de illusie, dat ik alles kan uitschakelen, maar ik ga ook niet de rode loper uitrollen voor al die datageile bedrijven en bedrijfjes. Maar het heeft ook weer niet de hoogste prioriteit. Foto's, contacten, berichten. Het is allemaal verbazingwekkend goed overgezet.
Twee telefoons op hetzelfde besturingssysteem. Het heeft wat tijd en geld gekost, maar ik heb het me stukken makkelijker gemaakt. Nu het hindernis van de backup nog nemen. Daar vind ik Apple alles behalve helder in. Ik werk er nu 6 jaar mee, maar het blijft gokken, wat ze nu eigenlijk wel en niet met hun procedures doen èn vooral wat de consequenties van het wel of niet 'syncen' zijn. Op die manier zijn ook ergens mijn contacten tussen de wal en het schip verdwenen.
Het doet goed hier weer mee bezig te zijn. Nu door naar de websites, eigen emailaccounts, etc. Het zal niet direct morgen zijn, maar de aanzetten zijn belangrijk, al gaat het schoksgewijze.
Twee telefoons op hetzelfde besturingssysteem. Het heeft wat tijd en geld gekost, maar ik heb het me stukken makkelijker gemaakt. Nu het hindernis van de backup nog nemen. Daar vind ik Apple alles behalve helder in. Ik werk er nu 6 jaar mee, maar het blijft gokken, wat ze nu eigenlijk wel en niet met hun procedures doen èn vooral wat de consequenties van het wel of niet 'syncen' zijn. Op die manier zijn ook ergens mijn contacten tussen de wal en het schip verdwenen.
Het doet goed hier weer mee bezig te zijn. Nu door naar de websites, eigen emailaccounts, etc. Het zal niet direct morgen zijn, maar de aanzetten zijn belangrijk, al gaat het schoksgewijze.
Schrik
Als je door een hersenbloeding ooit een groot deel van je bewegelijkheid links bent verloren is het natuurlijk knap k*t, als je 's morgens wakker wordt en je rechterarm niet meer kunt bewegen. Allesbehalve levensbedreigend, lijkt me zo, maar oké. Dat wordt een dagje zitten op de Eerste hulp in Sibiu. Mocht het al in een dag lukken. Nee, niet ik. Alles heeft zo z'n grenzen.
Startverstoring
Weer een dag telefoonperikelen? We zien wel. De bijna blinde paniek van vanochtend is in elk geval terug in normale(re) banen. Maar wat het voor de rest van de dag gaat betekenen, weet ik niet. Ik weet inmiddels wel, dat het weinig zinvol is om iets van een planning te maken, zolang ik niet weet wat de consequenties van de ochtendlijke heisa zijn. Tenzij ik natuurlijk het initiatief naar mezef toe trekt, maar daar lijkt het me niet het moment voor. Weggaan werkt dus niet en aan zoiets als het omzetten van een Samsung naar een iPhone kun je ook niet beginnen, want eenmaal bezig is het beter de hele riedel door te lopen en niet op z'n Roemeens ineens iets heel anders gaan doen. Wachten, dus. Mijn hobby. Ik doe me nog maar een koffie.
Bruut
Voor het eerst weer een nacht met diepe slaap. Niet vrij van tussenstops, maar toch. En dan om zeven uur telefoon. Welke gek ... of wat is er aan de hand? Gelukkig was ik wakker. Dat komt minder verstorend over. Maar Mariana schoot als door iets gebeten het bed uit. Die had er schijnbaar op liggen wachten. Weer iets met haar moeder. Mag hopen dat het niet het zoveelste theaterstukje is van iemand, die zich aan het laatste restje leven probeert vast te klampen.
Maar goed, het ouwtje kan ik nog begrijpen. De kip zonder kop reactie van Mariana niet. Zie je maar weer, dat een hoop ergernis over een persoon niet noodzakelijkerwijs betekent, dat je die persoon liever kwijt dan rijk bent. En zelfs dan zou je gezien de leeftijd en de gebreken waar het beste mens van aan elkaar hangt, toch misschien iets meer met een aankomend afscheid bezig moeten zijn, dan het volgende, vaak enkel psychologisch zinvolle bezoek aan een arts. Weer een pil erbij en huiswaarts voor de volgende oprisping. Geen vrede met het naderende levenseinde, dat mag duidelijk zijn. Hoop, dat ik het ooit beter doe, al stellen de eerste tekenen me niet gerust.
Maar goed, het ouwtje kan ik nog begrijpen. De kip zonder kop reactie van Mariana niet. Zie je maar weer, dat een hoop ergernis over een persoon niet noodzakelijkerwijs betekent, dat je die persoon liever kwijt dan rijk bent. En zelfs dan zou je gezien de leeftijd en de gebreken waar het beste mens van aan elkaar hangt, toch misschien iets meer met een aankomend afscheid bezig moeten zijn, dan het volgende, vaak enkel psychologisch zinvolle bezoek aan een arts. Weer een pil erbij en huiswaarts voor de volgende oprisping. Geen vrede met het naderende levenseinde, dat mag duidelijk zijn. Hoop, dat ik het ooit beter doe, al stellen de eerste tekenen me niet gerust.
dinsdag 11 oktober 2016
Inwisselbaarheid
One down, one to go. Het is onvoorstelbaar hoe ingewikkeld in feite een telefoonswitch is als ook van besturingssysteem wordt gewisseld. Van iPhone naar iPhone was al niet "Hupsakee, zo gebeurd." Van Google's telg naar die van Apple vergt iets meer kennis, dan wat je van een gemiddelde digitale snelweggebruiker mag veronderstellen.
Als je vanaf 'sratch' wilt beginnen, is het geen punt. Hup, nieuwe foon, sim-kaart door de verkoper laten verwisselen en gaan met die banaan. Geen emails meer, weg contacten, sms, foto's en diensten zoals WhatsApp. Lekker schone lei en opgeruimd geheugen. Handig is anders.
Wil je met de nieuwe verder, waar je de oude heb laten stoppen, dan komt er iets meer bij kijken. Emails verlies je sowieso. De rest valt via een backup, die je overzet naar het nieuwe toestel, goed te meesteren. Muv WhatsApp. En laat dat, Facebook buiten beschouwing gelaten, want daar doe ik niks mee, een van de App's zijn, die een groot deel uitmaken van wat mensen met elkaar brabbelen incl. bergen foto's. Ik weet er alles van. Qua ontvangen, wel te verstaan.
Ik geloof, dat ik na uren stuinen door het web, iets gevonden heb wat werkelijk doet wat het zegt. Zit nog een kleine slag om de arm ingebouwd, maar zonder risico geen resultaat. Speciale software, waar op de diverse fora moeilijk over wordt gedaan, omdat het 2 tientjes kost. Kopen mensen een telefoon voor weet ik hoeveel honderden euro dan wel dollars, het is zogezegd geen kattepis, en dan zitten te zeuren over 2-4% extra om gesmeerd naar de concurrent te kunnen verhuizen. Zeikerds.
Als je vanaf 'sratch' wilt beginnen, is het geen punt. Hup, nieuwe foon, sim-kaart door de verkoper laten verwisselen en gaan met die banaan. Geen emails meer, weg contacten, sms, foto's en diensten zoals WhatsApp. Lekker schone lei en opgeruimd geheugen. Handig is anders.
Wil je met de nieuwe verder, waar je de oude heb laten stoppen, dan komt er iets meer bij kijken. Emails verlies je sowieso. De rest valt via een backup, die je overzet naar het nieuwe toestel, goed te meesteren. Muv WhatsApp. En laat dat, Facebook buiten beschouwing gelaten, want daar doe ik niks mee, een van de App's zijn, die een groot deel uitmaken van wat mensen met elkaar brabbelen incl. bergen foto's. Ik weet er alles van. Qua ontvangen, wel te verstaan.
Ik geloof, dat ik na uren stuinen door het web, iets gevonden heb wat werkelijk doet wat het zegt. Zit nog een kleine slag om de arm ingebouwd, maar zonder risico geen resultaat. Speciale software, waar op de diverse fora moeilijk over wordt gedaan, omdat het 2 tientjes kost. Kopen mensen een telefoon voor weet ik hoeveel honderden euro dan wel dollars, het is zogezegd geen kattepis, en dan zitten te zeuren over 2-4% extra om gesmeerd naar de concurrent te kunnen verhuizen. Zeikerds.
Verjongen
De juiste bezigheid voor deze dag weten te vinden. Aan de slag gegaan met het omzetten van de inhoud van de oude iPhone naar de nieuwe. Leuke ding. Bijna perfect de oude maar dan nieuwer. Dus geen overdreven gewenningstoestanden en vooral niet nog meer onzin, waar ik behalve niks mee doe, ook geen behoefte aan heb. Ongeveer hetzelfde formaat. Globaal hetzelfde uiterlijk. Maar .... het nieuwste besturingssysteem en geen lamme home-knop. Mn dat laatste werd erg vervelend. Kon weliswaar software-matig ondervangen worden, maar dan zweeft er de hele tijd een extra knop door je beeld. Het ding heeft iets van 6 jaar naar tevredenheid gefunctioneerd. Je zou het met het vernieuwingstempo dat Apple & Co erop na houdt haast niet voor mogeljk houden. Belachelijk, MAAR zes jaar. Ik zal niet de Miele van mijn moeder er bij halen vanwege de appels en peren, maar toch. Gerepareerd (frontje èn homeknop), iets wat sowieso al te weinig gebeurd, gaat de ouwe aan een tweede en hopelijk nog lang leven beginnen in de aansturing van de multifunctionele doucheconstructie.
Maar aan de slag dus met digitale veranderingen. Altijd gevaarlijk, maar ik achtte me in de daarvoor vereiste ongevoelige stemming. Uitgebreid ingelezen ging het op de contacten na gewoon goed. Nu zijn die contacten aardig verweven met andere functies, Een verwevenheid die zich wonderwel zelf oploste naarmate de contacten (handmatig) werden aangevuld. Mag me gelukkig prijzen, dat mijn leven geen 100'den registratiewaardige contacten kent. Bovendien een goed moment om de bezem door het geheel te halen. Niet ontevreden, dus. Wie had dat verwacht vanochtend? Ik niet. Nu hetzelfde geintje van Samsung/Andriod naar iPhone. Hoef ik tenminste geen twee besturingssystemen meer te begrijpen.
Maar aan de slag dus met digitale veranderingen. Altijd gevaarlijk, maar ik achtte me in de daarvoor vereiste ongevoelige stemming. Uitgebreid ingelezen ging het op de contacten na gewoon goed. Nu zijn die contacten aardig verweven met andere functies, Een verwevenheid die zich wonderwel zelf oploste naarmate de contacten (handmatig) werden aangevuld. Mag me gelukkig prijzen, dat mijn leven geen 100'den registratiewaardige contacten kent. Bovendien een goed moment om de bezem door het geheel te halen. Niet ontevreden, dus. Wie had dat verwacht vanochtend? Ik niet. Nu hetzelfde geintje van Samsung/Andriod naar iPhone. Hoef ik tenminste geen twee besturingssystemen meer te begrijpen.
Overslaan
Niks wil weer eens. Zo ongeveer opgesloten in mijn eigen huis door bestratende bouwvakkers, ontbreekt de vanzelfsprekendheid om binnen aan de slag te gaan. Niks spreekt aan. Ik lig geplet onder een grote domper. Vervelend, dat je doen en laten zo indirect beïnvloed kan worden door je directe omgeving. Hoeveel weken nog?
Al de verschillende golfbewegingen, die samen je dag maken (of breken), werken weer een keer lekker samen, maar helaas in de verkeerde richting. Zo'n dag dat het zitten op een stoel eigenlijk al teveel gevraagde activiteit is. Ben je voor het moment aan de nachtelijke terreur ontkomen, loop je vast in de dag. En dan het dreinende geluid van de trilmachine waarmee de ondergrond voor de bestrating wordt vastgelopen. Ja, dat moet vastlopen, niet ik. Als je op het geluid gaat letten, wordt je gek. Buiten werkt iedereen zonder oorbescherming, maar ik ga zo dadelijk een stel oordoppen zoeken.
Ik zal me er verder maar niet tegen aan bemoeien. We laten de dag maar dag zijn en gaan. Uitzwaaien voordat hij goed en wel begonnen is. Misschien levert dat in de loop van de dag iets meer levendigheid op. Het enige redelijke alternatief voor het moment is terug naar bed. Maar daar heb ik geen zin in.
Al de verschillende golfbewegingen, die samen je dag maken (of breken), werken weer een keer lekker samen, maar helaas in de verkeerde richting. Zo'n dag dat het zitten op een stoel eigenlijk al teveel gevraagde activiteit is. Ben je voor het moment aan de nachtelijke terreur ontkomen, loop je vast in de dag. En dan het dreinende geluid van de trilmachine waarmee de ondergrond voor de bestrating wordt vastgelopen. Ja, dat moet vastlopen, niet ik. Als je op het geluid gaat letten, wordt je gek. Buiten werkt iedereen zonder oorbescherming, maar ik ga zo dadelijk een stel oordoppen zoeken.
Ik zal me er verder maar niet tegen aan bemoeien. We laten de dag maar dag zijn en gaan. Uitzwaaien voordat hij goed en wel begonnen is. Misschien levert dat in de loop van de dag iets meer levendigheid op. Het enige redelijke alternatief voor het moment is terug naar bed. Maar daar heb ik geen zin in.
maandag 10 oktober 2016
Verspilling?
Hoe was de dag? Je kunt er alle kanten mee op. Voor Mariana's familie ongetwijfeld nuttig. Ik kan het gevoel niet onderdrukken, dat een mooie dag verkloot is. Morgen regen. Niet dat de actie dan zinvoller geweest zou zijn. De belachelijkheid om een dag te verklooien aan het ophalen van 400 kg zaaigoed zou minder zwaar wegen, vanwege het ontbreken van betere maar dus gemiste alternatieven.
De aanhanger was geen succes. De remlichten functioneerden niet. Dus het laadvermogen, bij een personenauto spreek je dan van draagvermogen, nagekeken en afhankelijk van het volume moest die 400-500 kg in de Break kunnen.
Oké. Ruim anderhalf uur heen. Twintig minuten zoeken, omdat niks nergens stond aangeven. Iets van anderhalfuur bij het bedrijf, waarvan 10 minuten voor het laden. Nooit geweten dat een rekening maken zoveel tijd kan kosten. Ik heb zo mijn vermoedens, maar was er niet bij. Terugweg korter vanwege de niet meer afgesloten snelweg, maar qua tijd niet.
Vierhonderd kilo bleek genoeg maar maakte de auto tot een ander voertuig dan op de heenweg. Nog logger dan anders. Ook moest gegeten worden, al had dat, wat mij betreft, overgeslagen kunnen worden. Vier uur. Wie eet dan? Nou een hoop lui. Het restaurant zat vol.
Uiteindelijk net na zessen terug in het dorp. Een kleine 300 km verreden. Zeven uur tijd gekost. Ik hoop dat dit graan volgend jaar de trots in het dorp is, want tijd, geld en moeite compenseren ruimschoots de besparing van 0,50 Bani/kg. Andere denkwerelden.
De aanhanger was geen succes. De remlichten functioneerden niet. Dus het laadvermogen, bij een personenauto spreek je dan van draagvermogen, nagekeken en afhankelijk van het volume moest die 400-500 kg in de Break kunnen.
Oké. Ruim anderhalf uur heen. Twintig minuten zoeken, omdat niks nergens stond aangeven. Iets van anderhalfuur bij het bedrijf, waarvan 10 minuten voor het laden. Nooit geweten dat een rekening maken zoveel tijd kan kosten. Ik heb zo mijn vermoedens, maar was er niet bij. Terugweg korter vanwege de niet meer afgesloten snelweg, maar qua tijd niet.
Vierhonderd kilo bleek genoeg maar maakte de auto tot een ander voertuig dan op de heenweg. Nog logger dan anders. Ook moest gegeten worden, al had dat, wat mij betreft, overgeslagen kunnen worden. Vier uur. Wie eet dan? Nou een hoop lui. Het restaurant zat vol.
Uiteindelijk net na zessen terug in het dorp. Een kleine 300 km verreden. Zeven uur tijd gekost. Ik hoop dat dit graan volgend jaar de trots in het dorp is, want tijd, geld en moeite compenseren ruimschoots de besparing van 0,50 Bani/kg. Andere denkwerelden.
Scoringskans
Tussen al het geëmmer over nachtelijke ervaringen, Roemeens plannen en bouwperikelen de keuken een stevige draai in de goede (in)richting gegeven. Langzaam maar zeker ontstaat meer ruimte. Dingen krijgen plek in de keuken, elders of worden definitief afgevoerd. Zelfs de rommel is minder cq wordt sneller opgeruimd. Helaas gaat de stofterreur onverminderd voort ...... daar valt niet tegenop te swifferen. En die heb ik niet eens meer en ligt hier nergens in de schappen. Hier wordt niet geswifferd maar gesopt in alle soorten en maten. Het is ook de vraag of een swiffer al het vuil de baas kan, wat hier naar binnen wordt gelopen. Maar voor het stofafnemen was het ideaal en zou het hier ook moeten werken.
Hoor, hoor, de huisman. Het ging over de keuken en dan mn over de steeds ruimere plekken, die niet meer te pas en te onpas door ontheemde spullen in beslag worden genomen. Nu nog plek in de kelder om ook de laatste meter aanrecht te ontdoen van oneigenlijke inbezitnemers. Dan wordt het een stoelendans voor de terechte aanwezigheden, die maar geen plek weten op te eisen.
D'r kan nog het een en ander op de kasten. Ik wil iets met de ruimte tussen kasten en aanrecht. Dan zijn er nog de extra planken voor in de kasten. En last en eigenlijk ook wel least is er de afzuigkap, die er moet komen en waarvoor een ophanging bedacht moet worden, waar ongetwijfeld meer aan gehangen kan worden dan de kap alleen. Bijna onder handbereik dus, de eerste echte afronding.
Hoor, hoor, de huisman. Het ging over de keuken en dan mn over de steeds ruimere plekken, die niet meer te pas en te onpas door ontheemde spullen in beslag worden genomen. Nu nog plek in de kelder om ook de laatste meter aanrecht te ontdoen van oneigenlijke inbezitnemers. Dan wordt het een stoelendans voor de terechte aanwezigheden, die maar geen plek weten op te eisen.
D'r kan nog het een en ander op de kasten. Ik wil iets met de ruimte tussen kasten en aanrecht. Dan zijn er nog de extra planken voor in de kasten. En last en eigenlijk ook wel least is er de afzuigkap, die er moet komen en waarvoor een ophanging bedacht moet worden, waar ongetwijfeld meer aan gehangen kan worden dan de kap alleen. Bijna onder handbereik dus, de eerste echte afronding.
Vormfout(en)
Aannemer heeft in het weekend bedacht, dat hij de bestrating al direct helemaal tot aan de schuur gaat leggen. Complete onzin. De schuur moet nog aangepakt worden en dat gaat ingrijpend gebeuren. Dan kan die bestrating daar straks weer opnieuw gedaan worden. Ik zie de bui al hanen. Nee, dus. Maar ja, met al die vertragingen moet de beste man wel zijn mensen aan het werk houden. Plannen!! Plannen. De kunst van het plannen. Ik ga cursussen geven!
Goeiemorgen. Maandag. Geen tijd om fatsoenlijk wakker te worden. Prachtige dag en eindelijk een beetje normaal geslapen. Van het voornemen om met het boekenrek aan de slag te gaan, komt weer weinig terecht. Vandaag het zaaigoed, van de week ook iets met druiven en wijn en d'r was nog iets, wat ik alvast verdrongen heb. Zo hobbel je van het een naar het ander, doet een hoop maar komt niet toe aan het gewenste. Prioriteiten verwisselen van plek zonder afgehandeld te zijn. De tuin rukt weer naar plek een. Als het serieus gaat vriezen, kun je dat deel vergeten. Als dat zo doorgaat wordt het toch de avond ingaan met werken, sorry, ik bedoel klussen. Lijkt me heerlijk, als we de feestdagen niet nog een keer tussen de dozen vieren.
Goeiemorgen. Maandag. Geen tijd om fatsoenlijk wakker te worden. Prachtige dag en eindelijk een beetje normaal geslapen. Van het voornemen om met het boekenrek aan de slag te gaan, komt weer weinig terecht. Vandaag het zaaigoed, van de week ook iets met druiven en wijn en d'r was nog iets, wat ik alvast verdrongen heb. Zo hobbel je van het een naar het ander, doet een hoop maar komt niet toe aan het gewenste. Prioriteiten verwisselen van plek zonder afgehandeld te zijn. De tuin rukt weer naar plek een. Als het serieus gaat vriezen, kun je dat deel vergeten. Als dat zo doorgaat wordt het toch de avond ingaan met werken, sorry, ik bedoel klussen. Lijkt me heerlijk, als we de feestdagen niet nog een keer tussen de dozen vieren.
Roemeens
Lekker weer. Na de onvermijdelijke en net zo uitputtende discussie, waarin iedereen zich tegen het onderwerp aanbemoeit, gistermiddag zaaigoed besteld. Vervolgens een aanhanger geregeld en mij overgehaald om te rijden. Komt vanmorgen het bericht binnen, dat het spul reeds verkocht is. Nog netjes dat ze het laten weten.
Nu draait de molen weer op volle toeren om op het laatste moment ergens vandaan een alternatief te regelen. Hoe meer mensen ervan op de hoogte raken, hoe omvangrijker de bemoeienis wordt. Iedereen moet weer zijn zegje kwijt, komt met alternatieven, verhalen, ervaringen en nog misplaatstere bijdragen. Vermoeiend. Ik laat het maar buiten mij om gaan. Zie wel of en zo ja, wat er uit komt.
Nu draait de molen weer op volle toeren om op het laatste moment ergens vandaan een alternatief te regelen. Hoe meer mensen ervan op de hoogte raken, hoe omvangrijker de bemoeienis wordt. Iedereen moet weer zijn zegje kwijt, komt met alternatieven, verhalen, ervaringen en nog misplaatstere bijdragen. Vermoeiend. Ik laat het maar buiten mij om gaan. Zie wel of en zo ja, wat er uit komt.
zondag 9 oktober 2016
Moraalpolizei
Voor het leuke in je leven moet je toch bij jezelf zijn. En als ik zo de berichten om me heen zie, hoor, lees, kun je ook beter in je eentje zijn of tenminste met zo min mogelijk anderen om je heen èn in ieder geval zo min mogelijk sociale media registratie-apparatuur. Geen mobiele telefoons of erger. Die dingen werken meer en meer als hefboom waarmee de hypocrisie tot norm wordt verheven cq opgekrikt.
Vroeger, dus iets van 15 jaar geleden kon je nog met een gerust hart een beetje aanklooien in een portiek, in een aangeschoten of anderszins uitgelaten bui dingen zeggen en doen, die bij nadere beschouwing misschien niet zo slim waren. Nu spijkert de twitter-gemeenschap of de Facebook-adepten je 'en masse' aan de schandpaal met tekst, beeld en geluid. Zie wat met Trump gebeurd.
Ik moet die man niet en de kop boven het maaiveld uitsteken is altijd vragen om een kopje kleiner gemaakt te worden, maar wat verwacht je nou van zo iemand èn wat belangrijker is: hoe 'schoon' zijn al die schreeuwerts?? Een uitspraak van dik 10 jaar geleden. Het soort opmerking waar in studentenkringen gegarandeerd in gegrossierd wordt, ook in de USA. Het past bij die man, je hoeft het absoluut niet te accepteren, maar de kruistocht, de zoveelste kruistocht in a-sociale medialand slaat helemaal nergens op. Het zijn niet meer de voorvechters, die de dienst uit maken, maar de kleurloze massa, die dank de "sociale"media, als een molensteen om de nek van de maatschapij hangt.
Straks moet je fluisteren als je iets wilt zeggen. En dat betekent, dat je al zover bent gekomen, dat je je gedwongen voelt tot zelfcensuur. "Kan, wat ik doe, door de beugel van de media?" Een dictator zou willen, dat hij die macht had.
Vroeger, dus iets van 15 jaar geleden kon je nog met een gerust hart een beetje aanklooien in een portiek, in een aangeschoten of anderszins uitgelaten bui dingen zeggen en doen, die bij nadere beschouwing misschien niet zo slim waren. Nu spijkert de twitter-gemeenschap of de Facebook-adepten je 'en masse' aan de schandpaal met tekst, beeld en geluid. Zie wat met Trump gebeurd.
Ik moet die man niet en de kop boven het maaiveld uitsteken is altijd vragen om een kopje kleiner gemaakt te worden, maar wat verwacht je nou van zo iemand èn wat belangrijker is: hoe 'schoon' zijn al die schreeuwerts?? Een uitspraak van dik 10 jaar geleden. Het soort opmerking waar in studentenkringen gegarandeerd in gegrossierd wordt, ook in de USA. Het past bij die man, je hoeft het absoluut niet te accepteren, maar de kruistocht, de zoveelste kruistocht in a-sociale medialand slaat helemaal nergens op. Het zijn niet meer de voorvechters, die de dienst uit maken, maar de kleurloze massa, die dank de "sociale"media, als een molensteen om de nek van de maatschapij hangt.
Straks moet je fluisteren als je iets wilt zeggen. En dat betekent, dat je al zover bent gekomen, dat je je gedwongen voelt tot zelfcensuur. "Kan, wat ik doe, door de beugel van de media?" Een dictator zou willen, dat hij die macht had.
Score
Af en toe zou ik gewoon 'ns iets leuks willen schrijven. Weergeven hoe lekker het leven is en hoe heerlijk de nieuwe plek moet wezen, als de bouwperikelen eindelijk afgelopen zijn. Aangenaam huisje. Dat zie je zelfs door de stapels rommel heen. Iedere ochtend weer heerlijk wandelen met de oude getrouwe honden. Compleet onverwacht dat ze nog steeds leven en redelijk probleemloos rondsjouwen. Blij, dat ik ze meegenomen heb. Nog blijer dat me ruim de tijd is gegund om hun aanstaand vertrek op me af te laten komen.
Het binnenwerk, daar kan ik met de beste wil van de wereld niet vrolijk van worden. Het loopt voor geen meter. Steeds fietsen weer anderen zaken er doorheen. Morgen weer. Die Roemeense aanpak op het laatste moment maakt een beetje gecoördineerde planning onmogelijk. Alles en iedereen is één pot nat hier. Alles stokt, is verstrikt met elkaar en belemmert uiteindelijk mijn doen en laten. Ja, ik kan de elektriciteit afmaken. Had allang gebeurd kunnen zijn. Maar wat is de zin, als je daarna alsnog over de dozen moet blijven stappen? Je ziet ze beter, dat klopt, maar zo kippig ben ik nog niet.
Ondertussen leef ik hier wel mijn leven en ondanks al het gemopper, komt dat geleefde leven aardig overeen met het gewenste plaatje. De chaos door het gebrek aan planning en de permanente aanwezigheid van derden daar gelaten. Het koken zou met meer regelmaat de ruimte moeten krijgen. Niet alleen vanwege de eentonige kaart van de zes ons 'direct' omringende eetgelegenheden, maar gewoon vanwege de lol van het doen en de huiselijkheid, die het oplevert.
Eigenlijk ben ik 'er' gewoon en kan het alleen maar beter. Maar dan liever morgen dan de dag erna.
Het binnenwerk, daar kan ik met de beste wil van de wereld niet vrolijk van worden. Het loopt voor geen meter. Steeds fietsen weer anderen zaken er doorheen. Morgen weer. Die Roemeense aanpak op het laatste moment maakt een beetje gecoördineerde planning onmogelijk. Alles en iedereen is één pot nat hier. Alles stokt, is verstrikt met elkaar en belemmert uiteindelijk mijn doen en laten. Ja, ik kan de elektriciteit afmaken. Had allang gebeurd kunnen zijn. Maar wat is de zin, als je daarna alsnog over de dozen moet blijven stappen? Je ziet ze beter, dat klopt, maar zo kippig ben ik nog niet.
Ondertussen leef ik hier wel mijn leven en ondanks al het gemopper, komt dat geleefde leven aardig overeen met het gewenste plaatje. De chaos door het gebrek aan planning en de permanente aanwezigheid van derden daar gelaten. Het koken zou met meer regelmaat de ruimte moeten krijgen. Niet alleen vanwege de eentonige kaart van de zes ons 'direct' omringende eetgelegenheden, maar gewoon vanwege de lol van het doen en de huiselijkheid, die het oplevert.
Eigenlijk ben ik 'er' gewoon en kan het alleen maar beter. Maar dan liever morgen dan de dag erna.
Abonneren op:
Posts (Atom)