Kanaliseren

 Iets van optrekkende mist. Neerdalende stilte. Uitdovende onrust. Zoiets. Vanalles wat en meer ook. Geen schokkende toestanden als optrekkende rookwolken na een veldslag of het neerdalen van zand opgeworpen door een bominslag of een positieve uitslag van een examen, dat je niet zag zitten. Nee, allemaal erg huis-, tuin- en keukenwaardig. Niks nieuws onder de zon al wil het wennen maar niet lukken. Ongewenst dat zeker èn hardnekkig. Het onrustige gevoel steekt op het moment, dat ik dacht, dat het vertrokken was, weer de kop op.

 Hoe bekend het ook allemaal is, het duurt ff tot je het herkent en waar het vandaan komt, weet je daarmee nog niet. Nog steeds niet. Daarbij kan ik toch inmiddels op jaren ervaring bogen. Ergens gaat iets de verkeerde kant of schiet door en mist een afslag. Waarom het wanneer gebeurd blijft in nevelen gehuld, zelfs als die tussen de oren is opgetrokken.

 Een BB'tje. Een buik-brein 1-2'tje. Het lijf geeft de voorzet het hoofd kopt 'm in. Afleiden, om de tuin heen ermee. Meer weet ik er ook niet van te bakken. En dan de zegen na. Soms werkt het. Met regelmaat is enig aandringen noodzakelijk. Van die plakkers, die maar niet genoeg van zichzelf krijgen, als je ze al meer dan zat bent, maar dat niet over komt. De krant lezen kan dan goed doen. Liefst iets over andersman's sores. Niet voor herkenning of zoiets iets akeligs. Nee, gètverdemme, aub niet. Gewoon om de zinnen de verzetten. Mezelf uit de frontlinie van mijn aandacht te halen.

Corrigeren

 Twee miepen zijn 'al' terug. Prada is in de buurt maar houdt als altijd afstand. Wat bij haar de reden is om uiteindelijk wel de binnenplaats op te komen en zich te laten aanhalen of 'vangen' in de tuinkamer, is me nog steeds niet duidelijk. Ze komt 'als ze d'r aan toe is' zal ik maar zeggen. Ondertussen het een en ander geregeld in Agnita. Marktdag maar niet de bekende drukte. De kou veroorzaakt niet alleen bij mij een terughoudend effect.

 Nog iets met de leverancier van de dakpannen en dan zijn alle materiaalaandragers betaald. D'r ligt nog ergens een vloer, die al betaald is, maar in de opslag is gebleven, omdat er hier geen plek voor was. Langzaam verdwijnen de rimpels in aan het oppervlak. Blijft de turbulentie in de diepte. In het weekend zie ik wel weer of de aannemer en ik dichterbij elkaar weten te komen. Soms vind ik het bijna zielig voor de beste man. Hoe kan het, dat hij bedachte heeft, dat hij een soort blanco cheque had, die naar eigen inzicht kon invullen en ik dat zonder blikken of blozen zou betalen. Dat is de omgekeerd wereld van 'Pay what you think it's worth', wat ff 'in' is geweest in mn restaurants.

 Niet mee bezig zijn, volgens mij is het geen weekeinde. Naar buiten. Gebruik maken van die paar uur, dat de zon de randjes van de kou af straalt en buiten bezig zijn te doen maakt. Ingepakt en wel.

Loslopen

 Het begint vervelend te worden. Nu dank hulp van buiten af. Bobby die de deur naar binnen toe open duwde, terwijl ik dacht, dat ik de deur goed had dicht gedaan. De dames weer fietsen. Ik zou het bij iets van -12 of lager wel weten, als ik kon kiezen tussen buiten rondrennen of binnen voor de kachel liggen. Maar ik ben dan ook geen hond maar slechts een mens.

 Mijn strafrepertoire raakt uitgeput. Wat nu weer als ze eindelijk eens verschijnen? Ik neig naar 'de zweep' in welke vorm dan ook, maar vrees dat dat alles behalve stimulerend zal werken op het toekomstige animo om in dit soort gevallen terug naar huis te keren. Of ze een winter buiten zouden overleven, weet ik niet, maar een paar dagen zal geen probleem zijn. Botten, mais, muizen en ergens zo rondom nu wordt begonnen met het slachten van varkens en de rommel waar men niks mee wil komt in de volledig onafgerasterde tuinen te liggen. Luilekkerland. En op een beschutte plek, en die zijn er zat met al die leegstaande huizen en schuren, is -15 in de nacht ook geen probleem. Kortom mijn strafmaatregelen zijn zeer beperkt.

 Weet ik echt niks creatiefs te bedenken? Als het zo blijft doorgaan, al zullen ze straks niet meer zomaar van de binnenplaats af kunnen, dan komt die stroomstoothalsband weer voor overweging in aanmerking. Je zou ze er mee moeten kunnen dreigen. Helaas weet ik niet hoe dat zou moeten.

Wringend

 Het gaan d'r deze mnd geen 150 of 150+ worden. Ik heb daar vrede mee. Het loopt allemaal wat stroefjes op het eind van deze mnd. Albinati leest niet lekker weg. Het aannemerverhaal sleept. Het buitenwerk komt maar moeizaam opgang. Mijn stemming kiest geen richting. De gedachten maken de gekste zijsprongen. En de woorden verzetten zich tegen zinnen. Als dit een eindejaars dingetje is, dan zijn er nog vier van zulke weken te gaan.

 Onbestemde onbestemdheid. Zien waar dit weer heen leidt. Of het überhaupt ergens uitkomt, aankomt, ergens toe leidt. Onbestemdheid eigen zou dat niet het geval moeten zijn. Verdwijnend in het niets, als een dief in de nacht. Zoals het ook verschenen is, al duurt het effe voordat je het in de gaten hebt. Zowel het verschijnen als straks het verdwijnen. Verdreven door gerichtheid. Richting. Smaak. Verlangen. En ultimo de schijn van een doel.

 Het is wachten op een bus op een verlaten landweg tussen de velden als langzaam de avond valt. Geen stadsbus maar zo eentje die je vele tientallen kilometers verder brengt en maar een paar keer per passeert.. De bus had er normaal gesproken al moeten zijn, maar wil wel vaker later langskomen. Af en toe nadert een auto en rijdt zonder inhouden voorbij. Hoelang blijf je wachten? Wanneer loop je het uur terug? De weg terug staat haaks op de route van de bus. Maak je resoluut rechtsomkeer of aarzel je?

Irreëel?

 Als je ook maar een seconde langer dan strikt noodzakelijk stilstaat bij wat leven is, dan kun je moeilijk anders dan brullend van het lachen of desgewenst huilen in elkaar krimpen. Niet het 'leven' an sich. Geboren, de wereld ingetrapt, nakomelingen regelen, indien nodig een partijtje matten en ergens dan de pijp aan Maarten geven. Nee, dat is allemaal goed te volgen. Ik bedoel meer wat de mens er van gemaakt heeft en dat is niet iets van de laatste paar decennia. Dat speelt al eeuwen en meer. Hoe heet een periode van 1000 jaar?

 Waar is het ooit begonnen? Die onzin om het door de biologie bepaalde riedeltje van een hoop overbodige franje te voorzien?? Tienduizend jaar geleden, misschien 20K aan jaren? Veel meer zal het niet zijn. Nog geeneens een fractie van een druppel op de gloeiende plaat van de geologische tijd. Dat maakt het mede zo surrealistisch om het niet direct als belachelijk te bestempelen.

 Zelf hard aan meegedaan. Wordt je tenslotte niet verteld, dat je keuze hebt. Daar moet je eerst achter komen. Achter de theoretisch mogelijkheid van een ander bestaan. Realisatie waarvan praktisch onmogelijk is, daar heb je de gewenste 'gereedschappen' niet voor aangedragen gekregen en ook je hele speelveld zit redelijk dichtgetimmerd qua regels. Letterlijke regels en die van het soort vanzelfsprekendheden, die om te beginnen al zo krom zijn, dat een mensleven aan de korte kant is om ze te rechten.

 Ik krijg meer en meer de kriebels van mensen die een loftrompet steken over het leven. Vinden en denken mag je natuurlijk alles, maar waar slaat het op? Je neemt na je tegenwoordige 80 jaar niks mee, je geeft hooguit iets door. Aan kinderen die tegen de tijd van je overlijden je qua leeftijd bijna hebben ingehaald. Oké, dan is er eventueel nog een volgende generatie en nog eentje daarachter aan. Dan praat je al met al over, laat ik niet lullig doen, 150 jaar, waarna iedere herinnering van jezelf en wat bij anderen is blijven hangen volledig vervaagd is in de tijd. Weg. Is niet meer. Stof of het nou Bijbels is of gewoon vanwege de crematie. Waar heb je je dan zo druk over gemaakt? Nog geen fractie van de fractie die al geen fractie was. De helft van je jaren verspild aan, als je geluk hebt gehad, iets wat je wel aardig vond èn -belangrijker- de benodigde centen opleverde. Een kwart van de tijd met opgroeien bezig gewenst en het andere kwart met aftakelen. Het is gewoon te gek voor woorden.

Werkzaam

 Moe. Uitgeteld. Oud. Afgeschreven. Over de datum. Niet de enthousiastste omschrijvingen als je net de wijnkelder netjes aan de kant hebt gebracht zonder ook maar het geringste spoortje werk onafgemaakt achter te hebben gelaten. Volgens mij is dat in geen jaren, wat, in geen decennia meer gebeurd bij zaken, die ik aangepakt heb. Nooit 100% altijd hooguit 98 en dat dan nog in het ideale geval.

 Je hebt kortom geen dip nodig om je shit te voelen. Hoe krijg ik het voor elkaar. Het verbaast mezelf. Ff een pas op de plaats en zo meteen ondanks alles weer verder. Het is koud buiten maar met zon, dat maakt het werkbaar, als je niet de hele tijd in de schaduw loopt te klooien. Dat is geen hoop. Ik heb het uitgeprobeerd. Een paar uur met de houtrommel buiten bezig zijn en ondertussen de delen van de verrotte pallet in de fik steken, de uitgezakte wijndozen erbij en meer wat rondslingert en niet de moeite van het bewaren waard is, zelfs niet om in de kachel te verstoken. Ik zal niet weer op de aannemer vitten, maar in september was dat een stuk aangenamer om te doen geweest.

 Eenmaal bezig val je jezelf minder lastig. Vrg me alleen soms af of dat aangeleerd is, maatschappelijk erin gestampt of dat je dat ook zou hebben, als niet van kleins af aan in je oren was getoeterd, dat je een baan moest vinden, je centen verdienen etc. Kortom voorkomen dat je de duivel helpt aan een oorkussen. Ik waag dat te betwijfelen. Uiteindelijk levert al die uitsloverij mn de overheid belasting op en menig ondernemer winst. En, ja, je kunt er ook nog een beetje van leven. Niet teveel, want voordat je het weet, wil je misschien wel minder doen. Dat wordt wat moois als straks, ooit en misschien wel nooit, alle werk, van produktie t/m dienstverlening en verder door robots wordt gedaan. Wat vertel je de mensen dan??

Leegte

 Het schrijven moe? Nee, maar het lijkt er wel bijna op afsof ik moe van het schrijven ben. En dan natuurlijk niet van het feitelijke tikken op het toetsenbord maar van de mentale arbeid die daar fracties van een seconde aan vooraf gaat. Al dagen een leeg gevoel als het op woorden aankomt en vanochtend ineens een verlangen naar het eind van het jaar. Toe aan blogvakantie? Of misschien erger? Ben daar nauwelijks met mezelf over bezig geweest. Lijkt me stug dus. Ws gewoon de stilte om me heen. De invallende winter. Het binnen verblijven. De heerlijke afwezigheid van werklui. Noem het op, vul het in.

 Ik staar iets meer naar het plafond ipv het scherm dan een maand of wat geleden. Weinig onverwachts meer in de pijpleiding. Koud, kouder, koudst. Feestdagen ingevuld. Het is afronden en daar is geen zak aan. En niet alleen voor dit jaar. Op wat kleine dingen na is het grote werk hier gedaan. Nog een paar puntjes op de 'i' en het is enkel nog uitzingen wat de klok slaat.

 Bij dat idee doemen direct verkeerde beelden op en krijg ik een ongemakkelijk zweverig gevoel in buik en hoofd. Pavlov! Aan den afwasch! In de benen. Weglopen is niet mijn aard en ook niet de beste oplossing maar behalve dat ik naar mijn idee bijna alles heb geprobeerd om 'kwade geesten' in mij te controleren, is het nu niet het moment om me daar tegenaan te bemoeien. Geen zin in een verklungelde dag. Kom vanavond maar terug of liever helemaal niet.

Volmaken

 Na zevenen. Donker. Gelukkig ken ik mijn plek en weet de bloempotten, die verplaatst moeten worden, ook zonder licht te vinden. De kelder is net niet helemaal opnieuw ingeruimd. De rest komt wel en zeker niet pas volgend jaar. Had het gewoon gehad en behoorlijk ook. De nwe stapeling heeft iets van systeem. Het is nog niet perfect, zal dat, denk ik, ook niet worden, maar het is vele malen beter dan wat het was.

 Da's met nog wat werk te gaan de eerste ruimte die aan de kant is. Rest nog de laatste zooi in het gastenhuis en de bomvolle tussenkelder. En de tuinkamer nog natuurlijk. Maar we hebben we voorlopig alleen over opruimen, herordenen en ruimte maken, niet over afwerking en inrichten. 

Feitelijk

 Kom op, we storten ons terug in de bezigheden. Iets met voldoende houtjes om de lucht circulatie niet te blokkeren en dan de beoogde planten de kelder in ... Toch. Niet dan? Oké, maar eerst de lunch, verlate lunch zoals iedere woensdag weer. Ondertussen nog steeds geen honden. Ja, in de verte. Ik zie ze op de helling, 'hun' helling, niet die we 's ochtend gezamelijk beklimmen, op iets van 1-1,5 kilometer afstand lekker de schijt hebben aan mij en mijn gefluit.

 Ik hou me vandaag aan de wijnkelder, de rest zoekt het maar uit incl. de honden. Geen uitlaten meer vanavond, dus ik kan lekker doorwerken. Grapje.

Labelletterlijk

 Bezig en dat onder de zo ongeveer slechtst mogelijke omstandigheden. Temperatuur zit inmiddels onder de nul en het begint te sneeuwen. Alleen regen had het erger kunnen maken. De aannemer wordt me met de minuut sympathieker .... maar dan als kop van jut. Helaas levert dat geen andere omstandigheden of een spontane wijziging van het jaargetijde op. We klooien kortom verder.

 D'r moeten planten met het oog op de vorst naar binnen gezet worden. Deels is dat in de kelder. De wijnkelder. Daar slingerden de laatste tijd steeds meer lege dozen rond, dus maar ff opruimen en de rest van de aangebroken dozen ook geleegd. Karton en kelder gaan op die plek niet goed samen. Van het een komt het ander. De nog te legen flessen, die niet meer in kisten zitten opnieuw geordend. Ruimte creëren, dacht ik en begon met het afruimen van een pallet vol met nog ongeopende kisten. Die pallet lag in een hoek en behalve karton is een houten pallet dus ook niet de goed keuze in een kelder.

 Ooit, klinkt naar eeuwen geleden maar het is net 3,5 jaar geleden, bedoeld als tijdelijke oplossing bleek de boel compleet verrot en niet zomaar maar aangetast door een zwam. Daar wordt je als huiseigenaar niet vrolijk van. Ik raak er ook weer niet van in paniek, maar extra werk te doen dus, nadat ik net optijd de kisten kon weerhouden om spontaan in mijn richting te kieperen.

 Een dooie hoek, weinig luchtcirculatie, vochtig als de neten en altijd ergens tussen te koud of te warm in. Nou, dat wil wel. Het heeft ws al in het hout van de pallet gezeten, want de andere pallets vertonen het probleem niet, maar die liggen ook niet zo weggestopt. Wegruimen en een andere constructie met stenen en meer gelegenheid voor luchtcirculatie creëren. Het 'tijdelijke' moet nog ff opgerekt worden. Dat was vandaag niet ingepland.

Gefopt?

 Balen mag. Dralen niet. Hup in de benen, ook de rommel ruimt zich niet vanzelf op. Ik weet niet, maar ik had me de aanloop naar mijn ouwe dag anders voorgesteld. Dat moment, waarop niks meer hoeft, is een fata morgana dat opschuift met het klimmen der jaren. Niet het moment om daar nu bij stil te staan. De buitenboel wacht en morgen is het buiten om deze tijd nog ver onder de nul. Allez!

Vervloekt

 'Een moment (daar is geen uur voor nodig) van onbedachtzaamheid, kan maken dat men jaren schreit'. Dat van die jaren gaat ook wel meevallen maar vandaag en misschien ook morgen nog is meer dan genoeg. Balen, maar de gezusters hebben mijn gemakzucht, mijn 'ff water pakken' zonder de deur van de tuinkamer af te sluiten, direct afgestraft. Ik hoorde het gemorrel aan de deur, toen ik de emmer 20 meter verderop onder de kraan stak. In een reflex de neiging om terug te rennen, maar die volkomen zinloze actie maar in de kiem gesmoord. Daar gingen ze.

 Rosa eerst, zij heeft de deur geopend. Prada schoot haar direct voorbij en Mopke sloot de rij. Weg en uit het zicht, voor ik bij het hekwerk in de schuur de tuin en achterliggende velden kon overzien. Binnenmonds mezelf vervloekend de kachel aangestoken en naar binnen gegaan voor de koffie. Nog een week of wat en dan is de binnenplaats afgesloten en dit soort uitjes voorbij.

Opgeven

 Heftige periode schijnbaar. Naast al het heen en weer bewegen over de welbekende onderwerpen, was er vandaag ineens iets van "Ik stop ermee." Geen geschrijf meer, geen gebakkelei. Terug in 's eigens eigenheid. Waar het vandaan komt? Geen idee. Wat betekent het in praktijk? Nou, niet zoveel. Ik tik ws verder in Word ipv in Blogger. En dan? Misschien wat scherpere kantjes, meer verdwaasd en dieper mee naar beneden, maar wat dan nog?

 Ik schrok van de gedachte. Zo ineens uit het niets. Geen mooi getal ter afsluiting of een andere doorslaggevende reden. Aversie uit het niets, bestaat zoiets? Mbt de werkzaamheden, die de aannemer voor me heeft achtergelaten en mn dan de tijd en de omstandigheden waaronder ze verricht moeten worden, kan ik me zoiets wel voorstellen. Maar voor het gewroet in mijn gedachten? Nee, nonsens.

 Toch was het er. Ik verzin het niet. Dat is frappant. Het overviel me. Ben inmiddels wel bijgekomen, maar toch. Het is natuurlijk geen noodzaak, kan gemist worden. Mijn leven zal door een punt achter het blog niet veranderen. Maar waarom die neiging? Toch ergens het idee, dat het dingen makkelijker laat verlopen? Worstelt het makkelijker als je het worstelen niet benoemt? Geloof d'r niks van.

Spuit elf

 Wordt je wakker, probeert aan de hand van het ontbrekende daglicht in te schatten hoe laat het is en voor het zover is, schiet door je hoofd: "Hoe je het ook wendt of keert het loopt op het eind aan." Kan de deur opener? Nauwelijks. En toch klikt er iets. De worsteling met het onvermijdelijk voorbij? Eindelijk het besef dat druk maken over uitstel geen afstel oplevert?

 Het heeft ruim elf jaar geduurd, maar ik denk, dat ik mijn kwelgeest eindelijk recht in de ogen durf te kijken. Geen mitsen en maren meer, geen gezoek meer. Geen ontwijken, niks. Dit is het eindspel en dat is nooit anders geweest. Al dik 60 jaar.

Treurig? Weet niet. Geen vrolijk-makertje, da's zeker. Misschien geeft de erkenning rust. Natuurlijk is het idee, dat het morgen gebeurd kan zijn weinig aantrekkelijk. Wat dat betreft verandert er weinig. Maar als ik dan weer mijn moeder aan de telefoon heb, realiseer ik me terdege dat 87 worden ook niet alles is. Minder bezig zijn met wat niet te vermijden is en meer met de vormgeving van de tocht naar de uitgang. Dit is het ultieme onderwerp, waarbij het te bereiken doel minder van belang is dan de weg er naar toe. Niet de bestemming telt, maar de reis. Ik ga mijn koffer pakken.

Volgorde

 Het blog hoef ik vanochtend niet op te starten, de kop is er na middernacht al van af gegaan. Ja, opstarten, zo voelt het echt iedere ochtend aan. Net zoiets als de honden uitlaten en daarmee de honden aan hun dag laten beginnen. Of de honden dat ook zo voelen, weet ik natuurlijk niet. Het is mijn kijk op de zaak, mijn reden, een van de redenen om uit bed te komen en zo mijn eigen dag te beginnen. Een dag die pas op temperatuur begint te komen bij de koffie.

 Al fysiek actief en ook onder het schedeldak is dan wel al activiteit maar het geheel kent geen structuur, geen coördinatie. Wat is slim? Wat eerst? Wat waarheen? Wat zijn de consequenties van het handelen? Dat soort vrgn komen dan aan de orde. Zelden bij de eerste koffie, maar vaak is er beeld voor de laatste genuttigd is. Een beeld van de dag. De dag is dan ingevuld en hoeft enkel nog maar uitgevoerd te worden. Tussentijds wijzigingen daar gelaten. Zo autistisch ben ik nou ook weer niet, dat niet van bedachte paden afgeweken kan worden.

 Dat geldt wel voor derden. Anderen, niet-ik's moeten mijn beeld niet verstoren, d'r tussendoor willen fietsen of denken het beter te weten. Dat werkt voor geen meter. Dan zou ik de dag willen kunnen afsluiten en opnieuw opstarten. Terug naar 'Af' en opnieuw beginnen, met koffie en al. Ook onwillige omstandigheden zijn een doorn mijn oog. Meestal snap ik wel, dat daar weinig of niets aan te doen is. Van regen wordt je nat, van zon ga je zweten en vorst bezorgt me kromme klauwen. Omzeilen is hier de strategie en lukt dat niet, dan is er altijd weer morgen.

Blogwereld

 Bloggen. Weer een keertje in de verleiding geweest om te zien, waar ik wat kan met mijn blog. En dat is het, omdat in op Blogger zit, maar dat was bij Wordpress niet anders geweest. Als je ziet, wat je krijgt als je 'blog' intikt in een willekeurige zoekmachine dan zijn dat, behalve een hoop verschillende categorieën, zoals lifestyle, food, mama, cat, etc. mn adviezen hoe je er geld mee kunt verdienen. Dan schiet direct zoiets als 'Influencer' door mijn hoofd.

 Ik heb geen specialisme, waarvan ik de rest van de wereld deelgenoot wil maken. Ik laat me ook niet prostitueren door allerlei firma's om obv mijn zg persoonlijke ervaring hun produkten door de strot van mijn volgers te duwen. Ook hobbies zijn me vreemd, waarin ik mijn vorderingen of miskleunen wil delen met de rest van de digitale wereld. Etc. Wat wil ik dan?

 Ik zou wel willen aanhaken aan iets, waar meer websites en/of blogs verzameld zijn, die een beetje hetzelfde doen als ik. Neuzelen. Zoals we de masvieux-website ooit op diverse platforms voor vakantieplekken hadden aangemeld. Het mensen makkelijker maken om je te vinden.

 Vind ik dan, dat ik iets te vertellen heb? Nee. Maar daar gaat het ook niet om. Misschien gaat het zelfs meer om 'soortgenoten' te treffen dan om publiek te vinden, bedenk ik me ter plekke, al zou ik niet vies zijn van meer bezoekers, hoe dubbel dat ook is als je in feite niks aanbiedt, maar dan vervallen we in een oud verhaal.

Latijn

 Of het debet is aan de omvang van het boek, zou ik niet met stelligheid durven beweren. Maakt me ook niet zoveel uit. Neemt niet weg, dat het prettig zou zijn als Albinati in zijn 'Katholieke school' eindelijk eens terzake zou willen komen of in elk geval die richting zou inslaan. In het begin was ik bang voor een boek met een plompe verklaring voor wat ooit eens in een bepaald tijdperk cq tijdsgeest gebeurd was. Inmiddels zou enige duiding in die richting geen kwaad kunnen.

 Hij heeft het dan wel de hele tijd, bijna tot vervelens toe over het tijdperk van de jaren zestig en zeventig, zijn (middelbare) schoolperiode, de veranderende sexuele moraal, de verwarrende relaties tussen opgroeiende jongens en meisjes en de zijnsinziens verschillen tussen mannen en vrouwen in het algemeen, maar, om in dezelfde sfeer te blijven als zijn eindeloos lijkende uitwijdingen, het begint op seks te lijken met een voorspel van een lengte, die je de zin in het eindspel bedreft.

 D'r zijn nog ruim meer dan 1000 pagina's te gaan, dus misschien is mijn beginnende irritatie niet alleen prematuur maar ook misplaats. Ik aarzel. Moet bekennen, dat ik al een keer of wat de neiging heb gehad om het boek aan de kant te schuiven. Voor wat een magistrale en huiveringwekkende roman wordt genoemd lijkt me dat geen reclame. Mis ik iets?

 Marías kan er al wat van, van meanderend schrijven, een soort opsommend en associërend naar een zo compleet mogelijke beschrijving toe werken, maar Albinati gaat daar fluitend overheen. Nu zijn Italianen vaak lang van stof, komen tenminste zelden woorden te kort, als ze bijv. na een verkeersongeluk elkaar verrot staan te schelden ergens op een straathoek of gewoon midden op de weg. Ik heb het meermaals met verwondering aanschouwt. En mmisschien ben ik te rechttoe, rechtaan in denk- en schrijfwijzen, maar volgens mij draait Albinati een beetje teveel om de hete brei heen.

Doorslikken

 Een week of wat dagen van 48, wat 72 uur en die verloren daadkracht gereanimeerd ... wat zou mijn leven er voor de Kerst anders uit kunnen zien. Huis af, ingericht en opgeruimd voor we naar Praag vertrekken om ons in de Kerstkitsch onder te dompelen. Boekenrek van idee omgezet in werkelijkheid. Dozen geleegd. Ruimte. Stimulans. Doorgaan. Opzwepen. Boven jezelf uitstijgen. Zoiets als met die HB-sigaret. Een verleidelijk beeld, dat trouw blijft terugkeren.

 Tot aan het moment van de uitvoering kan ik er probleemloos in meegaan. Het volgende moment schiet de dop uit het ventiel en loopt het hele prachtige idee leeg. Zakt in elkaar tot een vormloze massa waarin vagelijk nog de contouren van het initiërende enthousiasme zijn te herkennen. Vanuit die platte, in elkaar gezakte positie ziet de wereld heel anders uit. Groot. Reusachtig. Ingewikkeld. Buiten bereik. Kortom bergachtig met beren. En dat terwijl je beter weet.

 Dan moet je je eigenlijk bekennen, dat je het gehad hebt. Gehad hebt met na te streven doelen, te realiseren ideeën. Om je direct te realiseren, dat kaboutertjes niet bestaan. Echt niet! Helaas. Hoe vervelend dat ook is en je voor een aantal zaken toch echt zelf in de benen moet komen, tenzij je ... Nee, d'r is geen 'tenzij'. De afwerking ligt toch echt op je eigen bordje. Het is die T-Bone, die je persé wilde hebben en vervolgens met misplaatste tegenzin probeert weg te werken.

Herzien

 Traag opgang komen en winterdagen is geen praktische combinatie. En siësta's zijn het al helemaal niet als het bijna donker is, als je je ogen opslaat na wat een middagdut heet te zijn. Lijkt meer op warmlopen voor de nacht. Uiteindelijk nog wel het een en ander gedaan, maar dat stak nog armoediger af tov de voornemens dan dat normaal gesproken al het geval is. Maar er is 'iets' en niet niets gebeurd. Morgen beter. Die mogelijkheid staat gelukkig altijd weer open.

 Ik had beter .... tja, weinig zinvolle conclusie, ongeacht wat daar achteraan komt. En achteraf bedenken heeft helemaal niks te maken met het vooraf doen. Het is tenslotte achteraf. Het is goedkoop scoren. Ik hoef bovendien niet achterom te kijken om te weten wat slimmer of beter is, dat weet ik vooraf ook, heb daar dan alleen om de een of andere reden geen zin in of iets anders lijkt vanwege achteraf als dubieus te duiden redenen een slimmere aanpak. Eén ding is in elk geval duidelijk en was dat vanochtend voor het begin in feite al; een dag als vandaag is niet voor herhaling vatbaar, als ik geen jaar wil doen over het scheppen van orde in de buiten rondslingerende rommel. Lering trekken als 'open deur' en het geploeter over een andere boeg gooien. Morgen, zoals gezegd.

 Ik verlang weemoedig terug naar die explosieve actieweken, -mndn, -jaren van weleer.  Een dag per week, een paar dagen per mnd. D'r is niet zoveel waarna ik terug verlang in mijn leven, maar die tijden dat ik barstte van de energie en daadkracht mis ik wel. Niet iedere dag maar toch minstens een paar maal per mnd. Hoe was dat ook weer met verlies en achterlaten. Iets met niet meer 25 zijn. Allang niet meer 25 zijn. Die verwijdering. De kloof en de consequenties.

Dranklust

 De verstoring van de ochtend is inmiddels wel in een heel vreemd licht komen te staan. Ik dacht, dat (weer) iets met Mariana's koe aan de hand was of iets anders in haar ouderlijk huis. Mariana dacht dat Elenora niet kon wachten op de boodschap, die we gisteren voor haar hadden gedaan. Maar niks van dat alles. Die dame wilde gewoon een borrel ... Acht uur en een paar minuten in de ochtend.

 Hoe krijg je het bedacht? Niet dat drinken. Dat is hier op dat soort tijden schering en inslag en zal me verder aan m'n reet roesten, maar om daarvoor iemand anders lastig te vallen, dat is minder. Nu hebben we genoeg van dat spul, dus langskomen, borrelen en de laatste ontwikkelingen, mn de verborgen versies, van het dorp bespreken, is geen probleem. Maar aub niet voor de koffie in de ochtend!!

Opklaren

 Ha, mijn portie aannemer gehad voor deze week. Mag ik hopen. Maar van 'hopen' is bekend, dat het meestal niet tot het gewenste resultaat leidt. Maar dat is een zorg voor straks, morgen, later. De beste man spreekt over 'zuurstof' die hij benodigt, refererend aan het geld, dat hij nog steeds meent te kunnen claimen van mij.

 Ondertussen komt er meer zicht op stukjes die het beeld completeren. De aannemer heeft afgelopen winter een opdracht van de gemeente binnengehaald. Is daar blijkbaar al vooraf voor betaald. Zal wel iets met begroting en eind van het jaar te maken hebben. Maar ipv het geld te reserveren heeft hij het, laat ik zeggen 'geïnvesteerd'. Maakt niet uit hoe je het noemt, het is uitgegeven en toen het project dan dit jaar gedaan moest worden, had hij het geld niet meer om zijn werklui op dat project te betalen. Waar dat geld dan wel vandaan moest komen? Denk dat dat niet zo moeilijk te bedenken is.

 Aardig bedacht, maar ik betaal het werk op mijn plek en niet de achterstallige salariskosten van het hele bedrijf. Onsmakelijk was het al en het wordt er niet beter op. Hier wordt geschaakt met een verborgen agenda. Ik kan er niet koud of warm van worden. Het is droog buiten. Lunch genieten en aan de slag met de zooi die achtergelaten is en in september fluitend opgeruimd zou zijn. Nu gaat het vloekend.

Voorstel

 Vandaag maar gewoon in beweging komen. Vooral beweging. Ergens beginnen en zien waar ik uiteindelijk eindig. Voor het bedachte vuur is het te nat. Buiten bezig zijn is ook geen optie. Maar misschien wel zoiets, iets op het grensvlak van buiten en binnen, vooruitlopend op het feit, dat het aan het eind van de week 's nachts in de dubbele cijfers onder nul duikt? Geen aanlokkelijk vooruitzicht, behalve dan dat het tijdelijk afgelopen is met de modder. Wat toch ook weer zo zijn perspectieven biedt. Weinig ideaal maar de best haalbare gezien de omstandigheden.

 Maar eerst de laatste rest water uit het zwembad pompen, slang oprollen voordat dat qua stijfheid niet meer kan, buitenkraan aftappen en afsluiten, gastenhuis opruimen, leeg maken waar mogelijk ... Eenmaal bezig zal wel het een van het ander komen, mag ik hopen, zoals bij puzzelen het ene stukje aanleggen plek creeërt voor volgende stukjes.

Nattigheid

 Regen op maandagochtend is zo ongeveer het slechts mogelijke begin van een week. Dacht ik altijd. Het kan erger. Net dat tikkeltje meer. Nat geworden met de honden en bezig met het maken van een kop koffie, staat iemand te roepen aan de poort. Nare gewoonte hier. Niet kloppen, kijken, niemand en weer weggaan. Nee, een beetje staan roepen op straat totdat er reactie komt. En natuurlijk was het niet mij, die ze wilde hebben maar Mariana, die gewoontegetrouw weer bedacht had, dat ze op maandag best wat langer in haar bed kan blijven liggen. Dan zou ik Mariana toch het liefst vanuit het bed zo de straat op kunnen rollen. Een of andere ingenieuze constructie met tandwielen, hevels en kabels. Kan ze het bekijken en ik ongestoord mijn koffie drinken.

 Maar regen dus. Behalve alles weer door en door nat is het rondom de rommel in de tuin ook weer één grote modderbende. Ik blijf de aannemer, zoals voorzien, nog wel een tijdje vervloeken. Gisteren Mariana's kerkbezoek benut om een begin, weer een begin, een herstart te maken met het naar binnen rijden van het hout. Had de middag beter door kunnen gaan met het hout ipv me tussen de massa's in 'The Mall' door wringen op zoek naar enkel vermeende noodzakelijkheden. Maar ja, dat is achteraf betweterij. Een pleonasme, ik weet het.

 Het meest vervelende aan die natte zooi is, kan je het niet direct ergens op z'n plek kunt leggen. Eerst moet het op de een of andere manier onderdak om te drogen, waarna er een plek voor gevonden kan worden. Iets wat weken kan, gaat duren in deze tijd van het jaar, waar je het niet van de temperatuur maar meer van de wind moet hebben bij het drogen. Helaas kan ik mijn inwendige ik er niet voor inzetten. Jammer, want daar stijgt de temperatuur gestaag richting kookpunt.

Vergissing

 Zondagmiddag is het beroerste moment om boodschappen te doen. Helaas herinnerde ik me dat pas, toen we in Sibiu in de file stonden richting het winkelcentrum. 'The Mall' heet het tegenwoordig. Nee, dat is geen grapje. Ook de parkeerplaats had ik bijna helemaal gehad, voordat iemand voor mijn neus uitparkeerde. Gelukkig bleek niet bijna alles wat ik wilde hebben uitverkocht. Dat heb ik nog niet zolang geleden pas gehad. Ook op zondag en toen bedacht ik me "Nooit meer boodschappen doen op zondag ." Is toen duidelijk niet doorgedrongen tot op de juiste plekken. Al dommer dan een ezel dus. Mag hopen dat ik straks niet ook nog van mijn scheepsrecht gebruik ga maken.

 Vol, vol, vol. En veel meer dan twee hypermarchés is het centrum momenteel niet. Het winkelgedeelte van de meer gevarieerde middenstand en de hoek, kop, het uiteinde met de restaurants staat al bijna een jaar in de steigers. Eerst grotendeels gesloopt en nu begint weer iets van vorm zichtbaar te worden. Zoals al eens geschreven, iets met een verdieping. Stom woord voor iets dat de hoogte in gaat. Meer middenstand dus, denk ik. Ik merk, dat ik af en toe nieuwsgierg ben naar het eindresultaat. Hoe jammer het ook is, dat op die manier ws nog minder winkelactiviteit overblijft in het oude stadscentrum. Als alleen café- en/of restaurantterrassen overblijven valt er niet meer zoveel te lopen en dus ook minder te zien. Dat zou meer dan jammer zijn.

 Toch kunnen doen waarom we ons in de drukte hebben gewaagd. De koelkasten zijn weer gevuld. De eerste volgende keer zal na de terugkeer uit Praag zijn en in de aanloop naar O&N. Nog helemaal geen beeld daarbij. Denk in elk geval niet, dat we het zoals afgelopen jaar oa met de aannemer zullen vieren. Misschien gewoon met z'n tweetjes voor de openhaard in de tuinkamer. Honden om ons heen verzameld en met z'n alle liflafjes verorberend in het vuur staren.

Invulling

 Zondag. Ochtend. Leeg scherm en wat 'erger' is een leeg hoofd. Het begint er steeds meer op te lijken, dat de blogproductie van ochtend- naar avondactiviteit aan het verschuiven is. En dan mn later op de avond. In principe een creatievere periode dan als je 's morgen net uit je bed komt en de grijze massa nog op temperatuur moet komen. Niet dat het creatieve deel van het blog er zo uitknalt, maar bij gebrek aan huis-, tuin- en keukengeneuzel is enige ondersteuning uit het rijk der fantasie natuurlijk van harte welkom. De categorie 'Schrijfsels' kan enige aanvulling verdragen. Op het ogenblik maakt die categorie welgeteld 1,10% van het totaal uit. Het schaamrood stijgt naar mijn kaken.

 Goed 75% van het blog zit in slechts 3 categorieën. Overpeinzingen hinkt er achteraan en de rest zijn kruimels. Had ik me dat bedacht? Ik heb niet zoveel bedacht bij het maken van het blog. Wel het een en ander gehoopt en hoewel ik dat moeilijk in procenten kan uitdrukken, valt me de huidige stand wel wat tegen. Maar dat is iets van langer geleden dan vandaag. Dat was in feite al vrij snel duidelijk en daar is het bij gebleven. Mocht de verschuiving naar de avond daar verandering in brengen, in positieve zin dan wel, dan is dat leuk meegenomen.

 Van dat beetje wat ik me bedacht had, is ook niks terecht gekomen. Namelijk dat het na een jaar of twee, misschien drie wel afgelopen zou zijn. Nooit gedacht dat het een omvang van duizenden bijdrages zou krijgen. Zelfs nu komt het aantal bijdrages me met regelmaat onwerkelijk voor. Het is een beetje als het aantal kilometer wat je gelopen hebt, als je dat van 17 jaar honden uitlaten bij elkaar optelt: moeilijk voorstelbaar.

Onmogelijkheid

 Hallo
 Goedemorgen met Logistics from Source to User, u spreekt met Marieke. Wat kan ik voor u doen?
 Mijn woordenstroom in goede banen leiden.
 Pardon?
 Zorgen dat de woorden, die ik benodig, op het moment van toepassen aanwezig zijn.
 Meneer, ik kan u niet volgen.
 Da's vreemd
 Hoezo?
 U zorgt er toch voor dat grondstoffen, halffabricaten en eindprodukten daar komen, waar ze moeten zijn, op het moment dat er op die plek vrg naar bestaat?
 Jazeker, dat doen we al meerdere decennia, zelfs toen het nog geen Logistiek heette, maar wat heeft dat met uw woorden te maken?
 De woorden zijn mijn grondstof, die moet u in voldoende maar niet overdadige hoeveelheden aanvoeren op de momeneten, dat ik ze wil samenvoegen tot zinnen.
 Hoe moet ik me dat voorstellen?
 Wie is hier van de Logistiek? U of ik?
 Ik, of beter mijn baas, maar waar moeten wij wat ophalen en waar had u het graag wanneer afgeleverd willen zien?
 Da's een goeie. U snapt het.
 Wat?
 Mijn probleem.
 Hoe bedoelt u?
 De logistiek. Snapt U?
 Nee.

Kronkel

 Kan het zijn, dat, als je je teveel afvraagt, je op een moment geen woorden meer hebt om de antwoorden te formuleren? Leuk bedacht, niet? Ik kwam erop, omdat ik me leeg voelde. Niet voor het eerste en niet enkel qua woorden. Kaalslag. Periodiek. Je rent, jaagt, geeft vorm en ineens is de klei op. Dan kun je natuurlijk een zevende dag inlassen en PR-technisch een beetje ouwehoeren over een rustdag, maar dat doet geen afbreuk aan het feit, dat de aanvoer van grondstoffen stokt. Zou bij de tegenwoordige perfectie van logistieke systemen niet meer voor mogen komen. Misschien moet ik het uitbesteden.

Opdiepen

 De goeie man gaat stevig tekeer tegen alles wat met geloof, opvoeding en vermeende sekse typische zaken te maken heeft en wipt op dat terrein moeiteloos van verleden naar heden en terug. Ik bedoel Albinati, de schrijver van het boek, waarvan ik met toenemende lol de woorden in me opneem. Het lijkt een beetje op mopperen, is het niet, maar daarom toch direct al sympathieker. Heb een paar keer hardop moeten lachen vanavond. Wat raar genoemd mag worden bij het serieuze onderwerp, dat schijnbaar in het boek aan de orde komt. Bijv. over de eeuwige strijd, maar dan tussen aanhalingstekens, tussen de seksen en dat die eigenlijk altijd al in het voordeel van de vrouwen is uitgevallen. Iets wat tegenwoordig alleen pijnlijk duidelijk begint te worden.

 Het is een boek, wat je aandacht vrgt. Knikkebollend er overheen gebogen zitten is zonde. Ik heb het vanavond sneller, dan ik me bedacht had, weer dichtgeslagen. Het boek heeft ook iets onhebbelijks. Het duwt me steeds weer terug in de tijd, rakelt mijn schooljaren op en het hele daar omheen gevouwen tijdsgewricht. De gouden tijden van de popmuziek, jongens met lange haren, het spijkergoed, het geaarzel rondom de seksuele vrijheid en blijheid, het incognito van de pubertijd, de opluchting als de schoolse tijd voorbij is en de teleurstelling dat de universiteit enkel meer lakens van hetzelfde pak te bieden had.

 Het is een soort van 'met de neus op de feiten worden gedrukt'. Afgehandeld, opgeruimd en nu schaamteloos van de planken getrokken door iemand, waarvan ik in oktober nog geen weet had van zijn bestaan. Het komt zo dichtbij, dat afstand houden iets theoretisch wordt.

Tactiek

 Het blijft allemaal een beetje hangen. Ergens, een eindje van de kant, niet noodzakelijkerwijs in het midden. Ver genoeg om aan mezelf te zijn overgeleverd. Geen steunpunten, geen houvast, niks om me tegen af te zetten. De aanstormende winter heeft hier vast een vinger in de pap. Omschakelen, daar kan een hoop tijdwinst worden behaald.

 Winterslaapneigingen. Daar kan geen siësta tegenop. De boel de boel laten maar dan nu in een herkenbaar kader. Had ik toch voor een hutje op de hei moeten gaan ipv een restauratieproject in een dorp in Roemenië. Misschien ook alleen moeten blijven. Alleen is alles altijd makkelijker, gezien vanuit een samenzijn met een ander.

 Mijn zus, een van mijn zussen, heeft het goed bekeken. Niet dat haar leven nou zo'n bewuste keuze is geweest. Die waar ik aan refereer, heeft haar deel van wat leven heet ruimschoots voor d'r kiezen gehad. Maar ze heeft er een vorm aan weten te geven, waar ze vrede mee heeft. Als ze bijv. lezen wil, doet ze dat en zonder problemen de hele dag. Geen zin om op te staan? Dan blijft ze gewoon liggen. Poetsen? Ach, wie heeft er last van, als ik het niet doe? Dus doet ze het, als ze er zelf last van krijgt. Etc.

 Ze heeft de boel beter onder de knie dan ik. Zover ben ik nog niet. Ik pas en meet nog zonder een kloppende plaatje bijeen gelegd te krijgen. De buitenkant, letterlijk, is na zes jaar redelijk voor elkaar. Mijn ergernis naar de aannemer toe is zeker deels ingegeven door het feit, dat dankzij zijn tekortschieten, de afronding van die buitenkant alsnog naar een volgend jaar is getild. Het had af, af, AF (!) moeten zijn.  Misschien moet ik daar maar eens van af.

Gevoeligheidje

 Balen. Een beetje self fulfilling prophecy, maar toch. Ik heb er nooit om gevraagd. Zelfs meermaals op het risico gewezen. Het ging bij de aannemer de bekende weg 'oor in, oor uit'. Het is buiten verre van aangenaam. Klooien met kouwe klauwen. Ik heb er een bloedhekel aan. Hooguit houthakken is te doen, als je door het eerst uur weet heen te bijten en de rug het dan niet voor gezien houdt. Zelfs met het verslepen van het stookhout kom je, ik niet op temperatuur.

 Het klinkt zeikerig, maar waar anderen na een uur of wat liepen te zweten of in elk geval warme handen hadden, kon ik tegen het einde van de dag mijn vingers nog steeds maar met moeite bewegen, zo stijf en koud waren ze ook na 8 uur of meer fysieke arbeid. Of het nou bij het uitventen van melk of het sorteren van aardappelen was. Gelukkig is die overgevoeligheid enigszins verminderd, maar voor de lol zoek ik die omstandigheden niet op.

 Helaas moet het. Dus ik zal me warm moeten foeteren als morgen de beloofde zon niet achter de wolken vandaan wil komen. Een vooruitzicht dat me bijna voor de kerk laat kiezen. Daar hebben ze hier vloerverwarming. Maar goed, het vooruitzicht van drie uur staan biedt daar enig relativerend tegenwicht. Morgen maar beginnen met het maken van een vuurplek om het ergste afval onder het afvalhout maar direct te verfikken. Opgeruimd staat netjes en misschien, wie weet, heeft het behalve een verwarmend ook een stimulerend effect.

Bijdraaien

 Koud, mistig, niks te zien van de beloofde zon. Prada na een weekje genoeg van netjes luisteren en niet mee teruggekomen van de ochtendwandeling. Of wel mee teruggekomen maar niet mee naar binnen gegaan en verdwenen voor een tourtje op eigen houtje. Hoop dat het weer alsnog de belofte van de voorspelling vervult. Ik had het een of ander willen doen en dat liefst zonder een partijtje te lopen koukleumen. Lukte het niet buiten, dan moet het maar binnen. Mogelijkheden te over natuurlijk, hoewel dat geswitch tussen wat ik me in mijn hoofd heb gezet en mogelijke alternatieven het bezig zijn niet stimuleert. Eerst buiten min of meer winterklaar en dan binnen aan de slag, dat is de vruchtbaarste volgorde voor het moment en niet een voortdurend heen en weer gezwalk afhankelijk van het weer en andere ongewenste gein. Nog maar een koffie en dan zie ik wel waar het op uitdraait.

Twee ...

 Ik kan het niet laten. Twee pageviews en het blog passeert de 70K aan bekeken pagina's. Morgen zit het blog en ik in de laatste 30k voordat we de 100 passeren. Gaat dat volgend jaar gebeuren? Met dank aan een soortelijke extra inzet als uit Italiaanse hoek of wordt het volhouden tot ergens in 2020. Ook een mooi jaartal. Niks mis mee.

 Update (23:31): Nog tijdens het schrijven gepasseerd ... 70.010

Ontrafelen

 Paniek is me gelukkig weer vreemd. Wanhoop is het niet. Ongeloof zou een element kunnen zijn. Verwondering speelt mee. Onbegrip doet een dikke duit in de zak. Puzzelen, zoeken, verklaren, benoemen, linken, ontzenuwen en ws nog veel meer facetten leveren hun bijdrage aan een communicatie-infarct groter dan die van de bijbelse toren van Babel.

 Het blèèrt, schreeuwt, gebaart, krioelt door elkaar en levert mn niks op of hooguit een soort impasse, een blokkade, een patssstelling. Barricades die net zo snel opgegooid als weggeruimd worden zonder ooit echt iets te blokkeren of vrije doorgang te verlenen. Het blijft onder alle omstandigheden klimmen, klauteren, ruimen, graven om enkel plek te creëren, waar je zelf toevallig vertoeft. Geen ruimte vooruit noch in omgekeerde richting.

 Het tekent de warboel in mijn dromen, denk ik. Dromen, die ik behalve niet te pakken krijg, voor ze weer vervlogen zijn, vooral bol staan van onbegrijpelijke activiteit. Onbegrijpelijk in vorm, tempo en afwisseling. Het zijn vaak diepe maar ook zeer rusteloze nachten. D'r bruist iets door me heen wat de verkeerde persoon heeft getroffen. Veertig jaar geleden had het kans gemaakt. Nu stuit het enkel op onbegrip.

 Al 'ns bedacht, dat het een soort inhaalslag is over de afgelopen dik tien jaar. Zou kunnen. Het uitrazen van wat allemaal in me is blijven liggen. Maar voor hetzelfde geld is het gekmakerij achteraf. Mn achteraf! Niet mijn favoriete insteek.

Afdrijven

 Waar wil ik heen? Een richtingloze avond. Het blog loopt wel maar ook weer niet. Het boek pakt en laat ook weer los. Ik drentel wat heen en weer door het huis. Van keuken naar Pc-plek, tuinkamer en houtopslag. Retour keuken en een rondje of wat om het kookeiland. Misschien wel richting genoeg maar geen doel. Een rommelige week achter de rug en wazige weken voor de boeg. Ik doe wat gedaan moet worden, maar schuif ook het nodige voor me uit. Kan het niet laten blijkbaar. Ik win er niks mee, integendeel, dus wat is de drijveer in deze, als het niet een of andere vorm van gewin is?

 Afgezien van het ongerichte valt de stemming mee, niet tegen. Opgekrabbeld. Terug op het normale huis-tuin-en-keuken niveau. Niet goed, niet slecht. Als je het zou moeten benoemen, zou je het goede de voorkeur van de twijfel geven. Dan lijkt het meer en wordt het dat vaak ook. Maar geeft het ook meer? Ik waag het te betwijfelen. Het is sudderen. Kabbelen. Drijven. Het is, wat je wilt maar er vrede uit halen? Hó maar.

 D'r dwalen meer ikken in me dan me lief is. En zoals bij groepsprocessen eerder regel dan uitzonderings is, levert dat minder doelgerichte eenheid op dan ongerichte chaos. Veel neuzen en nog meer kanten. De ene wil dit, de ander dat, een volgende heel iets anders en dan zijn er ook die van alles wel iets maar vooral niet teveel willen, etc.. En als de een dan toch dit moet doen wil ie dat als compensatie. En ga zo maar door.

 Een dictator is gewenst. De enige werkzame oplossing. Een vuist op tafel. Geen tegenspraak geduld. Buigen. Knikken. Knielen. Ja en amen, meer alternatieven toestaan levert een democratische warboel op met bijbehorende onwerkbare compromissen. A is A en niet B en ook niet een beetje B met wat C en indien nodig ook iets van D en E en als dat problemen oplevert, is het natuurlijk ook een optie om rekening te houden met de rest van het alfabet. Geen A dus.

Invullen?

 Ik ga me storten op de dwangmatige vleselijke lusten van katholiek misvormde, opgroeiende jongetjes. Zoiets zal het thema wel zijn van het boek waarin ik ben begonnen. Mag hopen dat niet gepoogd wordt om er een Volkskrant-achtige verklaring op te plakken à la de vele "Waarom, waardoor en waarvoor dit of dat is gebeurd of de vijf redenen voor ....?"-artikelen, die tegenwoordige de digitale bladzijden ontsieren. Eigenlijk vrees ik het ergste, mn omdat het lekker ver vanuit het achteraf wordt bekeken. Notabene door iemand die al in de eerste 100 pagina's meerdere keren heeft aangeven zich zoveel mogelijk van alles wat speelde afzijdig gehouden te hebben. Nou dan weet je wel, dat die niet zoveel kan weten. Ja, bedenken, dat is geen probleem. Maar dat zoveel bedacht ipv van gekend wordt is het échte probleem, zowel in leven als bijv. in groteske vorm in de politiek.

 Ik ga dus in feite voor een onvermijdelijke deceptie, maar geef de schrijver vooralsnog op 1/15e van het boek het voordeel van de twijfel. Niet in de laatste plaats omdat hij, wat het ook moge worden, mooi vorm weet te geven met woorden. Een moord kan net zo intrigerend zijn als een heroïsche daad, als ie maar niet al te voor de hand liggend is en in aanstekelijke gretigheid met woorden in beeld wordt gebracht. Natuurlijk ook met een hoop achtergrondgelul, maar dat is minder interessant omdat redenen gewoon minder geloofwaardig want vele malen meer manipuleerbaar zijn dan de feitelijk daad.

Gedrevenheid

 Het lichte deel van de dag loopt alweer op z'n eind. De avond dringt bijna, de honden willen voer en ik ... Ik wil een wijntje, voordat ik me in de strijd gooi met de honden. En een strijd is het in de avond. Ik laat ze dan al een tijdje niet meer vrij en dan heb je dus 3x iets van 25 kilo aan een lijn en dat wil niet altijd dezelfde kant op. Willen ze dat wel en is er een reden voor, dan wordt je ook niet blij. Al die kilo's gebundeld in aggressief enthousiasme ... Dan mag je oppassen. Voor je het weet ga je plat. Gelukkig heb ik dat vooralsnog kunnen voorkomen.

 Ik zou meer controle willen. Het is wennen, nog steeds, al is het alleen bij het uitlaten van de honden, dat mijn buren niet op iets van een kilometer zitten in vogelvlucht. En niet één buur, maar een dorp vol. Bij vertrek en terugkeer is er dus de noodzaak van een zekere orde. Liefst aan de lijn en graag gezamelijk. Niet dat ik in de loop van de dag de deelnemers aan de ochtendwandeling een voor een zie binnen druppelen.

 's Ochtends, bij het beklimmen van de westelijke heuvelpartij, begint het erop te lijken. Het lukt me al 'n week, ééntje dus(!!), om met de drie gezusters gezamelijk thuis te komen. Prada wordt ergens op de toppen aan de lijn geslagen. Rosa halverwege de afdaling. En tenslotte Mopke, die ondanks een neiging tot Oost-Indische doofheid uiteindelijk steeds weer naar mij toe komt om zich te laten aanlijnen.

 In de avond aan de oostkant van de het dal ga ik dat nog niet proberen. Ik heb geen fantasie nodig om te weten wat gebeurt, als ik ze loskoppel van de lijnen. In een paar seconden is Prada over de beek heen en verdwenen samen met Lady en Bobby. Rosa en Mopke volgen onverwijld. En dan? Dan kan ik rustig gaan slapen of wat dan ook. Misschien dat de laatst vertrekkenden zich na een uur of wat melden. De kans dat de hele meute de nacht buiten blijft is groter. Dus, dat wordt zo weer trekken. Zij vooruit en ik terug.

Registratie

 Het voelt alsof de kansen weer gekeerd zijn. De goede kant op. Ik zou het eigenlijk eens bij moeten houden op een kalender in rood en groen om te zien welke van beide stemmingen zich in het algemeen de meest tijd toeëigend. Zo'n kalender met een maand op een pagina ter grootte van twee A4'tjes en onder iedere dag een leeg wit hokje om je planning in te vullen of de verjaardagen, etc. Een rood hokje voor de slechte dagen, half rood half groen voor de mindere dagen en groen voor de dagen, dat ik niet stilsta bij de ongewenste zaken en min of meer fluitend door het leven ga.

 Ik zou mijn hand nu niet in het vuur durven steken mbt welke kleur momenteel in het algemeen overheerst. Ik neig naar groen, maar weet ook, dat je de mindere momenten snel vergeet en je vastklampt aan alles wat beter lijkt te gaan. Wat dat betreft kan zo'n registratie zowel de goede als de verkeerde kant opwerken. Het kan meevallen maar ook tegenvallen. Je kunt je er door laten stimuleren of onderuit halen.

 Misschien is die registratie toch niet zo'n goed idee. Laat ik het bij mijn eigen indruk houden. De indruk, die me keer op keer bevestigd, dat ik nog steeds 'im großen und ganzen' een voorwaartse beweging heb ik mijn bestaan. Een beetje misleiding van mezelf, mocht dat al het geval zijn, kan in deze geen kwaad.

Graafwerk

 De nauwkeurige herinneringen aan z'n schooltijd van Albinati hebben mijn grijze massa in beweging gebracht. Vanochtend als een soort ochtendgebed het rijtje leraren langs gegaan van de middelbare school. Zelfs vier van de zes van de lagere school schoten me te binnen. Bij allemaal ook het gevoel van beeld zonder dat direct uit te kunnen tekenen. Ik zou ze herkennen, als ze zouden verschijnen in de versie zoals ik ze meegemaakt heb.

 Directeur: van Velzen, Ringers
 Nederlands: Steenhoven, Tromp, Tander
 Engels: Maassen, Handels
 Frans: Kreutzer, Kaldenhoven
 Duits: Alkema
 Wiskunde: Borghans
 Natuurkunde: Keularts
 Scheikunde: iets met 'sluis', Sluisman?
 Economie: Van der Reijt
 Aardrijkskunde: Stohr, Groote
 Geschiedenis: beeld maar geen naam ... Lücker, na een dag denkwerk
 Muziek: blanco
 Gymastiek: Spiers en ......
 Godsdienst: Asdonk en daarvoor iemand die uitgetreden is
 Tekenen: beeld maar geen naam
 Biologie: Brinkman

 Vergeet ik iets? Geloof van niet. En toen kwamen ook nog Gregoar (?) (6e), Fouarch (?) (5e), Slenter (4e) en Juffrouw Gooyen (1e) om de hoek kijken, waarbij ik bij Slenter geen beeld heb, maar me iets bijstaat met een washandje. Vrg me niet waar dat vandaan komt.

 Hoewel ik bij de meesten wel iets van beeld heb, staat de herinnering van het gebouw me helderder voor de geest dan van hen, die ik jaren voor het bord heb zien staan. Zowel de oude lagere school als het noodgebouw waarin ik de middelbare school doorlopen heb. En mijn jaargenoten? Iets van zestigs stuks op de middelbare school. Zelfs met de reünie-info van een paar jaar geleden ontbreekt van meer dan de helft naam en beeldvorming. En dan heb ik het niet over de dik dertig klasgenoten van de lagere school. Dat ga ik mijn hersenpan niet aan doen.

Bloggig

 Nog een kleine 50 te gaan en dan sneuvelt de score van vorig jaar. Was niet de bedoeling ... Maar wat doe je eraan? En wederom komt de versnelling na de zomer. Mij lijkt, dat de rek er nu toch echt wel, ècht wel uit moet zijn. Het is bovendien de vraag of ik de blogaantallen van de laatste paar mndn van dit jaar weet vol te houden. Ik streef er niet naar. D'r zit geen enkel stok achter de deur. Het levert me niks speciaals op, hoewel d'r toch bijna zoiets zou moeten zijn. Het zou zomaar voorbij kunnen zijn, inzakken als die welbekende plumpudding of moet ik soufflé zeggen? Net zo vanzelf als het opstapje is gemaakt, kan de stap terug zich aandienen.

 Gewoon niet mee bezig zijn lijkt me. Als ik morgen dood neerval, zou het wel erg stom zijn, als het laatste waar ik me druk over heb gemaakt, het aantal blogbijdrages per dag blijkt te zijn geweest. Kan me beter druk maken over de boekvorm, waarin ik het eerst jaar van deze serie heb proberen te gieten, en op een haar na niet heb afgemaakt. En de legio andere zaken die wel iets meer drukte van mijn kant kunnen gebruiken.

 Als ik al ergens mee bezig zou moeten zijn, zou het eerder de kwaliteit dan de kwantiteit moeten zijn. Het gekeuvel overstijgt met regelmaat niet het niveau van geleuter. En de bezoekersaantallen opkrikken, om een andere zijstraat te benoemen, als ik het eindelijk eens kan worden met mezelf of ik daar energie in wil steken of niet. Had wel wat meer olievlekwerking verwacht, moet ik eerlijk gezegd bekennen. Maar goed. Wat niet is, is niet. Zowel qua afknijpen van de groei van het aantal blogbijdrages als het opkrikken van de bezoekersaantallen.

Logistiek

 De vensterbank oogt leeg. Dat is lang niet het geval geweest. Af en toe verdween een fles richting de glasbak en werd door een vol exemplaar vervangen. Maar nu missen er ineens zes of zeven flessen. Geen favorieten maar het wordt wel af en toe gedronken. Dat wordt schrikken aan de kassa. De score van een mnd-inkoop en dat alleen aan vuurwater en likeur(en).

 Zou een beetje te ver voeren, als je bij het verbruik moet gaan opletten, dat twee (of meer) flessen niet op hetzelfde boodschappenmoment de bodem laten zien. De toevallige samenloop van langzaam geleegde flessen. Amaro, Campari, Rum, Grappa, Amaretto, Drambuie, Grand Marnier en ook de Tequilla, Armagnac en de Whisky's zijn ver leeg. De hele drankvensterbank eigenlijk. Tenminste de vensterbank met het niet in eigenbeheer gestookte spul. Enkel de Gin is nog goed gevuld. De 'water'-vensterbank vertoont nog geen gaten. Alleen onze hoogsteigen pruimendestillaat is op op de vensterbank. Maar daar staan nog een paar 10-ltr flessen van in de achtervang.

 En dan te bedenken, dat sterke drank voor mij geen gewoonte is. Zou je niet zeggen, als je de bovenstaande opsomming ziet. Het is geen kunst om een verkeerde indruk te wekken .... en dat is voor meerdere uitleg vatbaar.

Schooltijd

 Weer leesvoer ter hand genomen. Gekozen voor "De katholieke school" van Edoardo Albinati. Iets Italiaans over een christelijke jongensschool en 'hoe in het Rome van de jaren zeventig een chique buurt wordt opgeschrikt door een brute verkrachtings- en moordzaak, een van de meest beruchte misdrijven van de eeuw.' De beste man zat op die school en probeert na te gaan of uit te vinden of te begrijpen, hoe dat heeft kunnen gebeuren. Ik ga het zien, sorry, lezen.

 Weer een weinig rechttoe-rechtaan manier van schrijven en eindelijk een beetje een omvang, waarin je kunt wegkruipen. Iets van 1500 pagina's. Een beetje van die dunne missaalblaadjes. Heeft, denk ik, niks met de inhoud te maken, maar draagt zeker bij tot het leesgenot.

 Vooralsnog verbluft me het detail van zijn herinneringen aan zijn schooltijd. Ingepakt in een hoop gefilosofeer over opgroeien en wat vergelijkingen met de huidige tijd, maar toch. Als ik daar de mijne naast zet, en aannemende dat hij die scherpte het hele boek volhoudt, doe ik het in minder dan 1% van zijn boekomvang. Beduidend minder zelfs. Ik moet mijn hersenen pijnigen en niet zo'n beetje ook, wil daar iets uitkomen wat puur herinnering is. Er zijn wat momenten blijven hangen, als overleveringen van mond op mond. De binnenkomst op de kleuterschool, dan direct door naar de zesde van de lagere school, waarna gaande het vorderen van de jaren van het verblijf op de middelbare school meer en meer terug te vinden is in mijn herinneringen. Dat wil zeggen, eigen herinneringen. En dan nog steeds maar mondjesmaat.

 Misschien komt meer terug, als je gaat wroeten, maar behalve dat ik daar geen behoefte toe voel, waag ik dat in mijn geval ook te betwijfelen. Er is niet zoveel wat toen indruk op me heeft gemaakt, behalve een paar meisjes.

Groente

 Sinds dinsdag bezig aan een soort vastenperiode richting de Kerst. Geen vlees (mag vis wel?), geen eieren (dat doen we alleen als de kippen er mee kappen), geen melk is ook geen optie vanwege mijn koffie en geen sterke drank. Dat laatste mag nauwelijks een opoffering heten, zeker omdat wijn en bier geen probleem zijn, maar zal door anderen wel zo ervaren worden. Maar vegetarisch, dus.

 Waarom? Mariana vindt kerkelijke zaken, zoals ook het zondagse bezoek sinds de dood van haar moeder belangrijker dan daarvoor. Toen haar moeder nog leefde ging Mariana nauwelijks of niet naar de kerk. Dan kookte ze om het eten klaar te hebben, als haar moeder terug kwam van de ruim drie uur durende sessie. Mariana lijkt het stokje van haar moeder te hebben overgenomen. Nu kook ik. Alleen die hele drie uur is teveel van het goede. Meestal pikt ze het laatste een à anderhalf uur mee. Het bed is toch iets belangrijker dan het geloof.

 In dat verlengde ligt ook deze voorbereiding op de Kerst. Ik heb geen zin om steeds twee verschillende maaltijden te maken, dus ik doe gewoon mee. Een tijdje geen vlees kan geen kwaad en zoveel vlees eten we niet. Het dwingt me tot iets verder kijken dan mijn neus lang is. Het moet mogelijk zijn om tussen nu en Kerst geen twee keer hetzelfde te eten. Niet dat dat een ramp zou zijn. Het is meer een uitdaging aan mezelf. Salades, risotto's, pasta's, stamppotten, ovenschotels, pizza's, éénpansprutjes, etc. Misschien vallen d'r wel een paar kilo af links en rechts. Zou mooi zijn.

Leegloop

 Moe, moe, moe.  Alles komt bij elkaar. Zal vast geen toeval zijn. Alweer een paar dagen van die namiddagdips waar je 'U' tegen zegt. Oppassen, dat ik niet een vinger op een toets laat liggen, terwijl ik de wereld loslaat. Kun je stom zitten te kijken, als je de ogen weer opslaat. Wit vlak (spatie of return) of een ellelange regel van een of twee letters.

 Als ik me bedenk, dat hier de nodige dorpelingen rondstappen, die al een sterke slok (100 ml!!) of meer achterovergeslagen hebben, voordat ik in de ochtend met de honden naar buiten stap, dan ben ik een enorm watje geworden, als die vermoeiheid aan die paar wijntjes te wijten is, die ik met de lunch geniet of meer met de voorbereiding van de lunch.

 Vandaag was het weer na drieën, voordat we aan tafel zaten. Het blijven beroerde etenstijden. Als ik ergens blij om ben, als Mariana volgende jaar besluit te stoppen met werken, dan is het de strakkere regelmaat bij de etenstijden. Tussen twaalf en een je lunch nuttigen laat een stuk meer van je middag over, dan als je dat pas na tweeën of zelfs drieën doet. Dan loont het om in beweging te komen. Nu is het weer hondentijd, daarna schemert het en vervolgens zit je binnen en is het avond. Je doet niks en bent moe. Rara, hoe kan dat?

Incasseren

 Gerepareerde Cd-speler is niet gerepareerd. Dat kan er ook nog wel bij. Geen muziek in de keuken. Kijken of een officiële reparateur te vinden is, die het mankement, (gebrek aan smering van de as waarlangs de laser heen en weer beweegt!) weet te verhelpen. Is er nog meer wat zo nodig dwars moet liggen? Dan graag vandaag, vanmiddag, dan hebben we dat maar gehad.

 Ik weet de beweging erin te houden, maar wereldtijden ga ik op deze manier niet neerzetten. Eén raam en de lunch is de score voor vandaag. Wel mijn blik over de opgehoopte vuile vaat laten gaan, maar het daar ook bij gelaten. Misschien zo nog iets met schuur en/of hout. Kleine kans, maar niet onmogelijk. Het weer had beter gemogen. Het is behalve fris, wat niet het probleem is, ook nat. Verkeerde combi.

 Wat wel kan is me een beeld proberen te vormen van wat waar terecht zou moeten komen. Dat is weer-onafhankelijk en zeker noodzakelijk, wil ik niet in een volgende stoelendans van plekzoekende spullen verstrikt raken. Ik probeer dat al een paar dagen, maar het beeld wil geen vorm krijgen. Morgen en het weekeinde zou beter moeten zijn qua weer. Zien dat we dan tenminste de kop ervan af krijgen. Het is echt zo'n klus waarbij de drempel aan het begin de horde met de meeste problemen is.

Levenslast

 Gisteren een weinig sprankelende dag en vandaag lijkt kauwgum aan de startblokken te zitten. Kortom het schiet nog steeds niet op. Vrg me ineens ook weer af wat de zin van het blog is en meer van die gedachten, waar ik liever geen last van heb. Existentiële twijfel is iets voor als je 25 bent of jonger en het vooruitzicht van het leven voor een natuurlijk tegenwicht zorgt. Dat soort gepeins is inmiddels allang ingehaald door de werkelijkheid en heeft weinig meer met vragen en meer met zekerheden te maken. Bovendien valt er vooruit niet zoveel meer te zien.

 Voor grenzenloze vergezichten kan ik tegenwoordig beter omkijken. Iets wat ik zelden of nooit gedaan heb en waar me ook nu de zin van ontgaat. Voorbij is voorbij. Wat moet je daar dan mee? Lering uit trekken? Beetje laat, niet? Bij weg zwijmelen? Nee, dank je. Alles nog eens wegen om het te licht te bevinden? Zo masochistisch ben ik nou ook weer niet. Geweest is geweest en dat beetje wat nog komt, kan daar makkelijk nog bij.

 Depri? Nou, neuh, niet bepaald. Ben mijn oogkleppen ff kwijt. De focus waaiert uit in alle en dus ook verkeerde richtingen. Niet de stemming om doelgericht vooruit te stomen. Beetje dobberen. Gezwalk tussen wrakhout. Gebeurd gewoon af en toe en de kans, dat dat met de jaren minder wordt, acht ik nihil. Eerder het tegendeel. Waar zou Frank zich mee bezig hebben gehouden de laatste weken, behalve zich vastklampen aan het langzaam verdwijnende leven? Een terechte maar verkeerd getimede vrg. Behalve dat Frank de vrg niet meer kan beantwoorden, trekt die vrg me in de verkeerde richting. Kom, muziek en het volgende raam.

Doorzetten

 Het houdt niet over. Zien of koken de balans in de gewenste richting laat overhellen. Vreemd toch. Ik geef me d'r bepaald niet aan over, maar er wordt stug gezaagd aan de stutten onder mijn stemming. Ineens voelt het leven anders, krijg je met je minder zwarte gedachten de bocht niet meer gehaald en doemen de verkeerde zienswijzen of tenminste de ongewenste in rap tempo op. Doet me denken aan Drs P. opweg naar Omsk. Ik zou alleen niet weten wat ik op te offeren heb.

 Wordt in het slechtse geval weer uitzitten, maar zover is het nog niet. Of het nog alle kanten op kan is echter ook de vrg. Het is een aanhoudertje. Zoals haast altijd. Nog wat kleine dingen te doen vandaag en dan duik ik in een boek of de inmiddels weer aangegroeide stapel kranten. Het is net als met de nachtelijke heisa: ogen sluiten, omdraaien en geen aandacht aan besteden.

Gewricht

 De dag zou nou zo de verkeerde kant op kunnen vallen. Waarom? Vanwege die verdwenen gedachte? Lijkt me stug. Neemt niet weg dat iets in me naar de verkeerde kant neigt. Dank de was, die opgehangen moet worden, en de ramen die aan een lap toe zijn, gaat het me wel lukken om die foute hang te pareren. Maar typisch, dat ie zo uit het niets ten tonele weet te verschijnen en direct een hoofdrol opeist.

 En het is niet zozeer een kwestie van richting. Niet neer ipv op maar uit ipv aan. Alsof een emmer water over het vuur wordt gegooid. Als het de kans krijgt. Nu het aarzelt, is dat geen vanzelfsprekenheid. Overvalt het me uit het niets en pakt gelijk door, is de boel verkeken voordat het tot me doordringt. Slechte beurt, kortom. Gelukkig voor mij.

 Een beetje duwen en trekken, muziekje opzetten, handen van het toetsenbord naar concrete bezigheden leiden en de zinnen uitnodigen om te volgen. Of zonodig dwingen, dat hangt van de situatie af. Eerst maar eens z'n of het verleiden voor genoeg afleiding weet te zorgen. Op naar Kerstfrisse keukenramen.

Verrijzen

 Vanochtend na de verwarring zonder tegenzin het bed uitgestapt. Het was kort na zevenen. Weer zo'n subtiele verandering, die je ontglipt richting de vanzelfsprekendheden als je de verandering niet optijd in de gaten hebt. Ik stap nog niet juichend uit bed de dag tegemoet, maar het is ook alweer een tijdje geen wegkruipen en niet willen meer.

Recap

 Waar denk je aan, als je in bad ligt? Zonder het nu te intiem te laten worden, denk ik zelden iets bijzonders, als ik in bad lig. Gisteravond moest ik ff denken, hoe het zou zijn, als Mariana me de volgende ochtend stijf en blauwgrijs in het water zou aantreffen. Weinig opzienbarende gedachte in mijn geval. Dit soort blijft te pas en te onpas langs komen. Dat was het eerste punt.

 Maar verder? Ik heb mijn voeten zitten kneden. Dat kan soms prettig zijn. En verder onderuitgezakt in het water gelegen. Water waar ik nog een klets heet aan heb toegevoegd om er niet direct weer uit te hoeven stappen. Liggend kijk ik over de schuimbergen op het badwater naar de badeendjes en de flamingo, die nog niet zolang geleden vanwege de naderende winter het buitenbad voor het binnenbad hebben verruild. Daarboven liggen de handdoeken. In het linkerdeel van het blikveld de douche en in het rechter deel de buitenmuur met Mariana's verzameling parfums. En dat is al jaren zo, dus weinig aanleiding voor een gedachtengang, die het herinneren waard is.

 De dood lijkt me ook geen zijstraat voor opzienbarende ingevingen. De schuur? De aannemer? Ik kan me niet voorstellen, dat ik me daar vrijwillig mee lastig val, nu hij eindelijk voor een paar mndn verdwenen is en dan nog op een manier, die ik had willen memoreren? Nee, bewaar me. Het werk voor de komende weken? Ook geen onderwerp voor mooie gedachten. Nee, ik weet het niet en vrees dat dat zo zal blijven. Afsluiten, omdraaien, niet meer mee bezig zijn.

Vermist

 Vanmorgen wakker geworden en wilde iets intikken op mijn foon, zie ik een aantekening van gisteravond. Een opsomming met een puntje 2 wat eigenlijk 1 moet zijn en een drie waar een twee zou moeten staan. Die ongevraagde opsommingsfuncties zijn een ramp, maar dat terzijde. Puntje drie, wat dus defacto het tweede punt is, is blanco. Ik herinner me nog, dat ik het eerste punt dacht kwijt te raken en snel heb ingetikt voor ik me aan het tweede, meer uitgebreidere punt wilde wijden. Blijkbaar ben ik in slaap gevallen, voordat ik aan het intikken van het tweede punt ben toegekomen. En nu de vrg: Wat was dat tweede punt?

 Verdwenen is het. Letterlijk zonder een spoor achter te laten. Hadden er nog een paar woorden gestaan, was het misschien te herleiden geweest. Nu moet ik in mijn grijze massa graven zonder een hint in een richting. Ging het over mezelf? Was het een algemenere overpeinzing? Ik heb niet het idee, dat het iets was nav een concrete situatie. Ik lag in bad toen de gedachte in me op kwam. Dat weet ik nog en moest 'm dus vast zien te houden tot in bed. Daar lag mijn foon.

 Wat kan dat geweest zijn. Ik herinner me, dat ik het interessant vond. Maar wat ... Als ik niet uitkijk, blijft me dat de hele dag dwars zitten.

Vrij(heid)!

Tra-la-la-li, tra-la-la-la. Tompti-tomp-pom. Pom-pom. Geen aannemer. Geen werklui. Geen gedoe. Eindelijk weer een rustige onverstoorde ochtend. Geen noodzaak om te controleren of niet weer gedaan wordt, wat nooit de bedoeling is geweest. Etc. En nog meer. Heerlijk!

Aanhaken

 Wonder boven wonder lijk ik de omslag van aannemer naar mezelf zonder welke vorm van vertraging dan ook te kunnen maken. Eind van de middag het zwembad voor het grootste deel leeggepompt tussen het uitlaten van de honden door. Of eigenlijk liet ik de honden uit tussen het leegpompen van het zwembad door. Gaat een stuk sneller dan vullen, maar dat zal niet verbazen. Zo'n pompslang van iets van 5 cm doorsnee, daar valt als tuinslang voor de vulling niet tegen op te boksen.

 Het waterniveau in het bad moest in elk geval beneden de beide in- en/of uitlaten komen om de pomp en het zandfilter te kunnen afkoppelen en mn de pomp naar binnen te halen. Daar sta je dan aan het eind van de middag, vervolgens in de schemering en tenslotte gewoon in het donker. Maar gedaan wat gedaan moest worden en de rest zie ik morgen weer. Morgen tussen het bedenken wat ik met alles waar wil of niet.

 Het meest jammere is, dat de honden niet optijd naar buiten geplaatst konden worden en het al vaker benoemde afsluiten van de binnenplaats. Dat laatste moet eigenlijk gewoon ongeacht hoe het tot stand wordt gebracht, als het maar stevig genoeg is om de honden binnen te houden, als ze niet opgesloten zijn in het huis of de tuinkamer. Ze moeten kunnen spelen en de binnenplaats is leuk maar in feite niet groot genoeg daarvoor. Voldoende ruimte zou een hoop gedoe tijdens het uitlaten kunnen voorkomen. Allez, we wachten al drie jaar op de koop van de buren. Beide partijen willen en toch komt het er niet van. Ach, ik neem er nog een. Vanavond mag dat.

Inhalen

 Adempauze. Champagne! Maar niet heus. 2019 alsnog bouwgedoe. Iets wat net absoluut niet de bedoeling was. Het voelt als een mislukking. Al die weken en mndn dat ik tegen de aannemer ben ingegaan, omdat ik het ergste vreesde, en uiteindelijk de muur niet heb kunnen slechten of misschien wel geslecht maar er niks mee opgeschoten. Dit gaat me weer een jaar meer kosten, terwijl ik al het idee heb, dat ik in blessuretijd zit.

 Dan dat slepende blok aan mijn been in Frankrijk nog en voordat je het weet te voorkomen, schiet je in peilloze diepten. Waar is het zand, waar ik mijn hakken in kan zetten? Lucht is ledig. Geen houvast als het zover is, dus voorkomen is beter dan genezen. Maar ... aub, hoe? Het voelt meer aan als 'Ik worstel en ga onder.'

 Gelukkig zijn het slecht gedachten, inschatting van (verkeerde) mogelijkheden, maar voor hoelang nog? Uit welke hoek wordt op weinig prettige maar niet minder verrassende wijze, de poten onder me vandaan geslagen?

 Wat dat betreft voel ik me aardig in de richting van de mannelijke hoofdpersoon van het boek van Marías. Hij heeft het sinds het verlaten van de geheime dienst, voor mij is het moment de dood van Yoland geweest. In beide gevallen is het uitkijken om niet herkend en ingehaald te worden door het verleden. Je hebt je gedeisd gehouden, een nw leven opgebouwd en probeert terug te keren naar wat ooit was, wetende dat er altijd weer iets kan gebeuren of iemand langskomen, die alle zorgvuldig opgebouwde resultaten in één klap teniet kan doen en ws ook doet enkel door zijn of haar verschijnen.

Eigengereid

 Een verhaal vooralsnog zonder einde en vol moeilijk te volgen wendingen. Een aannemer die zich eerder verontschuldigend dan eisend opstelt. Die me vanalles en nog meer alsnog uit de handen wil nemen en die ik maar moeilijk gestopt krijg. Nee, aub, geen opruimen. Dat werkt niet, dat kan ik alleen maar zelf doen. Ik weet nieteens waar ik wat wil hebben, dus hoe zouden jullie dat kunnen weten??

 Nee, aub fixeer de boel, verzamel je gereedschap en haal de zooi aan zand, grind en kiezels weg voor de deur van de overburen. Ondanks dat je tegenwoordig over 25 verschillende kanalen communiceert, komt die boodschap niet over of niet door daar waar die terecht moet komen. De werklui uiteindelijk zelf laten stoppen met hun bezigheden. Die waren gewoon met de bestrating aan de slag gegaan alsof niks aan het handje was. Vervelend, omdat zij het probleem niet zijn, behalve dat een beetje vlotter werken een hoop ellende had voorkomen.

 Rondom de lunch niet de tijd om de boel te blijven sturen en niet aanwezig ook. Terug ter plekke is het gereedschap verdwenen, de bestrating gefixeerd en staat de rest van de bouwmaterialen daar waar het niet moet staan. Niet dat ik zo direct weet, waar het wel had moeten staan. Dat was nou net het 'probleem'. Eén ding weet ik wel, daar waar het nu staat, is in elk geval niet de goede plek. Extra werk kortom, iets waar 'onze' combi al mndn in grossiert.

Rekenarij

 Zien dat ik mijn stemming op peil weet te houden en niet laat verstoren. Nog één dag en dan ben ik er voor 5 mndn vanaf. Half april mag de aannemer terugkomen om de boel af te maken. Naar behoren, anders kan ie alsnog naar die laatste paar centen fluiten, waarvan hij had bedacht, dat het er veel meer moesten zijn. Onverkwikkelijke situatie en vooralsnog eentje waar ik geen oplossing voor zie. Berekeningen maken en doen alsof de factor 'Arbeid' geen bepalende is in de uitkomst voor iets wat voor het grootste deel bepaald wordt door .... precies, de factor 'Arbeid'. Ja, kun je dan denken, 'en de materialen dan?' De materialen zijn compleet apart gehouden en steeds door mij betaald aan de desbetreffende leveranciers. Leuk geprobeerd dus, maar zoek iemand anders om die dat wijs te maken.

 Ja, het zit nog steeds hoog en dat zal het nog wel een tijdje blijven doen. Waar geen oplossing gloort, daar blijft het wringen. Mariana is nog een slag vasthoudender dan ik, dus uit die hoek is geen compromis te verwachten. Die komt bovendien ineens met allerlei verhalen uit het verleden, praatjes van de mensen, etc. Er zal wel heel wat geroddeld zijn en iedere roddel heeft ooit een kern van waardheid gehad, maar daar kan ik me niet aan ophouden. Wil ik ook niet, dan loop ik me hoogstens op te naaien en daar heb ik geen zin in.

 Het gaat om nu, dit jaar, deze klus met het overduidelijke resultaat van iemand, die zich rijk probeert te rekenen. Die beste meneer heeft zijn hand overspeeld en zolang hij dat niet wil inzien, zal de patsstelling voortduren.

Overdracht

 Sneeuwen gestopt, vorst toegenomen. Het is definitief winter. Een hoop zaken die gedaan hadden kunnen zijn, moeten nog gebeuren. Klinkt erg bekent, met dat verschil dat ik het deze keer niet ben, die het veroorzaakt heeft. Zwembad moet nog leeg, tenminste deels, om de pomp af te kunnen koppelen. Hopelijk is het nog niet te laat en het ding al kapot gevroren. En dat is alleen het eerst wat me te binnen schiet.

 Gelukkig een teken van leven van de kant van de aannemer en de belofte om zijn zooi weg te halen vandaag. Dat geeft in elk geval wat extra bewegingsruimte, minder zooi die in de weg ligt of staat èn wat belangrijker is, daarna kan ik aan de slag zonder met derden rekening te moeten houden. D'r is voor mndn werk, voordat het een beetje winterklaar is ... Tja, een enigszins ongelukkige timing, zal ik maar zeggen.

 Behalve dat stookhout onder dak moet en meubilair naar binnen gezet moet worden, ligt er een hele berg sloophout, waarvan gekeken moet worden wat nog bruikbaar is en wat niet. Een winter buiten liggen zal het bruikbare aandeel geen goed doen. Dan ligt er nog een winterlading hout, dat wel gezaagd maar nooit gehakt is, omdat ze toen (eindelijk) met de schuur begonnen. En alle verder min of meer standaardklusjes in de aanloop naar een winterperiode. Kunnen we de winter dit jaar niet overslaan??

Uitzondering

  Vanzelfsprekend SIGMUND van Peter de wit uit de VK, ditmaal van 19-11-2018

Literair?

 Nou, die laatste 40 pagina's of zo hadden het papier bespaard kunnen blijven. Dat ze er zijn doet verder geen afbreuk aan het boek, maar ze voegen ook niks toe. Helemaal niks. Kan me nauwelijks voorstellen, dat er niemand geweest is, die hem dat gezegd of zelfs geadviseerd zal hebben.

 "Gut Javier, je kunt je beschrijvingen altijd zo heerlijk in meanderende zinnen laten uitdijen, maar als het nergens meer toe dient, moet je het mischien gewoon nalaten."

 Het boek had gewoon kunnen eindigen op het moment, dat hij (onomstotelijk) beseft, dat hij er ooit ingeluisd is. Daar kun je dan in het slechtste geval nog een korte epiloog op laten volgen, maar dat is het dan. Hoe hij na 12 jaar afwezigheid en doodverklaring weer zijn oude leven -deels- probeert op te pakken is volkomen irrelevant. Dat had ook op 100 andere manieren gekund, precies wat met de rest van het boek niet het geval leek.

Overval

 Begonnen met het naar mijn hand zetten van de situatie rondom de schuur. De praktische situatie. Het gebruik ervan. De inrichting. Voorzichting begonnen. Wat verleggen hier, iets verplaatsen daar. De bestrating opnieuw met zand bevegen om de spleten tussen de stenen op te vullen. Was al gebeurd, zag ik tot mijn verbazing, maar kon beter. Betekent, dat het stookhout in elk geval naar 'binnen' kan. Tussen aanhalingestekens, want overdekt maar ook aan twee kanten open.

 Leek me wel een aardige klus om mee te beginnen. Om een begin mee te maken, want inmiddels was het al na drieën en de honden moeten tegenwoordig voor vijven naar buiten, anders kom ik terug in het donker.

 Het zeil, dat inmiddels al meer dan zes mndn over het al gehakte stookhout ligt, opzij geslagen en de kruiwagen gevuld om de schuur in te rijden. Had de plek voor het hout met pallets belegd, zodat de luchtstroom onder en langs de muren niet belemmerd zou worden. Pallets genoeg vanwege oa de stenen voor de bestrating en ik zie ze de aannemer niet meer terug brengen om het statiegeld te innen. De eerste kruiwagen naar binnen geduwd en toen was het alsof mijn lijf uiteen klapte. Zoiets als een Transformer maar dan meer om houvast te zoeken en zich tegen iedere verdere inzet te verzetten, dan om de aanval te openen en vooruit te stoten.

 Ankers werden uitgegooid, hakken in het zand gezet cq in de bestrating geslagen, schilden uitgeklapt en alles om me heen vijandig bekeken. Oeps. meer weerstand dan verwachtte. Het is ook te gek voor woorden, dat ik hier door de modder loopt te baggeren om droog gelegd te krijgen wat droog moet liggen en de aannemer niets, maar dan ook helemaal niets heeft laten horen vandaag. Ik hoop, dat hij niet zo stom is, om het op een confrontatie aan te laten komen. Alleen bij het idee al krijg ik spontaan trek in aannemers.

Stroomlijnen

 Weer een nacht gevuld met diepe slaap èn een pauzeloze passage. Die ontbrekende tussenstop(pen) is al niet de eerste keer. Graag verder zo. Ergens tussen twaalf en een plat en tussen zes en zeven de ogen opslaan. Een vooruitzicht waar ik goed mee kan leven. Ik teken ervoor maar behaalde resultaten in het (recente) verleden zijn zoals bekend geen garantie voor de toekomst.

 Het tekent wel, dat het, ondanks al het geëmmer met bijv. de aannemer en mezelf niet te vergeten, qua dagelijkse gang van het leven nog steeds vooruitgaat. Het doet net zo deugd, als het onvoorstelbaar is na al die jaren. Het is nog geen gemeengoed die ononderbroken nacht. Ze bevestigt nog steeds een regel, maar is geen uitzondering meer. Elf jaar en ook de nachten voegen zich langzaam terug in het gareel. Je krijgt het toch niet bedacht en dat is een geluk ook.

 De afwas en het koken worden meer en meer een dagelijkse routine, de was een wekelijkse en de rest van de noodzakelijkheden zoekt nog naar een ritme. Wat helaas nog steeds voor geen meter aan de regelmaat wil, is het klussen. Maar ook dat zal zich ergens in de -hopelijk- nabije toekomst ineens ongevraagd blijken te voegen.

Vooruitblik

 Ha! Het boek is voorspelbaarder dan ik dacht. Mijn eerste vermoeden over de afloop blijkt het juiste. Als broekie is hij er ingeluisd en dat kost 'm 20 jaar van zijn leven, zijn relatie, het opgroeien van zijn kinderen en natuurlijk het hele beeld, dat hij als student had bij de rest van zijn leven. Toen dat duidelijk was gisteravond, het boek dichtgeslagen. D'r valt vast nog het een en ander af te wikkelen, daar meanderend zijn associatievermogen op los te laten en zo de laatste 30-40 pagina's met woorden te vullen. Dat is voor straks. De voorspelbaarheid valt me toch een beetje tegen. Vooral omdat er verder geen ruk gebeurd in het boek, maar dat is als in het leven. Nietwaar?

Omstandig

 Nou, ik heb mijn kerstsfeer. Sneeuw! Voorlopig een cm of 10, maar het valt in dikke vlokken en de lucht belooft nog uren zo door te gaan. Dank meneer de aannemer. Nu mag ik in de meest beroerde omstandigheden proberen te redden, wat er te redden valt. Klinkt ws dramatischer dan het is, maar zo voelt het wel. Hij laat zich (natuurlijk) niet zien.

 Werk is onder deze omstandigheden niet mogelijk. Was het vorige week al niet meer, maar toen mn door de vorst. Hij had toen mooi van de gelegenheid gebruik kunnen maken om de boel winterklaar te maken, dwz de niet afgemaakte bestrating te fixeren en zijn zooi te verwijderen. Laat maar zitten ook. Het is dan wel maandag, maar beter maar niet mee bezig zijn.

Kerstmarkt

 Dat je in de laatste week voor Kerst, nou ja vooruit, in de laatste twee weken voor de Kerst tijdens het shoppen voor de cadeau's of tijdens het piekeren en tobben, wat je nu weer als verrassing weet te verzinnen, de gelegenheid hebt om over een markt te dwalen vol compleet onnutte zaken maar dan in Kerstsfeer, kan ik nog begrijpen. Helemaal sfeerloos is het niet, als de duisternis is gevallen en de lichtjes overal branden. Zeker als het in die tijd ook sneeuwt. Glühwijntje in de ene hand en iets te kauwen in de andere. Maar half november.

 Onvoorstelbare drukte. Natuurlijk, zondagmiddag. Dan loop je ook in de supermarkten over de hoofden. Ooit ging je dan (verplicht) grootouders opzoeken. Vaders- en moederskant om en om. Hoewel ik me slechts één oma herinner en er een verplichte ommetje aan vooraf ging, komt dat op hetzelfde neer. Dat is dus niet meer zo of hier nooit zo geweest.

 Mensen hebben blijkbaar meer te besteden. Het plein is voller gepropt met verkoophutjes, eettenten en kinderamusement dan in de laatste paar versies. Behalve de gepofte kastanjes, ijsbaan, glühwein en de handgeschilderde kerstballen heeft het weinig met Kerstmis en winter te maken. Sorry, ik vergeet de 2 of 3 hutjes met dikke sokken, warme sjaals en een keur aan hoofddeksels.

 Ik ben meer met de mensen dan met de uitgestalde waar bezig geweest. Overwegend blank. Mag je dat nog zeggen tegenwoordig? Niet dat je veel Afrikanen in Roemenië en zeker niet in Transsylvanië ziet rondlopen. Maar vanmiddag dus weinig of geen zigeuners, terwijl die overal wel onmiskenbaar aanwezig zijn. Het zal minder een scheiding der geesten zijn dan een verschil in vulling van de portemonnee.

Startprocedure

 Druk gedroomd maar ook diep geslapen. Vanochtend was het alsof ik uit het diepste weg ineens aan het oppervlakt werd geduwd. Het lijf voelde aan alsof het nog moest bijkomen, van de nacht, ontdooien, op temperatuur komen. Het leven kroop langs de ledematen naar binnen en dijde uit vanachter het borstbeen. Nog deels gedemonteerd moesten de nodige onderdelen nog terug geplaatst worden. Als het opstarten van een grote motor in étappes. Opwarmen, aanzwengelen, pompen activeren, ontstekingen verhitten, vloeistofcircuit openen, startmotor in werking zetten en met een aanrollende donder duwen de reeds in beweging gebrachte onderdelen de motor door z'n verzet heen tot leven.

 Dank de rust van de honden ff kunnen nagenieten van de nacht. Een pas op de plaats voordat ik me op de dag stort. Of stort je je 'in' de dag? Eenmaal op en bezig met de honden wordt je meegesleurt. In eerste instantie letterlijk tot we het dorp uit en de heuvels deels op zijn. Los van de leidsels explodeert het enthousiasme maar kan ik rustig in eigen tempo verder de berg op.

 Tot drie keer toe vandaag staan wachten zonder een idee te hebben waar de meute uithing. Je ziet ze meestal nog wel een kant op verdwijnen, maar dat weerhoudt ze er niet van om soms van een hele andere kant weer op te duiken. Sta je een beetje voor Jan Joker maar zolang het weer een beetje mee werkt is dat niet onoverkomelijk.

 Vandaag was het koud. De bodywarmer verwisseld voor een jas, maar dat had beter èn èn kunnen zijn. De zon had nog niet de kracht om me op te warmen als ik weer een keertje om me heen stond te kijken. Gelukkig kwamen de dames steeds weer terug met Prada als eerste. Die kwam zelfs naar me terug toen ik al met de afdaling was begonnen. Ik had me al neergelegd bij haar afwezigheid voor de rest van de dag. Een dubbeltje gevallen??

Variant

 Geen gelukkige hand van kiezen. Ook in het boek, waar ik nu in verzeild ben, neemt de dood een prominente plek in. Die mogelijkheid had ik niet zien aankomen. Niet de fictieve noch de definitieve maar in de meest vervelende vorm die bestaat: vermissing. De mannelijke hoofdpersoon, die al meer af- dan aanwezig is in het leven van de vrouwelijke hoofdpersoon annex verteller, lijkt nu van de aardbodem verdwenen en dat inmiddels al de nodige jaren. Doodverklaard dus.

 De vrouwelijke hoofdpersoon heeft al uitgebreid verslag gedaan van wat dat met haar doet, wat het voor haar betekent, etc, dus benieuw wat in het laatste kwart van het boek nog om de hoek komt kijken. Een herverschijnen cq verrijzenis? Of een soort verslag van wat van 's mans leven is geworden nadat hij verdwenen is? Het is geen thriller dus geen Rambo-achtige vergeldingsguerilla. Verdwijnt de vrouw ook en leefden ze nog lang en gelukkig? Past nog steeds niet in de thematiek van het boek. Ik laat me verrassen. Bij het volgende boek dan toch maar ff googlen om te zien, waar het in grote lijnen over gaat of laat ik het als het leven maar gewoon op me af komen??

Afstand

 Langzaam krabbel ik weer op, raap mijn eigen leven bij elkaar en trek mijn aandacht terug uit de buitenwereld. Laat ze broeden, sudderen, blaren behandelen, fantaseren, slijmen, stoken, smeken, dreigen, niet overtuigen of wat dan ook. Het maakt me minder en minder uit. Het geeft ruimte voor mezelf. En dat voelt goed.

 Kunnen we, ik en mezelf, weer aan de slag met ons eigen wereldje. Vandaag niet veel bijzonders meer. Mariana is haar broer gaan helpen met de maisoogst. Zometeen uit met de honden en dan een rustige middag. Tijd om weer een keertje enkel alleen aan mezelf te denken. Plat. Ontspannen. De wereld de wereld laten. Me onderdompelen in het ooit zo bedreigende niets (meer). Natuurlijk niet voor eeuwig, hooguit een uurtje of max twee.

Wijnig?

 Nou we het toch over wijn hebben ....

 'Ouwe dibbes'
 (10 augustus 2018 Youp van 't Hek)

“Ik wil op een geestige manier kijken naar ouder worden, niet dat zure gelul. Laatst bestelde ik bij een vriendje een doos bordeaux, voorzichtig zei hij: ‘Ik wil me nergens mee bemoeien, maar deze wijnen zijn pas over 20 jaar op hun top.’ Ingehaald worden door mijn wijnkelder, daar kan ik nou ontzettend hard om lachen.”

Uit: &C september 2018

Ongecompliceerd

 "... meer voor fruitig, toegankelijk, licht èn simpel." Terwijl ik het opschreef, dacht ik direct: "En dat terwijl je, als je ouder wordt, schijnbaar meer gevoel en begrip krijgt voor complexe zaken als klassiek muziek." Het werkt bij mij dus anders. Las van de week een recentie, dat de Smashing Pumpkins na een paar decennia's weer iets op een muziekdrager hadden geslingerd, dat er qua ouderwets beuken weer redelijk op begon te lijken. Kijk, doe mij dat maar, ipv Beethoven, Bach of erger.

Jaargang

 Een goeie slok uit 2009. Een Gevrey-Chambertin, een verademing tussen al die rode Bordeaux's in mijn kelder. Een wijnsoort (Bordeaux) waar ik ooit helemaal weg van was, maar die liefde is over. Dat kan gebeuren. Helaas is de kelder nog allesbehalve leeg.

 Ik ben teruggekeerd naar ..., wilde ik zeggen, maar dat is niet zo, omdat ik met Bordeaux ben begonnen. Ik ben dus van richting veranderd en ga inmiddels meer voor fruitig, toegankelijk, licht èn simpel. Liefst van een kleine producent met liefde voor de druif ipv dollartekens in de ogen. Als complex dan liever wit of rosé en vooral niet uit de Bordeaux

 Maar 2009 dus, het meest beroerde jaar in de nasleep van Yoland's dood. Na twee jaar was de paniek op z'n hoogtepunt. Blijkbaar benodigde die een lange aanloop. Autorijden een 'uitdaging' en het leven gereduceerd tot voortbestaan. Meerdere aanvallen per week, een huisarts die me persé aan de anti-depressiva wilde hebben, etc.

 Hoewel de angst om het heden voor het hiernamaals te verwisselen de grote drijfveer was en ik die linkte aan het functioneren van mijn hart, heeft dat hart toen zonder mokken knap wat klappen weten te verwerken. Iets wat je je pas later realiseert. Volgend jaar alweer tien jaar geleden. Proost!

Ballorig

 Kerstspullen van zolder gehaald. Dat wordt ramen lappen. Zal wel moeilijk te volgen zijn, maar het is niet voor niks, dat ik het uit heb proberen te stellen. De versieringen zijn niet alleen voor in de kerstboom bedoeld. Een boom die Mariana by the way sinds de vorige Kerst in levende èn toonbare staat heeft weten te houden. Daar hoeft ik dit jaar dus niet achteraan. Hoewel een kleintje, een echte fijnspar, die je ruikt, niet verkeerd zou zijn voor in de slaapkamer. Meer dan ballen genoeg. Maar daar ging het ff niet om.

 Een deel van de Kerstversiering is ook bedoeld om tussen de dubbele ramen te hangen. Behalve dubbelglas hebben we hier ook dubbele ramen. Een orginele constructie tegen de koude, maar toen slechts met tweemaal enkel glas, waar we voor gekozen hebben om die bij de nwe ramen ook door te voeren. We hebben dus in feite driedubbelglas verdeeld over twee ramen in hetzelfde kozijn met daartussen een ruimte van iets van 15 cm. En om die tussenruimte gaat het nu. Daar kun je dus vanalles tussen zetten of bij de juiste aanpassingen ook hangen. Kenne andere mense zien dat we Kerst viere .... De lol van Mariana. Maar dan wil ze ook, dat de ramen schoon zijn.

 De ramen die zichtbaar zijn voor derden, zitten in de keuken. De keuken is mijn pakkie an. Dus ik moet nu ramen gaan lappen, terwijl ik daar eigenlijk het nut niet van inzie. Wat je al niet allemaal doet voor de liefde....

Oriëntatie

 Het is leeg in mijn hoofd. Het gezeik met de aannemer is er als een tsunami doorheen geraast en heeft al het andere ver over de zijlijn gedrukt. En om in dezelfde vergelijking te blijven hangen, staat het water nog steeds meters hoger dan normaal. Vervelend, dat ongewenste zaken zo kunnen overheersen. Vreemd genoeg geslapen als een baby. Kan me zelfs niet herinneren tussendoor wakker te zijn geweest. Half acht voor het eerst de ogen opgeslagen en toch bepaald niet doorgezakt gisteravond. Niet qua tijd noch qua geestrijk vocht.

 Marías was weer genieten. Je moet het wel nemen zoals het is, zonder teveel bij zijn manier van schrijven na te denken. Hij valt met regelmaat in herhaling. Dat is verdachte paginavulling. En het steeds op vele verschillende manieren benoemen van hetzelfde verliest ook aan kracht, als dat met de regelmaat van de klok gebeurt en mn de voortgang van het lezen vertraagd. Maar goed, het gaat niet om pagina's scoren. Toch?

 Het verhaal is in feite reeds uitgekauwd en ik zit qua voortgang in het boek ongeveer op de helft. Benieuwd dus waar hij met het verhaal, waarvan nu alle kaarten open op tafel liggen, naar toe wil. Gaat de mannelijke hoofdpersoon ergens beseffen, dat hij er in het begin is ingeluisd? Of gaat de vrouwelijke hoofdpersoon eindeloos tobben over wat ze gaat doen nu haar de voortzetting van het huidige leven is uitgespeld? Valt er nog meer te bedenken? Ws wel, maar nu ff niet door mij.

Feesten

 Sibiu is één en al Kerst. De Kerstmarkt is begonnen en een stuk groter dan vorig jaar. Op hetzelfde plein, dat natuurlijk niet van formaat is veranderd, maar veel meer hutjes voor allerhande verkoop, meer kindervermaak incl. een ijsbaan, meer eten en een hoop stands met warme wijn. Blijkbaar hebben ze grootse plannen of loopt het beter dan de indruk, die ik ervan had.

 Wij zijn er vorig jaar volgens mij niet in de avond geweest en daar moet je het toch van hebben, denk ik. Dit jaar eens een nachtje overblijven? Moet kunnen met de honden maar dan wel voor de Kerst, want met de Kerst zijn we wieberen.

 Ik moet nog omschakelen. Was daar vandaag niet toe in staat. Op zich ben ik wel gevoelig voor de Kerstsfeer. Meer dan voor de heisa rond Oud en Nieuw. Het is kitsch ten top maar heerlijk om je in onder te dompelen. Kerst op de eerste plaats, dan Pasen en dan ergens verderop O&N. Vergeet ik nou iets? Ja, Carnaval, maar daar was de lol snel vanaf toen de jeugdige overmoed was verdwenen. Is niet aan mij besteed. Ook het Oktoberfest en Halloween zijn van hetzelfde laken een pak.

Wachtkamer

 Stationsrestauratie Sibiu. Voorportaal van het vagevuur, relaxruimte van de goot. Het leven aan de zijlijn van de maatschappij. .... ' Zelfkant', dat is het woord, dat ik zocht. De regio van het geworstel, voordat je ten onder gaat. Het eiland, waar je kunt rusten om daarna weer verder te gaan. Soms opwaarts, meestal verder naar beneden. Een doorgangsstation voor velen, een laatste halte die vaak iets van een strohalm heeft.

 Bier, veel bier en gesloopte levens in soorten en maten. Zwervers, werkers maar ook het neusje van de maatschappelijke zalm. In te delen aan de hand van hun outfit. Niet zozeer de vuiligheid ervan of de mate van slijtage, wat zeker meespeelt, maar vooral of het een beetje bij elkaar past dan wel een bijeen geraapt allegaartje is.

 Zou ik een hond zijn, zou ik status op de ladder naar de goot ws kunnen ruiken. Nu ben ik afh van visuele signalen. Slecht zittend pak, biertje teveel, verkeerd gezelschap. Noem het op. Vreemde eenden in de bijt, zoals ik, vallen eenvoudig herkenbaar uit de toon. Geen bier, vaak niet alleen, tas ipv plastic zak, etc. Het was weer aangenaam vertoeven.

Aannemen

 De aannemer blijft drammen en speelt het zelfs op mijn gevoel. Ik heb het niet snel, kan het me zelfs nauwelijk of niet herinneren, dit eerder gehad te hebben, maar het hele gedoe ligt me zwaar op mijn maag. Hij probeert het nu zo te draaien, dat de bestrating een aparte klus is en dus niet onder de betaling van de schuur valt. Lulkoek natuurlijk. Het is één pot nat en dezelfde werkers zijn vanaf het begin met beide zaken bezig geweest. Hij probeert om via een omweg alsnog in de buurt van zijn bedachte hoofdprijs te komen voor iets, wat ik

 a. Nooit allemaal gevraagd heb maar grotendeels zijn eigen invulling is. Enkel de lucarnes zijn een extra van mijn kant op het oorspronkelijke idee.
en
 b. Nog nieteens af is en dat dit jaar ook niet meer gaat worden en dan heb ik het niet over allerlei losse eindjes maar structurele zaken.
en
 c. Waar een hoop aan op te merken valt en niet alleen dat de realisatie veel te lang duurt en nu bijv. weer met ciment, specie gewerkt wordt, terwijl het 's nacht rustig 4 of 5 graden vriest.

 Het is gewoon zakelijk geen handig iemand. Natuurlijk valt mij ook het een en ander aan te rekenen. Ik ben te gemakkelijk geweest, had er dag in dag uit bovenop moet zitten, vrgn wat waarom en waarom niet anders, dingen laten overdoen, etc. Maar of dat bijgedragen had aan een betere afwikkeling, waag ik te betwijfelen. Het is een paleis geworden ipv een schuur en daar heb ik nooit om gevraagd. Ik ga daar dus ook niet voor betalen.

 Het is als naar een garage gaan om je olie te verversen en je na afloop de rekening gepresenteerd krijgt voor een revisie van je motorblok. Bij een garage moet je dan nog maar afwachten of het werkelijk gebeurd is. Dat is hier niet het probleem. Het probleem is, dat er steeds maar weer voor mij gedacht is aan zaken en wijzen van aanpak waar ik helemaal niet op zat te wachten. En dan nog denken, dat ie bijna West-Europese prijzen kan rekenen .... Hij heeft zijn hand overspeelt en dat is niet de eerste keer, alleen accepteer ik het deze keer niet.

Verzetten

 Laat ik me mijn avond bederven? Laat ik dat maar niet doen. Telefoon uit en de rest zie ik morgen wel of in het weekeinde. Morgen ben ik er voor het grootste deel van de tijd niet. Roetfilter van de Citroën moet gereinigd worden, dus met de auto heen en met de bus terug van Sibiu. Dat kost bijna een dag omdat de eerste bus terug pas om drie uur 's middags rijdt en de afspraak in de garage om 09.00 uur is. Dan ben ik weg voordat de aannemer en/of zijn werkers verschijnen. Komt me goed uit, mag ik wel zeggen.

 Geen straf om een paar uur in de stad te vertoeven en dan in alle rust naar huis gereden worden. Als je niks bijzonders hoeft qua inkopen is de bus naar Sibiu en retour helemaal niet verkeerd. Je loopt een paar kilometer naar de halte en later terug naar huis, bent niet de hele middag aan het water overgeleverd en een busritje over zo'n afstand is sowieso nooit verkeerd.

 Helemaal onbedorven is de avond helaas niet meer. Het is balen, maar hoop dat Marías mijn zinnen helpt verzetten. Balen omdat ik òf niet duidelijk genoeg ben geweest òf omdat hier op slinkse wijze geprobeerd wordt om alsnog een deel van een wonderlijke rekensom binnen te slepen. Ik mag hopen, dat hij hier lering uit trekt en bij een volgende klus wel zijn rekenwerk vooraf presenteert en pas aan de slag gaat bij een accoord. Leergeld. Dat is niet aan mij om te betalen.

Zienswijzen

 Denk je, dat je duidelijk bent geweest en de zooi eindelijk geregeld is, blijkt het dubbeltje in andermans ogen anders te kunnen vallen dan in je eigen beleving ... Daar gaan we weer. Sympathieke vent. Had geen aannemer moeten worden of wij niet hadden in ieder geval niet verder moeten samenwerken na de eerste er- cq aanvaringen.