Stel ik was Frank. Nee noodlot, dit is geen uitdaging aan jouw adres. Hoe zou ik met de situatie omgaan, dat het einde van mijn leven daadwerkelijk aan de einder gloort?? Ok, het ziet er goed uit, maar meer dan een pas op de plaats is dat "goed uitzien" niet. De zooi zit op zijn nier(en?), in z'n longen en lymphen. Dat is dank de laatste categorie zo ongeveer overal.
Ik ben heel wat doden gestorven de afgelopen 10 jaar, leef nog steeds en heb nooit een concrete reden gehad om er mee bezig te zijn, behalve de plompe confrontatie met het feit van een plotselinge dood. Waar na mijn hartproblemen nooit een pijn(tje) of moeilijk te duiden gevoel voor problemen heeft gezorgd, was het na oktober 2007 een heel ander verhaal. En dat verhaal heeft nog steeds zijn vervolgen, al zwakt de kracht van de rode draad meer en meer af.
Frank oogde als altijd, maar uit z'n antwoorden en opmerkingen komt het beeld op van iemand, die zijn innerlijke rust kwijt is. Het effect van veranderingen in je lijf, opduikende pijn(tjes), moe zijn, controles, etc. Weinig verbazingwekkend natuurlijk. Knap, dat je het op het eerste gezicht niet zou zeggen. Maar, maar, hoe voelt dat nou? Ws weet ik meer dan genoeg, maar wil ik dat helemaal niet weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten