Oeps. De eerste aanval uit het rijk van de verkeerde gedachten. Zeker een week geen last van gehad. Dank gebrek aan tijd? Zou best kunnen. Waar je niet bij stil staat, heb je ook geen last van. Dat ik moe ben, is niet vreemd na zo'n dag als gisteren, en eigenlijk de hele afgelopen week wel. Optijd op, steeds later terug tussen de lakens. Hele dagen lopen, gewinkeld, zelfs een dag 35 km gefietst. Niet moeilijk gedaan over een glaasje extra en vooral nauwelijks rustmomenten gehad buiten het ontbijt in de ochtend.
Moe dus. Op zich niks verkeerds mee. Maar daar denken mijn gedachten anders over. Die zien mogelijkheden, waaieren uit en ontglippen aan mijn sturing. Het hoofd voelt raar licht, zwaar licht en dat straalt uit naar de rest van het lijf. Sluit ik mijn ogen, dan is het net alsof ik smelt of wegzak in de bodem. Ipv een aangenaam siësta-gevoel, aan de vroege kant maar toch, is er de overtuiging, dat dit niet goed kan zijn en produceert de mallemolen onder mijn schedeldak in hoog tempo het ene na het andere rampenscenario met als grootste gemene deler, dat het mijn eind is, wat er aan komt rollen.
De praktijk heeft geleerd, dat dit niet serieus te nemen is. Neemt niet weg, dat ik wel tegengas moet geven om niet meegesleurd te worden in een gedachtengang van elkaar versterkende negatieve kronkels met als richting de bodem van een of andere put.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten