De vergelijking met een blok schiet tekort. Weliswaar eenmaal ergens in de nacht wakker geweest, maar direct weer in slaap gevallen. Druk gedroomd, maar niet de alertheid om ze te registreren. Na zevenen wakker uit een diep niks en voor mijn gevoel ff later opgestaan, maar toen was het al bij negenen.
Rustig voor de afwisseling. Intens kalm. De tijd genomen om dat tot me door te laten dringen en er van te genieten. Natuurlijk dringen zich dan langzaam uit de mist van het heerlijke niets al die aldoor maar liggen blijvende zaken op. Maar er ontstaat iets van wederzijds begrip. Ik snap, dat ik ze uiteindelijk niet zal kunnen ontwijken en de betreffende zaken snappen meer en meer, dat ik ze liever kwijt dan rijk ben op mijn 'te doen'-lijstje. Een soort staakt-het-vuren. Adempauze. Meestal bedoelt om de slachoffers af te voeren maar gebruikt voor het slijpen van de messen.
Zien wat ik voor Parijs paraat maak en anders wordt het erna, dat ik me erover zal moeten buigen. Vooruitschuiven kun je lang vohouden, maar als het praktisch onhandig wordt, verdwijnt het nut ervan snel. Het geldt niet voor alles, maar een paar zaken beginnen uitnodigend te wringen. Dat is de praktische versie van "dingen gebeuren als het moment ervoor daar is."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten