Kleine kinderen worden groot. 22, 24, samenwonen, werk, studeren, huis inrichten. Af en toe moet ik me ff resetten om de weer veranderde setting(en) te behappen. Het kleine zusje is inmiddels ruim in de vijftig. Het petekind bezig met het opdoen van de eerste ervaringen op de serieuze arbeidsmarkt. Een baan ipv een bijbaantje en daarnaast nog een eigen bedrijfje ook.
Op het idee van een eigen bedrijf ben ik op haar leeftijd nooit gekomen. Sterker nog, ik genoot nog de status van student. Formeel gezien dan. Dan ga je vanzelf tellen en terugkijken. Het bederft mijn humeur niet, maar het zijn wel de momenten waaop tot me doordringt, dat ik al een hoop heb afgesloten en de weg niet terug afgelegd kan worden.
Het geeft een dubel gevoel. Enerzijds blij, dat ik dingen niet meer hoef en anderzijds het besef, dat er meer en meer dingen komen, die ik in alle redelijkheid niet meer kan doen/zou kunnen doen, al zou ik willen. En dan zie je je moeder, zo krom als ze is, hannesen met rollator en belbusje. Ouder worden verliest ergens z'n aantrekkeingskracht. Ik zit niet meer zover van dat punt af, heb ik het idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten