Hup, een derde koffie om de dag in beweging te krijgen. Buiten een week zonnetje. Binnen de bedompte lucht van een warme avond. Als eerste zometeen deuren en ramen opengooien. Zo achter de Pc leek het me wat frisjes. Eenmaal in de benen eerder een stimulans. Maar in de benen ben ik nog niet. Als ik een blik langs het laptopscherm over de tafel gooit, geeft alleen een diepe zucht enige verlichting.
De tafel is een door de mndn heen gegroeide compositie van papieren, gereedschappen, serviesgoed, zaadzakjes en veel meer. Haast een organisch geheel, een eenheid die niet verleid tot verstoren eerder respect afdwingt. De spullen hebben zich genesteld. Het geheel oogt tevreden. Bovendien weet ik globaal wat er ligt en is het meest spul, dat recentelijk is gebruikt en/of snel weer gebruikt gaat worden.
Allemaal lulkoek natuurlijk. Het is zooi, die geen echte plek heeft en zodoende op de tafel is geparkeerd. Het gereedschap hoort in de werkruimte, die er nog steeds niet is, de papieren in het ordnersysteem dat ontbreekt, het zaaigoed ergens in een schoenendoos, liefst droog, donker en koel, de geslepen ruitjes in de lantaarns op het graf van Mariana's ouders, de schelpen van het strand aan de Zwarte zee in de tuinkamer, die wacht op de trap voor verdere afronding en dan zijn er nog de boeken, doosjes, autosleutels, recepten, lege mapjes, ontwormingstabletten, knuffels en een verdord boeket, dat nog steeds niet weggegooid mag worden. Ik ga er eens aan staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten